Τρίτη, Ιανουαρίου 31, 2006

CONCERTO GROSSO ως άσκηση αυτογνωσίας

Το σημερινό μας κομμάτι είναι ένα κατ’ ευφημισμόν “Concerto Grosso” σε 6 μέρη.
Πρόκειται για μια μουσική καρικατούρα, μια χιουμοριστική ματιά στο μπαρόκ και τα εκφραστικά μέσα του. Η αναφορά στον συνθέτη LOCATELLI, σκόπιμη. Ο Λοκατέλλι, ήταν ένας σπουδαίος Ιταλός βιολιστής της εποχής Μπαρόκ, δάσκαλος επίσης, αλλά όχι τόσο γνωστός συνθέτης, με έργα κυρίως κοντσέρτα για βιολί, αξιόλογα σήμερα ίσως για τον κόσμο των βιολιστών, στη σκιά όμως των έργων δύο κοσμαγάπητων συμπατριωτών του: του Βιβάλντι και του Κορέλλι.
Τα κοντσέρτα του διακρίνονται για την ….. βραχύτητά τους. Μερικά διαρκούν συνολικά 5 λεπτά έχοντας 4 μέρη. Θα μπορούσε, υπ’ αυτήν την έννοια, να ονομασθεί Λάκων. Σοφός, γαρ ο Λοκατέλλι, με αυτοσυνείδηση. Η δεξιοτεχνία μπορεί να επιδειχθεί επιτυχώς μέσα σε λίγα μουσικά μέτρα. Και δεν χρειάζεται να διακινδυνεύσει κάποιος επιμήκεις φόρμες, αν δεν αισθάνεται τη σύνθεση στο αίμα του, διότι μπορεί να εκτεθεί, να φανεί φλύαρος ή ανοικονόμητος. Άλλωστε, το ακροατήριό του τί ζητούσε από αυτόν; Μερικές καλές δοξαριές, αρπεζάκια, σκάλες… Στην εποχή αυτή, ο μουσικός, ήταν ως επί το πλείστον ένα ζωντανό τζουκ-μποξ, και ολίγον τι ζογκλέρ (κάποιοι μάλιστα ως ζογκλέρ ξεκίνησαν την καριέρα τους) . Οι συνθέσεις ενός συνθέτη δεν ήταν τόσο «έργα του», όσο «αποκτήματα» του Δεσπότη του που τον έτρεφε. Ίσως μάλιστα, για τους πιο χοντροκομένους ακροατές, μια σύνθεση δεν διέφερε πολύ από το σημαινόμενον της έκφρασης: «παίξε μας κάτι», και κατά πάσα πιθανότητα η παραγγελία μιας νέας σύνθεσης να σήμαινε για το ευγενές κοινό περίπου ό, τι και το «βράσε μου ένα αυγό, αλλά πρόσεξε να είναι μελάτο».

Γιώργου Χατζημιχελάκη:
CONCERTO GROSSO in ordine Locatelli

Τα μέρη:
Α. Εισαγωγή, Moderato
άκουσον 414 kb

B. Allegro
άκουσον 578 kb

Γ. Grave
άκουσον 783 kb

Δ. Allegro
άκουσον 429 kb

E. Adantino
άκουσον 772 kb

ΣΤ. Allegretto
άκουσον 1092 kb

Παίζουν:
Αγγελίνα Τκάτσεβα Σταθοπούλου: τσίμπελ (ρώσσικο σαντούρι)
Νέλλη Σεμιτέκολο: πιάνο

Η ηχογράφηση είναι από συναυλία που έγινε μια βραδιά του Νοέμβρη 2004 στο «Μουσικό Καφενείο» του Δημοτικού Ωδείου Καλαμάτας.

αφιερωμένο εξαιρετικά στον Alberich

3 σχόλια:

Γιώργος είπε...

Ωραία ιδέα.Ωραία πράγματα!!Κολλάνε και ωραία πιάνο -σαντούρι.
Ευχαριστώ πολύ για την αφιέρωση. Και ήταν σημαδιακός μήνας ο Νοέμβρης του 2004. Νάσαι καλά.

Mirandolina είπε...

Δεν τον ξέρω τον Λοκατέλι αλλά μάλλον θα τον μάθω. Για τα αλέγρα του - συνειδητοποιώ ότι η θλίψη απαιτεί χρόνο, η χαρά χωράει σε λίγα δευτερόλεπτα.

Το ρόλο των χορηγών, προστατών, μαικήνων τον συζητάμε συχνά - φαίνεται σε πολλούς καλλιτέχνες να λείπουν, παρά την θεωρητικά μεγαλύτερη ανελευθερία.

Mirandolina είπε...

Νομίζω πως μετά και την Αλβερίχειο αφιέρωση στα μπερεκέτια, πρέπει να αρχίσω να μελεταω στα σοβαρά το φαινόμενο των αλληλεπιδράσεων και των εκλεκτικών συγγγενειών.

Να 'στε καλά κι οι δύο! (και καλό μήνα)

οι παχουλές αναρτήσεις (όσο τις διαβάζετε τόσο παχαίνουν)