Το ακόλουθο απόσπασμα είναι από το θεατρικό μονόπρακτο "ΣΕΚΛΕΤΙΑ ΕΞΩ ΑΠ' ΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ" που ανέβηκε στο μικρό, σχεδόν άγνωστο, ιδιωτικό θέατρο "ΜΑΙΝΑΣ", για μία παράσταση, αφού το ίδιο βράδυ η καταιγίδα έκανε φύλλο και φτερό τα κεραμίδια της σκεπής του, οδηγώντας τον ήδη κατεστραμμένο από το αλκοόλ ιδιοκτήτη και συγγραφέα, καθώς και ερμηνευτή του έργου, στην αυτοκονία*.
*Η αυτοκονία είναι η χειροτέρα μορφή αυτοκτονίας, διότι ο αυτοκονών περιχύνεται με κονίαμα. Κατά μίαν άλλην όμως εκδοχήν, αυτοκονία είναι απλώς η αυτοκτονία με κώνειον και ως εκ τούτου πρέπει να ορθογραφείται "αυτοκωνεία", όπως και του Σωκράτη δηλαδή.
ΚΑΛΟΓΕΡΟΣ: -Φαλαινοθήρας; Μμμμ! Καλέ μου φίλε, Ουμπέρτο, δεν έχεις άδικο τελικά. Ισως είναι η μόνη λύση. Αλλά παίρνουν, άραγε για πλήρωμα στα φαλαινοθηρικά, έναν γέρο μονόφθαλμο, ..... έναν αρνητή της Πενθέκτης Οικουμενικής Συνόδου;
Το έργο αυτό το παρακολουθήσαμε (μέχρις ενός σημείου) παρέα με τον Κουκουζέλη, εκείνο το βροχερό βράδυ της Παρασκευής των τελευταίων Χαιρετισμών του 1948. Ήμασταν οι μοναδικοί θεατές και συνάμα τα θύματα της διπλής - αργότερα τριπλής - τραγωδίας από την κατάρρευση της σκεπής του θεάτρου. Όταν πέρασε το πλοίο της μετεμψύχωσης είχαμε ξεχάσει τις πέντε μαγικές λέξεις που θα μας οδηγούσαν στον κόσμο του φωτός και της χαράς. Συμφωνήσαμε να πούμε στην τύχη: "φαλαινοθήρας, καλόγερος, παράδεισος, μαινάς, κεραμίδια, σεκλέτια". Έτσι, και μόνον για την υπερβολή μας, αναγκαστήκαμε να ζήσουμε για μια μικρή περίοδο περίπου δέκα ετών, ως λάμα. Μετά, ξαναγενηθήκαμε απλοί μπλόκερς. Όμως, πού θα πάει, την επόμενη φορά θα το πετύχουμε και το "δαλάι".
(Ορκιστήκαμε έκτοτε, τουλάχιστον, να μην παρασύρουμε άλλους να παίζουν παιχνίδια με λέξεις).
*Η αυτοκονία είναι η χειροτέρα μορφή αυτοκτονίας, διότι ο αυτοκονών περιχύνεται με κονίαμα. Κατά μίαν άλλην όμως εκδοχήν, αυτοκονία είναι απλώς η αυτοκτονία με κώνειον και ως εκ τούτου πρέπει να ορθογραφείται "αυτοκωνεία", όπως και του Σωκράτη δηλαδή.
ΚΑΛΟΓΕΡΟΣ: -Φαλαινοθήρας; Μμμμ! Καλέ μου φίλε, Ουμπέρτο, δεν έχεις άδικο τελικά. Ισως είναι η μόνη λύση. Αλλά παίρνουν, άραγε για πλήρωμα στα φαλαινοθηρικά, έναν γέρο μονόφθαλμο, ..... έναν αρνητή της Πενθέκτης Οικουμενικής Συνόδου;
Το έργο αυτό το παρακολουθήσαμε (μέχρις ενός σημείου) παρέα με τον Κουκουζέλη, εκείνο το βροχερό βράδυ της Παρασκευής των τελευταίων Χαιρετισμών του 1948. Ήμασταν οι μοναδικοί θεατές και συνάμα τα θύματα της διπλής - αργότερα τριπλής - τραγωδίας από την κατάρρευση της σκεπής του θεάτρου. Όταν πέρασε το πλοίο της μετεμψύχωσης είχαμε ξεχάσει τις πέντε μαγικές λέξεις που θα μας οδηγούσαν στον κόσμο του φωτός και της χαράς. Συμφωνήσαμε να πούμε στην τύχη: "φαλαινοθήρας, καλόγερος, παράδεισος, μαινάς, κεραμίδια, σεκλέτια". Έτσι, και μόνον για την υπερβολή μας, αναγκαστήκαμε να ζήσουμε για μια μικρή περίοδο περίπου δέκα ετών, ως λάμα. Μετά, ξαναγενηθήκαμε απλοί μπλόκερς. Όμως, πού θα πάει, την επόμενη φορά θα το πετύχουμε και το "δαλάι".
(Ορκιστήκαμε έκτοτε, τουλάχιστον, να μην παρασύρουμε άλλους να παίζουν παιχνίδια με λέξεις).