Με το μπρίκι του καπετάν Φαράση, αρμένιζα μισοκάναλα εκείνη τη νύχτα. Ηταν νύχτα, γι΄αυτό και δεν κατάλαβα πως είχα αφήσει το κανάλι, και ήμανε στην Εγνατία Οδό. Και τότενες, ξημέρωσε και είδα πως ήμανε στην Μπαλντούμα. Σκέφτηκα "Μπαλντούμα" και ο νούς μου πήγε παρευθύς στην Ούμμα. Δάκρυα με κατέλαβαν και νταγιάντησα. Οπότε, ανταμώνω τον Χοιροβοσκό, που κατέβαινε τον Άραχθο. Τι έχεις, τι κλαίς, μη γκλαίς, μου νεύει. Πως να μηγκλαίω, του απαντώ.Ονειρεύτηκα πως ήμανε στης Μπαλντούμας να νερά, στης Ούμμας τα λαγκάδια, κει που συνδυό δεν πορπατούν, συντρείς δεν κουβεντιάζουν, παρά σαράντα κι εκατόν και πάλε φόβον έχουν. Τότενες ο Χοιροβοσκός γελά και μου λέγει. Ο Θησεύς, πρό του κτίσαι την Ατίνα,διέβη καλύβην και ηύρεν τρείς γραίας,αμη αυταίς είχασι έναν οδόντα και ομμάτιον έν. Λάθος τα θυμάσαι Χοιροβόσκη του λέγω.Δεν ήτονε τρείς γρηές, αμή οι συντρείς μας: Σραόσης, Μπερεκέτης και Πετέφρων. Αλόχα και άστα λαβίστα, ακούεται τότε εκ της λόχμης φωνή γλυκεία. Ητονε η Ούμμα.Άνοιξε η Κατάρα,Χοιροβοσκέ και εραστή μου, του λέγει, άσε τας γραίας και πάωμεν να χορεύσομεν την Μισιρλούν.
SCHATZ: Reproches d'Amour
-
Κάποτε η μουσική σαλονιού ήταν πολύ της μόδας στα ελληνικά ωδεία. Ίσως πιο
κενό κι ανούσιο κομμάτι απ’ το "Reproches d’Amour" δεν μπορεί να γραφεί,
αλλά ...
O τόπος μας
-
Ανεβήκαμε πάνω στο λόφο να δούμε τον τόπο μας-
φτωχικά, μετρημένα χωράφια, πέτρες, λιόδεντρα.
Αμπέλια τραβάν κατά τη θάλασσα. Δίπλα στ' αλέτρι
καπνίζει μια μ...
εφτά του δεκαεφτά
-
*–Γιατί κοριτσάκι μένεις μόνο σου εδώ έξω, σ’ αυτή την παγωνιά;*
.
*–Δεν είμαι μόνη, είμαι με την αναμονή μου.**
.
.
.
Η αναμονή, η προσδοκία της ζωής. Η...
Λειτουργικό τραγούδι: Αλησμονώ και χαίρομαι.2.
-
Τώρα που γνωρίσαμε τα ρήματα, αναγνωρίζουμε κάποια χαρακτηριστικά τους. Το
τραγούδι μας ξεκινά με ένα ρήμα: αλησμονώ. Γνωρίζω το λησμονώ αλλά το
αλησμονώ...
εξαλείφοντας την πικρία....
-
Ο Χρόνος εκδικείται
εξαλείφοντας την πικρία....
Δράττομαι της ευκαιρίας να υπογραμμίσω τα λόγια αυτά του Μπερεκέτη, κατά
κόσμον Γεωργίου Χατζημιχελάκη, τ...
5 σχόλια:
Με το μπρίκι του καπετάν Φαράση, αρμένιζα μισοκάναλα εκείνη τη νύχτα.
Ηταν νύχτα, γι΄αυτό και δεν κατάλαβα πως είχα αφήσει το κανάλι, και ήμανε στην Εγνατία Οδό.
Και τότενες, ξημέρωσε και είδα πως ήμανε στην Μπαλντούμα.
Σκέφτηκα "Μπαλντούμα" και ο νούς μου πήγε παρευθύς στην Ούμμα.
Δάκρυα με κατέλαβαν και νταγιάντησα. Οπότε, ανταμώνω τον Χοιροβοσκό, που κατέβαινε τον Άραχθο.
Τι έχεις, τι κλαίς, μη γκλαίς, μου νεύει.
Πως να μηγκλαίω, του απαντώ.Ονειρεύτηκα πως ήμανε στης Μπαλντούμας να νερά, στης Ούμμας τα λαγκάδια, κει που συνδυό δεν πορπατούν, συντρείς δεν κουβεντιάζουν, παρά σαράντα κι εκατόν και πάλε φόβον έχουν.
Τότενες ο Χοιροβοσκός γελά και μου λέγει.
Ο Θησεύς, πρό του κτίσαι την Ατίνα,διέβη καλύβην και ηύρεν τρείς γραίας,αμη αυταίς είχασι έναν οδόντα και ομμάτιον έν.
Λάθος τα θυμάσαι Χοιροβόσκη του λέγω.Δεν ήτονε τρείς γρηές, αμή οι συντρείς μας: Σραόσης, Μπερεκέτης και Πετέφρων.
Αλόχα και άστα λαβίστα, ακούεται τότε εκ της λόχμης φωνή γλυκεία.
Ητονε η Ούμμα.Άνοιξε η Κατάρα,Χοιροβοσκέ και εραστή μου, του λέγει, άσε τας γραίας και πάωμεν να χορεύσομεν την Μισιρλούν.
Και οι τρείς ήσαν υπέροχοι!
Επιτέλους, στην εποχή μας, εποχή θάμβους και παράκρουσης, αναβιώνει ο ουμανισμός! Ανέλπιστο!!!
Ελόιζα
Πετεφρή επιφυλάσσομαι!
Ανώνυμε-ανώνυμε 4 είμαστε.
Ελόιζα, ο ΟΥΜΑνισμός έχει όντως στις μέρες μας αναΘΕΡΜΑΝθεί.
Φοβερό λογοπαίγνιο!
Δημοσίευση σχολίου