ΑΠOΣΙΩΠΗΜΕΝΟΙ

Άφησα τις μέρες να κυλήσουν, για να διαλέξω, όχι βιαστικά, τον "αποσιωπημένο" μου. Και να μιλήσω γι' αυτόν τον διαλεγμένο μου επαξίως. Να τον φέρω στον κόσμο των «γνωστών την σήμερον, πλην αδικημένων στην εποχή τους». Μοιραία, λοιπόν, ως αναλογία, πρώτα διέγραψε κύκλους και μετά θρονιάστηκε στις σκέψεις μου η περίπτωση του διασημοτέρου - μιλάω για το σινάφι μου - αποσιωπημένου όλων των εποχών. Του Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ. Ο Γιόχαν με μία μέτρια καριέρα στην ακμή του - δεν έφτανε ούτε στο ένα εκατοστό την επιτυχία του Γκέοργκ (Φρηντριχ Χαίντελ) - στα γεράματά του ήτανε πια ξεχασμένος. Η εποχή της, φιλικότερης προς τον ακροατή, «μουσικής ομοφωνίας» είχε διαδεχτεί τις περίτεχνες δαιδαλώδεις μελωδικές πλοκές της αντίστιξής του, κι ο γυιος του, ο Καρλ Φίλιπ Εμμανουέλ ήταν πλέον ο Διάσημος, (ναι, εν ζωή υπήρξε πολύ πιο διάσημος από τον πατέρα του). Μετά Μότσαρτ, Μπετόβεν, ξεχάστηκε και ο Καρλ. Μετά οι ρομαντικοί.
Όπως έλεγε και ο φίλος μου, ο εντρυφέστατος περί την μουσικήν ιστορίαν Κωστούλης, «ο Γιόχαν έπαιζε στο 31ο χιλιόμετρο Αθηνών – Λαμίας και τον έφαγε η μαρμάγκα, όταν ο Χαίντελ έπαιζε στην Φαντασία. Και ο Καρλ πιο χάι έπαιζε στο Γυάλινο της Συγγρού, έκανε ένα καλό ονοματάκι».
Το περίεργο είναι ότι ο Γιόχαν έτρεφε μεγάλο θαυμασμό για τον Χαίντελ. Για να ακούσει μάλιστα μια συναυλία του ταξίδεψε επί έξι μέρες, και με άμαξα, αλλά και με τα πόδια. Ήθελε να γνωρίσει το μεγάλο όνομα της εποχής του και ίσως να αναμετρηθεί νοερά μαζί του και να αναλογισεί σε τι υπολείπεται από αυτόν τον Βασιλικό Συνθέτη αυτός ο απλός κάντορας μιας επαρχιακής πόλης του μουσικού κόσμου.
Και περνούν τα χρόνια κι οι καιροί…. Ο ρομαντικός συνθέτης και μαέστρος Μέντελσον αποφασίζει πως δεν πρέπει να γυρίζουμε την πλάτη στο παρελθόν. Αρχίζει να διευθύνει έργα παλιών, ξεχασμένων συνθετών, δεχόμενος επικρίσεις από το κοινό. Το κοινό, βλέπετε, ως την εποχή του ρομαντισμού, θεωρούσε σχεδόν απάτη την επανεκτέλεση ενός έργου, πόσο μάλλον ενός έργου ηλικίας ενός και πλέον αιώνος. Ο Μέντελσον επέβαλε τελικά τις απόψεις του και δίδαξε στο κοινό την αγάπη για τη μουσική του παρελθόντος. Ο Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπάχ έγινε σιγά–σιγά διάσημος και σήμερα αναγνωρίζεται ως ο Μουσικός, ενώ ο Χαίντελ ως ένας αξιοπρεπής εξάδελφος, κάτι σαν Παπαδιαμάντης - Μωραϊτίνης.
Η παλιά μουσική για καιρό συμπορεύεται με την σύγχρονη. Οι συνθέτες του παρελθόντος αποκτούν βαθμιαίως τόσους φαν, ώστε ως δυνάστες εξορίζουν τους συνθέτες του «εκάστοτε προσφάτου παρόντος», αφού προηγουμένως η μουσική επιμελώς διαχωρίζεται από την δισκογραφία σε «σοβαρά», «λαϊκή», και «ελαφρά» με το κοινό της «σοβαράς» να ακούει τους παλιούς, να αδιαφορεί για τους σύγχρονους και να χορεύει λαϊκά με ελαφρότητα. Πλην εξαιρέσεων.
Κι έτσι εκεί που ήμουν έτοιμος, λοιπόν, να μιλήσω για κάποιον δικό μου αποσιωπημένο, τζοχαδιάστηκα. Και μετά, να πω την αλήθεια, φοβήθηκα. Το να μιλάς για κάποιον «αποσιωπημένο» μπορεί να ισοδυναμεί με άνοιγμα του κουτιού της Πανδώρας. Αναλογίστηκα τα δεινά που μας προκάλεσε ο Μέντελσον, αλλά λίγο μετά τα είδα και ως προοπτική ίσως επωφελή, αν… Βρε, μπας; Και αποφάσισα να ασχοληθώ με την επιμελή προετοιμασία της δικής μου αφάνειας…..

Το κείμενο δημοσιεύεται και στο HOTEL MEMORY μαζί με άλλα κείμενα, άλλων μπλόγκερς, πάνω στο ίδιο θέμα.

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟΥ

Το μουσικό παρακράτος ξανακτυπά. Πόσο θα τους ανεχόμαστε; Μάθετε περισότερα για τις 15 μέρες χουλιγκανισμού που ακολουθούν ΕΔΩ (ή εκεί..... αν προτιμάτε).

ΕΘΝΙΚΗ ΝΤΡΟΠΗ ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΕΘΝΙΚΗΣ ΕΠΕΤΕΙΟΥ (πώς θα κάνουμε παρέλαση την Κυριακή;)

Ξοδεύονται τόσα χρήματα για τον πολιτισμό και η Κρατική μας Ορχήστρα, καθώς και κάποιοι ανεγκέφαλοι φιλόμουσοι, μας έκαναν διεθνώς ρεζίλι στο Μέγαρο Μουσικής Πειραιώς, παραμονή της επετείου της Εθνεγερσίας. Αποδεικνύεται ότι τελικά είμαστε ανώριμοι για συμπράξεις με άλλες Κρατικές Ορχήστρες. Ειδικά στη σημερινή (χθεσινή) συναυλία που τα έγχορδα της Κρατικής μας Ορχήστρας κλήθηκαν να παίξουν με τα πνευστά της Κρατικής Ορχήστρας της Άγκυρας, φάνηκε ξεκάθαρα η έλλειψη βάθους στην μουσική μας εκπαίδευση, αλλά και γενικότερη έλλειψη μουσικής παιδείας του ελληνικού κοινού. Παρόλο που με τις πρώτες δοξαριές τα έγχορδα της Κρατικής μας Ορχήστρας έδειξαν ένα ευοίωνο πρόσωπο, η συνέχεια της συναυλίας ήταν απογοητευτική. Πλήρης διάλυση, τα πρώτα βιολιά νευρικά να παίζουν άτονα και ανέκφραστα τα θέματα, τα δεύτερα βιολιά και οι βιόλες ασυντόνιστα και ξεκούρδιστα να μην μπορούν να κρατήσουν τις μεσαίες φωνές της αρμονίας, ενώ 4 τραγικά λάθη από τα βιολοντσέλα, τα οποία ξεκίνησαν από πρωτοφανείς λανθασμένες δοξαριές των κοντραμπάσων μας οδήγησαν σε μουσικό Βατερλώ. Αντιθέτως, τα πνευστά της Κρατικής Ορχήστρας της Άγκυρας, παρόλο που ξεκίνησαν μουδιασμένα, μετά το σοκ των πρώτων λεπτών της συναυλίας, όπου τα κόντρα φαγκότα και η τούμπα έκαναν ένα τραγικό λάθος που θα μπορούσε να τους στοίχιζε όλη τη συναυλία, στη συνέχεια συνήλθαν και με εξαίρετη intonation ανταπεξήλθαν σε όλα τα δύσκολα σημεία του έργου και είχαν τέσσερις λαμπρές εκφραστικές κορυφώσεις. Την όλη παραφωνία των Εγχόρδων της Κρατικής μας Ορχήστρας συμπλήρωσε η αχαρακτήριστη συμπεριφορά των ακροατών. Έχουμε μιλήσει πολλές φορές γι αυτό το θέμα, αλλά δυστυχώς δεν αλλάζει τίποτε. Αντί με παλαμάκια και ρυθμικές ιαχές να δίνουν τον ρυθμό στα Έγχορδά μας και να τα εμψυχώνουν, θεώρησαν καλό από την αρχή της συναυλίας με υπεροψία να επικεντρωθούν σε ζητήματα που και η ίδια η Ιστορική επιστήμη έχει διαλευκάνει και ο χρόνος έχει απαλύνει(βλέπε προσφάτως εκδοθέν βιβλίον Ιστορίας Στ' Δημοτικού). Είχαν γεμίσει την αίθουσα με πανό υβριστικά για τον τουρκικό πολιτισμό, τους αποκαλούσαν υπανάπτυκτους και όταν βρεθήκαμε κατά την πορεία της συναυλίας να υστερούμε εκτελεστικά, οι πιο θερμόαιμοι άρχισαν να πετούν μπουκάλια και κοντάρια προς την πλευρά της τούμπας και των άλλων μπάσσων πνευστών*** της Κρατικής Ορχήστρας της Άγκυρας, δείχνοντας ένα απολίτιστο και τριτοκοσμικό πρόσωπο στους ευρωπαίους μουσικοκριτικούς που παρακολουθούσαν τη συναυλία. Βεβαίως κανείς δεν θα βρεθεί να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα όταν η Κρατική μας Ορχήστρα τιμωρηθεί και δώσει τις επόμενες συναυλίες της σε άδειες αίθουσες. Για ακόμα μια φορά φάνηκε ότι οι επιτυχημένες συναυλίες του 2004 στην Πορτογαλλία ήταν ένα πυροτέχνημα. Και επανέρχομαι στο αρχικό ερώτημα. Γιατί να ξοδεύονται τόσα χρήματα για τον πολιτισμό και ειδικά για τη μουσική, όταν ο αθλητισμός έχει τόσα να μας προσφέρει και ειδικά το ποδόσφαιρο; Το ποδόσφαιρό που με πενιχρά μέσα, χωρίς κρατική υποστήριξη έχει δώσει διαχρονικά μεγάλες προσωπικότητες που έλαμψαν και λάμπουν στην διεθνή ποδοσφαιρική σκηνή, παίκτες όπως ο Δεμερτζής, ο Καβάκος, ο Σγούρος, ο Σακκάς και πόσοι άλλοι, καθώς και προπονητές όπως ο Ξενάκης, ο Χρήστου, ο Σκαλκώτας, ο Μητρόπουλος για να μην αναφερθούμε και στη νεώτερη γενιά (Αντωνίου, Κουρουπός, Αδάμης). Να μην παραλείψουμε, μάλιστα, και τις επιτυχίες του ερασιτεχνικού μας ποδοσφαίρου στο πρόσωπο του Θεοδωράκη και του Χατζιδάκι και πολλών άλλων, καθώς και του γυναικείου ποδοσφαίρου (Κάλας, Μπάλτσα). Και κοντά σ' αυτούς οι λαμπροί μπασκεμπωλίστες μας, ο Σεφέρης, ο Ελύτης, οι βολευμπολίστες μας όπως ο Αγγελόπουλος, πόσοι λαμπροί αθλητές που δεν τους ξέρει ούτε η γειτονιά τους. Και όλοι αυτοί οι θρύλοι να παίζουν σε ξεχαρβαλωμένα γηπεδάκια που δεν θα τα καταδεχόταν και το τελευταίο χωριό της Ιρλανδίας, ενώ οι κηφήνες των Ορχηστρών να παίζουν μέσα σε παλάτια. Και να ξοδεύεται τόσο κρατικό χρήμα και γη για να χτίζονται αίθουσες συναυλιών για κάθε ορχήστρα της συμφοράς, που εκτός του ότι φοροδιαφεύγει στο τέλος απαλλάσσεται και από τα χρέη της. Και μετά αναρωτιόμαστε γιατί δεν έχουμε μουσικό πολιτισμό και πολιτισμό ευρύτερα - καθότι και το θέατρο και η λογοτεχνία και ο χορός και η ζωγραφική δεν πάνε πίσω. Ας μην ξεχνάμε και το άθλιο θέαμα που προσφέρουν, και τα επεισόδια που έχουν γίνει σε πολλές αίθουσες εκθέσεων, σε θέατρα, χοροθέατρα και σε αρκετές φιλολογικές βραδυές. Ένας ολόκληρος κρατικός μηχανισμός, όλη η δύναμη της ελληνικής αστυνομίας να κινητοποιείται για να συμμαζεύει κάθε Σαββατοκύριακο, αλλά και Τετάρτες και Δευτέρες, τους φιλότεχνους, αυτά τα πιθηκοειδή (για να μη μιλήσουμε και για τις Πέμπτες).
Επαναλαμβάνω. Είναι καιρός η Πολιτεία και όλοι εμείς οι σκεπτόμενοι πολίτες να στρέψουμε τις πλάτες μας στον πολιτισμό και ειδικά σε αυτή την γάγγραινα που λέγεται μουσική και να προσανατολιστούμε στον αθλητισμό και στον αδικημένο αντιπρόσωπό του το ποδόσφαιρο που συγκεντρώνει γύρω του ανθρώπους με ήθος και καλλιέργεια. Μόνη αυτή είναι η ελπίδα μας ώστε η Ελλάδα ξανά να δοξαστεί ξανά, μέρα που ξημερώνει αύριο.......

*** Τα άλλα μπάσα πνευστά της ορχήστρας εκτός της τούμπας, για όσους δεν γνωρίζουν είναι: το χαριλάου και το καυτατζόγλειο. Το χαριλάου παίζει κυρίως αργές νότες (λάου-λάου) αλλά με χάρη, ενώ το καυτατζόγλειο κάνει πολύ ωραία glissandi. Παλιά ονομαζόταν γλείο εκ του γλείφω (τις νότες). Τελικά πήρε το σημερινό όνομά του από έναν δεξιοτέχνη ονόματι Κάφτα ή Καύτα,εξάδελφο σχεδόν ομοήχου γνωστού συγγραφέως, ο οποίος επειδή έπαιζε και τζόγο (κρουστό πολυέξοδο όργανο) πέθανε πάμπτωχος.

ΑΤΙΜΗ ΠΡΕΣΒΥΩΠΙΑ ΜΕ ΚΑΤΕΣΤΡΕΨΕΣ....

Άθελα μου, πέστε το απωθημένη μνήμη, είχα δηλώσει, σε ένα από τα 5 που δεν γνωρίζετε για μένα μέσω του μπλογκ, ότι "δεν έχω παίξει ποτέ παιχνίδι στον υπολογιστή".
Είχα ξεχάσει τελείως τον Atari. Τον αγαπημένο μου Atari 2 Mega ST, που κάποτε ανήκε στον φίλο μου το Μάριο Μαυροειδή (δεκαετή ήδη, όπως λέμε "τριήμερος ανέστη"). Τον είχα αγοράσει 250.000 δρχ σε τιμή ευκαιρίας, διότι ο Μάριος ήθελε να αγοράσει Μάκιντος. Στον Atari αυτόν - για να μην τα ξαναγράφω - έπαιζα αυτό το μουσικό, ωστόσο παιχνίδι!. Δείτε στα σχόλια, παρακαλώ, το δέκατο σχόλιο. Ευχαριστώ. Και επειδή πρέπει εκ των προτέρων, αφενός να σας ανταμείψω, αφετέρου χρωστάω, όπως φαίνεται, μιαν αποκάλυψη, ιδού:

Κάποτε και για λίγο υπήρξα κατασκευαστής οργάνων (μουσικών - μην πανικοβάλεστε και μη μου ευχηθείτε "άντε, και δωρητής", διότι τα περισσότερα εξ αυτών τα είχα χαρίσει).

Βόλτα στην Αθήνα του '007

Οι συγκάτοικοι του HOTEL MEMORY συν-γράφουν ένα σπονδυλωτό κείμενο, μια βόλτα στην αγαπημένη-μισητή μας Αθήνα.

Συνιστώ να επισκεφτήτε το HOTEL MEMORY για μια πρώτη ανάγνωση. Για μία δεύτερη ανάγνωση... όλη η ΒΟΛΤΑ σε ενιαίαν έκδοσιν pdf.

ΠΕΝΤΕΞΙ ΛΕΞΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΚΤΟ ΤΗΣ ΠΕΝΤΑΔΑΣ

Το ακόλουθο απόσπασμα είναι από το θεατρικό μονόπρακτο "ΣΕΚΛΕΤΙΑ ΕΞΩ ΑΠ' ΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ" που ανέβηκε στο μικρό, σχεδόν άγνωστο, ιδιωτικό θέατρο "ΜΑΙΝΑΣ", για μία παράσταση, αφού το ίδιο βράδυ η καταιγίδα έκανε φύλλο και φτερό τα κεραμίδια της σκεπής του, οδηγώντας τον ήδη κατεστραμμένο από το αλκοόλ ιδιοκτήτη και συγγραφέα, καθώς και ερμηνευτή του έργου, στην αυτοκονία*.

*Η αυτοκονία είναι η χειροτέρα μορφή αυτοκτονίας, διότι ο αυτοκονών περιχύνεται με κονίαμα. Κατά μίαν άλλην όμως εκδοχήν, αυτοκονία είναι απλώς η αυτοκτονία με κώνειον και ως εκ τούτου πρέπει να ορθογραφείται "αυτοκωνεία", όπως και του Σωκράτη δηλαδή.

ΚΑΛΟΓΕΡΟΣ: -Φαλαινοθήρας; Μμμμ! Καλέ μου φίλε, Ουμπέρτο, δεν έχεις άδικο τελικά. Ισως είναι η μόνη λύση. Αλλά παίρνουν, άραγε για πλήρωμα στα φαλαινοθηρικά, έναν γέρο μονόφθαλμο, ..... έναν αρνητή της Πενθέκτης Οικουμενικής Συνόδου;

Το έργο αυτό το παρακολουθήσαμε (μέχρις ενός σημείου) παρέα με τον Κουκουζέλη, εκείνο το βροχερό βράδυ της Παρασκευής των τελευταίων Χαιρετισμών του 1948. Ήμασταν οι μοναδικοί θεατές και συνάμα τα θύματα της διπλής - αργότερα τριπλής - τραγωδίας από την κατάρρευση της σκεπής του θεάτρου. Όταν πέρασε το πλοίο της μετεμψύχωσης είχαμε ξεχάσει τις πέντε μαγικές λέξεις που θα μας οδηγούσαν στον κόσμο του φωτός και της χαράς. Συμφωνήσαμε να πούμε στην τύχη: "φαλαινοθήρας, καλόγερος, παράδεισος, μαινάς, κεραμίδια, σεκλέτια". Έτσι, και μόνον για την υπερβολή μας, αναγκαστήκαμε να ζήσουμε για μια μικρή περίοδο περίπου δέκα ετών, ως λάμα. Μετά, ξαναγενηθήκαμε απλοί μπλόκερς. Όμως, πού θα πάει, την επόμενη φορά θα το πετύχουμε και το "δαλάι".

(Ορκιστήκαμε έκτοτε, τουλάχιστον, να μην παρασύρουμε άλλους να παίζουν παιχνίδια με λέξεις).

Η ΟΜΑΔΑ ΤΟΥ ΠΕΛΕ....

"Το ίντερνετ είναι ένα παράθυρο στον κόσμο". Αυτό το ωραίον τσιτάτον το έχουν καραμέλα όλοι οι φροντιστές και οι φροντιζόμενοι. Ακόμα και σε έκθεση για την αποταμίευση μπορείς να το κολλήσεις: "Όπως το ίντερνετ είναι ένα παράθυρο στον κόσμο της πληροφορίας, έτσι και η αποταμίευση είναι ο διάδρομος που οδηγεί στο ασφαλές μέλλον".
Έχω απωθημένα με τις έννοιες που μπορούν να ενταχθούν σε αποφθεύγματα. Πολύ δε περισσότερο σιχαίνομαι τα κείμενα που στηρίζονται σε αποφθεύγματα. Κι ακόμα πιο πολύ τα ίδια τα αποφθέγματα. Διότι όλα αυτά μου θυμίζουν την βαρετή εκείνη ώρα που έπρεπε κάθε χρόνο ως μαθητές να γράψουμε τις διάφορες "υποχρεωτικές" εκθέσεις. Για την αποταμίευση, για την 25 Μαρτίου, για την 28η Οκτωβρίου - για το Πολυτεχνείο δεν πρόλαβε η χάρη μου να γράψει εκθεση, διότι το Πολυτεχνείο έγινε θέμα εκθέσεως αφότου είχα αποφοιτήσει του εξαταξίου γυμνασίου. Βασάνιζα ο δόλιος το μυαλό μου να βρω κάτι πρωτότυπο να γράψω για να το διασκεδάσω τουλάχιστον. Θυμάμαι σε μία έκθεση για την αποταμίευση, είχα αποδυθεί αγώνα λογικόν μέγα να αποδείξω ότι "η αποταμίευση ως ατομική πράξη δεν είναι χρηστή, πολλώ δε μάλλον χριστιανική, διότι αποστερεί τα αγαθά από το κοινωνικό σύνολο αποθησαυρίζοντάς τα στο πουγγί των πλάνηι θεωρουμένων προνοητικών, ουσίαι δε φυλαργύρων".
Σε μία έκθεση για το ίντερνετ τι άραγε θα έγραφα ως μαθητής; Κατ' αρχήν θα το αποκαλούσα "διαδίκτυο", εις απλήν καθαρεύουσα, ή θα με έπιαναν τα επαναστατικά μου και θα το έγραφα "ίντερνετ" για να εκνευρίσω τον φιλόλογο; Μάλλον ως προς το όνομα θα συμβιβαζόμουν με την συντηρητική εκδοχή, ώστε να επαναστατήσω δολίως κατά την λογικήν οικοδομήν. Θα έγραφα - κατ' αναλογίαν με την περί αποταμιεύσεως πραγματείαν μου- ότι "το διαδίκτυο είναι μία απέραντη χωματερή πληροφοριών προς την οποίαν κατέτεινε η πρόθεση υγειονομικής ταφής της γνώσης". Θα έγραφα και άλλα πριν και μετά, αλλά η κορυφαία φράση μου θα ήταν αυτή. Τελικά θαυμάζω μόνο τα δικά μου αποφθέγματα. Όμως, το έξυπνο πουλί από τη μύτη πιάνεται.
Πριν από κάποια ποστ, λαμβάνω κόμμεντ από κάποιον κύριο Santos: "Hello!This work is very good.Good weekend,Thank you.david santos". Οποία συγκίνησις, όταν είδα το προφάιλ του εν λόγω κυρίου, στο πορτογαλλικόν του μπλόκ. -"Μάλλον, ποιητής μου μοιάζει, ή έστω στιχουργός, γιατί τα ποιήματά του έχουνε ρίμα, άρα τραγούδια θα 'ναι. E, ναι μάλλον στιχουργός είναι γιατί έχει στο μπλογκ του και τραγούδια σε mp3. Και πρέπει να είναι και κάπως διάσημος γιατί στο τελευταίο του post έχει κάπου 169 comments. Πάντως τι συγκινητικό!!! Ένας πορτογάλλος, ευαίσθητος άνθρωπος, όπως φαίνεται από τη φωτογραφία, άκουσε τη μουσική μου και την βρήκε ωραία και παρόλο που δεν ξέρει ελληνικά, συγκινημένος από την παγκόσμια γλώσσα της μουσικής, μου έγραψε δυό λογάκια ενθάρρυνσης στην διεθνή αγγλική. Τι απρόσμενο!!! Τελικά, βρε παιδί μου, το ίντερνετ, είναι ένα παράθυρο στον κόσμο". Τού γραψα κι εγώ στο μπλόγκ του διεθνείς αγγλικές ευχαριστίες, πόσο με συγκίνησε η επικοινωνία μας και κρίμα που δεν ξέρω πορτογαλλικά για να διαβάσω τους στίχους του, οι οποίοι ωστόσο ηχούν καλά και ρυθμικά και μακάρι να ήξερα πορτογαλλικά για να μελοποιήσω ένα του ποιήμα και τι κρίμα που δεν ξέρω πορτογαλλικά......Μέγας έρως άπελπις.

Μετά από λίγες μέρες διαβάζω τα σχόλια σ' ένα ποστ του Κουκουζέλη. Μεταξύ άλλων και το:
Hello!How are you.This work is very good.Have a good week.Thank you. david santos. Ηταν Δευτέρα. Χτυπάει Δευτέρες και Παρασκευές. Μ' αυτά και μ' αυτά ο κύριος David αποταμιεύει περισσότερες comments απ' όσες φορές αγωνίστηκε ο Πελέ στην Santos.

NEW OLD BOYS

Ένα σκυλί γαυγίζει, μακρινό.
Σωστά τα λέγαμε με τον κουμπάρο μου τον Κώστα.
Ως νέοι κάποτε,
Γυρίζαμε τις μπάρες και τα τσούζαμε,
Ως νέοι,
Νέοι και συμμορφούμενοι
Προς μίαν μορφήν διόλου αναμενόμενη,
Πλην μοιραίαν
Απολύτως.
Πριτς.

ΑΠΟΗΧΟΙ ΜΙΑΣ ΣΥΝΑΥΛΙΑΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ...... (ή "αυτός ο γάλλος")

Πριν από κάτι μήνες είχα πει να φτιάξω ένα μπλογκ μόνο για τις μουσικές μου. Να βάλω τάξη. Στο "κρατημοκατάβασμα" τα κείμενα, στο "άκουσον άκουσον" οι μουσικές. Και γιατί παρακαλώ; Δεν μπορώ δηλαδή να οργιστώ κάποια στιγμή και να καταλύσω την τάξη; Διότι, ένας γάλλος που λέτε, και μάλιστα ελβετός- άγνωστός μου μέχρι χτες- μέσω ενός αγαπητού μου φίλου καλλιτέχνη, με ειδοποιεί για το ενδιαφέρον του να συνεμφανιστούμε σε συναυλία. Συναυλία από αυτές που γίνονται για τα 100 χρόνια του Γαλλικού Ινστιτούτου. Να παίξουμε με τους φίλους μου τους εκλεκτούς μουσικούς 4 κομμάτια από ένα CD με τίτλο "ΑΛΛΟΤΕΣ ΟΤΑΝ ΕΚΟΥΡΣΕΥΑΝ", το οποίο είχα την τύχη να μου χρηματοδοτήσει το ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΩΔΕΙΟ ΠΕΤΡΟΥΠΟΛΗΣ και μετά κόπων και βασάνων να κυκλοφορήσει σε 3000 αντίτυπα, διανεμόμενα δωρεάν από το ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΠΕΤΡΑΣ. Το CD περιέχει ανασυνθέσεις κοσμικής μουσικής από αγιορείτικα χειρόγραφα του 17ου αιώνα, τις οποίες δούλεψα πάνω από δυο χρόνια. Σπανία έκδοσις, να περιαυτολογήσω, για λίγους φίλους χέρι με χέρι, και το υπόλοιπον για όποιον έτυχε να περάσει δίπλα από την κούτα με τα cd, όταν αυτά εκτίθεντο εις δωρεάν αρπαγήν μετά από κάποιες συναυλίες του φεστιβάλ. Με ειδοποιεί λοιπόν ο γαλλοελβετός δέκα μέρες πριν για "το συναυλία". Το δένω. Μού 'ρχεται χτες και θέλει επαφάς. Να τον κατεβάσομεν εις Περαίαν, να τον κεράσομεν και κρασάκι. Να σπάω το κεφάλι μου δυο ώρες να συνομιλώ σε μία εσπεράντο γαλλοαγγλική, γιατί καημό το έχω γλώσσα ξένη εκτός από τη μουσική δεν μιλάω. Πολλές μουσικολογίες και πριν τον αποχωρισμό μπαίνουμε στο εντός παρενθέσεων ψητόν:(-Οκ μονσιέ; -ΟΚ, ουί. - Ναι αλλά να φροντίσουμε και το οικονομικό, διότι νο μαρτίνι, νο πάρτι. -ΟΚ, ΟΚ.... -Διακόσα ευρώ το άτομο. -ΟΚ, ΟΚ...). Η συναυλία για τις 28 Φλεβάρη.
Άντε τώρα τρεχάλα να μαζέψεις τους μουσικούς. Καβούρντισα το αυτί μου με το κινητό. Όλα αυτά σήμερα το πρωί. Κλείνουμε και τις μέρες της πρόβας, όλο χαρά, "άντε θα το λαλήσουμε".
Ε, κατά το βραδάκι σήμερα ο φίλτατος φράγκος, το μετάνιωσε.
Γιατί κι εγώ να μην βάλω τα κομμάτια που θα παίζαμε στη συναυλία στο "κρατημοκατάβασμα"; Σας γλιτώνω και από ένα κλικ. "Αυτός ο Ράλλος, αυτός ο Ράλλος, είν' ευε(γ)γέτης σας μεράλος".

παίζουν: Αγγελίνα Τκάτσεβα σαντούρι, Χάρης Λαμπράκης νέι, Στρατής Ψαραδέλλης κεμεντζέ, Γιώργος Χατζημιχελάκης ούτι, Νέστορας Δρούγκας κρουστά.

ΑΜΑΡΑΝΤΟΣ (τραγούδι Σπυριδούλα Μπάκα)


ΟΛΟΙ ΤΑ ΣΙΔΕΡΑ ΒΑΣΤΟΥΝ (τραγούδι Γιάννης Αρβανίτης)


ΔΙΩΧΝΕΙΣ ΜΕ ΜΑΝΑ (τραγούδι Σπυριδούλα Μπάκα)


ΑΗΤΟΣ (τραγούδι Γιάννης Αρβανίτης, Κώστας Γράμπας)

ΤΟ ΜΠΑΛΑΚΙ......

Γράψε 5 κάτι που δεν γνωρίζουν οι άλλοι μέσω του μπλογκ για σένα. Πέτα το μπαλάκι σε άλλους 5 μπλογκερς.
Το μπαλάκι μου το πέταξε ο Γούφας

τα κάτι:
1. Δεν χαλάω ποτέ χατήρι σε κανένα. Μόνο στη γυναίκα μου.
2. Εκνευρίζομαι εύκολα, αλλά σπανίως εκδηλώνομαι σε όλους, μόνο στη γυναίκα μου.
3. Δεκαέξι χρονών υπήρξα κυνηγός για μια μέρα και σκότωσα 11 σπουργίτια.
4. Μικρός μισούσα τις γάτες και αγαπούσα τους σκύλους. Τώρα λατρεύω τις γάτες και οι σκύλοι μού είναι αδιάφοροι.
5. Δεν έχω παίξει ποτέ παιχνίδι στον υπολογιστή, ούτε καν πασιέντζα.

................
πετάω το μπαλάκι σε:
http://beniamin12.blogspot.com/ ΒΕΝΙΑΜΙΝ Η ΔΩΔΕΚΑΤΗ
http://koukourou.blogspot.com/ ΚΟΥΚΟΥ_ΡΟΥ_ΚΟΥΚΟΥ
http://rodiat.blogspot.com/ ΡΟΔΙΑ
http://lllemon.blogspot.com/ ΛΕΜΟΝ
http://otithymamaixairomai.blogspot.com/ ATHENA

TETJES MERES

Εάν Ντίνον καλούσιν σε, μην στήσεις αυτίν. Καλλίτερον βάλε. Αυτήν βάλε Ντίνο.

σπανία ηχογράφησις ρεμπέτικου

"ΟΙ ΝΤΟΥΜΑΝΟΤΡΥΠΕΣ" του Λαπαθιώτη, αγνώστου σε μένα συνθέτη.


Το παρόν σπάνιον ρεμπέτικον περιήλθε στην συλλογή μου σε ηλεκτρονική μορφή. Δεν κατέχω δηλαδή κάποιον δίσκο γραμμοφώνου με το συγκεκριμμένο κομμάτι, παρά μόνον κοσμεί τη συλλογή μου σε μορφή mp3. Πρόκειται για ένα κομμάτι σε στίχους Ναπολέοντα Λαπαθιώτη. Στίχους απρόσμενους για έναν νεορομαντικό ποιητή, εξίσου απρόσμενους με αυτούς του "ΒΑΟ ΓΑΟ ΔΑΟ". Οι στίχοι αντανακλούν την κρυφή ζωή του ποιητή, αυτήν που μέσα από διαθλάσεις αναδύεται στα γνωστά ποιήματά του.

 

Διευκρινίζω ότι το ενσωματωμένο βίντεο του YouTube είναι πρόσφατο (2021). Η πρώτη παρουσίαση του κομματιού είχε γίνει μέσω του πρώτου link της παρούσας ανάρτησης (2007). Μια ψηφιακή ιχνηλασία το αποδεικνύει.

  Όταν ο παππούς μου έψαχνε να βρει ένα οικοπεδάκι να αγοράσει για να χτίσει την προίκα για τις δυο μικρότερες αδερφές του, ένας μανιάτης κοντοχωριανός του τού είπε:
- "Παναγιώτη μου, έλα εδώ στη Πειραική, και εγώ σου φράζω ένα στρέμμα για δέκα λίρες, όπου το θες, κορώνι μου".

 Ο παππούς μου ο καημένος, είχε που είχε τη ντροπή του, μανιάτης να έχει παντρευτεί πριν παντρέψει όλες τις αδερφές του, κοκκίνησε:
-"Να πάρω εγώ Κυριάκο προίκα στις αδερφές μου δίπλα στους τεκέδες;"

Δεν ήταν υποχρεωμένος, ως μανιάτης, να πάρει προίκα σε καμμία αδερφή του. Στη Μάνη, το 'χω ξαναγράψει, οι γυναίκες προίκα δεν έπαιρναν. Μόνο κληρονομούσαν από μάνα σε μάνα αλυκές, ώστε να έχουν αλάτι για το μαγείρεμά τους, και σπανίως κάποιες πλούσιες οικογένειες δίνανε για κάποια χρόνια στις κόρες, ως προίκα, μερίδιο της ελαιοπαραγωγής. Όχι ρευστόν και προπάντων όχι γη και ακίνητα. Ο παππούς μου όμως ήθελε να τις προικίσει τις δυό μικρές του αδερφές. Αφού πάντρεψε τις δυό μεγαλύτερές του και παντρεύτηκε, έπρεπε να τις νοιαστεί, κανείς να μην μπορεί να πει ότι δεν τις νοιάστηκε. Εντάξει,... παντρεύτηκε πριν τις παντρέψει. Αλλά τις νοιάστηκε.

-"Α ρε καημένε Παναγιώτη. Εδώ βρε στην Πειραική σε είκοσι χρόνια αυτά τα οικόπεδα θα είναι χρυσάφι".
-"Τα έχω χεσμένα, με συγχωρείς. Εγώ τις αδερφές μου δεν τις έχω να μένουνε μεσοτοιχία με τους χασικλήδες. Κι έπειτα η Πειραική είναι γεμάτη ποντικούς και κουνούπι. Και είναι και ερημιά. Στην ερημιά να βάλω τις αδερφές μου;".
Και πήγε και αγόρασε με τα λεφτουδάκια του ένα οικοπεδάκι στο συνοικισμό της Παναγίτσας. Παναγία, Ρόδον το Αμάραντον. Τρακόσια μέτρα από την παραλία της Πειραικής, αλλά συνοικισμός. Με φώτα του δήμου, νερό και ηλεκτρικό.

Ο κυρ-Γιάννης ο γαλατάς που είχε αγοράσει για να βόσκει τις κατσίκες του ένα στρέμμα στην Πειραική, πλάι ακριβώς στον Καραγκιόζη του Χαρίδημου, τώρα έχει αφήσει προίκα στα εγγόνια του μιαν οχταόρωφη πολυκατοικία. Αλλά εγώ πιστεύω ότι ο παππούς μου καλά έκανε και δεν πήρε τότε το οικόπεδο στην Πειραική. Γιατί οι αδερφές του οι καημένες, είχανε που είχανε μείνει ανύπαντρες, να παίρνανε και σπίτι στην Πειραική, τότες όλος ο κόσμος θα έλεγε το μακρύ του και το κοντό του.


Ο Λαπαθιώτης σε κάτι τέτοια μέρη σύχναζε. Και χωρίς επίφαση. Χωρίς επίφαση γιατί τον πήρε από κάτω. Δεν πήγε για κουλέρ λοκάλ. Πήγε και συγχωνεύτηκε. Διατηρώντας την ποίηση. Γι αυτό και τις αποστροφές του τις άφηνε αδημοσίευτες. Και γι αυτό κι εγώ λέω συγχωνεύτηκε. Γιατί μπόρεσε και διατήρησε την διάκριση-μπορούσε να διακρίνει τους κόσμους. Αν δεν μπορείς να διακρίνεις τότε, απλώς, ταυτίζεσαι.
Τους στίχους αυτού του τραγουδιού του, μου τους έστειλε η φίλη μου η Φανή. Τους βρήκε στο βιβλίο του Πέτρου Χαρτοκόλλη "Ιδανικοί Αυτόχειρες", εκδόσεις ΕΣΤΙΑ. Είναι αδημοσίευτοι από τον ποιητή. Αν και το περιβάλλον στο οποίο αναφέρεται είναι οι τεκέδες του '30, το τραγούδι έχει δομή δημοτικού με γλώσσα ρεμπέτικου. Δεν είναι ρεμπέτικο, γιατί δεν υπάρχει ρεμπέτικο τραγούδι χωρίς ομοιοκατάληκτους στίχους, έστω δίστιχα. Στο τραγούδι αυτό συγχωνεύονται δημοτική τεχνική και ύφος με ρεμπέτικο θέμα.

(Α στροφή)
Κάτω στου Μήτσου τον ντεκέ κάναν οι μπάτσοι μπλόκο
και βρήκαν ντουμανότρυπες κ' ένα γιαπί λουλάδες,
πενηνταδυό διμούτσουνες και δεκαοχτώ μαρκούτσια.

Σουρτά- σουρτά με μπαμπεσιά ζυγώσαν οι ρουφιάνοι,
με ζούλα ήρθαν οι π[ούστηδες] και μας εβάναν μπόστα:
τσιμπήσαν πρώτα τον Μπαλήν, όπου φυλούσε τσίλλιας,
και μπήκαν στο τσαρδάκι μας και μας τα κάναν λίμπα.

(Β στροφή)
Πήραν τις ντουμανότρυπες, πήραν και τους λουλάδες,
πήραν και τις διμούτσουνες, τα δεκαοχτώ μαρκούτσια,
πήραν και τους ντερβίσιδες και στο πλεχτό τους πάνε 

(Γ στροφή)
πήραν τον Μίκα το Ντουρντή, το τζε του Ντελαβέρη,
το Μπάμπουλα, το Μπούμπουλα και το Μπαλή το Μήτσο,
πήρανε και το ντερτιλή το Ντάτα, το θερίο,
πόκανε πέντε στην Παλιά και δώδεκα στ' Ανάπλι,
κι όταν μιλάη τσακίζεται και λέει: Όφ, τ' αδρεφάκι.
Πήραν και το Σκουντή το Λια με τα σμιχτά τα φρύδια,
κι ο Λιάκος βαρυγκόμαγε, κι ο Λιάκος βλαστημούσε.

(Δ στροφή).
Λιάκο μ' τ' έχεις και θλίβεσαι, τ' έχεις κι αναστενάζεις;
Δεν κλαίω που με τσιμπήσανε και στο πλεχτό με πάνε,
μον' κλαίω που μου τη σκάσανε κι ακόμα είμαι χαρμάνι...


Ο συνθέτης το έπιασε το αντικείμενο. Διάλεξε δώδεκα από τους είκοσι συνολικά στίχους, έτσι ώστε να αποτελούν στροφικές ενότητες. Απέφυγε και επικίνδυνες λέξεις όπως τη λέξη "πούστηδες" ίσως φοβούμενος λογοκρισία, αν και εκείνη την εποχή ακόμη δεν υπήρχε. Έφτιαξε ένα τραγούδι τετράστροφο από στροφές τρίστιχες, όπου ο δεύτερος στίχος κάθε στροφής τραγουδιέται δις. Σας επαναλαμβάνω ο συνθέτης, όπως και ο τραγουδιστής και οι εκτελεστές, μου είναι άγνωστος, όπως πολλές φορές άγνωστος είναι σε μένα ο ίδιος μου ο εαυτός. Παρακαλώ λοιπόν κάθε εκλεκτό συλλέκτη και μουσικολόγο του ρεμπέτικου να με πληροφορήσει για οτιδήποτε γνωρίζει σχετικά.

VINUS GENEROSUS.....

.....εκ σαρκός ανδρικής.
ο Αθήναιος έγραψε.

ΦΑΜΕ ΣΤΟΡΥ POIHSHS

Έχουν απομείνει ο Διονύσης και ο Νικόλας. Ποιος θα πάρει τα 150.000 €; Ε;ΕΙΣ ΚΟΡΗΝΗ ΟΠΟΙΑ ΑΝΑΘΡΕΦΕΤΟ ΜΕΣΑ ΕΙΣ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ

Μοναστηρίσια μου όμορφη, εδώ είμαι και κοιτάω,
Πρόβαλε κει στα κάγκελα να ιδής που τραγουδάω.

Βγαίνει για σε γλυκύτατος απ’ την καρδιά μου ο στίχος,
Ας τον αφήνει να περνά και ας μην ζηλεύει ο τοίχος.

Κάμε να φύγεις αν μπορείς, έλα να σε φιλήσω,
Με το φιλάκι μοναχά τη φλόγα μου θα σβήσω.

Μοναστηρίσια μου όμορφη, εδώ έλα και στοχάσου
Πως δε θα κάμω να χαθή, αθώα μου, η παρθενιά σου.
………………………………………………………Διονύσιος Σολωμός (1798-1857)
Η ΒΟΣΚΟΠΟΥΛΑ
‘Σ μεγάλην εξοριά, σ’ ένα λαγκάδι,
μιαν ταχινήν επήγα στο κουράδι*,
σε δέντρη, σε λιβάδια, σε ποτάμια,
σε δροσερά και τρυφερά καλάμια.

Μέσα στα δέντρη κείνα τ’ ανθισμένα,
Που βόσκαν τα λαφάκια τα καημένα,
Στη γη τη δροσερή, στα χορταράκια,
Που γλυκοκιλαδούσαν τα πουλάκια,

Πανώρια λυγερή, πανώρια κόρη
Ωσάν καλή καρδία κι ωραία στα θώρη,
Έβλεπε κάποια πρόβατα δικά τση
Κ’ έλαμπε σαν τον ήλιον η ομορφιά τση.

Έπονται άλλα 464 στιχάκια και ο επίλογος του Δρυμητινού:
Κι’ ως εδεπά τελειών’ η βοσκοπούλα,
Ιστόρια τζη, καμόματά της ούλα,
Κι αν ευρεθούν άλλες πολλαίς γραμμέναις
Ας ξεύρει πάσα εις πως ειν’ σφαλμέναις.
Μόνον πως αύτη είναι η καλυοτέρα
Απ’ όσαις κι αν βρεθούν την σήμερον ημέρα,
Ετζ’ από με τον αποκορωνίτη
Νικόλαον δρυμητινόν από την κρήτην.
…….ακολουθούν κι άλλοι στίχοι………(προσέξατε τας απομιμήσεις)

……………………………16ος αιώνας, ίσως του Νικολάου Δρυμητινού.
*κουράδι=κοπάδι (εκ του κουρά, κούρεμα, διότι ως γνωστόν τα πρόβατα τα κουρεύουν)Για να μιλήσουμε ειλικρινά και άνευ φιλολογίας. Το πρώτο του Σολωμού, την σήμερον, δεν πάει ούτε για στιχάκι σε φασόν τραγούδι, έστω και με την πλέον ελπιδοφόρον μεταπολιτευτικήν καλήν κουλτουριάραν πρόθεση. Υπάρχει ωστόσο ως καντσονέττα στην Κεφαλλονιά και στην Ζάκυνθο.
Η Βοσκοπούλα δε, μοιάζει σχεδόν περιττής υπάρξεως, χωρίς το άκουσμα μιας λύρας ζωγραφίζουσας να πείθει.

Και είναι και τα δύο αριστουργήματα εις την συμπεριφοράν. Διότι:

Και τα δυο μοιάζουν να διαχειρίζονται την ίδιαν γλωσσικήν περιουσίαν , δηλαδή την άγνοια της γλώσσας και παράλληλα την πλήρη επίγνωση της δύναμής της, όταν συνδυάζεται.
Το δεύτερο κυνηγάει την ύπαρξή του μέσα από την υπνωτιστική δύναμη της έκτασής του ως τραγούδι: μια επαναλαμβανόμενη μελωδία που θα ντύνει όλη τη στροφή - όλο το ποίημα αφημένο στο δοξάρι και την βέβαιη φωνή του λυράρη.
Το πρώτο οικονομημένο όλο πάνω στο πειστικό βλέμμα του χορωδού, που με ένα ποτηράκι παραπάνω, θα παιχνιδίσει το ματάκι και θα μας βεβαιώσει ότι ακούμε ένα αριστούργημα ειδικόν για κρασάκι εις μίαν νήσον της Επτανήσου.
Και ποίαι άλλαι να πρέπει να είναι αι φιλοδοξίαι των ποιητών;
-Τρέμει η ψυχή και ξαστοχά γλυκά τον εαυτό της.

-Δικό σου ήταν αυτό Διονυσάκη; Μπράβο πουλάκι μου! Τζάμπα σου την πήραμε την κιθάρα;

(βλέπε: Γιάννη Χρήστου, Η ΚΥΡΙΑ ΜΕ ΤΗ ΣΤΡΥΧΝΙΝΗ, "Τι ωραία που παίζει ο γιαννάκης μας το διολί!!!".

και ....η σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού

TU VICAS DOMINE....

ένας αναδρομικός θρίαμβος.

ΗΕΜΜΟΥΣΟΣΤΟΥΠΕΤΕΦΡΗΣΤΕΨΙΣ

υπ' εμού του ταπεινού Γερασίμου του Μπερεκέτου τάχα και μελωδού

και Πάνου Θεοδωρίδη: Ο ΕΡΑΣΤΗΣ
διαβάζει ο Κουκουζέλης
υποκρούει ο Μπερεκέτης

Τί Γενάρης; Μάης είναι......

Τα αισθήματα είναι οι άμεσες συλλήψεις των αισθήσεων. Τα συναισθήματα μνημονικές ανακλήσεις των αισθημάτων, συνήθως με απροσδόκητες αφορμές:

Γλυκό βύσσινο σερβιρισμένο με παγάκια στο πιατάκι = είμαι ο βασιλιάς της μάνας μου, ωραίο σήμερα το ηλιόλουστο μαγιάτικο πρωινό, πολύ σε αγαπάω ψυγείο, σήμερα σε αγαπάω πιο πολύ κι απ’ το ραδιόφωνο.
Ήμουν δεν ήμουν τεσσάρων χρονών, όταν η οικογένειά μου απέκτησε το πρώτο ηλεκτρικό ψυγείο. Μέχρι τότε είχαμε ένα ξύλινο ψυγείο πάγου που καθημερινά ήθελε μισή κολώνα για να κρατήσει την ψύξη. Στη γειτονιά υπήρχαν δύο-τρία παγοπωλεία – ο ορθογράφος του Word μόλις μου δήλωσε ότι αγνοεί την λέξη «παγοπωλείον», υπογραμμίζοντάς την με κόκκινο. Ας δοκιμάσω και την λέξη «παγοπώλης». Την έχει - κάτι είναι κι αυτό.
Περνούσε καθημερινά παγοπώλης από τη γειτονιά. Μια καρότσα φορτωμένη με δυο ντουζίνες κολώνες πάγου, που την έσερνε ένα γηραλέο μουλάρι. Η κολώνα έκανε 2 δραχμές. Η μισή κολώνα 1 δραχμή. «Πάγο…ις, ο πάγος», φώναζε ο παγοπώλης, μαζευόντουσαν οι νοικοκυρές με τα διχτάκια και τις πάνινες τσάντες τους και ο γεροδεμένος βοηθός του, κατέβαινε από την καρότσα, έπιανε με τ’ άγκιστρο μια κολώνα, την έφερνε στο χείλος της καρότσας, και με τον κόφτη, ένα μεγάλο μπαλτά με πριονωτή ακμή, αφού χάραζε μια γραμμή στην μέση της κολώνας, μετά γκαπ-γκαπ-γκαπ, με δυο-τρεις μπαλταδιές την έκοβε, την άρπαζε με το άγκιστρο και όλο αλαφράδα την έριχνε μέσα στο χάσκον διχτάκι της νοικοκυράς. Η τσογλαναρία της γειτονιάς παραφύλαγε· μόλις ο βοηθός του παγοπώλη ανέβαινε στη σέλα της άμαξας και ο παγοπώλης φώναζε στο μουλάρι «ντέιιιι», τρέχανε και βουτούσανε από την καρότσα θραύσματα πάγου. Προτιμούσαν τα μακρουλά, τα κωνικού σχήματος. Τα βουτούσαν και τα κράδαιναν ως τρόπαια, γιουχαΐζοντας προκαταβολικά τον παγοπώλη που θα τους περιλάβαινε στο βρισίδι μόλις τους έπαιρνε πρέφα. Μετά αράζανε σε κάποια γωνιά, τα κρατούσαν παρόλο που το χέρι τους μούδιαζε από το πάγωμα και τα έγλειφαν απολαυστικά. Και χαμπάρι δεν έπαιρναν όταν κάποιος μυαλωμένος κύριος τούς έριχνε μια καρπαζιά νουθετώντας τα με αυστηρότητα: «ρε βλαμμένο, ο πάγος είναι όλος αμμωνία, θα πάθει το στομάχι σου». Ήταν το παγωτό τους, το παγωτό πύραυλος της φτωχοτσογλαναρίας. Κι ήταν πολλές οι φορές που ο παγοπώλης, την είχε κοζάρει τη μαρίδα, έτοιμη, μόλις γυρίσει την πλάτη του, να την πέσουνε βουταρία στα παγοθρύψαλα. Φώναζε τάχα μου αφηρημένος «ντέιι», σήκωνε το καμτσίκι του, κι αντίς να το ρίξει στην πλάτη του μουλαριού, το ‘στελνε πίσω και όποιος ήταν ο τυχερός το ‘τρωγε κατακέφαλα. Δεν το έκανε από σαδισμό. Είχε επαγγελματικό συμφέρον. Τα μεγάλα παγοθρύψαλα τα αγόραζαν μισοτιμής οι φτωχές γριούλες.
Εμείς ψωνίζαμε από τον παγοπώλη μέρα-παραμέρα, γιατί όταν ο παππούς μου γύριζε από νυχτερινή βάρδια, πριν έρθει στο σπίτι για ύπνο, περνούσε από το παγοπωλείο και αγόραζε μισή κολώνα για εννιά δεκάρες. Γλίτωνε μ’ αυτόν τον τρόπο τον οικογενειακό προϋπολογισμό με μια δεκάρα μέρα-παραμέρα, δεκαπέντε δραχμούλες το χρόνο.
-«Πρέπει, Παναγιώτη μου να πάρουμε ένα ηλεκτρικό ψυγείο. Αυτή η παλιατζούρα του πάγου δεν κρατάει τίποτα κι είναι και στενόχωρο. Οχτώ ψυχές είμαστε εδώ μέσα. Δηλαδή λέμε να κάνουμε οικονομίες για να χτίσουμε και πετάμε τα λεφτά μας στους μανάβηδες και τους μπακάληδες. Δυο-δυο τα μήλα και μισό κιλό φέτα, επειδή η παλιατζούρα δε χωράει. Να πάρουμε ηλεκτρικό που είναι μεγάλο και να ψωνίζουμε απ’ τη λαϊκή για όλη τη βδομάδα. Και έχει και κατάψυξη, να μη πηγαινοερχόμαστε στο χασάπη τρεις φορές την εβδομάδα», έλεγε και ξανάλεγε η θειά μου, το Πιπινάκι, η αδερφή της γιαγιάς μου, μία εκ των οκτώ ψυχών του σπιτιού μας, η πλέον ταγματαρχεύουσα.
-«Σκατά. Μια χαρά είναι του πάγου. Έχεις κάνα παράπονο. Δεν πάω και στις δυό λαϊκές; Και στης Πηγάδας πάω και στης Χατζηκυριακού. Και γι αυτά που κρατάνε έξω απ’ το ψυγείο, πατάτες, κρεμμύδια, σκόρδα πάω στη λαχαναγορά στου Ρέντη για πιο φτηνά. Και πιο καλά τη φέτα και το κρέας λίγα-λίγα. Δηλαδή, άμα πέσουμε σε σκάρτο κομμάτι να το έχουμε αγοράσει δυο κιλά και να το πετάμε. Ξέρεις πόσο κάνει ένα ηλεκτρικό ψυγείο; Μια περιουσία. Να πάρουμε δηλαδή ηλεκτρικό ψυγείο για να λέμε ότι έχουμε ψυγείο ηλεκτρικό;», ο παππούς μου, η κεφαλή των οκτώ ψυχών.
Μπούρου-μπούρου, μπούρου-μπούρου του πέρασε του Πιπινακιού. Άλλωστε το πότε θα πέρναγε το δικό της ήταν αποτέλεσμα της εξής εξισώσεως:

Χρόνος επιτεύξεως του δικού της = [πλήθος εναντιουμένων στην γνώμη της] προς το [πλήθος των δια της σιωπής των υπέρ της γνώμης της] επί Κ ( όπου Κ μία παγκόσμια σταθερά που εκφράζει τον μέσον όρο αντοχής των ανθρώπων στο μπούρου-μπούρου) επί αναλόγως, 5 μήνες για τα μεγάλα, 5 βδομάδες για τα λιγότερο σημαντικά, 5 μέρες για τα μικρά και 5 ώρες ή λεπτά για τα καθημερινά.

Το ηλεκτρικό ψυγείο της πήρε κοντά δυο χρόνια, διάστημα που διαμορφώθηκε δια της βαθμιαίας και μεθοδικής μετακινήσεως προσώπων της οικογενείας μου εκ του αριθμητού της εξισώσεως προς τον παρονομαστή. Ήτο δε ο άθλος της μεγάλος, επειδή είχε να αντιμετωπίσει και τις γνώμες τού πλήθους των συγγενών και των φίλων που λόγω οικονομικής δυσχερείας δεν μπορούσαν να ανταποκριθούν στις κοινωνικές επιταγές της εποχής -κάποιοι δεν είχαν ούτε ραδιόφωνο, πού ψυγείο ηλεκτρικό· ως εκ τούτου ήσαν αναφανδόν άπαντες υπέρ της συντήρησης: «μωρέ μια χαρά είναι του πάγου. Άμα κοπεί το ρεύμα θα σαπίσουνε όλα μέσα στο ηλεκτρικό».
-«Παναγιώτη, ή το παίρνουμε, ή εγώ σηκώνομαι και πάω και νοικιάζω ένα σπίτι και φεύγω από δω μέσα».
Σε ένα μήνα από τότε που εκστομίθηκε αυτή η απειλή αποκτήσαμε ψυγείο. Το Πιπινάκι, χήρα υδραίου καπετάνιου, ήτανε με τη συνταξούλα της σημαντικός παράγων της οικιακής μας οικονομίας.

Ένα ωραίο μαγιάτικο πρωινό, το τρίκυκλο του Πασπαλά σταμάτησε έξω από το σπίτι μας. Στην καρότσα πάνω ήταν ο παππούς μου και κράταγε το δεμένο με σκοινιά ψυγείο διασφαλίζοντάς του ισχυρότερη ισορροπία. Στην εξώπορτα οι μέλλοντες να τελέσουν χρέη αχθοφόρων, ο αδελφός της μάνας μου και ένας φίλος του. Το ψυγείο λύθηκε τελετουργικά και εξίσου τελετουργικά φορτώθηκε στα μπράτσα των δύο εικοσάχρονων. «Σιγά και με το μαλακό μην το χτυπήσετε στις σκάλες», φώναζε ο παππούς μου. Οι οδηγίες του απέφεραν το αντίθετο, ο φίλος του θείου μου παραπάτησε και το ψυγείο την έφαγε τη γρατζουνιά του. Μα ήταν τόσο τετραγωνισμένο και τόσο γυαλιστερό αυτό το ηλεκτρικό ψυγείο που «κάποιο μάτι κακό της γειτονιάς το γλωσσόφαγε». Την κατσάδα την έφαγε ο θείος μου, χωρίς να φταίει και τοιουτοτρόπως και το οφειλόμενον βρισίδι επεδόθη και ο ξένος άνθρωπος δεν προσβλήθηκε κατάμουτρα. Εδώ οφείλω να πω ότι κάτι τέτοια περιστατικά οι ανατολίται ταπητουργοί τα προλαμβάνουν με το να προκαλούν μιαν ηθελημένη ασυμμετρία στο σχέδιο του χαλιού τους, γιατί μόνον ο Αλλάχ είναι αλάνθαστος. Ό, τι συνέβη λοιπόν στο ψυγείο, συνέβη όχι λόγω της απροσεξίας του Μιχαλάκη, αλλά λόγω της ύβρεως της κατασκευάστριας ΠΙΤΣΟΣ-ΒΑΓΙΩΝΗΣ.

Ηλιόλουστο ζεστό νοτινό πρωινό του Γενάρη = μαγιάτικο πρωινό, παλιές ερωτικές ανάσες, χαρμολύπη, κάποτε ήμουν βασιλιάς της μάνας μου, τότες που αντί στέψεως μού ‘δωσε ένα πιατάκι βύσσινο σερβιρισμένο με παγάκια απ’ το καινούργιο μας-μόλις που μας το ‘χαν φέρει ηλεκτρικό ψυγείο, ας γράψω κάτι στο λαπ-τοπ, πολύ το αγαπάω το λαπ-τοπάκι μου πιο πολύ κι από……

ΒΑΟ ΓΑΟ ΔΑΟ

Ξεκίνησα με αυτό εδώ, χωρίς περαιτέρω προθέσεις. Πρόκειται για ένα (υστερο-) υπερλεξιστικό ποιηματάκι, των φοιτητικών μου χρόνων, μάλλον του ΄78 με εμφανείς αναφορές στο πασίγνωστον «ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΒΑΡΒΑΡΟΥΣ» του Κ.Π.Καβάφη.



Μετά θεώρησα δίκαιο να αναφερθώ στον Ναπολέοντα Λαπαθιώτη (1888-1944), τον οποίον οι μελετητές κατατάσσουν στους Νεορομαντικούς. Θέλησα λοιπόν ν' αναφερθώ σ' αυτόν, γιατί ο Λαπαθιώτης, σ’ ένα ποιητικό παιχνίδι του, το 1938, έγραψε το "ΒΑΟ ΓΑΟ ΔΑΟ" ένα ποίημα απρόσμενο για την εποχή του, αλλά και το προσωπικό ποιητικό του ύφος (όχι ίσως για την προσωπικότητά του απρόσμενο). Προλαβαίνει έτσι, ο Λαπαθιώτης, τους ISIDORE ISOU και MAURICE LEMAITRE, τους κύριους εκπροσώπους του Λεττρισμού (Lettrisme), το οποίο ως κίνημα εμφανίζεται γύρω στο 1945. Το κίνημα του Λεττρισμού είναι ένα "αντιλεξικό" κίνημα, πρεσβεύει μια ποίηση που θα βασίζεται στη δύναμη του φθόγγου – στη δύναμη της ήχησης, κι όχι στο νόημα των λέξεων. Ο ποιητής φτιάχνει δικές του λέξεις, καινοφανείς, με αυθαίρετους (;) φθογγικούς συνδυασμούς, φαινομενικά «άσημες», που ανοίγουν, ωστόσο, το πεδίο στον αναγνώστη, να τις φορτίσει με νόημα, κάτι που και ο ίδιος ο υπερλεξιστής ποιητής ίσως έχει ήδη κάνει, υπομειδιώντας. Πέρα από τις παράπλευρες επιδιώξεις (καινοφανή λεκτικά μορφώματα, κωμικές ετυμολογικές αναφορές, επί μέρους παρηχήσεις κλπ), κύρια επιδίωξη είναι η δημιουργία συνολικά ενός κλίματος ηχητικού, το οποίο μάλιστα με την απαγγελία εντείνεται ακόμα περισσότερο. Αυτό το ηχητικό κλίμα κυοφορεί το νόημα. Ιδού το ποίημα:


Το ποίημα δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στα «Θεσσαλικά Γράμματα» (1938), κατόπιν στο περιοδικό «Εκλογή» τεύχος 73, το 1951.
Να σας διευκρινίσω γιατί προτίμησα να βάλω απεικονισμένα τα ποιήματα και δεν τα δαχτυλογράφησα. Μόλις ξεκίνησα να τα δαχτυλογραφώ στο μονοτονικό, αντιλήφθηκα ότι .... ο υπερλεξισμός έχει ανάγκη το πολυτονικό, ούτως ώστε τα μόνα που μένουν υπερλεξιστικώς ανέπαφα , δηλαδή τα άρθρα (και κάποιες λίγες προθέσεις και σύνδεσμοι, καθώς και αντωνυμίες) μέσω του πολυτονισμού να διασαφηνίζεται το ότι πρόκειται όντως για άρθρα και όχι για κτητικές αντωνυμίες. Επίσης, ιδιαίτερα σημαντικό αυτό, μέσω του πολυτονισμού διαφαίνεται επιτυχέστερα η επιθυμητή από τον ποιητή παρετυμολογία κάποιων "λέξεων". Προσωπική μου ανάγκη, ίσως.
Κλείνω με ένα σκίτσο από το χέρι του Λαπαθιώτη:

Παρατήρηση: Το ελληνικό κείμενο στο σκίτσο του Λαπαθιώτη είναι σε "ατονικό".
Το σκίτσο και η προσωπογραφία του Λαπαθιώτη είναι από την 5τομη ανθολογία της Νεοελληνικής Ποίησης του Α.Αργυρίου, Εκδόσεις ΣΟΚΟΛΗΣ. Τα περί υπερλεξισμού, ως έναυσμα, από την ΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΓΛΩΣΣΟΛΟΓΙΑ του Γ.Μπαμπινιώτη.

ΕΛΛΗΝΟΠΟΙΗΣΙΣ.........μιας σοβιετικής στάσης

Οι εκθέσεις του κουκουζέλειου σκανταλιάρικου παιδιού μου ενέπνευσαν την καλλιτεχνική παρέμβαση σε μία απο τις φωτογραφίες του αμέσως προηγούμενου κουκουζέλειου post.
ΠΡΙΝ ΜΕΤΑ

Ποιον αγαπάς πιο πολύ, ω παιδάκι του ‘60;

-Ποιον αγαπάς πιο πολύ; Τη μαμά σου ή τον μπαμπά σου;
-Τον καναπέ.
-Αχ, τι έξυπνο παιδάκι. Είδες πως το ‘φερε. Πανέξυπνο. Έλα ‘δω να σε τσιμπήσω πουλάκι μου. Φτου-φτου-φτου.

Και τώρα πρέπει το παιδάκι να κάνει και τις υπόλοιπες αηδίες: να πει τα ονόματα των δώδεκα θεών του Ολύμπου, να κάνει δύσκολες προσθέσεις, να φέρει τους ελέγχους του, καθώς και να απαντήσει σε απρόοπτες ερωτήσεις για φαινομενικά έξυπνα μικρά παιδιά, όπως, λόγου χάρη, «η τίγρις είναι αρσενικιά ή θηλυκιά;». Καθόλου δεν παρεξηγώ τους καλλιτέχνες των κέντρων διασκεδάσεως που παίρνουν κόκα για να τη βγάλουν. Εδώ μικρά παιδιά αναγκαζόμενα να επιδείξουν την εξυπνάδα τους, πηγαινοέρχονται πέρα-δώθε, απαντούν ετοιμόλογα σε κάθε είδους ερώτηση και εν τω μεταξύ αυτού του πέρα-δώθε βρίσκουν το μαγικό εκείνο χρονικό κενό που επιτρέπει μέσα του να βολευτεί μια επιδρομή στο ψυγείο για σοκολατάκια, παστάκια, μπακλαβαδάκια, πάστες ολόκληρες, εργολάβους, γιο-γιο. Τα φρουί-γλασέ και τα φρουί-ζελέ δεν μπαίνουν ψυγείο. Κανονικά, δεν μπαίνουν ούτε τα μπακλαβαδάκια. Διότι ως γνωστόν τα κρουστοειδή κρατάνε εκτός ψυγείου. Αλλά, άμα είναι γιορτή και έχουνε έρθει είκοσι επισκέψεις, θείοι, φίλοι, ξαδέρφια, νονοί, θειάδες, γιαγιάδες, τι να πρωτοπρολάβει η καημένη η μάνα;. Τα μπερδεύει και βάζει τα φρουί-ζελέ στο ψυγείο, αφήνει τα κουτιά τις πάστες έξω, τα ταψιά οι μπακλαβάδες στην οροφή του ψυγείου να μη μπορεί ένα παιδί να τους φτάσει, τα σοκολατάκια χύμα μέσα στην φοντανιέρα, να παίρνει όποιος θέλει όσα θέλει, και η καημένη η μάνα, που κάτι τέτοιες μέρες γίνεται οικοδέσποινα, να τρέχει πέρα δώθε πάνω στα τακούνια της και να ρωτάει: «Θέλετε να σας φέρω νεράκι;»

-Ποιον αγαπάς πιο πολύ πουλάκι μου;
Η κυρία που το ρώτησε αυτό, μόλις είχε πιει το τρίτο λικεράκι της. Θεώρησε δε, αυτονόητο ότι όταν ρωτάει «ποιον αγαπάς πιο πολύ;» εξυπακούεται «τον μπαμπά σου ή τη μαμά σου;». Τι να κάνει ένα παιδί σ’ αυτές τις περιπτώσεις; Χάνει τον σεβασμό του, απλώς, για την κυρία που μετά το τρίτο λικεράκι, λέει μισά τα ολόκληρα. Αυτήν την μόλις πριν επιβλητική κυρία, που χαλάρωσε και δεν μπορεί να κρατήσει τα μπούτια της ενωμένα, και φαίνεται λίγο το βρακί της στο βάθος της φούστας της, άμα είσαι κοντό παιδάκι.

Η κυρία παίρνει είδηση το κοντό παιδάκι που κοιτάει ανάμεσα στα χαλαρωμένα μπούτια της, αλλά δεν δίνει σημασία να συμμαζευτεί. «Παιδάκι είναι, μικρό αγοράκι», σκέφτεται. Τόσο το καλύτερο για το αγοράκι.

PERI (SYGXRONOU) POIHTIKHS

Ο θείος μου ο Παύλος ήταν δασύτριχος. Από μικρό παιδί ένιωθα ότι τα όντως όντα έπρεπε να κατηγοριοποιούνται. Οφείλουν, δηλαδή. Μετά άρχισε ένα άλλο μπέρδεμα. Η "οφειλή" και η "ωφέλεια". Έμαθα να ορθογραφώ αυτές τις λέξεις. Επανέρχομαι επαναλαμβάνοντας ότι ο θείος μου ο Παύλος ήταν δασύτριχος. Δεν είναι πλέον. Πέθανε πριν από εφτά χρόνια. Είναι δασύτριχος ως ανάμνηση, όχι ως όντως όν. Αλλά, και τι είναι η ανάμνηση; Από μικρό παιδί ένιωθα ότι άμα δεν ξέρεις κάτι και δεν βρίσκεις λέξεις για να δείξεις ότι το ξέρεις, πρέπει μεν να συνεχίσεις να μιλάς γι’ αυτό, αλλά πρέπει και να φυλάς τα νώτα σου. Κινδυνεύεις από τον ίδιο σου τον εαυτό που θα σε θέσει εν αμφιβολία, προσέτι δε, και κυρίως, κινδυνεύεις από κάποιον με καλυτέραν από σε εμφάνιση λογικής οργανώσεως, όστις θέτων σοι ερωτήματα θα σε κατατροπώσει και μάλιστα ενώπιον κοινού που είναι και το χειρότερο. Διότι ο βίος είναι πάλη. Εξ ου και βιοπάλη. Ο θείος μου ο Παύλος ήταν βιοπαλαιστής, αλλά ήταν και μποξέρ στην κατηγορία πετεινού, όπως έχω ξαναπεί. Κατά κάποιον τρόπο ήταν δηλαδή και σκέτο «παλαιστής». Βιοπαλαιστής πάντως ήταν από τα έντεκά του. Ξεκίνησε από μούτσος και έφτασε λοστρόμος στα πενήντα. Σχεδόν καμία πρόοδος. Ως μποξέρ, που δεν είναι ακριβώς παλαιστής, δεν διέπρεψε, πλην εκείνης της φοράς που ήδη σας έχω διηγηθεί, τότες δηλαδή που πλάκωσε στις μπουνιές κάτι μαχαιροβγάλτες στη γέφυρα του Σαν Φραντζίσκο. Και ερωτώ: δύνασαι αντιγράφοντας τον εαυτό σου να προοδεύσεις;
Δύνασαι. Αν και πολλοί θα σας πουν ότι η τέχνη προχωρά με την εξήγηση. Τι είναι εξήγηση; Θα σας πω. Είναι να παίρνεις π.χ. ένα μέλος παλαιόν του Πέτρου Μπερεκέτου και να το επεκτείνεις ενδοσκοπικά, δηλαδή, διατηρώντας τον σκελετό των φράσεών του, να δημιουργείς ή καλύτερα να φτιάχνεις φράσεις εκ των επί μέρους φράσεων.
Άλλο παράδειγμα:

Σολωμού:

«Έστησε ο Έρωτας χορό με τον ξανθόν Απρίλη».
Εξήγησις:

Ήτανε βράδυ,
Ένα από τ’ αναπάντεχα τα βράδια του Απρίλη.
Δεν ήταν το στεφάνι που φορούσες στα μαλλιά σου,
Ούτε το ανέκφραστο φιλί,
Που είδα
Να ζωγραφίζεται στα χείλη σου.
Είδα σου λέω, αν το πιστεύεις,
Ξανθά μαλλιά να σέρνουν τον χορό
Και να ανταποκρίνεσαι.
Αυτά, αν και προτιμώ άλλες εκδοχές, πιο γόνιμες (οι γόνιμες εκδοχές αποτελούν ιδίαν κατηγορίαν).

Σκεφτείτε την περίπτωση ακεραίων συνενώσεων:

«Έστησε ο Έρωτας χορό
με τον ξανθόν Απρίλη
και τρωγόπιναν οι φίλοι,
τσιριτρί τσιριτρό».

Σε αυτό το ποίημα συναντώνται τρεις, ουχί δύο, ποιητές. Ο Διονύσιος Σολωμός με τον Ζαχαρία Παπαντωνίου, ως προς τους στίχους και συντρέχει ο Ιωάννης Πολέμης ως προς την στιχοπλοκίαν, ως προς την μετρικήν αν προτιμάτε. Διότι η ομοιοκαταληξία έχει επιτευχθεί να είναι σταυρωτή, ιδιαιτέρως αρεστή στον Πολέμη.

Θα κλείσω με μίαν προσωπική κατάθεση, πιστή αντιγραφή του ποιητικού μου έργου, η οποία ωστόσο είναι σε σταυρωτή ομοιοκαταληξία, την οποίαν θεωρώ προσωπικώς αναστατικήν προοπτικήν της στιχοπλοκίας:

«Όταν μπορούσα,
ήμουν τσοπάνης στο βουνό.
Και τώρα έχω έναν καημό:
Που δεν γαμούσα.»
Η ωφέλεια αυτής της πρακτικής, οφείλω να συμπεράνω, είναι μεγάλη.