Απόστολε, με όλη μου την αγάπη, θα ήθελα να πω τη γνώμη μου σχετικά με τον όρο "λόγια μουσική" ο οποίος έχει καθιερωθεί ή πάει να καθιερωθεί, τα τελευταία χρόνια, και φυσικό είναι να τον χρησιμοποιείς. Δεν θεωρώ ότι ταιριάζει στη μουσική μας αυτός ο όρος, παρότι πολλοί φίλοι συνθέτες τον μετέρχονται. Ως όρος είναι διαχωριστικός, περισσότερο από προσδιοριστικός, και αυτό είναι το κρυφό του ελάττωμα κατά τη γνώμη μου, ανάλογο με το ελάττωμα του παλαιότερου όρου "σοβαρά μουσική". Και ως παρεπόμενο έρχεται το ότι δεν συμπεριλαμβάνει, για να μη πω "δεν θέλει να συμπεριλαμβάνει", ένα μεγάλο μέρος άξια γραμμένης και κοσμαγάπητης μουσικής, που μέρος της συναντάμε π.χ. στον δημοφιλή χώρο του τραγουδιού, του σύγχρονου ή και του παλαιότερου που συνηθίζεται να ονομάζεται λαϊκό, αφαιρώντας έτσι σχεδόν εκ προοιμίου από την μουσική μας το δικαίωμα στην προοπτική, δηλαδή στο να γίνει ευρύτερα γνωστή να αγαπηθεί και - ποιος ξέρει το μέλλον - να γίνει δημοφιλής. Θεωρώ λοιπόν ότι είναι ένας όρος περιττός, για να μην πω ατυχής. Είναι αρκετό να λέμε ότι γράφουμε μουσική, δεν χρειάζεται να λέγεται, και πολύ περισσότερο να λέμε εμείς οι ίδιοι, ότι γράφουμε "λόγια" μουσική. Διότι, επιπλέον, το επίθετο λόγιος, έχει και παραθετικά, και ο υπερθετικός βαθμός του, "λογιώτατος", υπήρξε έως και διακωμωδούμενος ρόλος στην "Βαβυλωνία" του Δ. Βυζάντιου για πάμπολλους ιστορικούς λόγους. Έτσι, νομίζω, δεν το λέω όμως για να συμφωνήσεις, ούτε εσύ, ούτε κάποιος άλλος ...
Παρασκευή, Ιουλίου 11, 2025
Η λόγια μουσική με λίγα λόγια.
Απόστολε, με όλη μου την αγάπη, θα ήθελα να πω τη γνώμη μου σχετικά με τον όρο "λόγια μουσική" ο οποίος έχει καθιερωθεί ή πάει να καθιερωθεί, τα τελευταία χρόνια, και φυσικό είναι να τον χρησιμοποιείς. Δεν θεωρώ ότι ταιριάζει στη μουσική μας αυτός ο όρος, παρότι πολλοί φίλοι συνθέτες τον μετέρχονται. Ως όρος είναι διαχωριστικός, περισσότερο από προσδιοριστικός, και αυτό είναι το κρυφό του ελάττωμα κατά τη γνώμη μου, ανάλογο με το ελάττωμα του παλαιότερου όρου "σοβαρά μουσική". Και ως παρεπόμενο έρχεται το ότι δεν συμπεριλαμβάνει, για να μη πω "δεν θέλει να συμπεριλαμβάνει", ένα μεγάλο μέρος άξια γραμμένης και κοσμαγάπητης μουσικής, που μέρος της συναντάμε π.χ. στον δημοφιλή χώρο του τραγουδιού, του σύγχρονου ή και του παλαιότερου που συνηθίζεται να ονομάζεται λαϊκό, αφαιρώντας έτσι σχεδόν εκ προοιμίου από την μουσική μας το δικαίωμα στην προοπτική, δηλαδή στο να γίνει ευρύτερα γνωστή να αγαπηθεί και - ποιος ξέρει το μέλλον - να γίνει δημοφιλής. Θεωρώ λοιπόν ότι είναι ένας όρος περιττός, για να μην πω ατυχής. Είναι αρκετό να λέμε ότι γράφουμε μουσική, δεν χρειάζεται να λέγεται, και πολύ περισσότερο να λέμε εμείς οι ίδιοι, ότι γράφουμε "λόγια" μουσική. Διότι, επιπλέον, το επίθετο λόγιος, έχει και παραθετικά, και ο υπερθετικός βαθμός του, "λογιώτατος", υπήρξε έως και διακωμωδούμενος ρόλος στην "Βαβυλωνία" του Δ. Βυζάντιου για πάμπολλους ιστορικούς λόγους. Έτσι, νομίζω, δεν το λέω όμως για να συμφωνήσεις, ούτε εσύ, ούτε κάποιος άλλος ...
Τετάρτη, Δεκεμβρίου 28, 2022
Περί διαβαθμίσεων, ισοτιμιών και άλλων ονείρων.
Είμαι πλέον στην
ηλικία που μπορώ να ξεκινάω μία παράγραφο ως εξής:
«Παλιά, …»
Παλιά, λοιπόν, οι
Τράπεζες για να στελεχώσουν το υψηλόβαθμο δυναμικό τους προσλάμβαναν αποφοίτους
πανεπιστημίων, κυρίως της Παντείου. Αλλά και κάθε άλλου πανεπιστημίου
απόφοιτος, δεκτός. Ίσχυε δε, και το άλλο: τραπεζικοί υπάλληλοι που ευδοκίμησαν
κατά την πολυετή υπηρεσία τους, είχαν το προνόμιο να εισηγηθούν την πρόσληψη
του παιδιού τους, ή, με ολίγον θάρρος έως θράσος, ομοίως και την πρόσληψη άλλου προσώπου του στενού συγγενικού
περιβάλλοντος, (αν ήταν ο προτεινόμενος και απόφοιτος ή έστω μέλλων απόφοιτος πανεπιστημίου, ακόμα πιο εύκολο) και η πρόσληψη αυτή ήταν κατ’ αρχάς δοκιμαστική επί διετίαν
τουλάχιστον, όπου με αυστηρότητα εξεταζόταν η ποιότητα των υπηρεσιών του
δοκίμου… κι αν πέρναγες το κόσκινο, γινόσουν μόνιμος – ο κάθε μπαμπάς τραπεζικός
και οι συνάδελφοί του, που κι αυτοί είτε είχαν προηγηθεί ή επρόκειτο να
ακολουθήσουν παρομοίως στην φροντίδα του μέλλοντος των τέκνων τους (ή των
τέκνων των αδελφών τους εν πάση περιπτώσει), φρόντιζαν ώστε οι τρύπες του
κόσκινου να μεγαλώσουν.
Έτσι, ούτε μήνας
δεν είχε περάσει από την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων εισαγωγικών εξετάσεων στα
πανεπιστήμια, τον Οκτώβρη του 1976, και ενώ ακόμη δεν είχα προλάβει να κατέβω
από το ροζ συννεφάκι του νεοεισηγμένου φοιτητού της Φιλοσοφικής Αθηνών, ήλθε
σπίτι μας ένας από τους πιο αγαπητούς πρωτοξάδερφους της μάνας μου να με
συγχαρεί και να μου πει:
- Γιώργη, τώρα
που πέρασες, να ξέρεις ότι η Εθνική Τράπεζα, βλέποντας στο μέλλον, θέλει να
παίρνει νεαρούς υπαλλήλους που πρόκειται να πάρουν πτυχίο πανεπιστημιακό. Εγώ
θα εγγυηθώ για σένα. Θα μπεις δόκιμος από τώρα και θα πληρώνεσαι, παράλληλα θα
σπουδάζεις, θα τελειώσεις, θα πας στρατό, η θέση σου θα κρατηθεί και θα σε
περιμένει, κι όταν απολυθείς θα γίνεις μόνιμος και μιας και θα ‘χεις και το
πτυχίο θα παίρνεις μισθό πτυχιούχου, μιάμιση μπορεί αργότερα και δύο φορές πάνω
από αυτούς του γυμνασίου. Αρκεί να είσαι καλός υπάλληλος.
Και καθώς
κοιτούσα αμήχανος, συνέχισε αναφέροντάς μου, των γονέων παρόντων, την μέλλουσα μισθολογική
μου εξέλιξη μέχρι την συνταξιοδότηση, θεωρώντας την σταδιακή μου αποσβόλωση ως
προστάδιον μιας επερχόμενης εκρήξεως χαράς που θα κορυφωνόταν με ένα επιτόπιο
άλμα ζημιογόνο για το κεφάλι μου ή για το ταβάνι.
Τον απογοήτευσα
τον Σπύρο – δεν τον προσφωνούσα θείο γιατί ήταν μόλις 15 χρόνια μεγαλύτερός μου
– πριν από κάτι λίγα θα είχε τριανταρίσει … τότε, αλλά ήδη είχε θέση
υποδιευθυντή και παρότι ξάδερφος, πρωτοξάδερφος της μάνας μου και όχι αδερφός,
ήταν διατεθειμένος να την ρισκάρει αυτή τη θέση του, για χάρη του παππού μου,
του μπάρμπα του, ευεργετώντας εμένα – καλός συγγενής και σωστός μανιάτης.
Τον απογοήτευσα,
διότι προς όφελος είτε του ταβανιού είτε του κεφαλιού μου, παγίως αποσβολωμένος
του είπα, «Ευχαριστώ Σπύρο, σε ευχαριστώ από καρδιάς για το ενδιαφέρον σου,
αλλά μού ‘ρθε απότομα - θα το σκεφτώ και θα σου πω», έχοντας ήδη σκαρφιστεί ότι
θα έλεγα στη μάνα μου, μετά από μερικές μέρες,
να του πει από τηλεφώνου ότι εμένα με ενδιαφέρει να τελειώσω τη
Φιλοσοφική και να εργαστώ σε δημόσιο σχολείο, πάντα της άρεσε αυτή η προοπτική για μένα,
την θεωρούσε ... ξένοιαστη. Πραγματικά, δεν είχα δύναμη να του τηλεφωνήσω ο ίδιος,
γιατί ήμουν βέβαιος ότι θα μου έλεγε «Έλα μέχρι να τελειώσεις, και μετά
βλέπουμε» κι εγώ πώς θα του έλεγα την αλήθεια; Το μέγα μετεφηβικό μυστικό μου: «Πέρασα
στην Φιλοσοφική για χάρη των γονιών μου, εμένα η μουσική με ενδιαφέρει, απλώς
είχα παζαρέψει την επιτυχία μου στις εισαγωγικές με ένα πιάνο …».
Η μάνα μου, βέβαια,
κρυφά τρομοκρατημένη μιας και το είχε νιώσει το μέλλον μου, προσπάθησε για να
αυτοεξαπατηθεί πρόσκαιρα, να ωραιοποιήσει την άρνησή μου:
«Δεν θα μπορέσει
τώρα ο Γιωργάκης να έρθει στην Τράπεζα. Μόλις μπήκε στη σχολή, και το όνειρό
του έλεγε, πριν μπει, ότι είναι να γίνει φιλόλογος και να διδάξει κάποτε στην
Ιωνίδειο, εκεί που τελείωσε, όπως ο αγαπημένος του καθηγητής ο κύριος
Σκουλάτος. Σκέφτεται ότι θα έχει πολύ διάβασμα στη σχολή και θέλει να πάει ένα χρόνο να δει... Αλλά, Σπύρο μου, θα δει ότι δεν είναι δύσκολα, κι εμείς θα τον πείσουμε, και ίσως κι απ΄ του χρόνου
να έρθει στην Τράπεζα. Να ‘χεις όλα τα καλά του Θεού που το σκέφτηκες.»
Ήξερε να τα
συμβιβάζει όλα, πρόσκαιρα βέβαια … (έχει ο Θεός μέχρι του χρόνου).
Κακός μουσικός
τελικά είναι ένας φύσει εγκληματίας που παίζει μουσική ή ένας μουσικός που δεν
κατάφερε να γίνει καλός μουσικός, που κι αυτός τι ακριβώς είναι; Είναι άραγε ένας
μουσικός που από το πρωί ως το βράδυ κάνει αγαθοεργίες;
Και μιας και το διαλύσαμε… τι παραπάνω κάνει, από έναν απόφοιτο εξαταξίου γυμνασίου, το 1976 πάντα, ένας φιλόλογος υπάλληλος τραπέζης, πέρα από το να παίρνει μισθό πτυχιούχου; Και γιατί στην θέση του να μην είναι με τον ίδιο μισθό ένας απόφοιτος Ωδείου, ενώ θα μπορούσε να είναι, αν μπορούσε να διακτινιστεί στο παρελθόν, ένας απόφοιτος Πανεπιστημίου Μουσικών Σπουδών;
Αυτό το όνειρο το δίχως όνειρα «να τακτοποιηθώ σε μια Τράπεζα» … είναι άραγε (σήμερα!) το μόνο κριτήριο για να μην τελικά κατορθώσει να καταλάβει κάποιος ότι αυτός (ο καλός ή έστω κακός) που σπούδασε μουσική σε ένα Ωδείο δεν μόχθησε λιγότερο από έναν (καλό ή έστω κακό) που τελείωσε το οποιοδήποτε πανεπιστήμιο;
Παρασκευή, Ιουνίου 04, 2021
Χατσεψούτ
Χατσεψούτ... Ωραίο όνομα για να δώσεις σε γάτα! Και διόλου δεν θα ενοχλούσε κάτι τέτοιο, την πριν από 3.528 χρόνια πρώτη κάτοχο του ονόματος, την Χατσεψούτ, μιαν από τις λίγες γυναίκες Φαραώ που διαδέχτηκε τον σύζυγό της Τούθμωσι Β'. Μετά τον θάνατό της, ο προηγουμένως παραγκωνισθείς από αυτήν, μέχρι την ενηλικίωσή του, γιος της από άλλο γάμο του άντρα της, Τούθμωσις Γ', με το που την διαδέχτηκε, επιδόθηκε σε μία πρωτοφανή προσπάθεια εξάλειψης της μορφής της και του ονόματός της από την Ιστορία. Αγάλματά της κονιορτοποιήθηκαν, επιγραφές και ανάγλυφα ξύστηκαν... Κι όμως. Το όνομά της ξανάρθε στο φως όταν αποκρυπτογραφήθηκαν το 1822 τα ιερογλυφικά στο Ντέιρ ελ Μπάχρι και συνδέθηκε με ελάχιστα διασωσμένα αταυτοποίητα μέχρι τότε αγάλματά της, ενώ το 2007 μια εξέταση DNA ταυτοποίησε τη μούμια της που είχε βρεθεί το 1903. Τελικά, σε καμμία εποχή και με καμμία τεχνολογία δεν είναι εύκολο το delete...
Σάββατο, Φεβρουαρίου 08, 2020
Το μουσικόν καθ' ομοίωσιν.
Τετάρτη, Ιανουαρίου 22, 2020
Νιππούρ
Παρασκευή, Νοεμβρίου 22, 2019
Κούραση
Αρχίζει να γίνεται πια κουραστικό. Από δω και πέρα, λέει, πρέπει να προσέχω. Δεν ξέρω πόσο πάει η χρέωση – το αυτόματο μήνυμα μας διευκρινίζει ότι είναι αντίστοιχη αυτού που χρεώνει ο κάθε πάροχος. Πάντως, είμαι ένας από τους υποψηφίους να καταγγελθούν στο 1143 (επίτηδες το έγραψα λάθος, για να γλιτώσω την καταγγελία – εκτός και αν το 1143 είναι κάποιος άλλος αριθμός για άλλου είδους επίσης καταγγελία).
Διαβάζω ότι μπορείς να φας και ξύλο, αν βρεθείς κάπου που τρώνε ξύλο όσοι βρίσκονται τυχαία ή επίτηδες εκεί. Αλλά είμαι πια αρκετά μεγάλος και αυτά τα ξέρω… Ποτέ δεν βρίσκομαι σε τέτοια μέρη, διότι από μικρός το ξύλο το φοβάμαι, παρότι αγαπώ και θαυμάζω ιδιαιτέρως τους ξυλουργούς, και η μυρωδιά του ξύλου καθώς μαστορεύεται, ιδίως αυτό που προορίζεται για μουσικά όργανα, με μεθάει. Θυμήθηκα τον μάστορα τον Σίμο Σκεντερίδη, στο υπογειάκι του που το ανεβοκατέβαινα, εικοσάρης, τα δύο τελευταία χρόνια του, εκεί γύρω στο ’82, πριν βγει στην σύνταξη. Με τα παλιά εργαλεία του πατέρα του που τά’ χε φέρει απ’ την Καππαδοκία, μαζί με τα παλιά ξύλα από κωνοφόρα … «αυτά όλα είναι ρουμάνικη ξυλεία, πάνω από 100 χρονώ. Τώρα που θα βγω στη σύνταξη, θα τα πουλήσω και θα είναι το εφάπαξ μου». Πριν κλείσει το μαγαζί, μου χάρισε, «για να με θυμάσαι», ένα ακόνι, ένα ροκάνι και ένα παλιό κομμάτι φιλέτο έλατο, «για καπάκι … αυτό θα βγάλει ωραίο ήχο, γιατί έχει ίσια και λεπτά νερά». Έχω ένα σάζι από τα χέρια του, σάζι με δούγιες – το είχε φτιάξει χωρίς καλούπι … «στον αέρα» όπως έλεγε. Κάθε μεσημέρι, κατά τις μία με μιάμιση ξετύλιγε μια λαδόκολλα με ελιές, ψωμί και τσιμένι για άλειμμα…
... Τώρα που έβαλα μπροστά, να πω ότι, ούτε την μουσική μου την θεωρώ κάτι, ούτε αυτά τα τάχα κείμενα που γράφω, ούτε επιχειρώ κάτι όταν γνωστοποιώ τα διάφορα “και καλά” καλλιτεχνικά που με αφορούν προσωπικώς (και κάποιες φορές και άλλα που προσωπικώς δεν με αφορούν, αλλά μου αρέσουν πάρα πολύ, όπως για παράδειγμα το “Sancta Maria, ora pro nobis” από το “Vespro della Beata Vergine” του Μοντεβέρντι). Ή μάλλον, κάτι επιχειρώ: να κάνω αυτό που κάνουν και πολλοί άλλοι. Γιατί; Επειδή το να κάνεις αυτό που κάνουν και οι πολλοί άλλοι, σε απαλλάσσει από την προσωπικότητά σου, η οποία είτε υφίσταται, είτε δεν υφίσταται, μετά ή άνευ παρρησίας, ωστόσο είναι υποχρεωτική, και κρίνεσαι αν την έχεις ή δεν την έχεις – έτσι λένε. Κουραστικό…
Σάββατο, Απριλίου 13, 2019
Προβλήματα πιστοποίησης
Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 08, 2017
Θέα από την Πνύκα

Τρίτη, Μαΐου 02, 2017
Παρασκευή, Απριλίου 07, 2017
Σάββατο, Μαρτίου 11, 2017
Κυριακή, Φεβρουαρίου 26, 2017
Σάββατο, Οκτωβρίου 15, 2016
Φθινοπωρινοί διάλογοι με τον εαυτό μου Ι: Προσπάθεια αυτεπίγνωσης
Τετάρτη, Αυγούστου 24, 2016
Θερινοί διάλογοι με τον εαυτό μου V: Μερίδιον ευθύνης
Τετάρτη, Αυγούστου 17, 2016
Θερινοί διάλογοι με τον εαυτό μου ΙV: Φιλική Εταιρεία
- Δεν υπάρχει σχέδιο χωρίς δόλο.
- Σαχλαμάρες. Ουσιαστικά ανασυντάσσεις αυτό που είπα για να δημιουργήσεις εντυπώσεις.
- Σε ποιον θα δημιουργήσω εντυπώσεις, αφού μόνο οι δυο μας συζητάμε;
- Θα δημιουργήσεις εντυπώσεις στον εαυτό σου, καθώς θα φαντάζεσαι ότι σε αυτόν τον διάλογο θα είχες το πάνω χέρι αν υπήρχε ακροατήριο.
- Και τι σημασία έχει αν ο εαυτός μου με λατρέψει;
- Θα τα έχετε καλά μεταξύ σας.
- Δεν με έπεισες, αλλά τέλος πάντων. Ποιο είναι το δόλιό σου σχέδιο;
- Να κλείσω το facebook και μετά να πω σε έναν φίλο μου ή σε μία φίλη μου -που μας συνδέει πραγματική φιλία, δηλαδή πίνουμε μαζί κάθε τόσο ένα ποτήρι κρασί και ξέρουμε ο ένας μυστικά του άλλου - ότι η φιλία μας τελειώνει αν δεν κλείσει το facebook. Και όταν λέμε τελειώνει, εννοούμε χωρισμός.
- Και τι περιμένεις να γίνει;
- Αν δεν τσιμπήσει δεν θα το κλείσει. Αν τσιμπήσει και το κλείσει, είναι μάλλον βέβαιο ότι θα ζητήσει το ίδιο και από κάποιον ή κάποιαν άλλη. Φαντάζεσαι τι έχει να γίνει;
- Δεν κόβεις καλύτερα το κάπνισμα;
Θερινοί διάλογοι με τον εαυτό μου ΙΙΙ: Καβγαδάκι
- Θα με αφήσεις επιτέλους να πιω το ουίσκι μου με την ησυχία μου;
- Γιατί; Δεν σε απασχολεί αυτό που είπα;
- Το βρίσκω ανόητο. Έχεις την τάση να παραμετροποιείς το κάθε τι. Και να το βαραίνεις εξ ορισμού, κάτι που δεν έχει νόημα αν δεν πρόκειται να γράψεις εγχειρίδιο γεωμετρίας.
- Α, συγγνώμη που δεν σε αφήνω να σουρώσεις με την ησυχία σου.
- Γιατί εσύ πόσα έχεις πιει;
- Όσα κι εσύ;
- Ε, βγάλε λοιπόν το σκασμό.
- Αυτό εννοούσα εξ αρχής.
Κυριακή, Αυγούστου 14, 2016
Θερινοί διάλογοι με τον εαυτό μου ΙΙ: Σταφύλια
-Το λες για τους μαέστρους;
-Ναι, Οι περισσότεροι δεν έχουν βρει τίποτα. Όχι βέβαια ότι φταίνε. Σάμπως οι συνθέτες είναι καλύτεροι;
-Γιατί αφήνεις απ' έξω τους ερμηνευτές; Τους φοβάσαι;
-Η αλήθεια είναι ότι τους σέβομαι. Σέβομαι την ανασφάλειά τους και την αγάπη τους για τις ευκολίες. Και ναι τους φοβάμαι. Μου θυμίζουν τα παιδάκια που 'θέλαν να τα παίξουμε επειδή είχαν δική τους μπάλλα,
-Παράδοξο μου φαίνεται. Κανονικά, η ιδιοκτησία της μπάλλας θα έπρεπε να συμβολίζει τους συνθέτες.
-Ασυνείδητα μεροληπτείς υπέρ των μαέστρων, αλλά αν το καλοσκεφτείς οι συνθέτες δεν έχουν να κάνουν με τη μπάλλα. Ούτε καν με τους κανόνες του παιχνιδιού. Η ειλικρινής εικόνα τους είναι μάλλον σχετική με τα νυκτολούλουδα στις άκρες των πεζοδρομίων.
-Καταντάς φθηνά λυρικός. Τότε ποια είναι η ψευδής εικόνα τους;
-Η ταύτισή τους με τις δεξιότητες: να παίζουν καλή αμπάριζα, εφτάπετρο, τα μήλα, τα μέντα-μέντα τα μελιγκήτικα, τα στρατιωτάκια ακούνητα. Να μαζεύουν πόκεμον .... γενικά οι πειθαρχίες. Και είμαι ακριβά λυρικός. Υποφέρω.
-Εξιδανικεύεις.
-Σιγά τα ωά. Δηλαδή οι ερμηνευτές τι κάνουν; Δεν εξιδανικεύουν συνεχώς το παρελθόν, συγκαλύπτοντας την παραδοπιστία τους; Και υποφέρουν επίσης. Τόση αυτοπειθαρχία δεν αντέχεται.
-Ισοπεδώνεις τα πάντα.
-Φυσικά. Είναι ακόμα καλοκαίρι.
Θερινοί διάλογοι με τον εαυτό μου Ι: Μελλοντική θέσις
Κυριακή, Μαΐου 29, 2016
Τρίτη, Απριλίου 19, 2016
Οι πυλώνες της Μουσικής Εκπαίδευσης στην Ελλάδα
Γιώργος Χατζημιχελάκης
![]() |
Η φωτογραφία καθ' υπόδειξιν του φίλου κοντραμπασσίστα Βασίλη Παπαβασιλείου |
οι παχουλές αναρτήσεις (όσο τις διαβάζετε τόσο παχαίνουν)
-
τίς δὲ βίος; κουκουζέλη ι τίς δὲ βίος, τί δὲ τερπνὸν ἄτερ χρυσῆς Ἀφροδίτης; τεθναίην, ὅτε μοι μηκέτι ταῦτα μέλοι, κρυπταδίη φιλότης ...
-
Από πού φαίνεται ο σεφ; Από το πώς φτιάχνει τα μακαρόνια. Ένα σύνηθες πρόβλημα με τις μακαρονάδες είναι ότι όλοι δίνουν συνταγή για σάλτσε...
-
CD δώρο ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΑΤΖΗΜΙΧΕΛΑΚΗΣ Άλλοτες όταν εκούρσευαν Ανασυνθέσεις κοσμικής μεταβυζαντινής μουσικής 16ου και 17ου αιώνα από αγιορεί...
-
Ξεκίνησα με αυτό εδώ, χωρίς περαιτέρω προθέσεις. Πρόκειται για ένα (υστερο-) υπερλεξιστικό ποιηματάκι, των φοιτητικών μου χρόνων, μάλλον το...
-
O Rob και ο Οt χτύπησαν την πόρτα κατά τις 4.30 τα ξημερώματα. Δεν έδειχναν καθόλου κουρασμένοι απ' το ταξίδι. Μονοζυγωτικοί δίδυμο...
-
Ένα κοντσέρτο. Για άρπα. Και έγχορδα. Γιατί μόνον έγχορδα; Αυτοπεριορισμός ή μήπως μια δολίως υποκρυπτόμενη φιλοδοξία –σιγά τον δόλο δηλ...
-
Συνταγή μουσικής σούπας Υλικά: λούπες: ήτοι, έτοιμες ηχογραφημένες φρασούλες, με δυνατότητα αυτοανακύκλωσης και μεταξύ των συρραφής,...
-
Περνάω αρκετό χρόνο, τον περισσότερο ίσως της καθημερινότητάς μου, στο ψηφιακό μου εργαστήρι. Ψηφιοστάσιο θα το έλεγα, γιατί αν έπρεπ...
-
Χρόνια Πολλά. Δώρο κασέτα... με ένα κλικ την ακούτε στο YouTube ή την κατεβάζετε με κλικ εδώ ΚΑΛΑΝΤΑ ΔΩΔΕΚΑΗΜΕΡΟΥ ...
-
Η μουσικοπαιδαγωγική είναι μια διδακτική επιστήμη, ή μάλλον μια επιστήμη της μουσικής διδακτικής, που στόχον έχει να προσηλυτίσει τα "...