ΣΠΟΥΔΗ επί ενός φανταστικού φωτορεπορτάζ

Σουξέ απ' τον πρώτο στίχο (if music be the food of love)

Ένας καλός τίτλος κάνει μια μέτρια μουσική πετυχημένη!!!
Το καλό τραγούδι είναι ο πρώτος στίχος του....

Διαλέγω δύο "συμβολικές" εκτελέσεις ... Θα βρήτε πολλές άλλες στο youtube.

Οι μαγικές συνέπειες των αντικατοπτρισμών τής Ουτοπίας

«Αυτά που ζητάτε, τα παραπάνω από αυτά που έχετε, είναι Ουτοπία», μας έλεγαν χτες.

-Μα τι ζητάμε; Ούτε τα μισά των μισών από αυτά που έχουν οι άλλοι παραπάνω από μας.

Αυτοί δεν έδειξαν να θυμώνουν. Αντιθέτως άκουσαν τις διαμαρτυρίες μας με ένα χαμόγελο συμπάθειας. Πήραν ένα μπαλόνι, το φούσκωσαν, και κολακεύοντας κάθε αυταρέσκειά μας, το ντύσανε έτσι που να μοιάζει ίδια η Ουτοπία μας κι ακόμα ωραιότερη. Και την έβγαλαν στο μπαλκόνι να την δούμε και να την χειροκροτήσουμε.
Κάτι ξέρανε. Γιατί μόλις καθρεφτίστηκε στα μάτια μας, ως διά μαγείας εξαφανίστηκε, αφήνοντας πίσω το είδωλό της ανεστραμμένο να ξεκολλάει απ' τον αμφιβληστροειδή μας, να ξεπροβάλλει απ' την κόρη μας και να παίρνει τη μορφή πραγματικότητας. Και …. παφφφφ ….., χάσαμε από αυτά που είχαμε τόσα, όσα ακριβώς γυρεύαμε να έχουμε παραπάνω.

Αλλα αυτό δεν είναι τίποτε μπροστά στο άλλο που μας λένε από σήμερα χασκογελώντας πίσω από δάκρυα:

«Μην κοιτάτε προς τα πίσω. Το χτες είναι … Ουτοπία, και τώρα πια ξέρετε, άμα καθρεφτιστεί στα μάτια σας τι θα συμβεί ...».

Οι σύντροφοι ένα βράδυ

(Ο Μενούσης, ο Μπιρμπίλης κι o Μεχμέταγας
σε κρασοπουλειό πηγαίναν για να φαν να πιουν)

Αφού ‘χαμ’ ένα κάρο παξιμάδια
τι διάολο θέλαμε να φάμε τα χοντρά γελάδια
που λιάζονταν και ‘βόσκαν στην ακρογιαλιά;
Σκέτη κακοκεφαλιά.

Κάθε γελάδι ήταν σαν κάστρο
πόλεμος να το φας.
Το ‘τρωγες, έσκαγες και …. πας.
Μετά σου βάζαν και παράσημο: ένα άστρο.

Αλλ’ απ’ την πείνα το στομάχι ήταν στην πλάτη.
Σα φάγαμε καλά,
την πέσαμε στα μαλακά
ξένοιαστοι και χορτάτοι…

Έτσι την περνάμε όλοι
οι πασάδες στο ντουνιά
μ' αργιλέδες και τσιμπούκια
με σαντούρια και βιολιά.


παρακαλώ θερμώς τον Γιώργο Σεφέρη να μην μου κλέβει τις ιδέες

Καστροταφή

Το άωλον ερατίζω
και περινίβεται η βήνη μου
εις το βάλλος των ημενών.

Η αγχωνία ενός σμιχτρού βάγχου
που αναβλυχάται
προφημεύει
την έρχευσή των.

Και ήδη ναι
ο ορυνίζων στεύει
από του ολοφρυγμούς
του κόχλου:

-Οι Βάρδαλοι, οι Βάρδαλοι........

--------------------
1978

Όλα στο σφυρί.....

Πωλείται  αντί ενός  χρυσού, εις εξερχομένους του μεσαίωνος πελάτας,  διαίρεσις τόνου μείζονος εις δύο άνισα μέρη δια της Διδυμίας μεθόδου γινομένου επιμορίων λόγων,  ήτοι 8/9[=16/18]=16/17*17/18. Με την αγοράν αυτήν, ως δώρον παραλαμβάνετε και την Πυθαγόρειον διαίρεσιν αυτού εις λείμμα 243/256 και αποτομήν 2048/2187, (η αποστολή γίνεται με κούριερ / χρέωση 300 δισεκατομμύρια €). Και τα δύο αυτά προϊόντα μπορούν να σας βοηθήσουν στην εξέλιξιν της μουσικής σας.

(χωράφια δεν πουλάμε, το google μετερχόμεθα - τι είναι του ανθρώπου και όχι των εθνών κάνει σαν να μην  ξέρει κανείς)

Κι όσοι φιλόμουσοι δεν ήσασταν στην συναυλία αφιέρωμα στον Θόδωρο Αντωνίου που έκανε η Ορχήστρα των Χρωμάτων, πιστεύω, χάσατε.....

Μετακινήσεις περιττές

Να τ’ αρνηθούμε τα κορίτσια.
Ρώμα, Βενέτσια, Φλωρεντία.

Εδώ όταν έπρεπε
δεν μάθαμε οδήγηση
και τώρα
ταξίδια λέει με το ζόρι.

Προσέκο το σπουμάντε
το μπρούσκο πώς;

Δε λέω.
Να παν το δρόμο
για την κανέλα, το πιπέρι,
για το μετάξι έστω κι αν δεν τρώγεται
οι έμποροι.
Τι δουλειά έχω εγώ;

Και μάλιστα όχι προς ανατολάς.

Υποκελευστής στον Αβέρωφ

Προπολεμικά. Μεσοπόλεμος λέγεται, αλλά όση είναι η σχέση διασημότητος μεταξύ Αχιλλέως και Νεοπτολέμου, άλλη τόση είναι η σχέση Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και μεσοπολέμου, εξ ου και τον δεύτερο μπορείς να μην τον γράψεις με αρκτικό κεφαλαίο. Οπότε καλύτερα να λέμε «προπολεμικά».

Ο Περδικούρης είχε πάρει άδεια μιαν βδομαδούλα. Κληρωτός. Επέστρεψε μετά δύο μήνες και την ΕΔΕ διεξήγε ο παππούς μου.
-Τι να σας λέω τώρα κύριε υποκελευστά; κρασάκι, λατερνίτσα, δεν σού ‘κανε καρδιά να φύγεις...

Η απολογία τού Περδικούρη κατέστη δι' εμέ παροιμιώδης απ' τους μορμύρους τού παππού μου που αξημέρωτα έχοντας ξυπνήσει για να φτιάξει την καθημερινή του σκορδαλιά, κοπανούσε με το ξύλινο γουδοχέρι τις σκελίδες μαζί με μπαγιάτικο ψωμί και λάδι μπόλικο– στο νερό έκανε οικονομία, διότι ως μανιάτης εγνώριζε την έλλειψή του, αλλά το λάδι όταν έπεφτε, έπεφτε άφθονο- και ως εκ καταγωγής εραστής τού οκτασυλλάβου, το εμοιρολογούσε:




Ηλία Δημαρόγκωνα
με το μεγάλο τ’ όνομα
Τ’ ήθες να πας στον Καρβουνά
για να θερίζεις γέννημα;
Η ώρα ήτανε εννιά
κι η εξουσία του μιλά:
……………
(δεν θυμούμαι το ενδιάμεσο, αλλά ο φυγόδικος Δημαρόγκωνας δεν παρεδόθη στο κάλεσμα της εξουσίας)
……………
Κι ο Καραγκούνης το σκυλί
διέταξε ο Ηλίας μου να σκοτωθεί.

Αυτό ήτο το μοιρολόγι τής αδελφής τού Δημαρόγκωνα, προσφιλέστατο στον παππού μου, όπως και το δίστιχο που ως συνέχειά του με το ίδιο παράφωνο μοτίβο τραγουδούσε παθητικώς, καθότι υπομηχανικός, σπουδάσας εις τον Προμηθέα:

Μηχανικός στη μηχανή
και ναύτης στο τιμόνι-ι

Το οποίον «τιμόνι-ι» διά της παρατάσεως της ληγούσης εμβολίαζε στον επτασύλλαβον  ιδέαν οκτασυλλάβου. Και δώσ’ του το γουδί.

Δι’ αυτόν τον λόγον, ο παππούς μου, συνταξιούχος-συνοψίσας, όταν η σκορδαλιά ετελειούτο, έπαιρνε μια κόρα ψωμί, την άλειφε, ταίριαζε πάνω και μια παστή σαρδελίτσα, και αλεκτορικώς (στην ώρα του), με ελάχιστον μελαγχολίας, αναφωνούσε:

-Κρασάκι, λατερνίτσα δεν σού ‘κανε καρδιά να φύγεις…….

Τρία βρβρφρτθρούμπτθθθρρ (ο τιμονιέρης)

στους Λαμφύκ και Αντίπατρο

Τόνε θυμάμαι με κοντά χακί παντελόνια και ένα τιμόνι στο χέρι. Αν δεν ήταν τιμόνι θα ήταν κανένα λάστιχο από ποδήλατο με μικρές ρόδες. Κολοφών της δόξης του υπήρξε κάποτε ένα αυθεντικό, αυτοκινήτου κοκκάλινο, χρώματος καφέ με γκρίζα νερά. Λιγνός, αλλά με κάπως φαρδιά λεκάνη, σε παρέσυρε να τον βλέπεις ψηλό λόγω σωματότυπου. Πάντως το λίμιτ απ και το λίμιτ ντάουν του ύψους του εκυμαίνοντο μεταξύ 1,70 και 1,75. Κάτι όμως το μακρύ του πρόσωπο με τον ακόμα μακρύτερο προγναθισμό του – τραπεζοειδές σαγόνι – κάτι το σα να 'ναι τραβηγμένο μέτωπο, κυρτό όχι τόσο, όσο με ένα ευθύ γέρσιμο προς τα πίσω και τα μαλλιά του αχινός να προεκτείνουν το νοητό τόξο από το σαγόνι ως …. Ως πού;Ίσως ως εκεί που έφτανε το θαμπό, ίσα που ανέβλυζε από τα ξασπριμένα γαλάζια μάτια του, βλέμμα - τόσο περιορισμένο που έλεγες ότι δεν είχε καν όρια.

Έφερνε στο ψηλός κατά το ύφος. Και γύριζε τις γειτονιές, μεροκάματο. Του τρέχαν τα σάλια καθώς εμιμείτο τον ήχο του αυτοκινήτου (εαυτοκίνητο είναι μια κατάλληλη λέξη), βρβρφρτθρούμπτθθθρρ. Μύξες και σάλια. Χλωμός πάντοτε, αλλά ακάματος. Να 'χε και κάποιο δρομολόγιο; γιατί άλλες ώρες τον συναντούσες στο Χατζηκυριάκειο, άλλες στην πλατεία Σερφιώτου, άλλες στην Καρπάθου.... Έτρεχε, αν και γενικώς ήταν προσεκτικός οδηγός. Πιο νέος μπορεί να ήταν κάπως νευρικός, αλλά με το χρόνο οι κινήσεις του έγιναν έμπειρες και μετρημένες. Ιδίως στις στάσεις και στο παρκάρισμα με την όπισθεν. Τον έχω συναντήσει πάμπολλες φορές και όρθρου βαθέως και αργά το σούρουπο. Όχι πάντως μετά τις δέκα το βράδυ.

Αργότερα, στην ώριμη εφηβεία των τριάντα και – συνομήλικοι έδειχνε να είμαστε – φόρεσε κουστουμάκι. Η μάνα του πρέπει να τον πρόσεχε. Τον είχε καλοντυμένο και περιποιημένο. Καθώς μεγάλωνε το τιμόνι δεν το άφησε, πάντως. Είχε βρει ένα μικροσκοπικό πιο κομψό, ή ίσως του το είχαν δώσει κιόλας – πού να ξέρεις - ένα ξύλινο τιμονάκι διαμέτρου δεκαπέντε-είκοσι πόντων, ξεκολλημένο από κάποιο παροπλισμένο παιδικό αυτοκινητάκι. Και εξακολουθούσε τα δρομολόγιά του, παρότι με τον καιρό σοβάρευε. Σιγά-σιγά όλο και περιόριζε τα βρβρφρτθρούμπτθθθρρ μέχρι που τα ‘κοψε. Φόραγε (του φόραγε η μανούλα του;) και άφτερ-σέιβ. Πάνε και ... είκοσι χρόνια;

Απόψε πήγαινα στο γειτονικό κρασοπουλειό στη Φαβιέρου. Φαβιέρου και Χατζηκυριακού. Πήρα χύμα ένα κιλό καμπερνέ-μερλό από βαρέλι, κι άλλο ένα κιλό νουβό (βγάζουν στην Νεμέα νουβό..). 4€ το κιλό, μια και μιλάμε για δύσκολες μέρες. Πάνω από τις μισές ακριβές ετικέτες που έχω πιει δεν πιάνουν δυάρα μπροστά τους. Έχω κόψει το βραδινό [φαΐ]. Πίνω λίγο κρασί με μεζέ καρύδια. Σήμερα ήπια λίγο παραπάνω ακούγοντας παλιά δημοτικά. Τελευταίο άκουσα το «Τη μάνα μου την αγαπώ» του Ροδινού.

Σούρουπο καθώς κατηφόριζα για το κρασοπουλειό, περίπου όπως ψάχνεις για πίνακες του Βασίλη Σπεράντζα στις «Εικόνες» του Google και μέσω Σπεράντζας Βρανά πέφτεις πάνω στον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, πήγα να εκλάβω αυτό το σουλούπι για μεθυσμένο, έτσι όπως ανέβαινε αργά την ανηφόρα και ξεκίναγε-στεκότανε, ξεκίναγε-στεκότανε. Δεν είναι δα και τόσο δύσκολη ανηφόρα η Φαβιέρου από Χατζηκυριακού προς Σαλαμινομάχων. Έπαιζε στα χέρια του ένα κινητό. Μισόκλεισα τα βλέφαρα - νυχταλωπία. Κουστουμαρισμένος. Τα βήματα του λίγο σαν πάπιας από την πλατυποδία. Και σαν κουρασμένος. Άναψε το καντράν έτσι όπως πασπάτευε το κινητό του και η μνήμη μου ανέστρεψε το τόξο που εσχημάτιζε η ελαφρά κύρτωσή του. Διασταυρωθήκαμε, και μόλις που πέρασε στο πλάι μου, ανέσυρα από τα βάθη ένα βρβρφρτθρούμπτθθθρρ και έγινε η αναγνώριση.

«Την μάνα μου την αγαπώ, τι νοιάζεται για μένα,
μα όμως δεν την αγαπώ, όσο αγαπώ εσένα».

Τι εστί συναναστρέφομαι:

:Είμαι ευθύς (άρα και μη ανεστραμμένος), και με το κλικ και τους συνδέσμους, και με το σχόλιο του ενός και σχολιάζοντας τον άλλον, όλοι μαζί ... τούμπα.
Το άλλο βέβαια είναι να μην το ευχαριστιέσαι όλο αυτό και να κρύβεσαι εις περιορισμένην μεν, κατά τα άλλα έκθεσιν δε, και να στοιχηματίζεις - κάποιες απ' τις πολλές φορές μάλιστα, ως εγωπαθής ρόκερ, που περιμένει από τη διαδοχή "τονική-δεσπόζουσα" να του βγάλει ήθος αναζήτησης το ντιστόρσιον της πεταλιέρας.

Εν είδει περιοχής Υπαπαντής,
με παστέλια και γαλακτομπούρεκα.

-Τον ηχολήπτη τον Κυριάκο, τον ξέρεις; ..... Αυτός κάνει "ΗΧΟ".

Σήμερα, πάλι θυμήθηκα τον παππού μου. Αύριο θα πάω πρωί-πρωί να πάρω μαύρο ψωμί και παστές σαρδέλες. Θα βγάλω από τρεις σαρδέλες το κοκκαλάκι σχίζοντάς τις στα δυο και θα τις βάλω στο λάδι, και κατά τις δέκα και μισή θα κόψω μια γκωνάρα απ' τη φρατζόλα, θα την σκίσω με το μαχαίρι στη μέση, θ' αλείψω λάδι την ψύχα και θα βάλω τις σαρδέλες μέσα, θα ζουμπήξω να ποτίσει και θα φάω σαν άνθρωπος.

ΑΝΑΜΟΝΗ .... μετά από ενάμιση χρόνο ...

... πέρασα να δω τι γίνεται η παλαιά μου σκήτη. Της έφερα κάτι για να την στολίσω, κάτι που περίμενα ενάμιση χρόνο (επίσης) για να πραγματοποιηθεί - μια καλή εκτέλεση και ηχογράφηση ενός έργου μου.

-Βίντεο, παρακαλώ ....

ΟΥΜΑΝΙΣΤΙΚΗ ΑΝΑΘΕΡΜΑΝΣΗ

ΟΥΜΑνιστική αναΘΕΡΜΑΝση

κείμενο: Πετεφρής

κόμικ: Μπερεκέτης

ΑΣ ΚΕΡΔΙΣΕΙ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ

η φιλοσοφία της μελισσούλας

...................................................................................................................................................

μετά από λίγο....... η UMA μου στέλνει ένα σχόλιο κατακλείδα στο κόμικ.




ΥΓ. Ευχαριστώ και "εξωτερικώς" την UMA των σχολίων........

Ο ... πρώτος

Ζει στην Αστόρια.

Είχα πάρει τρεις συγκοινωνίες εκείνη τη μέρα. Αλλιώς φανταζόμουν τη ζωή μου μετά το στρατό, επαγγελματικά εννοώ. Έφτασα από τον Πειραιά στην Κάντζα μετά από ένα δίωρο. Όχι, σίγουρα ήταν προτιμότερο το δασκαλίκι από τη νύχτα. Η αυλή ήταν γεμάτη παιδιά. Παρέες –παρέες πηγαινοέρχονταν. Οι σκάλες κι αυτές γεμάτες παιδιά μέ όργανα στα χέρια. Κουβέντιαζαν, ή γρατζουνούσαν. Κανείς υπεύθυνος να συνεννοηθώ. Σαν νεοσύλλεκτος ένιωθα πάλι. Με πλησίασε κρατώντας ένα μπαγλαμαδάκι.



-Καινούργιος είσαι;
-Ναι. Πού πέφτει το γραφείο της διεύθυνσης; Ξέρεις; …. Παίζεις καλά;
-Θα σε πάω, εγώ.
-Για παίξε μου λίγο να σ’ ακούσω και πάμε μετά.
-… «Τα ματό /κλααδά σου λάμπουν βρε……»

Ο Μήτσος ήταν ο άνθρωπος που με πήρε από το χέρι εκείνη την πρώτη μου μέρα. Με μαλάκωσε. Με έκανε να αφήσω ένα μικρό ενδεχόμενο ότι στο Μουσικό Γυμνάσιο Παλλήνης μπορεί και να περάσω καλά. Τον περνούσα 17 χρόνια. Άρα εγώ θα ήμουν ο δάσκαλος.
-Ταμπουρά;
-Ταμπουρά.
-Ξέρεις και μπαγλαμά;
-Ξέρω. Φέρ’ το.
Του ‘παιξα έναν απτάλικο.

Τώρα είναι πιο μεγάλος στα χρόνια απ’ ότι ήμουν εγώ όταν τον γνώρισα. Μεσολάβησαν πολλά, βιογραφικού χαρακτήρα. Με υποτροφία στο Μπέρκλεϋ. Τέλειωσε κι έμεινε. Πιανίστας - πιανισταράς. Τον ξαναβρήκα μέσω SKYPE και MYSPACE. Άλλος έρωτάς του το ούτι.

Χρόνια είχα να ακούσω τόσο ελκυστική τζαζ φιούζον. Φωτεινή-σκοτεινή, νεοϋορκέζικη, αντεργκράουντ, πειραματική, ευφυής στο να αντικατοπτρίσει ηχητικά την πολύβουη πολυπληθυσμιακή Νέα Βασιλεύουσα. Τέτοια μουσική γράφει. Ακούστε:

(klik) Δημήτρης Αλέξανδρος Μικέλης (klik)

Και όντως…. Στο Μουσικό της Παλλήνης πέρασα αξέχαστα.

ΣΟΝΑΤΙΝΑ Νο 3 για πιάνο

Στο μουσικό αυτό έργο βρίσκονται όλες οι απαντήσεις για τα εξής φλέγοντα ζητήματα:

• για το ποιός είναι ικανότερος για πρωθυπουργός όχι μόνον της Ελλάδος αλλά και οιασδήποτε άλλης χώρας.
• για το αν ο Ομπάμα θα μας δώσει αύξηση, (ο κανονικός, όχι ο εγχώριος που θα προκύψει όταν κάνει ηλιοθεραπεία ο Τσίπρας).
• για το ποιοί ζουν ανάμεσά μας και για την ύπουλη διαφημιστική προπαγάνδα τους με στόχο το υποσυνείδητό μας.
• για το αν όντως οι ελληνίδες έχουν μουστάκι.

Υπόσχομαι σύντομα, να θέσω το όποιο μουσικό τάλαντο διαθέτω στην επίλυση και άλλων προβλημάτων της σύγχρονης σκέψης.
η παρτιτούρα σε pdf
το κομμάτι υποστηριζόμενο από το απαραίτητο βίντεο:

ένα αρμονικό πρόβλημα σε εποχή κρίσεως

...καὶ συμβοσκηθήσεται λύκος μετ᾿ ἀρνός, καὶ πάρδαλις συναναπαύσεται ἐρίφω, καὶ μοσχάριον καὶ ταῦρος καὶ λέων ἅμα βοσκηθήσονται, καὶ παιδίον μικρὸν ἄξει αὐτούς· 7 καὶ βοῦς καὶ ἄρκος ἅμα βοσκηθήσονται, καὶ ἅμα τὰ παιδία αὐτῶν ἔσονται, καὶ λέων καὶ βοῦς ἅμα φάγονται ἄχυρα. 8 καὶ παιδίον νήπιον ἐπὶ τρώγλην ἀσπίδων καὶ ἐπὶ κοίτην ἐκγόνων ἀσπίδων τὴν χεῖρα ἐπιβαλεῖ. 9 καὶ οὐ μὴ κακοποιήσουσιν, οὐδὲ μὴ δύνωνται ἀπολέσαι οὐδένα ἐπὶ τὸ ὄρος τὸ ἅγιόν μου, ὅτι ἐνεπλήσθη ἡ σύμπασα τοῦ γνῶναι τὸν Κύριον ὡς ὕδωρ πολὺ κατακαλύψαι θαλάσσας.

ΗΣΑΙΑΣ, ΙΑ 6-9.

και μαζί θα βόσκει ο λύκος με τ' αρνί, κι η λεοπάρδαλη θα κοιμάται πλάι στο ερίφι, και το μοσχάρι κι ο ταύρος κι ο λέοντας μαζί θα πάνε για βοσκή κι ένα παιδί μικρό θα τα οδηγεί. Και το βόδι με την αρκούδα μαζί θα βόσκουν κι αντάμα τα παιδιά τους, κι ο λέοντας και το βόδι παρέα θα τρώνε άχερα. Κι ένα παιδάκι νήπιο μέσα στης κόμπρας την φωλιά και πάνω κει που πλαγιάζουν τα μικρά της το χέρι του θα βάλει. Και κακό δεν θα του κάνουν, κανείς δεν θα μπορεί κανένανε να βλάψει πάνω στο όρος το άγιό μου, γιατί σύμπασα η χώρα γέμισε από την κατανόηση της φύσης του Θεού, όπως νερό πολύ τις θάλασσες σκεπάζει.

Όταν πρωτοδιάβασα αυτές τις γραμμές του Ησαΐα πανικοβλήθηκα. Στον κόσμο αυτόν τον ανακαινισμένο που προφητεύει ο Ησαΐας ποια μουσική ταιριάζει; Πρέπει να λάβω τα μέτρα μου. Αν και η ανακαίνιση του κόσμου είναι απ’ ότι φαίνεται μακριά, ποτέ δεν ξέρεις. Έπρεπε λοιπόν να προλάβω να ακούσω όλον τον Μπετόβεν, γιατί η μουσική σκηνή του ανακαινισμένου κόσμου μάλλον δεν θα είχε θέση γι αυτόν. Για τον Σένμπεργκ δεν το συζητώ, άσε τον Χρήστου ή τον Ξενάκη. Ούτε ο Μπαχ ούτε η αναγεννησιακοί καλά-καλά δεν θα έχουν θέση. Το ενδεχόμενο στη μετά τη μέλλουσα κρίση εποχή να εκλίψει ο μεσαιωνικός μουσικός εφιάλτης, (ο diabolus in musica, το σατανικό τρίτονο, ο άρχων της διαφωνίας, ο υποδαυλιστής των αντιθέσεων), είναι πλέον βεβαιότης.

Γενικώς οιαδήποτε μουσική προβάλλει την έννοια της αντίθεσης και ειδικότερα στηρίζεται σε συνηχήσεις πέραν των καθαρών διαστημάτων της οκτάβας της πέμπτης και της τέταρτης, και οιαδήποτε μουσική χρησιμοποιεί τα αυξημένα και ελαττωμένα μελωδικά διαστήματα δεν έχει θέση στο «ὄρος τὸ ἅγιόν» της προφητείας. Άρα και ένα μεγάλο μέρος τού Βυζαντινού μέλους, όπου δηλαδή χρησιμοποιείται το χρωματικό γένος, θα μείνει έξω κι αυτό. Ας μη συζητάμε για ρεμπέτικα, (που ως γνωστόν κατάγονται απ’ ευθείας από το Βυζάντιο, δεν θυμάμαι ακριβώς την περιοχή). Μόνον το Γρηγοριανό μέλος και ο Τζων Τάβενερ (του 20ου αιώνα, όχι ο πρόγονός του ο Τάβερνερ του 16ου - μην τον μπερδέψετε τώρα με τον Ηλία του 16ου) αυτοί και μόνον αυτοί βλέπω να παίρνουνε βίζα. Εμ, το ‘χαν προβλέψει φαίνεται και είχανε λάβει τα μέτρα τους. Προσεχτικοί με τα μελωδικά διαστήματα οι γρηγοριανοί, κυρίως πεντατονική η υφή της μελωδίας τους, και ο Τζων όλο παράλληλες πέμπτες και τέταρτες. Κι είναι και ορθόδοξος. Άκου, Άγγλος και ορθόδοξος…. Πάντως με αυτές τις προδιαγραφές θα πάρουν διαπίστευση τόσο η παραδοσιακή κινέζικη μουσική, όσο και η ηπειρώτικη, αν και επειδή χρησιμοποιούν πολύ το γκλισάντο, θα πρέπει να περνάνε κάθε δεκαπέντε από το αστυνομικό τμήμα της περιοχής για ανανέωση της διαπίστευσης, εκτός κι αν αποδεχτούν να υποβληθούν σε γκλισαντεκτομή. Φρίκη.

Με μία δεύτερη ανάγνωση είπα να δω πιο στρατηγικά το θέμα. Μήπως να ψάξουμε για αντιστοιχίες; Της αρμονίας ο λύκος να είναι οι διάφωνες συνηχήσεις, και τ’ αρνί οι σύμφωνες. Η πάρδαλη να είναι της ρυθμικής αγωγής το ορμητικό vivace, και το ερίφι το παιχνιδιάρικο allegretto. Το μοσχάρι, ο ταύρος και ο λέων να είναι θεματικές αντιθέσεις που συμπορεύονται αντιστικτικά με απλότητα παιδική. Και το βόδι και η αρκούδα…… Μπα. Δεν προχωράει, άσε που θα μας πάρουν στο ψιλό και τα παιδάκια του κατηχητικού.

Ποια μουσική ταιριάζει, να πάρει η ευχή; Κι αν αυτή ταιριάζει, κι εμένα δε μου ταιριάζει; Μιλάμε τότε για Γκουαντάναμο, όχι για Όρος Άγιον. Ψυχραιμία.
Στο άγιο το όρος της προφητείας του, ο Ησαΐας βλέπει όλα τα είδη. Δεν βλέπει μόνο αρνάκια, εριφάκια, μοσχαράκια. Οι κόμπρες, οι λύκοι, οι αρκούδες, τα λιοντάρια, οι λεοπαρδάλεις είναι εκεί έχοντας απολέσει την επικινδυνότητά τους. Και μόνη ανθρώπινη παρουσία σ’ αυτή τη ζωγραφιά τα παιδιά, το «μικρόν» και το «νήπιον». Φυσικά. Γιατί όλα αυτά τα ζώα δεν είναι παρά χαρακτήρες ανθρώπων στους οποίους ο ανακαινισμένος κόσμος έχει εμφυσήσει γνώση. Και τα χαρακτηριστικά τους χωρίς να αλλάζουν, χάνουν ωστόσο την όποια καταστροφική ή αυτοκαταστροφική δύναμη. Η θεία γνώση εμπνέει όχι μόνον τους λύκους αλλά και τα αρνιά που είχαν σχεδόν μάθει να πιστεύουν ότι η πραότητά τους είναι δειλία. Και τα παιδιά καθοδηγούν γιατί ξέρουν και χαίρονται να παίζουν.

Ποια μουσική ταιριάζει στον ανακαινισμένο κόσμο; Η μουσική, απλώς η μουσική.
Γιατί αυτή συνειδητά εναρμονίζει τις αντιθέσεις χωρίς να αλλοιώνει τα χαρακτηριστικά τους. Άλλωστε, η μουσική παίζεται.

Ε, τότε …. πάω όρος άγιον.

Βρε κάτι ανησυχίες εν μέσω οικονομικής και όχι μέλλουσας κρίσεως.......

Δείτε το βιντεάκι. Είναι σχετικό και έχει πλάκα.

Kaamelott - The perfect fifth

ΠΡΟΟΔΟΣ ΑΓΟΝΗ

Ταξιδεύοντας με το ΝΗΣΟΣ ΧΙΟΣ για Χίο, μετά από δύο ώρες ταξίδι, ώρα οχτώμιση το βράδυ, για να απασχολήσω λίγο το μυαλό μου με κάτι, ώστε πέφτοντας οι βαριές βελούδινες κουρτίνες της ενδοαπορρόφησης να απορροφήσουν και τα ουρλιαχτά τριών μωρών που κάθονται αριστερά μου στα δύο μέτρα, είπα να ανοίξω κι εγώ το λάπτοπ, να δω πώς είναι να ταξιδεύεις και να παίζεις με το εργαλείο. Να λοιπόν που ήρθε η ώρα να λουστώ αυτά που κατηγορούσα και να γίνω ένας από αυτούς που πουλάνε μούρη με το λάπτοπ τους εν μέσω μωρών, ξεμωραμένων, τσίκνας της παρασκευής του βαπορίσιου καφέ, ξερής, και αδιάκριτων φωνασκιών εφήβων που δεν μπορούν να ξεκολήσουν το κινητό απ' τ' αφτί τους.
Μόλις φωτίστηκε η οθόνη του και γέμισε εικονίδια, ένιωσα μια αγαλλίαση. Βρε λες να είμαι εθισμένος; Κι είπα να το πάω στα άκρα . Λες να έχει ασύρματο στο πλοίο; (Ασύρματο σίγουρα θα έχει -πλοίο είναι. Ασύρματο ίντερνετ εννοούσα).
Ψάχνω για δίκτυο και ... ω του θαύματος, νέα συγκίνηση με καταλαμβάνει όταν χαριτωμένη επιγραφή εμφανίζεται στο παράθυρο των διαθέσιμων συνδέσεων: Nissos Hios Hot Spot. Να που πίσω απ' τις βελούδινες κουρτίνες υπάρχει κι ένας ουράνιος παράδεισος με ροζ συννεφάκια.
Συνδέομαι. Πατάω τον εξπλόρερ, πατάω το γκουγκλ, αλλά πριν ανοίξει ο δρόμος προς τον κυβερνοχώρο παρεμβάλλεται σελίδα εισόδου που γυρεύει τί άλλο; Γιούζερ νέιμ και πάσγουορντ. Με το αζημίωτο φυσικά.
"Πού πουλάνε κάρτες για το ίντερνετ;", ρωτάω ένα γκαρσόνι.
"Στο λογιστήριο κύριε".

Τρέχω, γιατί ο υπολογιστής είναι ανοιχτός και η μπαταρία τρώγεται σιγά-σιγά.
"Πόσο;!"
"Εφτά ευρώ η ώρα, κύριε".

Θα τα πληρώσω αυτή τη φορά, αλλά δεν τα ξαναπληρώνω, αν δεν πέσει η τιμή στο ένα την ώρα. Αλλά όπως και να το κάνουμε ένιωσα τυλιγμένος την αχλύ της προόδου.

Και να που σας γράφω και ποστ. Αλλά, δεν το πιστεύω. Μια παρέα Μυκονιάτες έβγαλε ένας ένα μπουζούκι και η παρέα τραγουδάει. Και η μπαταρία τρώγεται, μαζί ροκανίζεται κι ο χρόνος παραμονής μου πίσω απ' τις βελούδινες κουρτίνες στον ουράνιο παράδεισο με τα ροζ συννεφάκια. Και το ταξίδι είναι μακρύ. Όχι 6 ώρες. Γιατί δεν πάμε γραμμή Πειραιά - Χίο. Αυτό το κατευθείαν δρομολόγιο σταμάτησε πια. Πάμε Πειραιά-Σύρο-Μύκονο-Χίο. Ώρες 8 παρά κάτι. Δεν βγαίνουν οι εφοπλιστές, δεν τους καλύπτει λέει η κρατική επιχορήγηση. Τα κατευθείαν δρομολόγια λίγο-λίγο θα καταργηθούν. Θα πηγαίνουμε πλέον την άγονη Πειραιά-50χρόνια πίσω - ..........

ΚΟΝΤΣΕΡΤΟ ΓΙΑ ΑΡΠΑ

Ένα κοντσέρτο. Για άρπα. Και έγχορδα.
Γιατί μόνον έγχορδα; Αυτοπεριορισμός ή μήπως μια δολίως υποκρυπτόμενη φιλοδοξία –σιγά τον δόλο δηλαδή, δεν χτίσαμε ακόμα βίλα με πισίνα και θέα στη Βιστωνίδα. Ή μήπως-μήπως μια προνοητική λήψη μέτρων που θα ευνοήσουν την παρουσίασή του.

…………………………
Απρίλιος 2007. Η Ορχήστρα των Χρωμάτων παρουσιάζει μια βραδιά κοντσέρτων για ορχήστρα εγχόρδων και …. εγωιστικά έγχορδα. Εγωιστικά, λέω, γιατί παίζουνε μια χαρά και μόνα τους, συνήθως μάλιστα το προτιμούν. Ο Μίλτος Λογιάδης λοιπόν, εκείνη τη βραδιά, διευθύνει ένα κοντσέρτο για κιθάρα του Κόσκιν, γραμμένο κατά παραγγελία της κιθαρίστριας Έλενας Παπανδρέου που το ερμηνεύει κιόλας, ένα κοντσέρτο για τσίμπελ δικό μου (όχι το τσίμπελ, το κοντσέρτο) παραγγελία της Ορχήστρας κατά το χρυσούν έτος 2001, που ερμηνεύει η τσιμπελίστα Αγγελίνα Τκάτσεβα – τα έπιασα επίτηδες με ανάποδη σειρά, από το τελευταίο, για να αναφερθώ τελευταία στο πρώτο:
Η αρχή, λαμπρή, με ένα κοντσέρτο του Χέντελ, το μοναδικό του για άρπα και έγχορδα, που ερμηνεύει η αρπίστρια Μαρία Μπιλντέα. Στη συνέχεια, τα πετάσματα της συγκίνησης του να ακούω το έργο μου δεν μπόρεσαν να αποσβέσουν τους απόηχους απ’ το τραγούδι του εριστικού στοιχειού που τραγουδούσε μέσα στον ιππόκαμπό μου: «να γράψεις κι εσύ ένα κοντσέρτο για άρπα», «να γράψεις κι εσύ ένα κοντσέρτο για άρπα» .., ….(copy-paste).

»Όταν ξεκίνησα, αμέσως μετά τη συναυλία να σχεδιάζω το κοντσέρτο, κάτι απόπειρες ενορχηστρωτικές με τύμπανα υπόκωφα για αρχή, και κάτι γκλόκεν μαγικά για συνέχεια, πήραν αμέσως πόδι. Με το υποσυνείδητο ενός ελάσσονος συνθέτη, πήρα με συνοπτικές διαδικασίες τις αποφάσεις μου για την ενορχήστρωση. Μόνον ορχήστρα εγχόρδων. Αν έχει κάποια ελπίδα να παιχτεί το έργο που γράφω, έχει αν μπορεί να παίζεται σαπόρτ στο κοντσέρτο του Χέντελ. Οπότε, μόνον έγχορδα. Έτσι ή αλλιώς, τα ιδιόμορφα ηχοχρώματα της άρπας, τα εφέ της, δηλαδή, οι λεγόμενοι τυμπανικοί ήχοι, ο ήχος της βροντής, του σιτάρ, οι ομποϊκοί ήχοι και πολλά άλλα, θα ξεχωρίσουν και θα λάμψουν με φόντο μόνον τους ήχους των εγχόρδων…………

Το έργο το έγραψα με φρενήρεις ρυθμούς. Είχα τόσο βυθιστεί στον κόσμο του, που πάθαινα κατάθλιψη αν έπρεπε να ασχοληθώ με κάτι άλλο εκτός από αυτό. Μέσα σε 10 μέρες είχα τελειώσει. Και μετά έπαθα σύνδρομο στέρησης. Τόσο πολύ το είχα απολαύσει.

Μη ξεγελαστείτε από την πανηγυρική μετά εισαγωγικού σημειώματος παρουσίασή του στο μπλογκ. Και δεν πιστεύω να μασήσετε στα διαστημικά εφέ του βίντεο –σίγουρα θα το καταλάβετε- είναι του ρίαλ πλέιερ. Και η άθλια ηχητική μεταμόρφωση με το κομπρεσάρισμα που κάνει το γιουτιούμπ στον ήχο, μη σας υποβάλλει και σας ξεγελάσει και το πάρετε για …. ανθρώπινη εκτέλεση. Μακέτα ηλεκτρονική είναι. Το έστειλα σε διάφορες ορχήστρες μήπως και τους ενδιαφέρει να παιχτεί. Στο συρτάρι είναι ακόμα το έργο…….. Κι ούτε καν. Σε τρεις σκληρούς δίσκους για ασφάλεια, σε μορφή πιντιέφ. Παρακαταθήκη, είτε χάριν του έργου, είτε χάριν μιας ταπεινής μεγαλομανίας που πάντα ελπίζει. Και που, προσωρινά τουλάχιστον, λυτρώνεται όταν παρακολουθώντας τον κάουντερ του γιουτιούμπ βλέπει μήνα με το μήνα ότι γέμισε μιαν μικρή αίθουσα 50-100 ατόμων.


Κοντσέρτο για άρπα και έγχορδα ΜΕΡΟΣ Ι




Κοντσέρτο για άρπα και έγχορδα ΜΕΡΟΣ ΙΙ




Κοντσέρτο για άρπα και έγχορδα ΜΕΡΟΣ ΙΙΙ

η παρτιτούρα του έργου σε pdf

φρέσκια ...... ΣΟΝΑΤΙΝΑ .... σπαρταράει

Η μικρές φόρμες είναι πάντα κατάλληλες για να προετοιμάσουν έναν συνθέτη, ώστε να πέσει σε βαθύτερη περισυλλογή και να ασχοληθεί με ένα μεγαλύτερο έργο - εδώ περισυλλογή ονομάζουμε κατ' ευφημισμόν μιαν ελαφρά μορφή κατάθλιψης. Μετά από τα 17 σημειώματα για πιάνο, έγραψα -υπό το κράτος μιας σχεδόν νευρωτικής υπερπαραγωγικότητας- αυτήν εδώ τη σονατίνα. Ο φόβος πάντα είναι μήπως και καταντήσει η δημιουργία ένα τικ σαν κι αυτό που πάθαιναν παλιά οι κύριοι με το μονόκλ. Αλλά εκεί που πας για μια μέτρια ψαριά, ρίχνεις τα δίχτυα και πιάνεις μαζί με τα μπαρμπούνια και ένα κοπάδι κολιούς. Τί να κάνεις; Να πετάξεις τους ταπεινούς κολιούς στη θάλασσα, ψόφιους, για να μη σου μείνουν απούλητα τα αρχοντικά μπαρμπούνια; Αν είσαι επαγγελματίας ψαράς αυτό πρέπει να κάνεις. Αλλά εγώ είμαι ερασιτέχνης.


-Έρε πράμα που ‘χω σήμερα… Φάτε τζάμπα σονατίνα κορίτσια………
ΥΓ. Οι κολιοί έχουν και περισσότερη καλή χοληστερίνη (σε πρόλαβα dsyk).



για κάθε ενδιαφερόμενο η παρτιτούρα σε pdf

17 σημειώματα για πιάνο

17 σημειώματα για πιάνο 1~7





17 σημειώματα για πιάνο 8~17



κατεβάστε, αν το επιθυμείτε, το μουσικό κείμενο σε pdf

και τα κομμάτια μεμονωμένα σε mp3:
1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17

ΦΟΛΚΛΟΡΙΚΟΝ ΟΞΥ

Η ΕΠΑΦΗ (με πολλαπλή μεταγλώτισση)

επάνοδος

Επιτόπια κρουαζιέρα

Επιστροφή στην πόλη.
Σήμερα το εμπέδωσα.
Εδώ που οι εποχές μοιάζουν με συναινετικό διαζύγιο. Και τα δύο μέρη καταληκτικά συμφωνούν:«Απαίσια ήταν τέως αγάπη μου, αλλά ευτυχώς στο τέλος τα βρήκαμε».

Στο μπαλκόνι. Αξημέρωτα. Χατζηκυριάκειο. Από μακριά ακούγεται το πάρτι ενός κρουαζιερόπλοιου. Βραδιά ελληνικής μουσικής. "Mou fages ola ta daktylidia". Θα έχουν φάει τα κεφτεδάκια τους και τώρα κουλέρ-λοκάλ. Ζεϊμπέκικα της συμφοράς. Κάποιος απόφοιτος του ζορμπαδισμού φέρνει τις βόλτες του, υποθέτω, στο κατάστρωμα. Παλαμάκια ωρίμων τουριστριών, κάποιες από αυτές ίσως εικοσπεντάρες να παραθέρισαν στην Ίο. Τώρα γέρνουν στους ώμους των απολύτως αγγλόφωνων συζύγων τους και καθώς ένα παρηγορητικό αεράκι αποστρέφει τους απόηχους (3-0 νικήσαμε το Λουξεμβούργο), αναδεικνύεται το τραντζιστοράκι του γείτονα: «Μία είναι η ουσία». Όρεξη που έχει ο κόσμος…. Δύο παρά, ξημερώματα. Δεν πας να κοιμηθείς, ρε φίλε, να ησυχάσει το κεφάλι μας….

Είμαι κουρασμένος και φορτωμένος. Αξημέρωτα ξύπνησα και χθές. Το ‘παιξα ύπνος – ξύπνιο για κανένα μισάωρο. Είμαι σε μια ηλικία που ακόμα δεν είμαι σίγουρος αν έχω χορτάσει ύπνο ή απλώς είμαι νευρικός λόγω αδιευθέτητης λίμπιντο. Έξι παρά δέκα για να αβαντάρω την πιθανότητα να ξανακοιμηθώ ανοίγω τηλεόραση. Ετ2 που έχει τα ντοκυμαντέρ. Έπεσα στην …. έπαρση σημαίας. Δεν το πιστεύω! Ακόμα τα κρατικά κανάλια κάνουν έπαρση σημαίας με υπόκρουση τον Εθνικό Ύμνο: Ακρόπολη, Σημαία, Ακρόπολη, Καρυάτιδες, Σημαία, Ηνίοχος, Σημαία, Τελετή Αφής, η Πρωθιέρεια με τη Φλόγα, Σημαία, ο Ανάβατος της Χίου (μπα, έχουμε και μεσαιωνικό παρελθόν;), ξανά κολώνες, Παρθενώνας…Τέλος. Η σημαία ανεμίζει. Ξημέρωσε.

Το χάλι μας.

"Θα ζήσω ελευθερο πουλί", επιμένει ο από καταστρώματος dj.
Αχ, που είσαι Φαβιέρου κι άγιε μου Νείλε με τον Μπαρμπα-Τάσο και το μαντολίνο του να κελαδάει.

La Musique Arabe

Κατακαλόκαιρο, που ο κόσμος λούεται και ραίνεται, ο φίλος μου ο Γιάννης αγρυπνούσε. Μου τηλεφώνησε ένα πρωί και μού ‘πε:

-Βρήκα στο e-bay έξι αντίτυπα, ανάτυπα της παλιάς έκδοσης του La Musique Arabe του Rodolphe d’ Erlanger. Θα παραγγείλω μια σειρά για μένα και σκέφτηκα μήπως θα τα ήθελες κι εσύ. Είναι 6 τόμοι.

Τα βιβλία αυτά, ήδη κατά την δεκαετία του ’90 σπανία εξαντλημένη έκδοση του ’30, με δέος που σκέπαζε τη ζήλια τα κοιτούσα στη βιβλιοθήκη του συχωρεμένου του φίλου μου, του μουσικολόγου Μάριου Μαυροειδή*. Και όχι σε πρωτότυπη μορφή. Δεμένες φωτοτυπίες. Τα είχε δανειστεί και φωτοτυπήσει από το άβατον: τη βιβλιοθήκη του Σίμωνος Καρά. Όταν τα φυλλομέτρησα, δεν με έσκιασε μόνον το κόστος των φωτοτυπιών. Ήταν τόσο κακοφωτοτυπημένα που δεν τους επιτρεπόταν να παίξουν ρόλο προτύπου. Κι έτσι άφησα τους επίζηλους έξι τόμους να εξακολουθήσουν την βαρκάδα τους στην λίμνη των μετεφηβικών μου ουτοπικών αναζητήσεων.

ο μουσικολογιώτατος Αλ Φαραμπί (872-951)



-Φυσικά και τα θέλω, Γιάννη. Σε ‘φχαριστώ. Μού ‘φτιαξες τη μέρα. Θα μοιράσουμε και το κόστος αποστολής.

Χθες ο Γιάννης μου τηλεφώνησε. Με είχε ειδοποιήσει ήδη με mail. « Ήρθε το πράμα.»

-Γιάννη, σε ‘φχαριστώ. Πες μου πόσο κάνουν και υπολόγισε και τα μισά έξοδα αποστολής.
-Σκεφτόμουν να στα κάνω δώρο για τη γιορτή σου…
-Μα η γιορτή μου έχει περάσει… Κι εγώ τι δώρο θα σου κάνω;
-Θα μου κάνεις όταν έρθει η γιορτή μου.

Σήμερα πέρασε ο Γιάννης από το ωδείο και μου έφερε τα βιβλία, σε μια χάρτινη τσάντα.

-«Πώς θα τα βγάλεις πέρα με τα γαλλικά. Ξέρεις γαλλικά;» Τον ρώτησα.
-Όχι, αλλά από μια ματιά που παλιά είχα ρίξει στην Εθνική Βιβλιοθήκη, είδα ότι οι περισσότερες λέξεις είναι ορολογίες μουσικές που τις καταλαβαίνω.
-Έ, τότε θα τα βγάλω πέρα κι εγώ. Στο σχολείο μάς είχαν μάθει γαλλικά.


Και τότε μου είπε και τα παραλειπόμενα:

-« Η γαλλίδα που τα πούλαγε στο e-bay, στην αρχή μου έγραψε ότι δεν μπορούσε να τα πουλήσει στην Ελλάδα. Δεν ήξερε γρυ αγγλικά - δεν ήξερε ότι η Ελλάδα ανήκει στην ευρωζώνη- και προσπαθούσα να της γράψω στα γαλλικά μέσω του μεταφραστή του google. ... Χαμένοι στη μετάφραση.... Μετά κι εγώ δεν είχα καταλάβει, ότι δεν πουλούσε 6 αντίτυπα, αλλά με τον αριθμό 6 υπονοούσε τους 6 τόμους μίας και μόνης σειράς…».

Αποσβολώθηκα.

-Δηλαδή, εσύ δεν πήρες για σένα; Αγόρασες τα μοναδικά αντίτυπα και μου τα κάνεις δώρο;

Κι αντίκρυσα ένα υγρό βλέμμα. Όμοιο με το βλέμμα του Αλ Φαραμπί, όπως εκείνη τη στιγμή το οραματίστηκα. Ευγενικό μιας άλλης εποχής. Που μου επέβαλε ιπποτικά να δεχτώ το δώρο.



*Μάριου Μαυροειδή: ΟΙ ΜΟΥΣΙΚΟΙ ΤΡΟΠΟΙ ΣΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΜΕΣΟΓΕΙΟ (εκδόσεις ΦΑΓΚΟΤΟ)

ΚΑΤΑΠΕΛΤΑ, ΕΛΕΟΣ

Έκτη γυμνασίου,1976.
Μαθηματικός μας ο υποδιευθυντής. Ατάλαντος μαθηματικός, κατάλληλος για το "κλασσικό" τμήμα, διεφύλασσε την αίγλη του αξιώματός του με διπλωματική άσκηση μιας τυπικής αυστηρότητος και κυρίως με την σιωπηρά υπόσχεση, διαρκώς αποτυπούμενη στο παιχνιδιάρικο επαρχιώτικο βλέμμα του: «Μη με ζορίζετε και θα σας βάλλω σε όλους πάνω από 18».

Κάποια φορά τόνε ζορίσαμε. Και με φασαρία, αλλά κυρίως με υπεροψία για τα μαθηματικά κολλυβογράμματά του, τα οποία περιορίζονταν στην διευθέτηση ευφυών εξάψεων μεταξύ των δεινών περί τα μαθηματικά συμμαθητών μας, οι οποίοι είχον ατυχήσει και αντίς για το περίοπτο πρακτικό, είχαν πέσει στα χαμηλά, στο κλασσικό.
-«Από τούδε και στο εξής θα είμαι καταπέλτης», είχε άπελπις κορωνίσει, υπερασπιζόμενος την δικαιοδοσία του, ή μάλλον την κατ’ αυτόν δικαίαν τάξιν: ξέρουμε, αλλά να κάνουμε σαν να μην ξέρουμε …. και όλοι μαζί να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλο να την βγάλουμε.

Άσχετα με το link όλα αυτά μοιάζουν. Το μόνο σχετικό είναι αυτό που, μετά την ιστορικήν του ρήση, πριν μπει στο μάθημα, γράφαμε στον πίνακα:

«ΚΑΤΑΠΕΛΤΑ, ΕΛΕΟΣ»

Θερινή νομή

Πετάξτε τα μυθιστορήματα.
Αρκεί μια μερική έκλειψη σελήνης
κι η ποιήση εν συντομία
τους ήρωες εκτρέφει.

Συσκευ..Aσία

Ποιό από τα δύο κοριτσάκια έχει [ωραιότερη] φωνή;
... Ε, μα το πιο όμορφο, ... το πεταχτούλι.
Διότι, η ομορφιά πρέπει να είναι ισοπεδωτικά εξωτερική.
Φαίνεται, ακόμα και στην πολύκοσμον Κίνα, είναι δύσκολο να βρεις αυτό που ακριβώς γυρεύεις ... σκηνοθέτα μου (κλικ).

Η ποίηση στις εκπτώσεις (1)

ΤΩι ΥΠΠΩι

Τι είναι η πατρίδα μας;
Μην είν' οι κάμποι;
Μην είναι τ' άσπαρτα ψηλά βουνά;
Μην είναι ο ήλιος της, που χρυσολάμπει;
Μην είναι τ' άστρα της τα φωτεινά;

...........................
...........................

Όλα πατρίδα μας!
Κι αυτά κι εκείνα,
και κάτι που 'χουμε μες την καρδιά
και λάμπει αθώρητο σαν ήλιου αχτίνα
και κράζει μέσα μας: Για την Ελλάδα ρε γαμώ το.

Μην
μην
μην
μην

Κι
και
και
και

Πρώτες θερινές γλωσσικές επαφές

Το όμικρον στον κόσμο του .... Φουμάρει.

(Απρόσφορο το καλοκαίρι για εξηγήσεις.
Ευδοκιμούν οι εκθλίψεις φωνηέντων.
Τα έψιλον , τα γιώτα, τ’ άλφα και τα ύψιλον
καταμεσήμερο παίζουνε μπάλα.
Οι δίφθογγοι νυχθημερόν γαμιούνται.).

Ιδιωματικά ωμέγα και ήτα,
δόκιμοι στην λευκή στολή τους,
αντικριστά στέκουνε προσοχή ,
με τα σπαθάκια τους καμάρα,
νύφη να περάσει το φεγγάρι.

δείξε μου τον φίλο σου.....

απανθίζω:



ΟΜΑΔΙΚΟ ΠΟΡΤΡΑΙΤΟ

Πίσω απ' αυτούς που κοιτάνε σα χαζοί
κι είναι γεμάτοι χάρη πάντοτε κάποιος λείπει.
Γι' αυτό φυλάμε τη φωτογραφία.









Ο Ανδρέας Ρούσσης είναι το πρώτο παιδάκι που παίξαμε μαζί, ο παλιότερος καλύτερός μου φίλος.

Το κακό παιδί της μουσικής....

"καλεσμένος" του Θόδωρου Αντωνίου την Τρίτη 24 Ιουνίου στο Μέγαρο Μουσικής (αίθ. Μητρόπουλος), 8.30 μ.μ.



Δεν ήταν μόνον συνθέτης.
Οι φήμες έλεγαν ότι ίσως είναι και πράκτορας. Οπλοφορούσε;

Τον ενδιέφερε κάθε μοντέρνα επιστήμη. Μέχρι και η ενδοκρινολογία. Διερευνούσε τη σχέση αδενικών εκκρίσεων και εγκληματικότητας.

Με τη διάσημη φίλη του ηθοποιό Hedy Lamarr, τρελή όσο κι αυτός, εφηύραν μιαν εφαρμογή για τις μυστικές επικοινωνίες, γνωστή και εν χρήσει ως σήμερα, την περίφημη spread-spectrum technology . Εξ αιτίας της ζάλης τους για κάθε τι καινούργιο, αρκέστηκαν στην χαρά της εφεύρεσης και δεν διασφάλισαν την πατέντα για μακρύ διάστημα- έτσι δεν πήραν ποτέ φράγκο από αυτήν, όταν αξιοποιήθηκε το 1963 - άλλωστε ο ένας από τους δύο δεν θα μπορούσε..... Μέσα στην σύντομη και πολυτάραχη ζωή του, πρόλαβε να γράψει 300 έργα, εξαιρετικής ποικιλίας σε φόρμα και ενορχηστρωτικούς συνδυασμούς, αλλά προπαντός έργα που διερευνούν την ηχητική.


Μιλάμε για τον
George Antheil (1900 -1959)
Ήρθε νέος από την Αμερική στην Ευρώπη. Αρχικά έγινε γνωστός ως πιανίστας. Γνωρίστηκε με όλους τους μεγάλους της εποχής του. Το 1924 συνεργάζεται με τον ντανταιστή ζωγράφο Fernand Léger και τον πρωτοπόρο κινηματογραφιστή Dudley Murphy και γράφει το περίφημο Ballet Mecanique, ως μουσική για την ομώνυμη ταινία. Ένα έργο ασύλληπτα πρωτοπόρο, για 16 πιάνα (τα 12 μηχανικά-πιανόλες) κρουστά, ηλεκτρικά κουδούνια, μηχανές αεροπλάνων, σειρήνες.... Με αυτό το έργο προαναγγέλει την μουσική της έντασης και την μηχανική οργάνωση του ήχου.


Η ταινία εδώ σε δύο μέρη:

Α μέρος




Β μέρος




και μια σύγχρονη εκτέλεση πλήρως μηχανική του 2006 στην National Gallery of Art




Να πάτε στη συναυλία. Εκτός από το BALLET MECANIQUE του Antheil, θα ακούσετε επίσης έργα Γιάννη Ξενάκη, George Crumb και Θόδωρου Αντωνίου. Με το Ελληνικό Συγκρότημα Σύγχρονης Μουσικής συνεργάζεται το σύνολο κρουστών ΤΥΠΑΝΑ και οι Αγγελική Καθαρίου (μέτζο σοπράνο), Ορφέας-Λάζαρος Πολυχρονίδης (αγόρι σοπράνο), Ερμής Θεοδωράκης (πιάνο), Άγγελος Ρεπαπής (κοντραμπάσο). Διεύθυνση: Θόδωρος Αντωνίου.

Η τελευταία όπερα πριν το κρεματόριο

Ο Βίκτωρ Ούλμαν γεννήθηκε την πρωτοχρονιά του 1898 στο Τέσσιν της Σιλεσίας. Εβραίος. Κι ο δάσκαλός του στη σύνθεση Εβραίος: ο Σαίνμπεργκ. Ο Βίκτωρ δούλεψε ως προπαρασκευαστής λυρικών τραγουδιστών - συνοδός στο πιάνο, πιο απλά. Η καριέρα του ως συνθέτη ξεκίνησε ευοίωνα - το 1936 η όπερά του "Η πτώση του Αντίχριστου" βραβεύεται. Ήρθε ο πόλεμος. Από τους τυχερούς των διωγμών, το 1942, βρέθηκε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης μάλλον light, στην Τερεζίν. Στρατόπεδο χωρίς φούρνους. Εκεί με άλλους μουσικούς κρατουμένους φτιάχνουν μια ορχήστρα και δίνουν συναυλίες. Ξεθαρρεύει και γράφει μιαν όπερα πάνω σε λιμπρέτο του συγκρατουμένου του Πέτερ Κην, ποιητή και ζωγράφου: "Ο Αυτοκράτορας της Ατλαντίδας". Η υπόθεση έχει ενδιαφέρον:

Ο Αυτοκράτορας της Ατλαντίδας ματοκυλάει τον κόσμο. Ο Χάρος κουράζεται. Απεργεί. Οι μάχες εξακολουθούν να μαίνονται αλλά κανείς δεν πεθαίνει. Ο Αυτοκράτορας ζητά από τον Χάρο να επανέλθει. Ο Χάρος συμφωνεί, αρκεί το πρώτο θύμα να είναι ο Αυτοκράτορας.

Ξεκινούν οι πρόβες. Πάνε καλά. Σε μία από αυτές έρχονται τα Ες-Ες. Ευφυώς βρίσκουν αντιστοιχίες του Αυτοκράτορα της Ατλαντίδας με τον Χίτλερ. Ο Ούλμαν και ο Κην πακετάρονται για το Άουσβιτς. Εκεί πεθαίνουν στα κρεματόρια το 1944.

Ο Αυτοκράτορας της Ατλαντίδας, όπερα σε 4 μικρές πράξεις, διάρκεια 60 λεπτά, ανεβαίνει στις 19, 20, 21 και 22 Ιουνίου στην Πειραματική Σκηνή της Λυρικής, μαζί με 2 ΟΡΦΕΙΣ ελλήνων συνθετών, έργα γραμμένα το 2007. Του Βαγγέλη Κατσούλη και του Δημήτρη Συκιά. Πιο αναλυτικά:

Εθνική Λυρική Σκηνή - Πειραματική Σκηνή(Πειραιώς 199 & Αλκμήνης 68, απέναντι από το PRACTICER)

καλλιτεχνική διεύθυνση Θόδωρος Αντωνίου,

«Ορφέας» (2007) του Βαγγέλη Κατσούλησε λιμπρέτο του ίδιου

Ορφέας : Πωλ Ζαχαριάδης
Ευρυδίκη : Αγγελική Καθαρίου
Χάρος : Πέτρος Μαγουλάς
Ελπίδα : Άννα Αλεξοπούλου

«Ορφέας : μια συμφωνία δωματίου με δρώσες φωνές» (2007) του Δημήτρη Συκιά

σε λιμπρέτο του ίδιου

Ορφέας : Μαργαρίτα Συγγενιώτου
Θάνατος : Βαγγέλης Μανιάτης
Χορός : Άννα Αλεξοπούλου, Έλενα Μαραγκού,
Χρήστος Στασινόπουλος, Μιχάλης Κατσούλης

«Ο αυτοκράτορας της Ατλαντίδας» (1943) του Viktor Ullmannσε λιμπρέτο του Peter Kien

Μεγάφωνο : Μιχάλης Κατσούλης
Θάνατος : Πέτρος Μαγουλάς
Αυτοκράτορας : Βαγγέλης Μανιάτης
Αρλεκίνος : Κωνσταντίνος Σταυρίδης
Τυμπανιστής : Μαργαρίτα Συγγενιώτου
Κορίτσι : Άρτεμις Μπόγρη
Στρατιώτης : Χρήστος Στασινόπουλος

Μουσική διεύθυνση : Ιάκωβος Κονιτόπουλος
Σκηνοθεσία : Παναγής Παγουλάτος
Σκηνικά – κουστούμια : Kenny MacLellan
Φωτισμοί : I. Αποστολέλλης

Παίζει η Ορχήστρα της Πειραματικής Λυρικής Σκηνής.Είσοδος ελεύθερη με δελτία εισόδου 1 ώρα πριν την έναρξη της παράστασης. Υπάρχει κλιματισμός.

Αφύπνιση

Με ξύπνησαν τα τρακτέρ.

Πολλή φασαρία κάνουν.

Σσσσσσσσσσσσσ..............

Δευτερολογία για ένα εναλλακτικό μποϋκοτάζ στην ακρίβεια

Για την ακρίβεια …. προηγήθηκε ο Αθήναιος.

"ΜΗΔΕΝΙ ΣΥΜΦΟΡΑι ΟΝΕΙΔΙΣΗιΣ"

Η πρότασή μου είναι βασισμένη στην αρχή της αυτοδιόρθωσης των [οικο]συστημάτων - είναι φυσιοκρατική. Απλώς χρειάζεται λίγο υπομονή.

Προτείνω λοιπόν, να μην μποϋκοτάρουμε τίποτα. Αντιθέτως να ευχόμεθα, ει δυνατόν να συμβάλλομεν με πλήρη ανοχή, ώστε το ταχύτερον να ακριβύνουν τα βασικά είδη. Διότι είναι βέβαιο ότι αν το γάλα φτάσει τα 6 € και τα μακαρόνια τα 10 €, θα περιορίσουμε μέχρι αναγκαστικά να περικόψουμε εντελώς την αγορά εκλεκτών κρασιών. Με αυτό τον τρόπο θα μποϋκοταριστούν εκ των πραγμάτων τα εκλεκτά κρασιά και η τιμή τους θα πέσει. Όσοι σχετίζονται με τον κύκλο παραγωγής , συσκευασίας και διανομής εκλεκτών κρασιών, θα μετριάσουν τας απολαβάς των και τα κέρδη των, συνεπώς θα έχουν πλέον μειωμένη την δυνατότητα αγοράς γάλακτος και μακαρονιών. Οπότε, θα μποϋκοταριστούν εκ των πραγμάτων στον αντίστοιχο βαθμό το γάλα και τα μακαρόνια και οι τιμές τους να είστε βέβαιοι θα πέσουν κάτω του ενός ευρώ.

Την ημέρα εκείνη είστε όλοι καλεσμένοι μου να πιούμε εκλεκτά κρασιά που θα έχω αγοράσει από το περίσσευμα των αγορών μου σε γάλα και μακαρόνια.

Το κόσκινο του Ερατοσθένους και το κόσκινο .... του Δημοσθένους

Το κόσκινο του αρχαίου μαθηματικού Ερατοσθένους, είναι μία μέθοδος διαχωρισμού από το σύνολο των ακεραίων τών αριθμών εκείνων που ονομάζονται Πρώτοι (διαιρούνται μόνον από τον εαυτό τους και την μονάδα).

Το κόσκινο του Δημοσθένους; Πιθανώς η δαμόκλειος σπάθη δικαστικών αγωγών που ίσως και επιζητούν να επιβάλουν την υποχρεωτική χρήση moderator (ελληνιστί "διαμεσολαβητού") ή και -αργότερα- supervisor (ελληνιστί "επιθεωρητού", άλλως "υπερόπτου").

Το Google και ο Blogger δίνουν τις εξής γνωστές σε όλους δυνατότητες επιλογής του τρόπου που θα καταχωρούνται τα σχόλια των αναγνωστών στα ιστολόγια:

Ανώνυμα
Επιλεκτικώς, Ψευδώνυμα ή Επώνυμα (χωρίς δυνατότητα επαλήθευσης)
Προσδιοριζομένης Προελεύσεως (που αναφέρονται σε κάποιο σταθερό προφίλ χρήστη ή παραπέμπουν σε ιδιοκτήτη ιστολογίου, όχι απαραιτήτως επώνυμο ή καλύτερα αυτοαποκαλυπτόμενο).
Προσφέρεται ακόμα και η δυνατότητα, επιλεκτικά σε κάποιο από τα δημοσιεύματά του, ή και σε όλα, ο διαχειριστής του ιστολογίου να μην επιτρέψει την ανάρτηση σχολίων.

Επίσης, προαιρετικά, οι προσφιλείς κατά πολλούς ξενιστές μας Γούγλης και Μπλόγγης, προσφέρουν στον διαχειριστή ενός ιστολογίου την δυνατότητα χρήσης "αναγνωστικής επαλήθευσης", κοινώς word verification. Η διαδικασία αυτή είναι ένα μικρό τείχος το οποίο περνώντας το, ο σχολιαστής, αποδεικνύει ότι δεν είναι μηχανή και ότι το σχόλιό του δεν είναι spam (ήτοι, "καρυκευμένο κρέας σε κονσέρβα", sic). Έπειτα, αφειδώς, μας παρέχουν και τη δυνατότητα χρήσης moderator, ένα είδος κόσκινου δηλαδή που επιτρέπει στον κάθε διαχειριστή ιστολογίου, εφόσον το επιθυμεί, προ της αναρτήσεώς τους, να επιθεωρεί και να κοσκινίζει τα σχόλια, και όσα απ’ αυτά χωρούν στις τρύπες του κόσκινού του, (για να μην παρεξηγηθώ: πληρούν τις προϋποθέσεις αρμονίας που ο ίδιος θέτει είτε εν γνώσει του υποκειμενικά, είτε θεωρώντας τες αντικειμενικές –υποκειμενικά πάντα), να περνούν, όσα δε, δεν χωρούν, να μένουν απ' έξω, ως ουδέποτε γενόμενα. Παράλληλα, ο moderator, δίνει στον διαχειριστή μιαν μέσες-άκρες δυνατότητα να ελέγχει την προέλευση των σχολίων, και με αυτό τον τρόπο (ο διαχειριστής) επιλέγει να σχολιάζεται μόνον από αυτούς που με παρρησία αναλαμβάνουν την ευθύνη των λόγων τους, διότι δηλώνουν υποχρεωτικά όνομα και ηλεκτρονική διεύθυνση. Κορωνίς, προσέτι, όλων των δυνατοτήτων ελέγχου τών σχολίων που έχει κάθε διαχειριστής ιστολογίου είναι η δυνατότητα διαγραφής όποιου σχολίου θεωρεί ότι δεν συνάδει με τα ήθη του ή την αισθητική του.

Όταν κάποιος δημιουργεί ιστολόγιο, όλα αυτά θα πρέπει να τα γνωρίζει. Το ίδιο και όποιος σχολιάζει σε ιστολόγια, ή περιδιαβαίνει σ' αυτά. Και να μην ξεχνά, ότι καμία από τις ανωτέρω δυνατότητες ελέγχου τών σχολίων δεν ορίζεται ως υποχρεωτική, γι αυτό άλλωστε και προσφέρονται ως δυνατότητες. Οπότε, παρόλο που οι άνθρωποι έχουμε την τάση να κρίνουμε τις συμπεριφορές των άλλων (και πολύ λιγότερο να ασκούμε αυτοκριτική), στην συγκεκριμένη περίπτωση, οι επιλογές που είτε συμπτωματικά, είτε προληπτικά, κάνει καθείς από μας στον τρόπο διαχείρισης των σχολίων τού ιστολογίου του, δεν προσφέρονται για κρίσεις, (επειδή ακριβώς αξιοποιούν τις προαναφερθείσες δυνατότητες προαιρετικά) πολύ δε περισσότερο δεν θα έπρεπε να οδηγούν σε … κρίση.

Για να προσθέσω ότι έχω την πεποίθηση ότι ο σχολιάζων, ύστερα διαλέγεται αλλά πρώτιστα αυτοσχολιάζεται. Ο δε συγγράφων ύστερα αναλύει και πρώτιστα αυτοαναλύεται.

Ώριμα φρούτα

Περσινά ξινά σταφύλια, θα μου πείτε....., αλλά δεν το έβαλα για φρέσκο.

«Το συμφωνητικό», δήλωσε ο κ. Χατζηγάκης, «έτσι όπως θα κατατεθεί στη Βουλή θα αφορά τους ετερόφυλους. Από εκεί και πέρα, θα δούμε, όταν η κοινωνία ωριμάσει, αν ωριμάσει πάνω σε αυτό, το θέμα θα προχωρήσει.......... Πιστεύω πως η ελληνική κοινωνία είναι σήμερα ανώριμη σε αυτό το θέμα».

Απλώς, μου αρέσει ο τρόπος που σκέφτεται: " Όταν η κοινωνία ωριμάσει" τότε αμέσως η κυβέρνηση σπεύδει και κάνει τις ώριμες αντιλήψεις της κοινωνίας νόμο του ελληνικού κράτους.

Λοιπόν, με βάση αυτή τη λογική θα μπορούσαμε να σταχυολογήσουμε διάφορες ωριμασμένες αντιλήψεις και συμπεριφορές, ώστε να προτείνουμε να καλυφθούν με νόμους:

1-Επιτρέπεται το διπλοπαρκάρισμα σε όλους ανεξαιρέτως τους δρόμους.
2-Στις δημόσιες υπηρεσίες το ωράριο αναπροσαρμόζεται καθημερινά από τους ίδιους τους υπαλλήλους, οι οποίοι έχουν δικαίωμα προαιρετικής προσέλευσης στον χώρο εργασίας.
3-Στους ιδιωτικούς εργασιακούς χώρους καταργούνται τα εργασιακά δικαιώματα και ισχύει η ελεύθερη διαπραγμάτευση .... όπως την ορίζει ο εργοδότης.
4-Καταργούνται με σχετικές τροπολογίες τα χρέη όσων ΠΑΕ κατεβάζουν διαμαρτυρόμενους τους οπαδούς τους στους δρόμους.
5-Βασικός μισθός 1500 € καθαρά στο χέρι, κατώτατη σύνταξη 1000 € καθαρά στο χέρι.
6-Φακελάκι σε όλους τους γιατρούς.
7-Όλες οι καλλιτεχνικές δραστηριότητες υπάγονται στην Επιτροπή της Γιουροβίζιον και στο Φεστιβάλ τραγουδιού.
8-Κλείνουν τα μπλογκ.

Α!, μόλις με πληροφορούν από το κοντρόλ ότι "η ωριμασμένη αντίληψη Νο 4" ήδη ισχύει, η Νο 5 απορρίπτεται διότι αφορά σε μία μικρή αμελητέα μειοψηφία, οι Νο 2 και 3 εμπίπτουν στο εθιμικό δίκαιο, η Νο 1 και 6 αφορούν σε καθαρά αισθητικές επιλογές των πολιτών και δεν εμπίπτουν σε νομοθεσία, η Νο 7 θα επιβληθεί εμμέσως δια της καταργήσεως των χορηγιών σε θέατρα, συμφωνικές ορχήστρες και λοιπούς ανωφελείς οργανισμούς, ενώ η Νο 8 επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, κοινώς "Ίτε παίδες Ελλήνων" ή και "Γιούργκια παλληκάρια μου".

ΚΑΛΑ ΒΡΥΑ ΙΙ (Πεταουνάτι Ζιγκονέλα - καταγραφή και αναστατική εκτέλεση)

Συνήθως λίγοι κλικάρουν σε λινκ. Αναδημοσιεύω προχθεσινά:

Την Αγγέλισκα τη γνώρισα το 1982 στο Σανέρμο, ένα σχεδόν ερειπωμένο και εγκαταλελειμμένο χωριό της Μάγνα Γκρέτσια. Ήταν μια χαριτωμένη ροδοκόκκινη γριούλα, παχουλή και κοντούλα. Το ‘τσουζε και με το παραπάνω. Έπινε γκράπα που έφτιαχνε η ίδια από μουσμουλοκούκουτσα. Είχε χηρέψει πριν καμιά 25αριά χρόνια και καμάρωνε δείχνοντας τη φωτογραφία του συχωρεμένου: «Ιο σόνο φελίτσια, έκουσα μόνο φοτοκραφία», έλεγε και γέλαγε σαρκαστικά. Μου τραγούδησε αυτό το τραγουδάκι και σημείωσα τα λόγια καθώς και τη μελωδία στο πεντάγραμμο. Δυστυχώς, το πεντάγραμμο το έχασα. Ίσως, αν η τύχη το φέρει και διαβάσει η Ρ.Κ. το ποστ μου αυτό, θα μπορούσε να παρακάμψει τα όσα άχαρα συνέβησαν μεταξύ μας και να μου στείλει την κασέτα της ηχογράφησης που από πείσμα τελικά είχε κρατήσει παρόλο που, υπό άλλες βεβαίως συνθήκες, είχε υποσχεθεί να μου χαρίσει – είμαι σίγουρος ότι θυμάται την διεύθυνσή μου…. 

Το τραγούδι της Αγγέλισκα:
Άντρα μου σπέρι κάτιο ρένο
πεταουνάτι ζιγκονέλα.
Το κάρο μου να πριπεράτι
α λα μουντάνα πεζαόλα.

Άντρα μου λέι τζίντζιρελα
ε στόλο τάτι τα τσαγκία.
Ιλ μόντου μόρου τιμου κάνι
ε παρά με παραμιτία.

Άντρα μου άλοκα κε όνι
όλα τέλον τα κορταμένο,
μένα ντε σόλο τιμορία
περ λα σκιάντι ε κιτόνο.

Ελεύθερη απόδοση:
Ο άντρας μου ελπίζει σε κάποιο θαύμα:
μια μικρούλα ευκίνητη.
Την καρδιά μου θα προετοιμάσει
να εξοριστεί στις ερημιές.

Ο άντρας μου μαζεύει ασπροκίτρινα ανθάκια
και μ’ αυτά στολίζει τα παπούτσια του.
Ξέρω τι κάνει όλη μέρα πίσω απ’ την πλάτη μου
και μετά ζητάει να τον παρηγορήσω.

Ο άντρας μου τα κατοικίδια ζώα και τα γαϊδούρια
τα θέλει όλα να ‘ναι χορτασμένα,
ενώ εμένα αποκλειστικά με δέρνει
με αφορμή το καπέλο του και το παλτό του.

Η Ρ.Κ. μου έστειλε την κασέτα. Την ευχαριστώ και δεν πρόκειται να την απασχολήσω ξανά.

Σανέρμο, 8 Αυγούστου 1982, Αιμιλιανού του ομολογητού.
Αγγέλισκα Καμαρόνο, τραγούδι: ΠΕΤΑΟΥΝΑΤΙ ΖΙΓΚΟΝΕΛΑ, καταγραφή Ρ.Κ.


Αναστατική εκτέλεση, σήμερα το μεσημέρι. Παίζει το συγκρότημα Γκαριττάνο, τραγουδά ο Μπερεκέτης

Περί πίστεως

"Εάν η πίστις ομολογηθήσεται, ουκ αν πίστις θεωρείται. Πίστις δε μη θεωρουμένη, ουδαμού και ληφθήσεται. Και ει τα πάντα ως άπαντα θεωρούνται, ως άπαντα ομολογηθήσονται. Εάν δε ομολογίαν παραδώσουσιν, ουκέτι παραδοθήσονται. Οι παραδοθέντες αποκληρώσουσιν τα λελυμένα, οι δε εκδοθέντες λύσωσιν τα παραδεδομένα. Και εγγύς ελθόντες οι ομολογούντες τοις πιστεύσασι, πιστεύσουσιν. Και οι μεν πιστεύσαντες ομολογήσουσιν θεωρίαν, οι δε εκ του πλησίον θεωρήσαντες, πίστιν. Θεωρούντες δε ημείς την ομολογίαν των πιστευσάντων, ληψόμεθα και την απαλλαγήν. Αμήν"
Πατρολογία ημετέρα VII, 728, δεξιόστροφος μετά κρουπίδος κιτρίνης. Αμπαλάτης: "δος μοι, δος μοι τα κάλη, και περιληφθήσεται το ευαγές περίπου"

ΚΑΛΑ ΒΡΥΑ

Την Αγγέλισκα τη γνώρισα το 1982 στο Σανέρμο, ένα σχεδόν ερειπωμένο και εγκαταλελειμμένο χωριό της Μάγνα Γκρέτσια. Ήταν μια χαριτωμένη ροδοκόκκινη γριούλα, παχουλή και κοντούλα. Το ‘τσουζε και με το παραπάνω. Έπινε γκράπα που έφτιαχνε η ίδια από μουσμουλοκούκουτσα. Είχε χηρέψει πριν καμιά 25αριά χρόνια και καμάρωνε δείχνοντας τη φωτογραφία του συχωρεμένου: «Ιο σόνο φελίτσια, έκουσα μόνο φοτοκραφία», έλεγε και γέλαγε σαρκαστικά.
Μου τραγούδησε αυτό το τραγουδάκι και σημείωσα τα λόγια καθώς και τη μελωδία στο πεντάγραμμο. Δυστυχώς, το πεντάγραμμο το έχασα. Ίσως, αν η τύχη το φέρει και διαβάσει η Ρ.Κ. το ποστ μου αυτό, θα μπορούσε να παρακάμψει τα όσα άχαρα συνέβησαν μεταξύ μας και να μου στείλει την κασέτα της ηχογράφησης που από πείσμα τελικά είχε κρατήσει παρόλο που, υπό άλλες βεβαίως συνθήκες, είχε υποσχεθεί να μου χαρίσει – είμαι σίγουρος ότι θυμάται την διεύθυνσή μου….

Το τραγούδι της Αγγέλισκα:

Άντρα μου σπέρι κάτιο ρένο
πεταουνάτι ζιγκονέλα.
Το κάρο μου να πριπεράτι
α λα μουντάνα πεζαόλα.

Άντρα μου λέι τζίντζιρελα
ε στόλο τάτι τα τσαγκία.
Ιλ μόντου μόρου τιμου κάνι
ε παρά με παραμιτία.

Άντρα μου άλοκα κε όνι
όλα τέλον τα κορταμένο,
μένα ντε σόλο τιμορία
περ λα σκιάντι ε κιτόνο.

Ελεύθερη απόδοση:
Ο άντρας μου ελπίζει σε κάποιο θαύμα:
μια μικρούλα ευκίνητη.
Την καρδιά μου θα προετοιμάσει
να εξοριστεί στις ερημιές.

Ο άντρας μου μαζεύει ασπροκίτρινα ανθάκια
και μ’ αυτά στολίζει τα παπούτσια του.
Ξέρω τι κάνει όλη μέρα πίσω απ’ την πλάτη μου
και μετά ζητάει να τον παρηγορήσω.

Ο άντρας μου τα κατοικίδια ζώα και τα γαϊδούρια
τα θέλει όλα να ‘ναι χορτασμένα,
ενώ εμένα αποκλειστικά με δέρνει
με αφορμή το καπέλο του και το παλτό του.

Η ΣΤΑΚΑ του papeerte

σε ηχογράφηση ζωντανή να σπαρταράει σα στάκα

Στη γούρτσα κα στη ρεματιά
λιγκόνιζε μιά στάκα.
Εδιάκα τη μανίκωσα
και κάνω να τσαρδίσω.

Στο ρούπι ζα την τσέπη μου
μού κοψε μιάνε ζάγκλα,
μου λάκιξε η πονηργή
και μ’ άφησε σουλάτο.

Σύρω να πω στη γιούπα μου
χρουπάδι να μου σάξει,
σα τσαναβγώ στη ρεματιά
τη στάκα να τσουρίξω.

παίζει το συγκρότημα παραδοσιακής μουσικής "Γκουρτσοπούλα", τραγουδάει ο Γεράσιμος Μπερεκέτης

------------------------------------------------------
Εξηγούμαι: πρόκειται για απομίμηση  δημοτικού τραγουδιού (δημοτικό τραγούδι μαϊμού), ή μήπως τελικώς είναι δημοτικό τραγούδι (τι του λείπει;):
υπερλεξιστικοί στίχοι: Σταμάτης Αθανάσουλας (κάποτε Hamarn Papeerte)
μουσική "a la maniere?": Γιώργος Χατζημιχελάκης

Ενδιαφέρον Δημώδες Άσμα ....

από τον hamarn papeerte.

Ειδικά σε σένα Πετεφρή θα αρέσει πολλά.

Τέρμα τα γκάζια

Τους ξοφλημένους…. Όταν βλέπω τα γερόντια στις πορείες να λιποθυμάνε αναρωτιέμαι γιατί δεν τους έχουνε πετάξει ακόμα στα σκουπίδια. Γιατί αυτή η ρημάδα η κενωνία των νεαζόντων πολιτικών δεν έχει μια συνέπεια να συμπεριφερθεί ευθέως; Θρασύδειλα τους οδηγεί βαθμιαία στην εξαθλίωση αντί να τους πάει κατευθείαν στα κρεματόρια.

Πενηντάρηδες καιρός να τα μαζεύουμε. Κανείς δεν χρειάζεται μια μηχανή που επιτέλους κατανόησε ότι πρέπει να δουλεύει στο ρελαντί για να μακροημερεύσει.