Η διαπραγμάτευση αυτού του θέματος μου φέρνει κατ’ αρχάς στο μυαλό ότι «στου κρεμασμένου το σπίτι δεν μιλάμε για σκοινί». Οι περισσότεροι που διατηρούν μπλογκ έχουν ψευδώνυμο και συνεπώς ιδίαν πείραν των αιτίων αυτής της επιλογής.
Κομίζων γλαύκα εις Αθήνας, θα πω ότι το ψευδώνυμο είναι ένα ένδυμα που χαρίζει αμέσως σ’ όποιον το ενδυθεί την αίσθηση ότι……. «υποδύεται».
Και γιατί να επιλέξει κάποιος να εμφανίζεται με ψευδώνυμο; Ας πιάσει πάλι δουλειά ο Τέλης. Ψευδωνύμου μετέρχεται:
1. Αυτός που δεν του αρέσει το όνομά του και το επώνυμό του. Είναι ή του φαίνονται κακόηχα, μισεί τον πατέρα του, την οικογένειά του, το νονό του, ή νομίζει ότι το ονοματεπώνυμό του είναι αιτία οι άλλοι να τον περιγελούν ή είναι δυσπρόφερτο. Τέλος πάντων το άκουσμα του ονόματός του σε προσφωνήσεις, αλλά και όταν υποχρεούται να το πει, του προξενεί κράμπες στο στομάχι.
2. Ο καλλιτέχνης, που επιλέγοντας κάποιο ψευδώνυμο, είναι βέβαιος πως, είτε αποφεύγει την άμεση σύνδεσή της βδελυρής επιλογής του με το οικογενειακό του όνομα (οπότε ουδείς θα τον κατηγορήσει ότι το λέρωσε), είτε απλά συμμορφώνει την επωνυμία του με την προσδοκώμενη καλλιτεχνική του εικόνα και πορεία, διότι ένα ωραίο όνομα πάντα στέκει πιο καλά, άμα πρόκειται για καριέρα. Σε ειδικότερες περιπτώσεις, κάποιος καλλιτέχνης, είναι ή αισθάνεται καταξιωμένος στον χώρο του και θέλοντας να δοκιμάσει να εκφραστεί σε άλλο χώρο επιλέγει ένα ψευδώνυμο, ώστε να νιώθει ασφαλής και ευδιάκριτος.
3. Το λαμόγιο και ο (μεγαλο- ή μικρο-)-απατεώνας. Θολώνει τα νερά στην πιάτσα, χάνεται ευκολότερα, εξαπατά.
4. Ο συνωμότης, ο αντάρτης, ο τρομοκράτης, ο λαθρομετανάστης και γενικά ο υπό τον φόβο της διώξεως παράνομος.
5. Αυτός που ενώ του αρέσει το όνομά του και το επώνυμό του, είναι εύηχα, αγαπάει τον πατέρα του, την οικογένειά του, το νονό του, νομίζει ότι το ονοματεπώνυμό του προξενεί σεβασμό, αλλά θέλει να αστειευτεί με τον εαυτό του και διαλέγει ένα ψευδώνυμο ιλαρό.
Όπως και να ‘χει, αυτός που φέρει ψευδώνυμο, όπως είπαμε υποδύεται. Ποιον; Αυτόν τον άλλο, τον ευεργέτη το μεγάλο. Με αυτόν τον άλλο η ύπαρξή του τον απατά και μάλιστα εν γνώσει του. Και δεν της κρατά καμία κακία, αντιθέτως της το επιβάλλει. Πρόκειται, δηλαδή, περί ενός ιδιόμορφου αυτοερωτικού τριγώνου.
Κομίζων γλαύκα εις Αθήνας, θα πω ότι το ψευδώνυμο είναι ένα ένδυμα που χαρίζει αμέσως σ’ όποιον το ενδυθεί την αίσθηση ότι……. «υποδύεται».
Και γιατί να επιλέξει κάποιος να εμφανίζεται με ψευδώνυμο; Ας πιάσει πάλι δουλειά ο Τέλης. Ψευδωνύμου μετέρχεται:
1. Αυτός που δεν του αρέσει το όνομά του και το επώνυμό του. Είναι ή του φαίνονται κακόηχα, μισεί τον πατέρα του, την οικογένειά του, το νονό του, ή νομίζει ότι το ονοματεπώνυμό του είναι αιτία οι άλλοι να τον περιγελούν ή είναι δυσπρόφερτο. Τέλος πάντων το άκουσμα του ονόματός του σε προσφωνήσεις, αλλά και όταν υποχρεούται να το πει, του προξενεί κράμπες στο στομάχι.
2. Ο καλλιτέχνης, που επιλέγοντας κάποιο ψευδώνυμο, είναι βέβαιος πως, είτε αποφεύγει την άμεση σύνδεσή της βδελυρής επιλογής του με το οικογενειακό του όνομα (οπότε ουδείς θα τον κατηγορήσει ότι το λέρωσε), είτε απλά συμμορφώνει την επωνυμία του με την προσδοκώμενη καλλιτεχνική του εικόνα και πορεία, διότι ένα ωραίο όνομα πάντα στέκει πιο καλά, άμα πρόκειται για καριέρα. Σε ειδικότερες περιπτώσεις, κάποιος καλλιτέχνης, είναι ή αισθάνεται καταξιωμένος στον χώρο του και θέλοντας να δοκιμάσει να εκφραστεί σε άλλο χώρο επιλέγει ένα ψευδώνυμο, ώστε να νιώθει ασφαλής και ευδιάκριτος.
3. Το λαμόγιο και ο (μεγαλο- ή μικρο-)-απατεώνας. Θολώνει τα νερά στην πιάτσα, χάνεται ευκολότερα, εξαπατά.
4. Ο συνωμότης, ο αντάρτης, ο τρομοκράτης, ο λαθρομετανάστης και γενικά ο υπό τον φόβο της διώξεως παράνομος.
5. Αυτός που ενώ του αρέσει το όνομά του και το επώνυμό του, είναι εύηχα, αγαπάει τον πατέρα του, την οικογένειά του, το νονό του, νομίζει ότι το ονοματεπώνυμό του προξενεί σεβασμό, αλλά θέλει να αστειευτεί με τον εαυτό του και διαλέγει ένα ψευδώνυμο ιλαρό.
Όπως και να ‘χει, αυτός που φέρει ψευδώνυμο, όπως είπαμε υποδύεται. Ποιον; Αυτόν τον άλλο, τον ευεργέτη το μεγάλο. Με αυτόν τον άλλο η ύπαρξή του τον απατά και μάλιστα εν γνώσει του. Και δεν της κρατά καμία κακία, αντιθέτως της το επιβάλλει. Πρόκειται, δηλαδή, περί ενός ιδιόμορφου αυτοερωτικού τριγώνου.
![κουκία και [μπι]ζέλια ...](http://2.bp.blogspot.com/__qwBF56Pm0M/SDv7BiDaJKI/AAAAAAAAAR0/XtRBjHh9kLU/S230/KUK.jpg)
7 σχόλια:
Μικρό σχόλιο σε όσα γράφεις.
*
Φαντάσου τον Μολιέρο επί σκηνής. Φαντάσου τον να υποδύεται, λόγου χάριν, τον Ταρτούφο. Θα έλεγες ποτέ ότι Ταρτούφος είναι το ψευδώνυμο του καλλιτέχνη;
*
Αισθάνομαι κάπως έτσι.
*
Στο διαδίκτυο είμαι ένας "ανύπαρκτος" χαρακτήρας σ' ένα μπλογκ. Φέρω το όνομα kukuzelis, αλλά αυτό, αν και μοιάζει, δεν είναι ακριβώς ψευδωνυμία.
*
Να επισημάνω ότι δεν λέω ψέματα, αλλά δεν λέω κι όλη την αλήθεια. Πώς να το κάνω άλλωστε... Ούτε εγώ (;) ο ίδιος δεν τη γνωρίζω.
*
Είμαι και ταυτόχρονα δεν είμαι εγώ. Τώρα, σε ποιον ακριβώς αναφέρεται αυτό το εγώ...Θα σε γελάσω.
*
Η ιδιόμορφη ανωνυμία των διαπλασόπουλων και των μπλόγκερ.
*
Αυτό και το παραπάνω post έχουν τα φόντα να λειτουργήσουν με πολύ ενδιαφέροντα τρόπο στην ιδιόμορφη κοινότητα των μπλόγκερς. Ήδη ο κος Κουκουζέλης ανταποκρίθηκε ορθά.
Κάτι μου λέει ότι θές να προκαλέσεις απολογίες. Αν και δεν μ'αρέσει να εκτελώ παραγγελιές, θα κάνω μια εξαίρεση:
Το ψευδώνυμό μου αισθάνομαι ότι είναι ένα από τα πραγματικά ονόματα που είχα στα ταξίδια μου στο χρόνο. Ή, τέλος πάντων, θα ήθελα να είναι έτσι. ;).
Ιφιμέδεια
Την μόνη απολογία που προκάλεσα είναι η δική μου. Οι κατηγορίες που παραθέτω είναι αυτές που εγώ αντιλαμβάνομαι. Βάσειτης πραγματείας μου, θεωρώ ότι ανήκω στην κατηγορία 5, διότι ως θαυμαστής και ομότεχνος του Πέτρου Μπερεκέτη, ενδύομαι το όνομά του επειδή μου φαίνεται ιλαρή η ήχησή του, ιδιαίτερα μετά το Γεράσιμος που ήταν το όνομα του πρώτου μου κουρέα, αλλά ταυτόχρονα σημαίνει και αυτόν που αξίζει να αμειφθεί με το γέρας-γήρας. Το δε μπερεκέτ τουρκιστί σημαίνει αφθονία. Επιπροσθέτως επεδίωξα να συνεορτάζει το όνομα-ψευδώνυμό μου με αυτό του φίλου μου, κάτι που συμβαίνει και με τα κανονικά μας ονόματα.
Θαυμάσια! Συνέχισε το ευάρεστο έργο σου όπως ο Πέτρος ο Γλυκύς.
Ιφιμέδεια
Τι βαρετοί που είναι αυτοί οι βυζαντινοί λόγιοι! Δεν ήταν ικανοί ούτε τα κορδόνια των παπουτσιών του Γαλιλαίου να δέσουν. Πολύ σωστά η ιστορία τους ξέχασε και μόνο στα blogs που επισκέπτομαι έχουν μεγάλη πέραση. Ίσως επειδή δημιουργούν μια κτυπητή αντίθεση με τους νόες που έδωσαν ζωή στο δίκτυο κι αυτό με τη σειρά του τους επανέφερε στο (ηλεκτρονικό πια) προσκήνιο
Ι. Σταλίνος
Σεβαστέ κύριε Μπερεκέτη,
Ας μου επιτραπεί να επισημάνω άλλον έναν λόγο για τον οποίο πολλοί συνάνθρωποί μας καταφεύγουν στη χρήση ψευδωνύμων. Πρόκειται για ένα κληρόδοτημα αν θέλετε των αρχαίων προγόνων μας, όταν ο άνθρωπος απέδιδε μαγικές ιδιότητες σε αντικείμενα και ονόματα. Όθεν, η χρήση ενός (συνήθως εντυπωσιακού) ψευδωνύμου ενδέχεται να αποτελεί και προσπάθεια εγκόλπωσης των ιδιοτήτων του, ή τουλάχιστον να δίδει την εντύπωση ότι ο χρήστης του έχει τις ιδιότητες αυτές.
Με τιμή,
Εκλαμπρότατοι,
πολλοί από εμάς προστατεύουμε πρόσωπα (κυρίως τον εαυτό μας κι όσους είναι γύρω μας), γι' αυτό και κυκλοφορούμε ψευδωνύμως.
Επίσης, στοιχειώδεις καλοί τρόποι υπαγορεύουνε να μη θάβεις κοσμάκη όταν εκείνος δεν έχει τη δυνατότητα να απαντήσει. Αν όμως δεν είναι να θάψουμε και να εκτονώσουμε ένα γενικότερο Angst, τι να το κάνουμε το μπλογκ: διαβάζουμε και Κούντερα (ή ΝτεΛίλλο, ακόμα καλύτερα).
Θυμηθείτε και την αεροσυνοδό που έχασε το ψωμάκι της λόγω μπλογκ... λίγο το έχετε κι αυτό;
Όθεν, ψευδωνυμούμε.
Με πολλά συγχαρητήρια για το κειμενικό μπερεκέτι που μάς προσφέρει ο Μπερεκέτης,
Μετά τιμής,
Μαϊουμάς
Δημοσίευση σχολίου