ΘΕΟΛΟΓΙΑ 4

Τα λόγια
μιας τυχαίας εκλογής
-γιατί τα φύλλα
πάντοτε θα θάλλουν,
είτε στις εξοχές,
είτε στις συστοιχίες των λεωφόρων,
ακόμα και στα πεζοδρόμια
των παραμελημένων συνοικιών,
αλλά προπάντος
στα χέρια των χαρτοπαιχτών-
μας καθορίζουν
ίσως.

Γιατί αλλιώς
ματαιοπονούν
οι γρηές με τα λιβανιστήρια,
νύχτα-μέρα, νύχτα-μέρα…..
Και τα παιδιά
που πάντοτε παιδιά θα παραμείνουν,
απ’ τα χαράματα φορούνε τις σκιές τους,
μέχρι να πέσει το σκοτάδι
και ν’ ακουστεί η επιτακτική φωνή,
η ίδια φωνή που πόσες Κυριακές
τους έκλεψε τον ύπνο-
“ξύπνα να πας στην εκκλησία”.

Αυτά τα λόγια
που θα πάρουν κάποτε μορφή
ερωτικής κραυγής,
ή θ’ αναβλύσουν
τον ειρμό της όποιας θείας σοφίας,
άραγε να προήλθαν
απ΄το αρχέτυπο μιας προαιώνιας γλώσσας
που θα μας πνίξει μες στο σάλιο της
και θα μας καταπιεί;

από ανέκδοτη ποιητική συλλογή του Γεράσιμου Μπερεκέτη