Εκ Χίου

Απ’ τα επιφωνήματα

πρέπει να βγήκε η μουσική.

Ω,

Ε,

Ρε.

Αυτά αφήνουν περιθώριο

ανάπτυξης μελωδημάτων,

κι όχι τα πιο σφιχτά,

τα επόμενα χαρμόσυνα:

Μαρία,

Γιώργη,

Ουρανία,

Δημητρό,

Βαλάντη,
Βαγγελία
Σεβαστούλα,

Μαρκέλε,

Ειρήνη,

Μπούλα,
Μιλτιάδη,
Στυλιανέ,

Τσουμπίδι,

Μπουμπού.

Κι είναι κι οι απ’ απέναντι

που μείνανε ψαράδες τα παιδιά τους:

«Έχει κολιοί, σαρδέλα,

μπακαλιάροι, προσφυγάκια

μπακαλιάροι πρόσφυγοι,

μένουλες».

Χωρίς αιτιατική.

Αντιστροφή

Έχω εξημερωθεί,

διότι μου είναι αδιάφορη

η εξ αρχής προδοσία

του τελευταίου στίχου

που θα υποσχόταν

ανατροπή

στη σωστή της θέση.

ΕΝΝΕΑ ΝΕΑ ΜΙΚΡΟΠΟΙΗΜΑΤΑ

1. ΠΡΟΣΔΟΚΙΑ

Το «μάλλον»

Αν θα στεφανωθεί,

Θα ‘ναι με φύκια,

Έτσι όπως αναδύθηκε.

2. ΣΤAΣΙΣ

Στάθηκε εκεί.

3. ΜΕΤΑΜΕΛΕΙΑ

Το βράδυ,
Κάθε φορά,

Μία φορά πιο λίγο.

4. ΟΡΑΜΑ

Προσαρμογές της όρασης:

Δυο-τρία στενά πιο κάτω,

Ελπίζουνε,

Δυο-τρία στενά πιο πάνω.

5. ΠΑΥΣΗ

Ένα είδος πλοίου,

Δίχως στεγανά.

6. ΚΟΥΡΑΓΙΟ

Υπομονή
Απαράλλαχτα

Καλλιγραφούμενη.

7. ΡΗΤΟ

Ο περίπλους του διδάγματος,

Άνευ Μαγγελάνου.

8. ΣΙΩΠΗ

Το μέγεθος

Μιας άλλης μέρας.

9. ΟΡΙΖΟΝΤΑΣ

Κουνουπίδια
Ακράδαντα

Με στόχους.

Καλέσω μου τὰ ἔθνη

Όταν δεν έρχεται κανείς

απ’ τους συνομηλίκους σου που προσκαλείς

αναρωτιέσαι αν γέρασες,

αν γέρασαν αυτοί,

ή αν γεράσατε όλοι.

Άραγε να ζητήσεις -

από πού;

μια τελευταία χάρη:

δύναμη οργής

και να τους πεις «γαϊδούρια»…

(Α, πρόσεχε λιγάκι,

αυτές οι τρεις τελίτσες,

στο τέλος της προηγούμενης στροφής,

τ’ αποσιωπητικά,

τους ενοχλούν.

Θέμα αισθητικής

επί της στίξεως.

Εκεί είναι το ζήτημα:

στην λεπτομέρεια.

Μάλλον αυτό σου διέφυγε.

Δεν το κατάλαβες, μα

άθελά σου τους δυσκόλεψες,

κι εκ των υστέρων εκατήντησες

χαριτωμένο

αδέξιο βάρος.)

Τρία ποιματάκια

Τ’ αηδόνια της Ανατολής και τα πουλιά της Δύσης,
στου Φιλαδέλφου τον βουνόν, στου Φιλαδέλφου τ’ όρος
για συναχθήτε μιαν μεριάν να ποίσω περιβόλι.

σώσμα

Ωραιότατος εν μέσω βαΐων

παρήλαυνεν ο Μήτσος,

δυό μέρες πριν την εικοστήν ογδόην.

-Γιάγκο, πότε θ΄ ανοίξεις το βαρέλι;

-Εικοσιμία, της Παναγιάς.

tip

Χρησιμοποίησε

τα δάχτυλά σου.

Πολλά ευκόλως καταργούνται

αορίστως,

οριστικώς και άνευ

προστάγματος.

Ιδού η αξία αυξήσεως μη μισθολογικής.

ζιγκολό

Η ήχηση είναι παρακμή

των παρηχήσεων.

Αυτές έχουνε τώρα

τα φράγκα.

Παρεπικούρειον

Ξεπήδησαν από τα κόμικς.

Ο κόσμος,
άλλοι καγχάζουν

κι άλλοι τρέμουν.

Οι ενδιαμέσως,

οι θορυβημένοι

μην ταλαιπωρηθείτε

με επαναφορά συστήματος,

ή με ασφαλή λειτουργία,

αντίγραφα ασφαλείας

και επανεγκατάσταση.

Μάταιες ενέργειες.

Χθες κατέβασα ένα πρόγραμμα:

του βάζεις μια φωτογραφία σου

και μ’ ένα κλικ

σε κάνει σκίτσο.

Χαβάς

Με δυο ελιές

και μια ντομάτα

ήρθε μια σκούνα

απ’ το Μαρόκο.

Δε θα παντρευτούμε φέτος....

Ήδη

(...βάπτεται κάλαμος παρά κριτών αδίκων)

Το Μοσχάτο είναι σταθμός

και είδος κρασιού ηδύτατον.

Και τα φιστίκια Αιγίνης και τ’ αράπικα

είδη είναι.

Μα σαν της Ίδης το βουνό

άλλο δεν βρήκα.

Δαδιά, δράκους και δουλειές,

δάση και ρουμάνια….

Καλοκαίρι 2011

ΣΥΜΜΕΤΡΩι ΚΟΥΚ

Στ’ άλλο τους χέρι θα κρατούν το τόξο…

Όταν πλαστικοποιηθούν τα Τουρκοβούνια

σπεύδοντες θα ‘ρθουν κι άλλοι παχουλοί

μωράκια έρωτες με το μαλλί της γριάς στο ‘να τους χέρι,

ροζ, κι'

ηλιοβασιλέματα

γεμάτα αναμνήσεις.

Προσθήκη

Κρασί του Ρήνου άσπρο
ευρείας κατανάλωσης
που υπογραμμίζεται
από την απουσία φελλού
στο μπουκάλι.
Στρίβεις το τσίγκινο επιστόμιο
και κρατς,
ανοίγει!

Μ’ άλλο κρασί
φτιαγμένος ήδη
-ρομπόλα, ασύρτικο, λημνιό;-
άντε όταν πιεις
αυτό το «ακόμα ένα ποτήρι»,
να καταλήξεις
σ' ευφυολόγημα υπερφίαλο,
και μάλιστα άρρυθμο
του τύπου:

Ο καλλιτέχνης δεν είναι γνήσιο τέκνο της Εποχής του,
αλλά νόθο τέκνο του Χρόνου….

Επέστρεφε

Όλα θα ξαναγυρίσουν,
και τα μετέωρα
και οι έρωτες
και τα παϊδάκια,

διότι σε ό, τι αφορά... το κρέας
ρωτήστε και τους ψήστες:
πρέπει τζουπ και τζουπ
μια απ’ τη μια, μια απ’ την άλλη.

Αναλόγως όλα.

Οι σύντροφοι ένα βράδυ

(Ο Μενούσης, ο Μπιρμπίλης κι o Μεχμέταγας
σε κρασοπουλειό πηγαίναν για να φαν να πιουν)

Αφού ‘χαμ’ ένα κάρο παξιμάδια
τι διάολο θέλαμε να φάμε τα χοντρά γελάδια
που λιάζονταν και ‘βόσκαν στην ακρογιαλιά;
Σκέτη κακοκεφαλιά.

Κάθε γελάδι ήταν σαν κάστρο
πόλεμος να το φας.
Το ‘τρωγες, έσκαγες και …. πας.
Μετά σου βάζαν και παράσημο: ένα άστρο.

Αλλ’ απ’ την πείνα το στομάχι ήταν στην πλάτη.
Σα φάγαμε καλά,
την πέσαμε στα μαλακά
ξένοιαστοι και χορτάτοι…

Έτσι την περνάμε όλοι
οι πασάδες στο ντουνιά
μ' αργιλέδες και τσιμπούκια
με σαντούρια και βιολιά.


παρακαλώ θερμώς τον Γιώργο Σεφέρη να μην μου κλέβει τις ιδέες

Καστροταφή

Το άωλον ερατίζω
και περινίβεται η βήνη μου
εις το βάλλος των ημενών.

Η αγχωνία ενός σμιχτρού βάγχου
που αναβλυχάται
προφημεύει
την έρχευσή των.

Και ήδη ναι
ο ορυνίζων στεύει
από του ολοφρυγμούς
του κόχλου:

-Οι Βάρδαλοι, οι Βάρδαλοι........

--------------------
1978

Μετακινήσεις περιττές

Να τ’ αρνηθούμε τα κορίτσια.
Ρώμα, Βενέτσια, Φλωρεντία.

Εδώ όταν έπρεπε
δεν μάθαμε οδήγηση
και τώρα
ταξίδια λέει με το ζόρι.

Προσέκο το σπουμάντε
το μπρούσκο πώς;

Δε λέω.
Να παν το δρόμο
για την κανέλα, το πιπέρι,
για το μετάξι έστω κι αν δεν τρώγεται
οι έμποροι.
Τι δουλειά έχω εγώ;

Και μάλιστα όχι προς ανατολάς.

Θερινή νομή

Πετάξτε τα μυθιστορήματα.
Αρκεί μια μερική έκλειψη σελήνης
κι η ποιήση εν συντομία
τους ήρωες εκτρέφει.

Η ποίηση στις εκπτώσεις (1)

ΤΩι ΥΠΠΩι

Τι είναι η πατρίδα μας;
Μην είν' οι κάμποι;
Μην είναι τ' άσπαρτα ψηλά βουνά;
Μην είναι ο ήλιος της, που χρυσολάμπει;
Μην είναι τ' άστρα της τα φωτεινά;

...........................
...........................

Όλα πατρίδα μας!
Κι αυτά κι εκείνα,
και κάτι που 'χουμε μες την καρδιά
και λάμπει αθώρητο σαν ήλιου αχτίνα
και κράζει μέσα μας: Για την Ελλάδα ρε γαμώ το.

Μην
μην
μην
μην

Κι
και
και
και

Πρώτες θερινές γλωσσικές επαφές

Το όμικρον στον κόσμο του .... Φουμάρει.

(Απρόσφορο το καλοκαίρι για εξηγήσεις.
Ευδοκιμούν οι εκθλίψεις φωνηέντων.
Τα έψιλον , τα γιώτα, τ’ άλφα και τα ύψιλον
καταμεσήμερο παίζουνε μπάλα.
Οι δίφθογγοι νυχθημερόν γαμιούνται.).

Ιδιωματικά ωμέγα και ήτα,
δόκιμοι στην λευκή στολή τους,
αντικριστά στέκουνε προσοχή ,
με τα σπαθάκια τους καμάρα,
νύφη να περάσει το φεγγάρι.

Εννέα ορισμοί

για τον Γρηγόρη Σεμιτέκολο




















T’ ονειρεμένο τριαντάφυλλο:
το κόκκινο
σα χείλη δαγκωμένα. (1)


Ένα σεμνό παιδί στη στράτα:
ο Στέφανος εξ ακανθών. (2)


Το αυτοκίνητο
είναι φυλλορροή της πράξης. (3)


Πίνοντας ξεψυχάνε οι συνήθειες,
αυτές οι γρηές γυναίκες
που όλο ο νούς τους
στο πιοτό και το τσιγάρο. (4)


Το περιβόητο,
τό’ δαν πολλοί
να διαλαλεί την άνοιξη
αξύριστο στα περιβόλια-
-εξού και η Ήβη. (5)


Αν σ’ αρνηθούν οι μενεξέδες,
αυτόματα θα αποκαλυφθούν. (6)


Στη γλάστρα ο βασιλικός
αρμένιζε
κι οι γλάροι από πίσω. (7)


Η φόρμα είναι γιαταγάνι-
-άσπρα πουλιά που μεριμνούν
το καλοκαιρινό καθρέφτισμά τους. (8)


Το ρόδο το εφικτό
κατασκευάζεται. (9)

Πρανές

Το φόντο πάντα θα ‘ναι πράσινο.
Περιποιημένο.
Πρωί αξημέρωτα οι κηπουροί
φρεσκάρουν το γκαζόν,
καρατομώντας τη δροσιά,
το μαξιλάρι που ‘γειρε
κι αποκοιμήθηκε ο αχός
των αρχαίων θεατών
που χτες το βράδυ υπνοβατούσαν.

Και αφουγκράζεσαι αν θέλεις την ηχώ,
το βούισμα των πραματευτάδων
πού ‘ρχεται πίσω απ’ τη Στοά,
ενώ το μάτι σου κρατά ακόμα
τις ενοχές μαρμαρωμένες
στα ίχνη απ’ των Ζανών τα πέλματα.

Πάλι ψηλόλιγνες κοπέλες με χλαμύδες
και σανδάλια βλέπεις
ν’ ακροπατούνε το χορό.
Ζωγραφιές είναι.

Το τύμπανο
που το βήμα σου αλαφραίνει
δεν θα το ακούσεις πια.


----------------------------------

Zάνες, ή Ζήνες (πληθ.): (Ζεύς, Διός ή Ζανός-Ζηνός), αγάλματα του Διός τα οποία υπεχρεούντο να αναθήσουν ιδίοις εξόδοις εκείνοι οι αθλητές των Ολυμπιακών αγώνων που με απάτη είχαν νικήσει. Στη βάση κάθε αγάλματος εχαράσσετο το όνομα του δόλιου αθλητού. Τα αγάλματα αυτά, εν σειρά, βρίσκονταν στο χώρο της αρχαίας Ολυμπίας, μεταξύ του Μητρώου έξω από τον ναό της Ήρας και της εισόδου του Σταδίου , κατά μήκος του εξώστη των Θησαυρών - σήμερα σώζονται μόνον οι βάσεις 16 τέτοιων χαλκίνων αγαλμάτων.

Στοά της Ηχούς: στοά στην "πλάτη" του πρανούς του σταδίου της αρχαίας Ολυμπίας, με κιονοστοιχία, διακοσμημένη με ζωγραφιές, περίφημη για το φαινόμενο της ηχούς που εδημιουργείτο εντός της. Λειτουργούσε ως θεραπευτήριο των Μουσών, της ποίησης της μουσικής. Κατά την περίοδο των ρωμαϊκών χρόνων εγκαταστάθηκαν στους χώρους της μικρομάγαζα που πουλούσαν αναμνηστικά των αγώνων και θρησκευτικά αναθήματα.

και ανώνυμός τις παρηγορεί,(σαν το αηδόνι του τραγουδιού μετά το ποίημα):

Αχ, δεν είναι η πρωτοτυπία που ξεσηκώνει την καρδιά.

Τι σημασία έχει,

αν το αηδόνι πρώτο ελάλησε

ο κορυδαλλός ή ο Αρχίλοχος;

Το τρυφερό κλαδί της μυρσίνης στα χέρια της

τον έκανε να αγαπάει τη ζωή,

και οι τιμές και τα βραβεία ασήμαντα.

Χάρισμά τους η ασπίδα!

Γιατί όντε στα χέρια τους σα χρυσό τόπι σε παίζουν

η ζωή και ο οργασμός,

χρεία δεν έχεις,

ούτε ονόματος,

ούτε παραμυθίας.

Ευχή -παράπονο συνάμα είναι-

το κάθε τι που την καρδιά μας τη σκιρτά,

το κάθε τι το που το βήμα αλαφραίνει,

σύντροφο νά 'χουμε ως τα στερνά.

Ως τα στερνά που, σαν τον ορίζοντα,

όσο παν και ξεμακραίνουν

για όσους ταξίδι τη ζωή τους κάμαν.

Όσους την ομορφιά ζωγράφισαν σα σύντροφό τους.

Ούτε πρωτότυπη,

ούτε αποδεικταία θέλω νά 'ναι,

μόνο κραταιά και συνεχής

η αγωγή μου προς το παν,

η αγάπη μου προς όλα.

Ποιητή μου* σου εύχομαι, κι αν έχασες

το τύμπανο, άλλο μη χάσεις

απ' όσα το βήμα σου αλαφραίνουνε

ωραία.

*συμπάθα μου το "μου"

γιατί από συμπάθεια είναι.

--------------------------------------------------------------------------

Σ' ευχαριστώ ανώνυμε φίλε,

σου αφιερώνω αυτό το τραγούδι:

Ως ζωγραφία αποψινή

Η λογική αναβλύζει
Ανάμεσα σε δυον αυλούς:
Νταούλι με ζυγιά ζουρνάδες,
Νταπ –τικι-τικι-νταπ-τρρρρ-νταπ.

Και μες στης χήρας την αυλή,
Σταυλίζει ο υγιός της
Τον Μαύρον και τον Γρίβον
Και τον Πέπανον.