Κυριακή, Φεβρουαρίου 13, 2005

Σχόλιον επί του σχολίου5 εις το "περί ψευδωνυμίας", ή περί βαρετών βυζαντινών λογίων.
Ο Ιωάννης Κουκουζέλης ο μαΐστωρ και ο Πέτρος Μπερεκέτης ο γλυκύς, ων τα επωνύμια δάνεια των ημών ψευδωνύμων, υπήρξαν και εισέτι θεωρούνται και θαυμάζονται, ουχί ως λόγιοι υπό την τρέχουσαν έννοιαν, αλλ' ως υψίτεχνοι μελουργοί, του 12ου και του 17ου αιώνος αντιστοίχως, αιώνας ακμής δια την βυζαντινήν και μεταβυζαντινήν μουσικήν. Επιπλέον δε, τοιαύτην την σχέσιν έχουσιν μετά του γνωστού αστρονόμου και ερευνητού Γαλιλαίου, την επαγγελματικήν συνάφειαν μετά του πατρός αυτού Βικεντίου Γαλιλαίου, όστις υπήρξε μέσος αυτών, λαουτίστας και συνθέτης, ζήσας εν Φλωρεντία της Ιταλίας μεταξύ του χιλίου πεντακοσιοστού εικοστού και του χιλίου πεντακοσιοστού ενενηκοστού πρώτου μετά Χριστόν έτους.
Αλλά ας θέσω και το ερώτημα: Εις ποίους βαρετούς λογίους οφείλεται η δυτική αναγέννηση, επομένη δύο και πλέον αιώνων της ανατολικής;
Ταύτα, βραχέως.

2 σχόλια:

kukuzelis είπε...

Επαναλαμβάνω: [...] και τι να είπωμεν δια τον, πρόγονον πάντων αυτών, Κάιν, ο οποίος ως γνωστόν (Γέννεσις 4:17-21) ήτο ο πατήρ όλων των μουσικών (και ως εκ τούτου και των μελουργών - μικρών, μεσαίων, μεγάλων και μeγίστων). Δεν θα είπωμεν τίποτε κυρίες και κύριοι, διότι τα υιοθετηθέντα υφ' ημών ονόματα περικλείουσι, ως εμφαίνεται δι απλής και συντόμου ερεύνης, την ουσίαν αυτής ταύτης της ανθρωπότητος. Κοιτάξτε γύρω σας και θα δείτε ποιοι είμαστε.
*

Ανώνυμος είπε...

Όπως σίγουρα δεν θα έλεγε ένας βυζαντινός λόγιος..cool!

οι παχουλές αναρτήσεις (όσο τις διαβάζετε τόσο παχαίνουν)