Μου θύμισες τη φίλη που, ντάλα μεσημέρι στη μέση της Ομόνοιας (κάτι θα τρέχει με την περιοχή, δεν εξηγείται αλλοιώς) και θέλοντας να μάθει που διάολο πέφτει το Υπουργείο Γεωργίας, άρχισε να σκούζει στον έτοιμο να μπει στο περιπολικό του αστυνομικό: "Κύριε Μπάτσε, Κύριε Μπάτσε, μη φύγετε, μισό να σας ρωτήσω κάτιιιι".
Εκείνη τη μέρα έμαθα πως μπορεί κανείς να επιτύχει το "σφυρίζω αδιάφορα" look με το "κυλιέμαι στις πλάκες του πεζοδρομίου απ' το γέλιο".
Τον τελευταίο καιρό,όσο μπορώ να παρακολουθήσω τη σελίδα σου,διακρίνω μία έντονη νοσταλγία για το παρελθόν.Εκείνες οι ξαχασμένες δεκαετίες '70 και '80 νομίζω,καμιά φορά,πως υφίστανται μόνο στο μυαλό μας.Οι άνθρωποι άλλαξαν,η Ομόνοια άλλαξε,το ντονέρ δεν υπάρχει πια στον Πειραιά,παρά μόνο στο ψητοπωλείον "Η Θράκα"-κοντά στο σπίτι μου-,ο Πειραιάς έγινε το τσιφλίκι του Γκλου,το Τουρκολίμανο μετατράπηκε σε Νεοπλουτο-Μαφιοζολίμανο κι εμείς είμαστε ξένοι στον Ελληναρότοπο,σε τέτοιο σημείο,που,σε λίγο,οι Ελληνάρες με τα τζιπ και τα πούρα θα αναπτύξουν ξενοφοβία απέναντί μας.Είμαι η Φανή,κατά βάθος όμως προτιμώ το ψευδώνυμο "Χαρμολύπη".
Διάλογοι της Δευτέρας 1
-
*– Ξέρεις τι με τσαντίζει σε σένα; Ξέρεις ποιος σ’ έφτιαξε και τι σκοπό
έχεις στη μίζερη ζωή σου μέσα σε ένα κουτί, ενώ εγώ δεν ξέρω ούτε ποιος μ’
έφτια...
20250406 mauremys rivulata
-
αν κάτι αξίζει στην κώμη και είναι ζωντανό όλο το χρόνο είναι ο μικρός
υγροβιότοπος, που έχει δημιουργηθεί από τις εκβολές δύο χειμάρρων, στα
τελευταία τρ...
Δελφοί φίλτρα
-
Έψαχνα χτες στη ντουλάπα να βρω τα απαραίτητα για την πρώτη εξόρμηση στη
θάλασσα – για την ακρίβεια να μπω σ’ αυτό το πολύχρωμο μακρύ ποτάμι
φλεγόμενης λ...
Λειτουργικό τραγούδι: Αλησμονώ και χαίρομαι.2.
-
Τώρα που γνωρίσαμε τα ρήματα, αναγνωρίζουμε κάποια χαρακτηριστικά τους. Το
τραγούδι μας ξεκινά με ένα ρήμα: αλησμονώ. Γνωρίζω το λησμονώ αλλά το
αλησμονώ...
εξαλείφοντας την πικρία....
-
Ο Χρόνος εκδικείται
εξαλείφοντας την πικρία....
Δράττομαι της ευκαιρίας να υπογραμμίσω τα λόγια αυτά του Μπερεκέτη, κατά
κόσμον Γεωργίου Χατζημιχελάκη, τ...
2 σχόλια:
Μου θύμισες τη φίλη που, ντάλα μεσημέρι στη μέση της Ομόνοιας (κάτι θα τρέχει με την περιοχή, δεν εξηγείται αλλοιώς) και θέλοντας να μάθει που διάολο πέφτει το Υπουργείο Γεωργίας, άρχισε να σκούζει στον έτοιμο να μπει στο περιπολικό του αστυνομικό: "Κύριε Μπάτσε, Κύριε Μπάτσε, μη φύγετε, μισό να σας ρωτήσω κάτιιιι".
Εκείνη τη μέρα έμαθα πως μπορεί κανείς να επιτύχει το "σφυρίζω αδιάφορα" look με το "κυλιέμαι στις πλάκες του πεζοδρομίου απ' το γέλιο".
Τον τελευταίο καιρό,όσο μπορώ να παρακολουθήσω τη σελίδα σου,διακρίνω μία έντονη νοσταλγία για το παρελθόν.Εκείνες οι ξαχασμένες δεκαετίες '70 και '80 νομίζω,καμιά φορά,πως υφίστανται μόνο στο μυαλό μας.Οι άνθρωποι άλλαξαν,η Ομόνοια άλλαξε,το ντονέρ δεν υπάρχει πια στον Πειραιά,παρά μόνο στο ψητοπωλείον "Η Θράκα"-κοντά στο σπίτι μου-,ο Πειραιάς έγινε το τσιφλίκι του Γκλου,το Τουρκολίμανο μετατράπηκε σε Νεοπλουτο-Μαφιοζολίμανο κι εμείς είμαστε ξένοι στον Ελληναρότοπο,σε τέτοιο σημείο,που,σε λίγο,οι Ελληνάρες με τα τζιπ και τα πούρα θα αναπτύξουν ξενοφοβία απέναντί μας.Είμαι η Φανή,κατά βάθος όμως προτιμώ το ψευδώνυμο "Χαρμολύπη".
Δημοσίευση σχολίου