ΓΛΕΝΤΖΕΔΙΚΟ ΓΙΑΟΥΡΤΙ

Αφού μετά από ένα αυτογκάλοπ αντιλήφθηκα ότι τα περισσότερα σχόλια τα παίρνω με τις άθλιες συνταγές μου, θα το ρίξω στις συνταγές......(τόσα ποιήματα ούτε μία comment).

ΓΛΕΝΤΖΕΔΙΚΟ ΓΙΑΟΥΡΤΙ

Πάντα έχουμε στο ψυγείο μας γιαούρτια με χαμηλά λιπαρά προσδοκώντας την ημέρα της φώτισής μας, αλλά εν τω μεταξύ παραγγέλνουμε σουβλάκια. Τα καημένα τα γιαουρτάκια, περιμένουν υπομονετικά την ημερομηνία λήξης των, αποβλέποντας σε μία σεμνή τελετή απόρριψής τους στον κάδο. Εμείς όμως τους χαρίζουμε μερικές μέρες ακόμα διαμονής σε δροσερό περιβάλλον, αφενός διότι το κατοχικό σύνδρομο έχει περάσει και στις νεώτερες γενιές εν είδη τικ, αφετέρου διότι τους 'εχουμε προσδώσει υπόσταση συμβολική. Οπότε τα πετάμε αφού αγοράσουμε καινούργια, για να μην πιάνουν τάχα τόπο στο ψυγείο.
Στην σπάνια εκείνη περίπτωση που αντιληφθούμε εγκαίρως ότι αύριο λήγουν τα γιαούρτια μας, αλλά δεν έχουμε ακόμα ορίσει την ημερομηνία έναρξης της δίαιτάς μας, μπορούμε να πράξουμε τα εξής, υπό την προυπόθεση ότι ρε διάολε δεν έχουμε μόνο γιαούρτια στο σπίτι μας.

ΥΛΙΚΑ
γιαούρτια προς λήξιν
κέτσαπ, μουστάρδα, μαγιονέζα
λάδι
διάφορα άλλα (σκόρδα, κρεμμύδια, βασιλικός, ρίγανη, πιπέρια)
μία ντομάτα (του κερατά)
πουμαρό
τουρσάκια

ΕΚΤΕΛΕΣΗ

Τα γιαούρτια σε μια γαβάθα, ψιλοκομμένο το σκόρδο και το κρεμμύδι σε κυβάκια του ενός χιλιοστού.
Ρίχνουμε το λάδι, μπόλικο και ανακατεύουμε. Μετά λίγο μουστάρδα, λίγο κέτσαπ, λίγο μαγιονέζα και ξαναανακατεύουμε. Μετά ρίχνουμε το βασιλικό και τη ρίγανη και ξαναανακατεύουμε. Θα μπορούσαμε βέβαια όλα αυτά να τα είχαμε ρίξει από την αρχή μαζί στη γαβάθα και να τα ανακατεύαμε όλα μαζί, αλλά δεν θα είχε στυλ σεφ.

Χοντροκόβουμε την ντομάτα σε ροδέλες και την τηγανίζουμε στο λάδι με τα λάτια της τα πιπέρια της και τα μυρωδικά της. Πάει κι αυτό.
Εν συνεχεία παίρνουμε ψωμί (ξέρω ότι μόνο του τοστ έχετε) και το τηγανίζουμε στο ίδιο λάδι με αυτό της ντομάτας.

Μετά ρίχνουμε λίγο πουμαρό στο τηγάνι, με λίγο λαδάκι, βασιλικό και κρασάκι και φτιάχουμε μαι υποτυπώδη σαλτσούλα. Αλλά αν βρεθεί ροκφόρ ζων και αναπνέον, μη διστάσετε ρίχτε λίγο στην σαλτσούλα, να λιώσει και να την νοστιμίσει.

Τελευταίο κολπάκι. Αν περισσεύει ροκφόρ (μπλου τσιζ δηλαδή γιατί το ροκφόρ κάνει 30 ευρώ το κιλό) μπείτε στον εξής πειρασμό. Κόφτε το σε κυβάκια των 2 εκατοστών του μέτρου και τηγανίστε το σε ξερό τηγάνι. Γίνεται τραγανό και θα μας χρησιμέψει για γαρνιτούρα.

ΣΕΡΒΙΡΙΣΜΑ

Σε πιάτα ατομικά από κάτω το τηγανισμένο ψωμί του τοστ. Από πάνω μια ροδέλα ντομάτα. Από πάνω το γιαουρτάκι της γαβάθας, από πάνω η σαλτσούλα να κολυμπά στο γιαουρτάκι, γύρω γύρω τα ροκφοράκια και στο άσπρο του πιάτου, όπως οι βυζαντινοί έγραφαν της σημειώσεις των στις ώες (δηλαδή στα περιθώρια των χειρογράφων) ρίχτε πιπέρια και βοτάνια. Ωραίο είναι ένα φυλλαράκι φρέσκος βασιλικός στη μέση της σάλτσας για διακόσμιση. Τα τουρσάκια γύρω γύρω.
Έχετε βασιλικό σε γλάστρα; Υπάρχουν και χειμωνιάτικοι.

Πάει με ρακή, ή βότκα. Καίγεσαι και δροσίζεσαι........

TO OPION 

αποφθεγματάκι

Το "όριον της φτώχειας", ευρίσκεται μεταξύ αισθήματος και συναισθήματος. Διότι ο φτωχός το αισθάνεται, ενώ ο πλούσιος το συναισθάνεται.

ΑΧΤΑΡΜΑΔΑΚΙ

κ α λ ή σ υ ν τ α γ ή ε ν α π ο γ ν ώ σ ε ι

ΥΛΙΚΑ
Οτιδήποτε στερεό και ήδη μαγειρεμένο στο ψυγείο μας, καθώς και περισσεύματα σαλάτας.
Π.χ. πατάτες γιαχνί, σπανακόρυζο, λίγο κοκκινιστό, σουβλάκι εκ παραγγελίας (εννοώ τυλιχτό, με τα σέα και τα μέα και τα τζατζίκια), ολίγη χωριάτικη, καθώς και ότι ψιλολόι μαρούλι, λάχανο. Επίσης δεκτά ήδη βρασμένα μακαρόνια και ρύζι παντιοτρόπως μαγειρεμένο, επίσης και όσπρια.

ΕΚΤΕΛΕΣΗ
Ψιλοκόβουμε όλα τα υλικά, ακόμα και τα ήδη ψιλοκομμένα.
Όλα στο τηγάνι, αφού έχει κάψει (μεταξύ των υλικών του αχταρμαδακίου σίγουρα υπάρχουν και κάποια λιπαρά, άρα δεν λαδώνουμε πριν). Λίγο κρασάκι, τάχα για σβύσιμο και για "σεφάρισμα", διότι είμεθα σεφ. Δεκτή και η ρετσίνα Κουρτάκη. Μια και βάλαμε κρασί ρίχνουμε και ένα φύλλο δάφνης αν έχουμε. Το μυστικό είναι η απόγνωσή μας και η διάθεση δημιουργίας.
Επίσης ένα άλλο μυστικό είναι η δια των μπαχαρικών πολιτισμική ισοπέδωση.
Κάρυ, όλων των χρωμάτων πιπέρι, πιπερόρριζα, σκόρδο ξερό (λίγο, διότι είμεθα σεφ), και από βοτάνια βασιλικό και ρίγανη. Ο καλός ο δήθεν σεφ, έχει απ' όλα τα μπαχάρια.
(Εν τω μεταξύ, μην το ξεχνάτε, όλα αυτά τηγανίζονται και όσο καθυστερείτε, τόσο αναβαίνουν τα λιπαρά που θα προσλάβετε τρώγοντας το αποτέλεσμα).

Και τώρα το κολπάκι: σάλτσα σόγιας.
Χρώμα και μυρωδιές εξωτικές και πλήρης ομογενοποίησις.

ΣΕΡΒΙΡΙΣΜΑ
Πάει πολύ σε πιατέλλα. Στη μέση το αχταρμαδάκι.
Γύρω-γύρω τώρα: Αν έχουμε ψωμί το κόβουμε φετούλες ψιλές σα χαρτί και το περνάμε από το τηγάνι να καψαλιστεί, και μετά το στολίζουμε αφού το κόψουμε σε ημισελήνους, γύρω-γύρω στην πιατέλα.
Επειδή μάλλον έχουμε παρασκευάσει κάτι το επισφαλές, καταφεύγουμε σε ενδιάμεσους ασφαλείς στολισμούς που παίζουν τις σως, ήτοι, κομπαλάκια μουστάρδας, κέτσαπ και μαγιονέζας. Για άλλοθι διακόπτουμε την ακολουθία με κόμπους γιαουρτιού 1,5% λιπαρά.

Πολύ ιν είναι το αχταρμαδάκι-όχι τα περίγυρα- να το σκεπάσουμε με ρόκα και παρμεζάνα, εγώ φροντίζω να έχω πάντα.

Συνοδεύεται με ΚΑΠΝΙΑ ΧΑΤΖΗΜΙΧΑΛΗ. Τηλέφωνα επικοινωνίας 166 και βάλε......

ΣΗΜΕΙΩΣΙΣ
Το εν λόγω φαγητό, θεωρείται ιδιαιτέρως ερωτικό, διότι ο λόγος παρασκευής του, είναι σίγουρα ένα άλλο πρόσωπο. Κανείς δεν θα ήθελε να κάνει τέτοιο κακό μόνο για τον εαυτό του.

ΚΥΡΙΑΚΗ ή ο Φωκάς είναι της μόδας, (αλλά το κείμενο απευθύνεται προσωπικά....)

Αντιλέγω σοι, Κουκουζέλη, (με τη σημασία του "απαντώ"), ως ο όχλος (vulgus) τω Φωκά:

"Πάλιν τον καύκον έπιας, πάλιν τον νουν απώλεσας".

Ο Φωκάς, ουδεμίαν σχέσιν έχων μετά του λαμπρού Νικηφόρου, ο Φωκάς σκέτο, υπήρξε ο μακροβιότερος αυτοκράτωρ κατά την εποχήν της αναρχίας μεταξύ Ιουστινιανού και Ηρακλείτου. Βασίλευσε οχτώ χρονάκια ολάκερα το υποκείμενον. Μέθυσος, καθάριζε τους αντιπάλους με το "ψεκάστε". Σχεδόν επέτυχε σύγχρονοί του ιστορικοί να του το κολλήσουν "Φωκάς ο Μέθυσος", αλλά φαίνεται ότι ο κατά πολύ μεταγενέστερός του Μιχαήλ ο Δ', υπερέβαλε αυτόν και η ιστορία μόνον αυτόν επισήμως ως μέθυσον γνωρίζει (αν και οι βυζαντινοί ιστορικοί είχαν κλίκες και κάνανε φίρμα όποιον γουστάριζαν, άσε που δεν είχε εφευρεθεί η τυπογραφία και η αναπαραγωγή χειρογράφων γινόταν στα μοναστήρια, άρα ήταν και λίγο θέμα κυκλοφορίας).

Γιατί τα (στα) λέω όλα αυτά;
Σα πιωμένος μου φάνηκες, τεσσεράμισι το μεσημέρι, έκανες ένα ορθογραφικό λάθος -πράγμα πρωτόφαντο-στο κομμάντ.... (Αφορμή, τάχα, για να γράψω.).

Ο Φωκάς, συχνά πιωμένος, έβγαζε λόγους στον ιππόδρομο. Ο vulgus τον περιλάβαινε με το στιχάκι που παρέθεσα. Μας τό 'χε ΄πεί ένας καθηγητής, μέγας βυζαντινολόγος, καλή του ώρα.
Τον είχα συναντήσει, σ' ένα καφενείο είκοσι χρόνια μετά το γυμνάσιο ( το εξατάξιο, αλλά δεν έχει σημασία, για όσους δεν το ξέρουν είμαι σαράντα έξι, να τα εκατοστήσω, ευχαριστώ). Κάπως θλιμμένος ήτανε κι είπα πως θα χαρεί, αν ένας παλιός του μαθητής τον χαιρετήσει. Τον χαιρέτησα. Δε με θυμόταν. Μετά από μέρες, περνώντας από το αυτό καφενείο τον ξανάδα. Τον ξαναχαιρέτησα. Περνώ συχνά, από αυτό το καφενείο. Δεν τον ξανάδα. Ξέρω ότι ζει, όπως ξέρω, ότι εξ αιτίας ενός ενοχλητικού παλιού του μαθητή, άλλαξε καφενείο...

Καύκο ονόμαζαν το κύπελλο που πίναν οι μέθυσοι το κρασί. Ίδια ρίζα με το καύκαλο, ίσως είχε και το σχήμα του - θυμίζω ότι θρυλείται για τον Κρούμο, τον βασιλεά των βουλγάρων, ότι έπινε κρασία από τα καύκαλα των εχθρών του. Ίσως, όμως και ο "καύκος" να ήταν ένα είδος μεζούρας, όπως λέμε μια "οκά". (Θα ψάξω στον Κουκουλέ και θα επανέλθω).

Το γεγονός είναι ότι τά 'χω τσούξει κι εγώ λίγο, Κυριακή.....

DIALOGO DELLA MUSICA ANTIQUA ET DELLA MODERNA

VINCENTIO GALILEI

Σχόλιον επί του σχολίου5 εις το "περί ψευδωνυμίας", ή περί βαρετών βυζαντινών λογίων.
Ο Ιωάννης Κουκουζέλης ο μαΐστωρ και ο Πέτρος Μπερεκέτης ο γλυκύς, ων τα επωνύμια δάνεια των ημών ψευδωνύμων, υπήρξαν και εισέτι θεωρούνται και θαυμάζονται, ουχί ως λόγιοι υπό την τρέχουσαν έννοιαν, αλλ' ως υψίτεχνοι μελουργοί, του 12ου και του 17ου αιώνος αντιστοίχως, αιώνας ακμής δια την βυζαντινήν και μεταβυζαντινήν μουσικήν. Επιπλέον δε, τοιαύτην την σχέσιν έχουσιν μετά του γνωστού αστρονόμου και ερευνητού Γαλιλαίου, την επαγγελματικήν συνάφειαν μετά του πατρός αυτού Βικεντίου Γαλιλαίου, όστις υπήρξε μέσος αυτών, λαουτίστας και συνθέτης, ζήσας εν Φλωρεντία της Ιταλίας μεταξύ του χιλίου πεντακοσιοστού εικοστού και του χιλίου πεντακοσιοστού ενενηκοστού πρώτου μετά Χριστόν έτους.
Αλλά ας θέσω και το ερώτημα: Εις ποίους βαρετούς λογίους οφείλεται η δυτική αναγέννηση, επομένη δύο και πλέον αιώνων της ανατολικής;
Ταύτα, βραχέως.

ΠΕΡΙ ΓΝΑΘΟΥ 1

Καθώς αναζητούσε
στον Παρνασσό ορειβάτης
ο όμιλος των ποιητών τη γλώσσα,
ευρέθη αιφνιδίως
εν μέσω κυνοδόντων,
κοπτήρων και γομφίων
και τραπεζιτών.
Εδόθη μάχη φονική
και έπεσαν μέχρις ενός.
Βαρύς χειμώνας σκέπασε τις χλαίνες τους,
αιώνια περιφρόνηση,
δίκαιη ανταμοιβή
για την πενία τους.

Το σούρουπο,
απλώθηκε στις ράχες
νωχελικός σκοπός από κουδούνια.
Κατέβαιναν στα χειμαδιά
τα ζωντανά τα έρμα,
ξοπίσω σέρνωντας
την πάχνη και το το χιόνι
-ώρα το γνέσιμο να πιάσουν οι γρηές
κι ο χρόνος ν’ αποκοιμηθεί.

Εκ παραλλήλου,
εντός ψυχρού ιατρείου
με υπόφαιους τοίχους,
ο οδοντίατρος
διέγνωσε:
“μόλυνσις, επιμόλυνσις,
κύστις και οίδημα
ίσως και φλεγμονή”.

(Παλιά τους έλεγαν αλμπάνηδες,

γιατί προτίστως ήτανε κουρείς-

τρισάθλια φάρμακα,

εμπόριο βρεφών,

άσπλαχνες μάνες,

κοντά κι οι δικηγόροι)

Κι ακόμα πιο τρισάθλιοι
οι φρονιμίται,
το "μεταξύ της αχρηστείας και του πόνου".

-Τι άραγες υπενθυμίζουν;

Η νιότη θα χαθεί,
ο μαρασμός
είναι το μέλλον των ανθέων,
την ηρεμίαν διαδέχεται
η τρικυμία

και τούμπαλιν.

Μεταξύ μας,
η εξαγωγή οδόντων,
ίσως επέλυε
το χρόνιον πρόβλημα
της εθνικής οικονομίας.

ΕΠΙ ΠΛΕΟΝ ΔΕ.....

.....ο Σολωμός, όταν του τελείωνε το πιοτό , έπινε κολώνια. Είχα έναν συμφοιτητή, τώρα μοναχό, που ήταν ποιητής στις διαθέσεις, έγραφε κιόλας. Παχουλούτσικος και τώρα λόγω μοναχισμού τετράπαχος. Αυτός μου μίλησε γι αυτή την "μέθοδο υστάτης καταφυγής" του αλκοολικού Σολωμού. Είχε δε σκεφτεί το εξής κόλπο, (ο φίλος μου) :
Έπινε κολώνια και περίμενε να γίνει ποιητής, ίσως και εθνικός. Μόνο τόσο απόλυτοι άνθρωποι, πιστεύω, μπορούν να στραφούν στον μοναχισμό. Εγώ, αν γίνω λίγο ποιητής, δεν χρειάζεται να προσπαθήσω πολύ για να γίνω εθνικός. Είμαι ήδη. Και μάλιστα Εθνικός Πειραιώς.

ΕΚ ΤΟΥ ΠΡΟΧΕΙΡΟΥ

Είναι 12 και 29, μεσάνυχτα. Δίνω περιθώριο μέχρι τις μιάμισι για να γράψω κάτι, επειδή δεν πρέπει να πάει τσάμπα το ουισκάκι.
Το να γράφω απευθείας στο καλό, ήταν ένα εγχείρημα τακτικό της μαθητικής μου ηλικίας, που με ακολουθεί ως τώρα. Νόμιζα, τότε, ότι εξοικονομούσα χρόνο, αλλά έλιωνα τις γόμες. Τώρα, πληρώνω τον κοσμοτέ, μιας και γράφω ονλάιν, αλλά ευτυχώς εφευρέθηκε το μπακσπέις και το ντηλήτ. Και δυστυχώς, είμαι εκ φύσεως ανορθόγραφος και το γραφτήρι του μπλόγκ δεν έχει ορθογράφο, οπότε θα εκτεθώ.
Αλλά και μουσικά έργα έχω γράψει πολλά, σχεδόν όλα μου, χωρίς πρόχειρο. Να μου πεις, αν ήθελα να χτενίζω (κείμενα, μουσικά και μη) θα είχα γίνει κομμωτής (κειμένων, μουσικών και μη).
Τώρα μόλις την έκανα τη μαλακία....Φύσηξα να διώξω τη σκόνη από το γραφείο, αλλά το φύσημα σκόρπισε τις στάχτες απ' το τασάκι..., όχι, ευτυχώς δεν πέσανε στο ουίσκι. Τη γλίτωσα. Ξαναφυσάω και η καθαριότητα της νύφης επετελέσθη.
Λοιπόν, μάλλον φοβάμαι να λειτουργώ εκ του προχείρου, γι' αυτό γράφω συνήθως μια κι έξω στο καλό. Με το μπλόγκ είχα ψιλοκομπλάρει, αλλά τώρα ξεθάρρεψα. Ψευδώνυμος γαρ, φίλοι οι περισσότεροι που διαβάζουν, αλλά και οι άγνωστοι έρχονται με φιλική διάθεση.
Τα ίδια φοβικά πάθαινα παλιά και στις συναυλίες, όταν ήταν να παίξω, αργότερα όταν παιζόταν κάποιο έργο μου. Δεν μπορώ τον έλεγχο. Και ο ορθογραφικός έλεγχος του Γουόρντ με γεμίζει άγχος. Κοκκινάδια, κοκκινάδια, άσε μερικές φορές που μπαίνουνε και αδίκως, μόνο και μόνο επειδή το λεξικό δεν είναι ενημερωμένο. Άσε που αν τα ορθώς κοκκινισμένα τα εντάξεις στο λεξικό του ορθογράφου, νο προμπλέμ μετά.
Ο φόβος του λάθους είναι ο αντίποδας της αίσθησης του μάταιου. (SHOSHTOSH)
Ο έχων την αίσθησιν της ματαιότητος μπορεί να επιλέξει ελέυθερα μεταξύ του να τελειοποιεί ή να μην τελειοποιεί. Ο έχων τον φόβο του λάθους είναι αγκιλωμένος στις συνεχείς τύψεις και το άγχος. Από αυτά πάσχω.
Τα ξεπερνάω με το πιοτό λίγο (λέω ότι δεν πίνω και πολύ), αλλά σκατά.Οι τύψεις, τύψεις.
Γιατί δεν φχαριστιέμαι την ανεξαρτησία που ο ίδιος παρέχω στον εαυτό μου, παιδιόθεν. Αφού μια κι έξω γράφω στο καλό τις περισσότερες φορές, τι στην ευχή! Τύψεις επειδή δεν γράφω πρώτα στο πρόχειρο.
Και πως γράφουμε πρώτα στο πρόχειρο, όταν πρόκειται για σχέσεις ανθρώπων; Και ποιό είναι το καλό.
Μμμμμ....
Αυτά όλα μου μοιάζουν με καθήλωση στην παιδική ηλικία, γιατρέ μου. Ανωριμότης (και παρόλα αυτά πήγαμε και φαντάροι).
Τι γρήγορα που μετάνιωσα, που χθες έλεγα ότι βαριέμαι να γράψω....!
Καλά έκανα και μετάνιωσα. Χθες ήθελα να γράψω, αλλά βαριόμουν να γράφω πρώτα στο πρόχειρο και μετά στο καλό. Σήμερα έγραψα στο καλό κατ' ευθείαν.
ΤΥΠΩΘΗΤΩ

...estimara

exo tetoia variestimara na grapso to otidipote, akoma kai na dialekso ellinika fonts variemai. Diavazo kai oraia pragmata sta blogs ton allon filon.... den einai oi meres mou na grafo. as kleisei o minas etsi.........

ΠΕΡΙ ΨΕΥΔΩΝΥΜΙΑΣ επίμετρον

Επίσης ψευδώνυμο επιλέγουν οι κατά κυριολεξίαν εκπορνευόμενοι, για τους κατά μεταφοράν δεν θα ομιλήσουμε, γιατί δεν βγάζουμε άκρη και συνήθως αυτοί "εκδίδονται".
Συνήθως, οι πόρνες, οι ζιγκολό, οι τραβεστί με αυτόν τον τρόπο διαφυλάσσουν την ψυχή τους, ταυτίζοντας με αυτήν το αληθινό τους όνομα, ενώ το ψευδώνυμο με το σώμα.
Ουδείς όμως μπορεί να αποκλείσει, το να θεωρούν μερικοί εξ αυτών τους εαυτούς των καλλιτέχνες και έτσι να θεωρούνται και από πολλούς άλλους, οπότε κατ' αυτόν τον τρόπον υπάγονται τα ψευδώνυμά των εις την κατηγορίαν των καλλιτεχνικών.

ΠΕΡΙ ΨΕΥΔΩΝΥΜΙΑΣ

Η διαπραγμάτευση αυτού του θέματος μου φέρνει κατ’ αρχάς στο μυαλό ότι «στου κρεμασμένου το σπίτι δεν μιλάμε για σκοινί». Οι περισσότεροι που διατηρούν μπλογκ έχουν ψευδώνυμο και συνεπώς ιδίαν πείραν των αιτίων αυτής της επιλογής.
Κομίζων γλαύκα εις Αθήνας, θα πω ότι το ψευδώνυμο είναι ένα ένδυμα που χαρίζει αμέσως σ’ όποιον το ενδυθεί την αίσθηση ότι……. «υποδύεται».
Και γιατί να επιλέξει κάποιος να εμφανίζεται με ψευδώνυμο; Ας πιάσει πάλι δουλειά ο Τέλης. Ψευδωνύμου μετέρχεται:

1. Αυτός που δεν του αρέσει το όνομά του και το επώνυμό του. Είναι ή του φαίνονται κακόηχα, μισεί τον πατέρα του, την οικογένειά του, το νονό του, ή νομίζει ότι το ονοματεπώνυμό του είναι αιτία οι άλλοι να τον περιγελούν ή είναι δυσπρόφερτο. Τέλος πάντων το άκουσμα του ονόματός του σε προσφωνήσεις, αλλά και όταν υποχρεούται να το πει, του προξενεί κράμπες στο στομάχι.
2. Ο καλλιτέχνης, που επιλέγοντας κάποιο ψευδώνυμο, είναι βέβαιος πως, είτε αποφεύγει την άμεση σύνδεσή της βδελυρής επιλογής του με το οικογενειακό του όνομα (οπότε ουδείς θα τον κατηγορήσει ότι το λέρωσε), είτε απλά συμμορφώνει την επωνυμία του με την προσδοκώμενη καλλιτεχνική του εικόνα και πορεία, διότι ένα ωραίο όνομα πάντα στέκει πιο καλά, άμα πρόκειται για καριέρα. Σε ειδικότερες περιπτώσεις, κάποιος καλλιτέχνης, είναι ή αισθάνεται καταξιωμένος στον χώρο του και θέλοντας να δοκιμάσει να εκφραστεί σε άλλο χώρο επιλέγει ένα ψευδώνυμο, ώστε να νιώθει ασφαλής και ευδιάκριτος.
3. Το λαμόγιο και ο (μεγαλο- ή μικρο-)-απατεώνας. Θολώνει τα νερά στην πιάτσα, χάνεται ευκολότερα, εξαπατά.
4. Ο συνωμότης, ο αντάρτης, ο τρομοκράτης, ο λαθρομετανάστης και γενικά ο υπό τον φόβο της διώξεως παράνομος.
5. Αυτός που ενώ του αρέσει το όνομά του και το επώνυμό του, είναι εύηχα, αγαπάει τον πατέρα του, την οικογένειά του, το νονό του, νομίζει ότι το ονοματεπώνυμό του προξενεί σεβασμό, αλλά θέλει να αστειευτεί με τον εαυτό του και διαλέγει ένα ψευδώνυμο ιλαρό.

Όπως και να ‘χει, αυτός που φέρει ψευδώνυμο, όπως είπαμε υποδύεται. Ποιον; Αυτόν τον άλλο, τον ευεργέτη το μεγάλο. Με αυτόν τον άλλο η ύπαρξή του τον απατά και μάλιστα εν γνώσει του. Και δεν της κρατά καμία κακία, αντιθέτως της το επιβάλλει. Πρόκειται, δηλαδή, περί ενός ιδιόμορφου αυτοερωτικού τριγώνου.

ΕΙΜΑΙ ΤΟ ΝΟΥΜΕΡΟ 8…………….

Η Ιφιμέδεια παρατήρησε ότι ιδιαίτερη κατηγορία ανωνύμου μπορεί να αποτελεί ο αβάπτιστος. Συμφωνώ, ναι και όχι. Ο αβάπτιστος γνωρίζεται από το μελλοντικό όνομα που θα λάβει, αλλά και ως «παιδί του τάδε». Ανώνυμος είναι, προσωρινά και υπό την στενή έννοια, βέβαια, αλλά για να αναδειχθεί σε ανώνυμο υπό την ευρεία, πρέπει να μη βαπτιστεί, να μην ονομαστεί και κυρίως να μη γνωρίζεται και να μην υπάρχει τρόπος να προσφωνηθεί. Πάντως, την ευχαριστώ που μου θύμισε μιαν ευτράπελη ιστορία.
Μια ιστορία που την ξέρω απ’ όνα φίλο μου κεφαλλονίτη:

Ήταν πριν καμμιά εξηνταριά χρόνια ένας τρελλομουρτζούφλης και ακοινώνητος (και με τη σημασία την εκκλησιαστική), που έσπερνε παιδιά αβέρτα κι είχε εννιά από την γυναίκα του - για άλλα δεν γνωρίζουμε – και που δεν εννοούσε να τα βαφτίσει, αλλά ούτε να τους δώσει κάποιο όνομα. Τα φώναζε με νούμερα. «Να ‘ρθει το νούμερο πέντε. Εφτά, τράβα να ποτίσεις τις κατσίκες…..». Τα παιδιά, εννοείται, ήτανε ‘σώκλειστα στη στάνη του πατέρα, έξω απ’ το χωριό. Η ιστορία αυτή δεν τραβάει σε μάκρος. Μια δασκάλα, όταν άνοιξε σχολείο δημόσιο στο χωριό, πρωτοδιόριστη κι όχι ντόπια, έμαθε την κατάσταση και με τον παπά και τον χωροφύλακα, που ως τότε κάνανε τα στραβά μάτια, γιατί δε θέλανε μπλεξίματα με τον τρελλάρα, αλλά ντράπηκαν μια γυναίκα, τη δασκάλα, να είναι βασιλικότερη των βασιλέων, πήρανε τα παιδιά, κρυφά απ’ τον πατέρα και τα βαφτίσανε.

BEREKET LUKANIKO (LDL 0, HDL 300) 

ΘΕΡΜΙΔΙΚΗ ΒΟΜΒΑ για το κρύο......

ΜΠΕΡΕΚΕΤ ΛΟΥΚΑΝΙΚΟ
ΥΛΙΚΑ 1 μεγάλο χωριάτικο λουκάνικο
100 γρ. κρέμα γάλακτος
100 γρ. ροκφόρ
ΕΚΤΕΛΕΣΗ Χαράζουμε κατά μήκος το λουκάνικο και το ψήνουμε στο αντικολλητικό τηγάνι, χωρίς να λαδώσουμε-το λίπος που βγάζει το λουκάνικο είναι αρκετό.
Όταν ψηθεί κατεβάζουμε το λουκάνικο και το αφήνουμε να αναπαυθεί στην πιατέλα που θα το σερβίρουμε.
Στο τηγάνι με το λίπος, όπως έχει μείνει, ρίχνουμε την κρέμα γάλακτος και το ροκφόρ, ζαλίζοντάς τα με κόκκινο καμπερνέ και ανακατεύοντας μέχρι να λιώσει το ροκφόρ και η σάλτσα να πάρει ένα πρασινοβουργουνδί χρώμα.
Περιχύνουμε με τη σάλτσα το λουκάνικο, το τρώμε με συνοδεία του ίδιου κρασιού ή όποιου άλλου γουστάρουμε και μετά από 5 μέρες χορτοφαγίας, καλού-κακού κάνουμε και μια εξέταση χοληστερίνης.

ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΩΣ

.........στην αρχαιότητα οι αναγνώστες στις βιβλιοθήκες έκαναν scrolling, μιας και χρησιμοποιούσαν παπύρους τυλιγμένους κυλινδρικά. Άτσα............

SEXTUS 

ΠΕΡΙ ΑΝΩΝΥΜΙΑΣ ΛΟΓΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟΣ

Δεν είμαι ο Αριστοτέλης, αλλά
«νομίζω ότι η ανωνυμία διακρίνεται εις τα εξής είδη, ως προς τις αιτίες που την γεννούν».
(ωραία φροντιστηριακού τύπου μετάφραση σε ανύπαρκτο αρχαίο κείμενο έφτιαξα).
Τα είδη:
1.Ανωνυμία εξ αιτίας κοινωνικής αδιαφορίας προς συγκεκριμένο πρόσωπο, είτε λόγω του αδιαφόρου βίου του (αριστοκρατική αντιμετώπιση κάποιου «βίου»), είτε λόγω ταξικής προέλευσης (και ολίγος Μαρξ).
2.Ανωνυμία εξ αιτίας απωλείας των αρχείων που καταχωρούσαν τον πάλαι ποτέ επώνυμον.
3.Ανωνυμία εξ αιτίας λήθης προς κάποιον πάλαι ποτέ επώνυμον.
4.Ανωνυμία λόγω άρνησης (επιμελούς) των εγκοσμίων από κάποιο πρόσωπο, (αναχωρητισμός).
5.Ανωνυμία λόγω της ειδικής επιλογής από κάποιον του ψευδωνύμου «Ανώνυμος».
6.Ανωνυμία εξεργασμένη επιμελώς και δολίως από τους εχθρούς κάποιου, ώστε να εξαλειφθεί η μνήμη του από προσώπου Γης, (συνωμοσιολογική αντίληψη).
7.Ανωνυμία εξεργασμένη επιμελώς και στοργικώς από τους φίλους κάποιου, ώστε να εξαλειφθεί η μνήμη του από προσώπου Γης, (συνωμοσιολογική αντίληψη, αλλά φανταστείτε τι κάθαρμα θα ήταν).

Αυτές, οι ανωτέρω αιτίες μπορούν να συνοψιστούν στις εξής κατηγορίες: Α. Ανωνυμία λόγω προσωπικής επιλογής, στην οποία υπάγονται τα είδη 4 και 5.
Β. Ανωνυμία λόγω κοινωνικής στάσης ετέρων προς τον νυν ανώνυμο, στην οποία υπάγονται τα είδη 1, 3, 6 και 7.
Γ. Ανωνυμία λόγω εξωτερικών του ανθρώπου αιτίων, στην οποία υπάγεται το 2ο είδος (εκτός κι αν κάποιος έβαλε το χεράκι του και δεν το μάθαμε, οπότε έχουμε να κάνουμε με την κατηγορία Β, αλλά ποιος θα το αποδείξει;).

Εν τέλει έχω να παρατηρήσω ότι το μέγα λάθος είναι να προχωράς λογικώς εκ του μερικού προς το γενικό, κάτι που πολλοί ρωμαίοι ελληνίζοντες (όπως ο Σέξτος ο Εμπειρικός) έκαναν στα κείμενά τους και σε αναγκάζουν να πηγαίνεις συνέχεια πίσω-μπρος για να καταλάβεις, κάτι που με κάνει να πιστεύω ότι είχαν προφητέψει ως δυνατότητα το scrolling.

OATAS EIMI (grafei sto xeilos ton kymbalon o dimiourgos tous) 

oligi apo fava 

ΟΛΙΓΗ…… ΠΕΡΙ ΑΝΩΝΥΜΙΑΣ

Λέω «ολίγη» γιατί θέλω να πω διάφορα και μάλλον θα μου βγουν σε «σκέτη από γιουβέτσι», οπότε το «ολίγη» («η ελλιπής μερίδα» του Καρυωτάκη) και προανακρούει και προφυλάσσει.

«Ανώνυμοι ήρωες,
άγνωστοι τάφοι,
κανένας όνομα,
σ΄ αυτούς δε γράφει»
(απόσπασμα από το ποίημα ΑΝΩΝΥΜΟΙ ΗΡΩΕΣ του Γεωργίου Σουρή,

που γράφτηκε το 1940, διάλειμμα της σατιρικής του πέννας,

για τους νεκρούς του πολέμου).

Η ανωνυμία, στο ποίημα του Σουρή, μοιάζει να είναι η άσχημη κατάληξη ενός παιχνιδιού της μοίρας. Το αμέσως χειρότερο είναι το να μείνεις άταφος.

Η επωνυμία στις κοινωνίες σημαίνει την αναγνώριση μιας αξίας στην ατομική ύπαρξη, είτε εν παρουσία, είτε εν απουσία.
Το να είναι γνωστό π.χ. το ποιος έγραψε τους στίχους και τη μουσική σ’ ένα τραγούδι, σημαίνει ότι η κοινωνία αυτής της εποχής θεωρεί σημαντικό (αξιοσημείωτο, αξιομνημόνευτο) τον κοινωνικό του ρόλο. (παράβαλε εις την σήμερον «το τραγούδι της Γαρμπής, sic»).
Η επωνυμία, για τους δημιουργούς (μαστόρους) και τους καλλιτέχνες, κατακτήθηκε στους αρχαίους κλασσικούς χρόνους, εξανεμίστηκε τον μεσαίωνα και ξανακατακτήθηκε βαθμιαία από την αναγέννηση και μετά. Εκείνο που θα πρέπει να υπογραμμιστεί είναι ότι η επωνυμία των αρχόντων (κυβερνητικές και στρατιωτικές προσωπικότητες, καθώς και ιεράρχες) ουδέποτε εξασθένισε με την ίδια αναλογία.

Σας προκαλώ σε ένα παιχνίδι:

Για κάθε ένα από τα παρακάτω πρόσωπα (μυθικά ή ιστορικά) προσπαθήστε να θυμηθείτε 10 ανθρώπους των γραμμάτων ή των τεχνών, της εποχής τους και του κόσμου τους.

Μίνωας (εποχή Θησέως)
Αγαμέμνονας
Περικλής
Αλέξανδρος (ο Μέγας)
Κλεοπάτρα (ή Καίσαρ αν προτιμάτε-ο ίδιος, ως ιστοριογράφος δεν πιάνεται)
Κωνσταντίνος (ο άλλος Μέγας)
Ιουστινιανός
Καρλομάγνος

Σταματώ εδώ, επειδή πιστεύω ότι ήδη η καμπύλη σχηματίστηκε. Νομίζω εντίμως ότι «νίκησε» ο Περικλής.

Και μη νομίζετε ότι εδώ τελειώσαμε, θα επανέλθω περί ψευδωνυμίας.

ΓΡΑΨΤΕ ΕΛΕΥΘΕΡΑ ΚΑΙ ....ΑΝΩΝΥΜΑ

Από απειρία δεν είχα κάνει την κατάλληλη ρύθμιση, ώστε να δέχομαι τις γραπτές εντυπώσεις σας, τα σχόλιά σας, ή ότι άλλο θέλατε να γράψετε. Το λάθος διορθώθηκε, ζητώ συγγνώμη και περιμένω.....

για όσους επισκέπτες δεν γνωρίζουν:

ο επισκέπτης γράφει τα σχόλιά του κλικάροντας στη λέξη comments, που βρίσκεται κάτω δεξιά από κάθε καταχώρηση.
παρακαλώ τους σχολιαστές που ίσως με γνωρίζουν προσωπικά, να σεβαστούν την επιθυμία μου να παραμένω ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΜΠΕΡΕΚΕΤΗΣ μέχρι νεωτέρας.

delendum est 

ΦΟΥΜΟ ΣΤΟΥΣ ΧΥΔΑΙΟΥΣ

Όλοι εμείς οι υγειώς σκεπτόμενοι, απαιτούμε, παράλληλα με την απαγόρευση του πρόστυχου δίσκου της Σαμίου (όχι της Άντζυ, της άλλης) να κλείσουν άμεσα και όλα τα μουσεία που εκθέτουν τα χυδαία, χαμηλού πολιτισμού ανοσιουργήματα των πλανηθέντων προγόνων μας, τα δε εκθέματα να βομβαρδιστούν.

"Να 'μουν νύ- μωρέ νά 'μουν νύ-
να 'μουν νύχτα στο γιαλό........"

Ο ΠΑΛΙΟΣ ΕΙΝ' ΑΛΛΙΩΣ

Μη χασομεράτε με τον Μπερεκέτη τον Γλυκύ

ε π ι σ κ ε φ τ ε ί τ ε γ ρ ή γ ο ρ α τ ο

aspripetraxexaspri

εκεί σας περιμένει

ο Αρτέμης ΚΟΥΚΟΥΖΕΛΗΣ ο Μαΐστωρ,

<------ links="links" span="span">

to fortigo synithos kato ap' to dentro  

Η ΑΦΥΠΝΙΣΙΣ ΤΟΥ ΟΡΘΟΥ ΛΟΓΟΥ

Μια κυρία, εκεί απέναντι που βλέπω στην πολυκατοικία δυο τετράγωνα πιο κάτω ετοιμάζεται να βγει, γιατί όλο κοιτάζεται στον καθρέφτη – δε βλέπω και καλά γιατί είναι μακριά και δεν καλοφαίνεται μέσα απ’ το ανοιχτό πατζούρι.
Έχει βάλει ένα άσπρο φόρεμα με ζώνη, γιατί το βλέπω που μαζεύει στη μέση της, πρέπει να είναι ξανθιά βαμμένα, γιατί δεν είναι πολλές που έχουν πραγματικά ξανθά μαλλιά. Το φόρεμα τής φτάνει περίπου ως τα γόνατα και γι αυτό λέω ότι είναι κυρία, γιατί άμα ήτανε μικρή θα φόραγε κάτι πιο κοντό μ’ αυτή τη ζέστη και για να δείξει τα πόδια της. Βέβαια, μπορεί να μην έχει ωραία μπούτια και τα κρύβει, αλλά καλά κάνει και βάζει τη ζώνη για να τονίσει την περιφέρεια και για να κρύψει την κοιλίτσα της, που σίγουρα θα έχει, άμα είναι κυρία και όχι μικρή, εκτός και αν κάνει γυμναστική, αλλά λίγες κάνουνε γυμναστική και για λίγο καιρό και μετά τα παρατάνε γιατί κουράζονται και βαριούνται.
Αυτή λοιπόν η κυρία, όλο μέσα-έξω είναι στο μπαλκόνι και κάτι κοιτάζει κάτω στο δρόμο και μετά πάει ξανά στον καθρέφτη – ξέρω ‘γω τι γίνεται: θα ‘χει ραντεβού και δεν το ‘χει σιγουρέψει ακόμα το «πρόσωπο» και έχει αγωνία και τρακ. Φίλους δεν πρέπει να περιμένει γιατί δεν κάνουνε έτσι οι γυναίκες για φίλους.
Γι αυτό λέω ότι είναι μεγάλη κυρία κι όχι κορίτσι, γιατί να, ένα κορίτσι, εδώ απέναντι λοξά στο μονώροφο, κάθεται στο μπαλκόνι και φοράει σορτσάκι γιατί έχει ωραία πόδια και κάθεται μ’ ένα φίλο της παρέα, επειδή λείπουνε οι γονείς της διακοπές. Αυτός ο φίλος της έχει ένα φολκσβάγκεν άσπρο και το ‘χει παρκαρισμένο κάτω από ‘να δέντρο, εκεί που κανονικά κάθε βράδυ φέρνει ένας φορτηγατζής το βρωμοφορτηγό του. Άμα έρθει να δούμε πού θα παρκάρει……..

από την ανέκδοτη συλλογή διηγημάτων του Γεράσιμου Μπερεκέτη "Χρυσάνθη Ευλαμπίας"

Glenn Gould (the pianist) 

ΜΕΛΛΟΥΣΑ ΚΡΙΣΙΣ 2

Θα καταπλέουν…
στην πλώρη τους,
βόστρυχοι γαλανοί του ανέμου
χαίτες κατάλευκων αλόγων
τα κύμματα.

Τα πλοία του Ήλιου.

Πανάθεμά τους,
σκαριά που φτιάχνουνε
με τα καλάμια
με τη λάσπη
και τα ξόρκια
οι αραπάδες.

Λιμάνι,
λαϊκή αγορά,
βουή,
διαλάλημα.
Γυναίκες στοργικές
με φουσκωτές κοιλιές
έρχονται να διαλέξουνε
ψυχές,
που θα ενσαρκωθούν…..

Το άχτιστο φως,
λευκό σκοτάδι κι αγαλλίαση.
Κι ύστερα αγκαλιά και γάλα……

Ήρθε κι μάνα του Γλεν Γκουλντ
και διάλεξεν εμένα………….

από ανεκδοτη ποιητική συλλογή του Γεράσιμου Μπερεκέτη

the spanish composer and pianist Isaak Albenith

ΜΕΛΛΟΥΣΑ ΚΡΙΣΙΣ 1

Όταν πεθάνω,
πρώτος απ’ όλους,
θα με υποδεχτεί ο Αλμπένιθ.
Αυτός ο δαίμονας
με το εξαίσιο θήτα-τελικό
-το προαιώνιο γράμμα-
φίδι που τρώει την ουρά του.

Εκεί, να στέκει θριαμβευτής,
αμείλικτο επιτέλους τον ακούω
να λέει: «Ολόκληρη ζωή,
πιάνο δεν έμαθες,
δέξου σα λύτρωση
το θάνατό σου……..»

Και θα τον βλέπω σιωπηλό
να σκέφτεται
(ευγενικά, μη με πληγώσει):

«Για δες κάτι ζωές…….
μισές δουλειές……..».

από ανέκδοτη ποιητική συλλογή του Γεράσιμου Μπερεκέτη

To tatouaz sto mpratso tou theiou Pavlou 

ΥΓΕΙΑ ΙΣΟΝ ΠΛΟΥΤΟΣ

Εδώ απέναντι είναι ένας κύριος που μένει πάνω από τα καθαριστήρια «ΔΙΑΝΑ» του κυρ-Χρήστου. Ο κυρ-Χρήστος κάνει πάντα μια βδομάδα παραπάνω απ’ όσο σου ‘χει πει για να σου παραδώσει τα ρούχα που του πήγες για καθάρισμα, γιατί λέει δεν προλαβαίνει, επειδή έχει πολλή δουλειά, παλιά όμως είχε ανοίξει και σουβλατζίδικο παράνομο έξω απ’ ένα σιδεράδικο απέναντι από το καθαριστήριο, τότε που ζούσε η συχωρεμένη η γυναίκα του, πριν πεθάνει πάνω σε μια εγχείρηση κι έφτιαχνε νόστιμα σουβλάκια κι επειδή ήτανε κοντά στο σπίτι μου αυτό το σουβλατζίδικο έπαιρνα δύο σουβλάκια «με διπλή απ’ όλα» κάθε μέρα, αλλά του το ‘κλεισε η αστυνομία, γιατί, λέει, έπιανε το πεζοδρόμιο – τότε, πώς προλάβαινε και σουβλατζίδικο και καθαριστήριο;
Αλλά εγώ τον βλέπω συνέχεια που κάθεται στο πεζουλάκι κι όλο κουβεντολόι με τον ξυλουργό απέναντι στο υπόγειο, που μια φορά είχα πάει και του ‘χα ζητήσει πριονίδι να το ανακατώσω με ατλακόλ για να το κάνω μπάλωμα αντί για στόκο σε κάτι τρυπούλες που είχαν ανοίξει στο καραβάκι μου μικρός.
Αυτό το κολπάκι μου το ‘χε δείξει ο θείος μου ο Παύλος που ήταν χρόνια στα καράβια ναύτης και μετά έγινε λοστρόμος για λίγο, πριν βγει στη σύνταξη, μετά όμως έπαθε προστάτη, τον χτύπησε κι ένα αυτοκίνητο – μια βλαμμένη, που δεν πρόσεχε, μια μέρα που πηγαίναμε για μπάνιο στην Πειραϊκή, και τόνε πήγαμε με ταξί στο Τζάννειο, μετά από χρόνια έπαθε τον προστάτη, αλλά ο γιατρός που τον εγχείρησε ήτανε καινούργιος και δεν πέτυχε η εγχείρηση, γι αυτό κάθε τόσο τον πάνε και του βάζουνε καθετήρα και πονάει στην αρχή μετά όμως συνηθίζει γιατί αντέχει στον πόνο, επειδή είναι πολύ δυνατός, αφού μικρός ήτανε μποξέρ στην κατηγορία πετεινού κι έχει ένα τατουάζ στο μπράτσο του με δύο μποξέρ να μαλώνουνε και μια φορά στην Αμερική που είχε δέσει το καράβι του, πήγαινε βόλτα το βράδυ με τα πόδια μόνος του γιατί δε φοβότανε.
Έχει πλακώσει πολλούς στο ξύλο και τώρα που μεγάλωσε δε φοβάται, κυκλοφοράει στον Πειραιά μ’ ένα ποδήλατο που βρήκε πεταμένο σε μια οικοδομή και το επισκεύασε μόνος του, του έβαλε και τρία διαφορετικά κλάξον απάνω στο τιμόνι και σημαιάκια και μια μέρα εβδομηνταοχτώ χρονών που πήγαινε βόλτα με το ποδήλατο, ένας βλάκας είχε σταματήσει με τ΄ αμάξι του και χωρίς να κοιτάξει, άνοιξε την πόρτα του ο βλαμμένος για να βγει έξω κι εκείνη την ώρα ο θείος μου ο Παύλος κατέβαινε με φόρα και επειδή δεν προλάβαινε να φρενάρει, έχασε την ισορροπία του και έπεσε, αλλά δεν έπαθε τίποτα και σηκώθηκε απάνω και πήγε να τον πλακώσει στο ξύλο, αλλά εκείνη την ώρα ευτυχώς πέρναγε η θεία μου η Παναγούλα, η γυναίκα του, προτελευταία στη σειρά από τις τέσσερις αδερφές του παππού μου, που όταν παντρεύτηκε ήμουνα παράνυφος στο γάμο με κουστουμάκι μπλε και κοντό παντελονάκι, φόραγα και παπιγιόν και μετά πήγαμε στο σπίτι στο τραπέζι και φάγαμε παϊδάκια και κοκορέτσι και όλοι λέγανε «βίον ανθόσπαρτον» και δωσ’ του και τρώγανε και τότε εγώ νόμισα ότι «ανθόσπαρτον» είναι το κοκκορέτσι και τα παϊδάκια κι έλεγα από μέσα μου ότι θα έπρεπε να λένε κανονικά «βίον ανθόσπαρτα» επειδή ήτανε πολλά τα κοκορέτσια και τα παϊδάκια και δεν καταλάβαινα στην αρχή τι πάει να πει αυτό το «βίον» και ρώτησα ένα θείο μου που καθόταν δίπλα μου στο τραπέζι και μου εξήγησε κι εγώ κατάλαβα ότι τους ευχόντουσαν σ’ όλη τους τη ζωή να τρώνε παϊδάκια και μπριτζόλες. Αλλά τα παϊδάκια και οι μπριτζόλες, τα λουκάνικα, τα κοκορέτσια, τα σπλινάντερα, οι γαρδουμπίτσες κι όλα αυτά δεν κάνουνε καλό συνέχεια, επειδή, μου ‘λεγε ο μπαμπάς μου, κάνουνε πέτρες στα νεφρά, άμα τρως όλο κρέας, πρέπει να τρως και χόρτα και φρούτα και να πίνεις πολύ νερό, άμα θέλεις να έχεις την υγειά σου, γιατί η υγεία είναι το πολυτιμότερο πράμα στον κόσμο, τι να τα κάνεις τα πλούτη άμα είσαι άρρωστος;

από την ανέκδοτη συλλογή διηγημάτων του Γεράσιμου Μπερεκέτη "Χρυσάνθη Ευλαμπίας"

ΘΕΟΛΟΓΙΑ 4

Τα λόγια
μιας τυχαίας εκλογής
-γιατί τα φύλλα
πάντοτε θα θάλλουν,
είτε στις εξοχές,
είτε στις συστοιχίες των λεωφόρων,
ακόμα και στα πεζοδρόμια
των παραμελημένων συνοικιών,
αλλά προπάντος
στα χέρια των χαρτοπαιχτών-
μας καθορίζουν
ίσως.

Γιατί αλλιώς
ματαιοπονούν
οι γρηές με τα λιβανιστήρια,
νύχτα-μέρα, νύχτα-μέρα…..
Και τα παιδιά
που πάντοτε παιδιά θα παραμείνουν,
απ’ τα χαράματα φορούνε τις σκιές τους,
μέχρι να πέσει το σκοτάδι
και ν’ ακουστεί η επιτακτική φωνή,
η ίδια φωνή που πόσες Κυριακές
τους έκλεψε τον ύπνο-
“ξύπνα να πας στην εκκλησία”.

Αυτά τα λόγια
που θα πάρουν κάποτε μορφή
ερωτικής κραυγής,
ή θ’ αναβλύσουν
τον ειρμό της όποιας θείας σοφίας,
άραγε να προήλθαν
απ΄το αρχέτυπο μιας προαιώνιας γλώσσας
που θα μας πνίξει μες στο σάλιο της
και θα μας καταπιεί;

από ανέκδοτη ποιητική συλλογή του Γεράσιμου Μπερεκέτη

ΘΕΟΛΟΓΙΑ 3

Ανάθεμα στον αίτιο…..

Πάντως κατά τους ειδικούς
μάλλον επρόκειτο για έκρηξη
πολύ μεγάλη!

Και ως συνήθως
πρώτοι έφτασαν οι δημοσιογράφοι.
Αυτοί πάντα τα λένε με δικά τους λόγια
(και ζούνε πάντοτε το “δράμα”
μέσ’ από τα δικά τους λόγια).

Κατόπιν των γραφών
(πρωί, ξημέρωμα της Κυριακής
μετά από ξενύχτι,
στην Ομόνοια
για ‘φημερίδες)
αρχίζουν οι διαδόσεις…..:

-Το φίδι έφταιγε.
-Όχι, αυτή η πουτάνα.
-Μα τί λέτε βρε παιδιά
κι αυτός ξενύχταγε,
δεν κοίταζε την οικογένειά του
και επιπλέον του αρέσανε τα δαγκωμένα μήλα.
-Και να σκεφτεί κανείς
πως πέντε μέρες πριν
ήτανε όλα τόσο ήσυχα…..

από ανέκδοτη ποιητική συλλογή του Γεράσιμου Μπερεκέτη

ΘΕΟΛΟΓΙΑ 2

Η εξάλειψη του μύθου
ήταν μια διαδικασία
εξευτελιστική.

Λες κι ένα απόγευμα του Αυγούστου,
σε κάποιο δρόμο,
γεμάτο πολυκατοικίες του πενήντα
κι ενώ η βουή της πόλης παραθέριζε,
η ανθρωπότητα ντυμένη ένα λινό κουστούμι,
τα βήματα της έσυρε ως την αίθουσα
αναμονής
γνωστού στους κύκλους ψυχαναλυτή,
-παλιομοδίτικα έπιπλα μπαμπού,
καλάθια με περιοδικά,
φυτά χώρου
και βουβοί ασθενείς………
Ύστερα,
με παραίτηση
πέρασε στο ιατρείο,
με τη βαρειά βιβλιοθήκη,
το ασήκωτο γραφείο,
τις γερασμένες πολυθρόνες,
τα κάδρα που δακρύβρεχτα ατενίζουν τη φθορά
και το κρεββάτι
με την τριμμένη επένδυση από δέρμα
-συνήθως έτσι παρακμάζουν
τα αξιοπρεπή ιατρεία,
αισθητική προέκταση
της καθημερινά συσσωρευόμενης
ευμάρειας του ιατρού.

Εκεί
κατέθεσε τα όνειρά της
και επιπλέον
πλήρωσε την επίσκεψη.

από ανέκδοτη ποιητική συλλογή του Γεράσιμου Μπερεκέτη

ΘΕΟΛΟΓΙΑ 1

Το διαρκές, αμείλικτο
βλέμμα του Χρόνου
- μάτια μισόκλειστα,
χείλη λεπτά,
λίγο προτού φορέσουνε τη μάσκα
του υπομειδιάματος
και μιά, σχεδόν προαιώνια τάση
για παχυσαρκία-
μας εποπτεύει.

Είναι αυτό που η όρασή μας,
το λέει “σκιά”,
ή "ανάσα του ήλιου πίσω μας",
κι εμείς οι ματαιόδοξοι,
φωτιές ανάβουμε τις νύχτες,
χυδαία επίδειξη
ενός αρχαίου λαφύρου
που έκλεψε ο Προμηθέας
απ’ τα οράματα των φόβων μας.

Αν δεν υπήρξαν οι θεοί,
ούτε ο Θεός υπάρχει,
αλλά ποιός δίνει τώρα σημασία
σ’ ενα στημένο αγώνα πάλης
που διεξάγεται
στα καταγώγια των αισθήσεών μας.

Του πρόσκαιρου
η υδάτινη υφή
μας διαβρώνει.

από ανέκδοτη ποιητική συλλογή του Γεράσιμου Μπερεκέτη

The beautiful Chryssanthi Evlambias, summer 2004, Fyra. 

"ΓΙΑΤΙ" ΤΟ ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΟΝ

Όταν ήμουνα μικρός, ένιωθα πολύ μεγαλύτερος, επειδή έβλεπα το πώς ήμουνα πριν από κάτι χρόνια, ας πούμε τότε που πήγαινα νηπιαγωγείο, ενώ μετά που ήμουνα πέμπτη ή έκτη δημοτικού καταλάβαινα πως ήμουνα καλύτερος από πριν και μπορούσα να λύνω δυσκολότερα προβλήματα που άλλοι άνθρωποι κι ας ήταν μεγαλύτεροι πολύ – μερικοί ήταν και εβδομήντα χρονώ – δεν μπορούσανε να τα λύσουνε, επειδή είχανε πάει μέχρι τρίτη ή το πολύ τετάρτη δημοτικού και τα είχανε ξεχάσει κιόλας. Αλλά και κάτι άλλοι που είχανε πάει μέχρι και γυμνάσιο, και βλακείες λέγανε στις συζητήσεις και δείχνανε από τη φάτσα τους χαζοί.
Όμως αυτό που δε μπόρεσα να χωνέψω ποτέ μου, ήταν το γιατί ο θείος μου ο Σπύρος (που όταν ήμουνα μικρός τριώ χρονώ τόνε φώναζα Πίπη και νόμιζα ότι ήταν αδερφός μου, αλλά αυτός ήτανε αδερφός της μάνας μου), αποφάσισε με κάτι λεφτά που του έδωσε ο παππούς μου, όταν πήρε το εφάπαξ από τη ΔΕΗ που δούλευε υπομηχανικός μια πρωί και μια βράδυ και μετά καθότανε ρεπό δυόμισι μέρες, αλλά το πρωί όταν ερχότανε από βραδινός ήτανε πολύ κουρασμένος, επειδή πριν έρθει σπίτι κατέβαινε στην αγορά στου Ρέντη να ψωνίσει και μετά ερχότανε απ’ του Ρέντη στον Άγιο Νείλο με τα πόδια και το καλοκαίρι κουβάλαγε απ’ του Ρέντη πεπόνια, επειδή καρπούζια παίρναμε από ένα μανάβη, τον κυρ Γιάννη, που γύριζε με καρότσα και πούλαγε καρπούζια με το μαχαίρι κι είχε ένα άλογο, τον Ψαρή, που μετά του ψόφησε και πήρε τρίκυκλο μηχανάκι, αλλά δεν πούλαγε μετά καρπούζια, αλλά πάγο κι ένα παιδάκι που κάθε μέρα πήγαινε και του ΄κλεβε ένα κομμάτι μικρό πάγο για να το γλείφει αντί για παγωτό, μια μέρα ο κυρ Γιάννης πήγε να κάνει όπισθεν και κόντεψε να το πατήσει.
Εγώ όταν ο παππούς μου ερχότανε από τη δουλειά από βραδινός, έκανα λίγο ησυχία για να κοιμηθεί που ήτανε κουρασμένος, και πιο μετά που πήγαινε η ώρα δώδεκα το μεσημέρι, μου ΄χε πει να το ξυπνήσω κι εγώ πήγαινα και του γαργάλαγα τα πόδια, αλλά αυτός είχε ξυπνήσει κι έκανε ψέμματα πως κοιμότανε για να γελάει από μέσα του, όμως εγώ, άμα αργούσε να ανοίξει τα μάτια του, έπαιρνα μια κρεμάστρα ξύλινη απ’ τη ντουλάπα και του βάραγα τις πατούσες και τότε σηκωνότανε πια και πήγαινε να πλυθεί για να φάει κάτι που πείναγε.
Έτρωγε όλα τα φαγητά, αλλά πιο πολύ του αρέσαν τα παστά, οι σαρδέλες, οι ρέγγες και μου αρέσανε κι εμένα να πάρω απ΄ το φούρνο μαύρο ψωμί, να κόψω μια κομματάρα, να τη σκίσω στη μέση και να την πασαλείψω με λάδι απ΄ τις σαρδέλες, να χώσω μέσα και τέσσερις σαρδέλες καθαρισμένες που μου τις καθάριζε απ’ τα κόκκαλα ο παππούς μου, και το ΄τρωγα – το καλύτερό μου φαγητό, εκτός κι αν η θεία μου η Κούλα, η μεγαλύτερη αδερφή του παππού μου που έμενε στη Μάνη, στον Κούνο, ήτανε Δεκέμβριος και μας έστελνε από κάτω με τον Φυτιλά σύγκλινο και πιττάρια, και τότε αυτό ήτανε το καλύτερό μου φαγητό, με τηγανητά αυγά ομελέττα με ντοματοπελτέ - πολύ νόστιμο, και μου ΄λεγε ο παππούς μου να τρώω ξύγκι επειδή κάνει καλό για να ενεργούμαι.
Στο σύγκλινο βάζουνε μέσα και κομματάκια πορτοκάλι για να φεύγει η μυρωδιά του γουρουνιού. Άμα πετύχαινες κομματάκι πορτοκάλι, αυτό ήτανε το πιο νόστιμο απ’ όλα.

από την ανέκδοτη συλλογή διηγημάτων του Γεράσιμου Μπερεκέτη "Χρυσάνθη Ευλαμπίας"

an autoprosopography of Gerasimos young  

Σύντομο βιογραφικό

Ο Γεράσιμος Μπερεκέτης γεννήθηκε πέρσι τέτοιον καιρό. Έζησε για περίπου ένα χρόνο στη σκιά του φίλου του και συνεορτάζοντος Αρτέμη Κουκουζέλη, του οποίου και την διεύθυνση παραθέτουμε.

http://kuk.blogspot.com/

Ο Γεράσιμος Μπερεκέτης, ανήμερα των Φώτων εφωτίσθη και απεφάσισε να ζήσει στο φως της αυθυπαρξίας.

Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός

Ξεκινάω...............

##TITLE##

##CONTENT##