Παρασκευή, Ιανουαρίου 27, 2012

ΜΕΤΑΣΤΟΝΗΛΙΑ

"Μεταστονηλία" ονομάζεται η ειδική κατάσταση έκστασης στην οποία περιέρχονται οι μουσικοί αλλά και οι ευαίσθητοι ακροατές μετά από μιαν ωραία συναυλία.

Αυτός είναι και ο λόγος που πολλοί από σας, αμέσως μόλις τελειώνει μια συναυλία, πηγαίνοντας να συγχαρείτε τους συντελεστές, θα έχει τύχει να ακούσετε είτε τον μαέστρο, είτε τους μουσικούς απευθυνόμενους αλλήλοις, αλλά και σε φίλους τους, να αναφωνούν: "Μεταστονηλία".

Διόλου τυχαία τόσο στο Παγκράτι, όσο και στο Θησείο υπάρχουν ταβέρνες επονομαζόμενες "Ηλίας". Αυτό συμβαίνει διότι οι ιδιοκτήται των, πονηρά σκεπτόμενοι, προσπαθούν να αντλήσουν πελατεία από ακροατήρια ωραίων συναυλιών. Καθότι οι αμύητοι ακροαταί που δεν γνωρίζουν τον όρον "μεταστονηλία", τον αντιλαμβάνονται ως προτροπήν συνεστιάσεως:

-"Μετά στον Ηλία".....


Πέμπτη, Ιανουαρίου 12, 2012

Come Again!

Κουκουζέληι

Το "επέστρεφε" δεν έχει εποχή..... (Ιδού μία προτύπωσις από τον John Dowland):

Come again!
Sweet love doth now invite
Thy graces, that refrain
To do me due delight,
To see, to hear, to touch, to kiss, to die
With thee again in sweetest sympathy.

Come again!
That I may cease to mourn,
Through thy unkind disdain.
For now left and forlorn,
I sit, I sigh, I weep, I faint, I die
In deadly pain and endless misery.

All the day
The sun that lends me shine
By frowns do cause me pine,
And feeds me with delay;
Her smiles my springs that makes my joys to grow;
Her frowns the Winters of my woe.

All the night
My sleeps are full of dreams,
My eyes are full of streams;
My heart takes no delight
To see the fruits and joys that some do find,
And mark the storms are me assigned.

Out alas!
My faith is ever true;
Yet will she never rue,
Nor yield me any grace.
Her eyes of fire, her heart of flint is made,
Whom tears nor truth may once invade.

Gentle Love,
Draw forth thy wounding dart,
Thou canst not pierce her heart;
For I, that do approve
By sighs and tears more hot than are thy shafts,
Did tempt, while she for mighty triumphs laughs.

Αρχίζω με την Valeria Mignaco



συνεχίζω με τον Alfred Deller


Και για υστερόγραφο .....


Ώστε το "ωχ, αμάν" στα αγγλικά είναι "Out alas" ...!!! Και μας το κρύβανε;

ΥΓ2 Πληροφορώ το κοινό, ότι έχω υποστεί περικοπή μισθού και φόρους και όλα τα συμπαραμαρτούντα, αλλά δεν θα το κάνω και θέμα ... Διότι όλα αυτά ουδεμίαν σχέσιν έχουν με την πραγματικότητα. Τα νομίσματα τοις νομίζουσι...

Κυριακή, Ιανουαρίου 08, 2012

Ανασχολιάζοντας τον Μπιλ Έβανς

“Δεν θα με ενδιέφερε ένας καλλιτέχνης που ανεβαίνει στη σκηνή και αυτοϊκανοποιείται βγάζοντας προς τα έξω όλα του τα προβληματικά συναισθήματα,
ίσως βέβαια κάποιοι να πλήρωναν γι' αυτό.”  Μπιλ Έβανς, από ανάρτηση του dsyk

Η φράση αυτή μού έφερε την εικόνα ενός ρόκερ που πάνω στην κορύφωση της οργής του, σπάει την κιθάρα του. Βέβαια, σύμφωνα με τα συμφραζόμενα του Έβανς, η εικόνα αυτή είναι το άκρον άωτον. Αλλά την υποδέχομαι την ακραία αυτή εικόνα ως ευκαιρία για κάποιους συλλογισμούς.

Μήπως αντί για την φράση «κορύφωση της οργής του» θα έπρεπε να χρησιμοποιήσω τη φράση «οργιαστική κορύφωση»; Μια κορύφωση, δηλαδή, που σχετίζεται περισσότερο με αποφόρτιση καταπιεσμένου υποσυνείδητου, παρά με συντεταγμένο θυμό, η οποία μάλιστα πραγματοποιείται στα πλαίσια ενός ανάτυπου αρχέγονου οργιαστικού τελετουργικού, όπως μπορεί να θεωρηθεί μια ροκ συναυλία. Μια αποφόρτιση συνάμα αυτοκαταστροφική, μιας και στρέφεται κατά του alter ego που είναι για έναν μουσικό το όργανό του – διόλου τυχαία εδώ και η φράση «το όργανό του», μιας και η καταστροφή της κιθάρας συμβολικά ερμηνεύεται ως πράξη αυτοευνουχισμού. Και πόσο απέχει τελικά ο αυτοευνουχισμός από τη αυτοϊκανοποίηση; Νομίζω τόσο όσο ένα παρατεταμένο χειροκρότημα-παραλήρημα του κοινού που μεσολαβεί μεταξύ τους και που θα μετουσιώσει  μια πράξη αυτοαπόρριψης σε αίσθημα ικανοποίησης προερχόμενο από τη δημόσια αποδοχή της πράξης. Τότε είναι που αποχωρεί το δεύτερο συνθετικό της λέξης «αυτοαπόρριψη» και μένει το πρώτο, έτοιμο να συγκολληθεί με τη λέξη «ικανοποίηση».

Και βεβαίως,  κάποιοι έχουν πληρώσει για να συμμετάσχουν ψυχικά και να ζήσουν από κοντά αυτό το τελετουργικό. Η πράξη του κιθαρίστα που σπάει την κιθάρα του - κορυφαία coda ενός αυτολυτρωτικού σολαρίσματος - λειτουργεί ως κάθαρση και για τους θεατές οι οποίοι ταυτίζονται μαζί του, και που δια του εισιτηρίου, τού έχουν αναθέσει να πραγματοποιήσει συμβολικά και την δική τους αυτοκαταστροφή-αυτοευνουχισμό που θα μετουσιωθεί, την ίδια στιγμή που χειροκροτούν παραληρώντας, σε αυτοϊκανοποίηση.  


Πόσο απέχει αυτή η οργιαστική μουσική ιεροπραξία από την τελετουργία της μέθεξης με ένα συμφωνικό έργο όπως η 7η του Μπετόβεν; Ίσως όσο απέχουν τα μυστήρια των Μαινάδων από την χριστιανική Θεία Κοινωνία.


------------------------
ΥΓ1 Δεν έχω ακούσει για ντράμερ που κάνει κομμάτια τα τύμπανά του.
ΥΓ2 Τώρα ήρθε στ' αυτιά μου να αντιτεθεί και η οδύνη τού άσματος "Μου σπάσανε τον μπαγλαμά"

οι παχουλές αναρτήσεις (όσο τις διαβάζετε τόσο παχαίνουν)