Σάββατο, Μαρτίου 12, 2005

Μαρτίου 12, του οσίου υμών πατρός Θεοφάνους του Ομολογητού του Γραπτού

Ο Θεοφάνης υπήρξε ομολογητής, εικονολάτρης. Τον ταλαιπώρησε ο Θεόφιλος ο αυτοκράτορας. Πέραν των διώξεων και της εξορίας, του χάραξαν στο μέτωπο με εγκαυστική το σημάδι του σταυρού, σημάδι ότι είναι εικονολάτρης και γι αυτό ονομάστηκε και γραπτός, δηλαδή ζωγραφισμένος, ειρωνικά αφού του ήρεσαν και αι εικόνες.
Αυτά θυμάμαι και δεν θυμάμαι πια αν είναι ακριβή, αλλά θυμάμαι να τα θυμάμαι κάθε Μαρτίου 12.
Πώς τα θυμάμαι:

Ο "Θεοφάνης ο Γραπτός",΄υπήρξε αντικείμενο πανεπιστημιακής εργασίας μου στο Β΄ έτος της Φιλοσοφικής, στο μάθημα της Βυζαντινής Φιλολογίας, ότε τα ζώα φωνήν είχον, το 1978. Για να μην παραβώ το νόμο περί προσωπικών δεδομένων δεν σας αποκαλύπτω τον καθηγητή της έδρας, άλλωστε εγώ είχα να κάνω με τον ωραιοπαθή βοηθό του, του οποίου το όνομα μού ήταν άγνωστο και τότε-μάλλον δεν μου φαινόταν χρήσιμο να το συγκρατώ. Η εργασία μου απερρίφθη, ως μη επιστημονική και μεταξύ μας χέστηκα. Το μόνο που θα κέρδιζα ήταν μέσω αυτής της εργασίας να μου επιτρεπόταν να συμμετάσχω στη εξεταστική του Ιουνίου. Το έδωσα το μάθημα στην εξεταστική του Σεπτεμβρίου και το πέρασα.

Αντιθέτως συγκρατώ ακόμα το όνομα μιας "θεωρητικοτάτης" συμφοιτητρίας μου, της Ε. Αυτή με συνάντησε τυχαία μετά από χρόνια.
-Τι κάνεις, που βρίσκεσαι κλπ.
-Τι κάνεις, που βρίσκεσαι κλπ.

Τελείωνε τη σχολή και ήδη είχε προετοιμάσει τις άκρες για διδακτορικό στη Γαλλία. Της έλειπε μόνο μια διπλωματική εργασία στην Βυζαντινή φιλολογία, για να πάρει το πτυχίο της.
-Και τί θέμα έχεις βρε Ε.;
-Για τον Θεοφάνη τον Γραπτό.
-Α, κι εγώ το είχα αυτό το θέμα στο Β΄ έτος, εργασία προκριματική, αλλά ατύχησα.
-Μπορείς να μου το δώσεις, θα με βοηθήσει γιατί πνίγομαι ξέρεις, ετοιμάζομαι και για το εξωτερικό.

Αποβλέπων σε δευτέρα συνάντηση, άνευ όμως άλλης προσδοκίας, της παρέδωσα το πρωτότυπο χειρόγραφό μου (sic), γιατί ούτε για φωτοτυπίες δεν ήθελα να ξοδέψω. Τριάντα σελίδες εργασία γραμμένες με τα χεράκια μου με πέννα, σε τεράστιες κόλλες κομμένες από ένα μεγάλων διαστάσεων βιβλιόδετο τετράδιο (πάλι sic), απ' αυτά που χρησιμοποιούσε ο πατέρας μου για να κρατάει το ημερολόγιο καταστρώματος, όταν ήταν καπετάνιος.

Πήρε την εργασία, με την υπόσχεσή ότι θα μου την επιστρέψει και βεβαίως εγώ ήξερα ότι δεν επρόκειτο να ξαναδώ ούτε την Ε., ούτε την εργασία μου.

Κατέθεσε, όπως πληροφορήθηκα από κουτσομπόλα παλιά συμφοιτήτρια και τότε εκκολαπτομένη βοηθό, κατέθεσε, λοιπόν την εργασία αυτούσια, το χειρόγραφό μου το ίδιο. Και φυσικά έγινε αποδεκτή από τον ωραιοπαθή λέκτορα πλέον, και πήγε στη Γαλλία, και διδακτορικό πήρε, και την ξανασυνάντησα μετά από χρόνια πάλι τυχαία. Κι όποτε τυχαία συναντιόμαστε, εδώ το 'χω αλλά δεν της το λέω.
Γιατί αν της το πω, αυτό που θέλω να της πω, να "της την πω" καλύτερα, τί θα έχω να θυμάμαι όταν έρχεται η Μαρτίου 12;

5 σχόλια:

Γεώργιος Χοιροβοσκός είπε...

Δεν θυμάμαι ποιός ήταν εκείνος ο σοφός Πατέρας της εκκλησίας ο οποίος
στο ανέκδοτο (μέχρι των ημερών μας) και απόκρυφο βιβλίο της "Πατερικής
Ηδονολογίας" έγραψε το "θρίξ αποκρύφων
μερών γυναικός δύναται ασκήσει έλξιν
επί λέμβου δωδεκακώπου".

γεράσιμος μπερεκέτης είπε...

Για το λαογραφικόν της υπόθεσης θυμάμαι τον παππού μου να λέει:
"το μουνί σέρνει καράβι".
Το οποίον ως λιτόν και έμμετρον πιστεύω ότι είναι πιο αυθεντικό, από την καλλωπισμένη-ευπρεπισμένη ρήση του πατρός. Η βάση και των δύο, θα πρέπει να αναζητηθεί σε κάποιο ρητό αρχαίον λιτόν και έμμετρον επίσης.

Όμως το κείμενο μου δεν εστιάζει εκεί. έχουμε να κάνουμε με δύο γυναικείους και δύο αντρικούς χαρακτήρες - όλοι τους ελαττωματικοί.
Προηγούνται οι κυρίες:
Η "θεωρητικοτάτη", επειδή δεν είναι συνεπής στο να επιστρέψει το χειρόγραφο.
Η κουτσομπόλα και μόνον δια του χαρακτηρισμού.
Και τώρα οι άλλοι δύο:
Ο ωραιοπαθής βοηθός και κατόπιν λέκτωρ, επίσης και μόνον δια του χαρακτηρισμού.
Ο εγώ, επειδή είναι "ο εγώ" και πώς αλλιώς να αυτοσαρκαστεί, αν δεν γίνει κριτής διηνεκής και δια τούτο παθώς.

Φοινικιστής είπε...

Γιατί υποψιάζομαι πως ξέρω τον "ωραιοπαθή βοηθό/λέκτορα" ο οποίος -αν έχω καταλάβει καλά- τώρα είναι ωραιοπαθής καθηγητής πρώτης βαθμίδας; (Δεν είναι άλλωστε πολλοί οι βυζαντινολόγοι του Αθήνησι που δεν έχουν παροπλισμένο το...καράβι). Δώστε μου μόνο ένα χιντ: τώρα το παίζει και νεοελληνιστής ο εν λόγω; (α.ε.)

Γεώργιος Χοιροβοσκός είπε...

Εγώ μόνο μια γυναίκα βυζαντινολόγο γνωρίζω (τόσο καλά εννοώ) η οποία είναι ακόμη 407 εξ αιτίας του ότι δεν γυρίζει στα γραφεία των ωραιοπαθών δια να ξεσκονίζει παπούτσια και να γλύφει...(Θού Κύριε φυλακή τω στοματί μου!).
Ισχύς Αυτόχθων,είναι θέμα ισχύος μόνο και καθαρής άρνησης της ιδέας του θανάτου...μου σηκώνεται άρα υπάρχω
αν πεθάνει το καράβι του δεν θα υπάρχει...και ποίος ενίκησε τον θάνατον - ο θανάτω θάνατον πατήσας- το "κακό" είναι ότι κατι τέτοια γεροντο-παλληκάρια διδάσκουν συνήθως Βυζαντινά - Θεολογικά χωρίς να έχουν καν εννοήσει μια ιδέα παραπάνω απο την στυγνή και στεγνή επιστημονική τους κατάρτιση - τι θα πεί ο θανάτω θάνατον πατήσας, γεγονός που θαυματουργικά θα τους μεταμόρφωνε σε πολιούς καλο-γέρους.

γεράσιμος μπερεκέτης είπε...

Προς "αυτόχθονα":

Δεν κάνω την πάπια, ούτε αποφεύγω κάτι, αλλά ειλικρινά έχω γλυτώσει από τα πανεπιστήμια εδώ και πάρα πάρα πολλά χρόνια. Ουδέποτε με ενδιέφερε αυτός ο χώρος. Οπότε,ειλικρινά δεν γνωρίζω τίποτε για την εξέλιξη των προσώπων της διηγήσεως μου (εμού εξαιρουμένου υποθέτω) πέραν του έτους 1982.

οι παχουλές αναρτήσεις (όσο τις διαβάζετε τόσο παχαίνουν)