Άγιος Νείλος

Πανηγύρι Αγίου Νείλου, παραμονή, οδός Γεωργίου Θεοτόκη, Πειραιάς, 11 Νοεμβρίου 2014

Αποστασιοποίηση

Από Κέρκυρα για Ηγουμενίτσα, 17 Οκτωβρίου 2014

Τρία ποιματάκια

Τ’ αηδόνια της Ανατολής και τα πουλιά της Δύσης,
στου Φιλαδέλφου τον βουνόν, στου Φιλαδέλφου τ’ όρος
για συναχθήτε μιαν μεριάν να ποίσω περιβόλι.

σώσμα

Ωραιότατος εν μέσω βαΐων

παρήλαυνεν ο Μήτσος,

δυό μέρες πριν την εικοστήν ογδόην.

-Γιάγκο, πότε θ΄ ανοίξεις το βαρέλι;

-Εικοσιμία, της Παναγιάς.

tip

Χρησιμοποίησε

τα δάχτυλά σου.

Πολλά ευκόλως καταργούνται

αορίστως,

οριστικώς και άνευ

προστάγματος.

Ιδού η αξία αυξήσεως μη μισθολογικής.

ζιγκολό

Η ήχηση είναι παρακμή

των παρηχήσεων.

Αυτές έχουνε τώρα

τα φράγκα.

Ταξιδιωτικά

Κουκουζέληι

Καθώς η φίλη μου Αρτεμίσια μας αφηγείτο την θαυμασίαν κατ’ αυτήν επίσκεψίν της εις Νέαν Υόρκην, διεπίστωσα αίφνης ότι εγώ δεν την είχον επισκεφθεί τουλάχιστον κατά τα τελευταία πέντε έτη. Θα ημπορούσα είτε με άμαξαν ιππήλατον προ ογδονταετίας, είτε με τον προαστιακόν κατά τους μετά την εικοστήν ογδόην νέαν Ολυμπιάδα χρόνους, έστω μια του έτους να κατάφερνα ένα λικεράκι στο σαλόνι της, ή σπουμάντο, βότκαν με άρωμα αχλάδι ή και άλλα εξωτικά πιοτά, καθότι η Αρτεμισία καίτοι εκ Μπελαρούς είναι κάτοικος Βριλησσίων.

Αντιθέτως, ουδόλως ανοίκειος μοι εφάνη κατόπιν των φρικτών κατ’ εμέ αφηγήσεων της Αρτεμισίας, η από κοινού μετά του Κουκουζέλους μορφωθείσα ιδέα της καταλύσεώς μας επί διήμερον εις το Hotel Park της πλατείας Τερψιθέας Πειραιώς, εις δύο χωριστά μονόκλινα. Απ΄ εκεί ορμώμενοι θα οργανώναμεν  επισκέψεις είτε εις το μπαρ του ξενοδοχείου, είτε εις το μπαρ του ξενοδοχείου Ακροπόλ στο Χαλάνδρι. Θα ηδυνάμεθα μάλιστα συγχρόνως δια λόγους ασφαλείας να κρατούμε επίσης δύο μονόκλινα στο Ακροπόλ, παρότι αυτός ο Κουκουζέλης αποτοξινούμενος θα έπινεν ύδωρ το πολύ ανθρακούχον ή έστω καραμελόχρουν τεχνητώς γλυκαθέν, εγώ δε και τον άμπακον να έπινα θα είχομεν αναμφιδρόμως έναν να φροντίζει άλλον. Άλλωστε από αυτού του είδους τας αλληλεμπίστους άμα και εμπείρους βεβαιότητας εκκινούν διοργανώσεις ταξιδίων μακρινών, κατά τας οποίας το όνειρον σε φέρνει εις μίαν μεσοποταμίαν  Καλλιθέαν, ή και εις μίαν φοινικούντα Φαληρικήν ακτήν, ή και εις ένα παλαιόν Αμαρούσιον μες στο πεύκο, τα ρυάκια και τη δροσιά.  

Ο κάτοικος του ταφικού μνημείου της Αμφίπολης

"Λέων και εγώ ειμί"

Μία ωραιοτάτη αναπαράστασις της θεωρίας των κβάντα, κατ’ εμέ και υπό την εκλαϊκευμένην μορφήν της, καθ΄ ήν την εισέπραξα από ειδικάς εκδόσεις τσέπης,  είναι να θεωρήσει τις ως σημείον την αρχήν πιθανών εξελίξεων και ως ευθείες ακτινωτές απορρέουσες εκ του σημείου τας πιθανάς εξελίξεις ή και ως τεθλασμένας ή και ως καμπύλας κλπ – δράμα να υπάρχει και όπως θέλει ας σχηματίζεται. Και ο "τις" ας είναι "εγώ".

Ανοίγεται μπροστά μου λοιπόν η δυνατότης να υποθέσω ότι κατέχοντας έναν νέου είδους μηχανισμόν εξηγήσεως του είναι ως γίγνεσθαι κατά την θεωρίαν ταύτην, δύναμαι να αποστασιοποιηθώ των πιθανών διαφορετικών και όντως υπαρκτών εξελίξεων ενός αιτίου και να περάσω ευχάριστα φιλοσοφών, καθότι για τα όσα προς οιανδήποτε κατεύθυνσιν και καθ’ οιονδήποτε πρακτικόν γραμμικόν-δραματικόν τρόπον συμβούν, τάχα κατέχω το κατά βάσιν θεωρητικόν (αφηρημένον) τους σχήμα, και η αποστασιοποίησις ουχί μόνον απότοκον σοφίας είναι, αλλά και τέχνασμα, και τα τεχνάσματα εκτιμώνται πιότερον της σοφίας, σε κάποιες εποχές τουλάχιστον, ιδιαίτερα στη σημερινή καθώς αντιλαμβάνομαι. Και έτσι να την γλιτώσω.

Αλλά η δυνατότης αποστασιοποιήσεως εξ αυτής της αφορμής, εύλογος μεν, έχει ένα ελάττωμα αντιλήψεως. Είναι άκαρδος και το επιζητά να είναι προτού καν το επιτύχει, και μάλιστα χωρίς να δύναται να το επιτύχει ποτέ. Διότι μόνον ως θέσει και φύσει άπραγος ευρίσκεσαι εις το σημείον εκ του οποίου απορρέουν αι εξελίξεις και εκεί  παραμένεις. Αν αφεθείς από αυτό, θα συμπαρασυρθείς  μοιραία ζωντανός στο δράμα.

Οι εξυπνάδες ότι τάχα είσαι απ’ έξω και κατανοείς τα πάντα είναι για όσο έχεις αφιλοτιμία. Όποιος έχει φιλότιμο είναι ήδη  νεκρός και πιθανώς κάτοικος του ταφικού μνημείου της Αμφιπόλεως.

Φθινόπωρο

Πειραιάς, πλατεία Κοραή (21 Σεπτεμβρίου 2014)

Θέρος

Χίος, Κάμπος, στροφή για το αεροδρόμιο
Ιούνιος 2014

Γκλας αρμόνικα

Τα τασάκια τα μπακιρένια είναι εύηχα περισσότερον από διακοσμητικά. 

Το αντίθετο για τα κολωνάτα κρυστάλλινα ποτήρια θα έλεγε κάποιος έναντι των υαλίνων. Με γυάλινα κι όχι με κρυστάλλινα κολωνάτα, γεμίζοντάς τα καθένα με διαφορετική ποσότητα νερού, φτιάχνεις μιαν γκλας-αρμόνικα, μιαν ποτηράτην άρπα, και παίζοντας-παίρνοντας μια νότα από κάθε ποτήρι δημιουργείς ζωηράς εντυπώσεις, μελωδικάς μάλιστα, εάν είσαι ικανός, τόσον ως χορδιστής, όσον και ως παίκτης. Γι’ αυτό μην τους ακούτε αυτούς που προσπαθούν ματαίως λόγω τεχνικής ελλείψεως να ηχήσουν σύροντας το δάκτυλόν τους επί στομίου ποτηριού υαλίνου, ότι τάχα αν είχον κρυστάλλινον ο ήχος θα έβγαινε … κρυστάλλινος. Απλώς δεν γνωρίζουν την τεχνικήν. Πιθανότατα έχουν παραλείψει να βρέξουν το δάχτυλό τους, ή αν το έχουν βρέξει, δεν έχουν την υπομονήν και την διαίσθησιν να το σύρουν αρκούντως ταχέως και πιεστικώς επί του στομίου – πάντα υαλίνου ποτηριού. Ουχί κρυσταλλίνου.

Και αύτη ταύτη η έλλειψις τεχνικής δεν απέχει πολύ απ’ το να λες τα πράγματα γύρω-γύρω από αυτό που αξίζει να λέγεται. Διότι αυτό που αξίζει να λέγεται συνήθως, εις μάτην,  παρομοιάζεται αξιολογούμενον οπτικώς και ουχί ηχητικώς.

Οπότε, αν γνωρίζεις την τεχνικήν της γκλας-αρμόνικα, κι έχεις ποτήρια γυάλινα κολωνάτα μπροστά σου αραδιασμένα, μάζεψέ τα, διότι κακώς εκεί ευρίσκονται, και βγάλε στο τραπέζι αυτά τα παλιά ποτηράκια του κρασιού που είχαν οι ταβέρνες με τα βαρέλια. Και ρετσίνα Κουρτάκη να βάλεις μέσα θ’ αγιάσεις, αν έχεις φίλους γύρω σου, καλά παιδιά, να πιήτε παρέα. Και πλαστικά ποτηράκια αν είναι ανάγκη…

Διότι πολλοί θα προτιμήσουν ο λόγος τους να έχει κρυσταλλίνην οπτικήν διαύγειαν και καμμίαν ηχητικήν ύπαρξιν.  Και ουδέποτε, παρ΄ όλο που ίσως τα έψαξαν πολύ για να τα αγοράσουν στο Γιουσουρούμ,  θα χρησιμοποιήσουν τα τασάκια τους τα μπακιρένια ως ηχητικάς πηγάς.

ΕΑΡ

Χίος, Καλαμωτή, Κρινιάρικα
26-4-2014

Δύο έργα

Μεταρσίωσις

-Δεν συνομιλώ με ακατάρτιστους.

Δεν νόμιζε ότι με αυτόν τον τρόπο θα τους αποστομώσει. Απλώς ήθελε να τους εκνευρίσει. Να τους καταστήσει ριζικά επιθετικούς.

Ευτυχώς, αντιμετώπισε  την απάντησή τους με φαρμακευτική ψυχραιμία, διότι είχε προ πολλού αποτύχει στο να συγκρατεί την πίεσή του στα αποδεκτά ιατρικώς όρια με τις μεθόδους της γνωσιακής ψυχολογίας. Πλησίασε μάλιστα έναν εκ των δύο ελεγκτών και του ψιθύρισε στο αφτί κάτι που προφανώς ήτο απρεπές.

Χαμπάρι δεν πήρε ο κατά την άποψή του θιγόμενος και επανέλαβε:

-Κύριε, δεν με ενδιαφέρει η ποιότητα της δουλειάς σας. Με ενδιαφέρει το εξής: ενώ η ηλεκτρονική  κάρτα σας είχε χτυπηθεί, εσείς απουσιάζατε από τον χώρο εργασίας σας.

-Ο χώρος εργασίας μου, κύριε, είναι ρευστός. Δεν εμπίπτει στην Ευκλείδειο Γεωμετρία, αλλά μάλλον στην Γεωμετρία του Riemman. Το «μάλλον» μην το εκλάβετε ως αδυναμία, αλλά ως στοχαστική στάση, διότι είμαι ανοικτός στο να υπάρξουν στο μέλλον και άλλες, δεν θα πω επιστημονικές ακριβώς, αλλά απλώς γοητευτικές απόψεις. Σας υπενθυμίζω άλλωστε ότι είμαι καλλιτέχνης.

-Ω με συγχωρείτε, απήντησε ο ελεγκτής. Έκανε δύο βήματα πίσω, μετά έκανε τρεις πιρουέτες, έναν εμετό, δύο φλικ-φλακ, τραγούδησε μιαν άρια από τον Vespro della Beata Virgine του Μοντεβέρντι, αυτοκτόνησε, αναστήθηκε, αναλήφθηκε, και κατόπιν κατέθεσε τα εξής και μάλιστα γραπτώς:

«Μη σώσω και πάρω σύνταξη, αν οι αξιαγάπητοι καθηγητές μουσικής των Δημοτικών Ωδείων με σύμβαση ιδιωτικού δικαίου αορίστου χρόνου υποχρεωθούν να ξανακτυπήσουν ηλεκτρονική κάρτα».

Η τελευταία ελπίδα....

.... πεθαίνει πάντα τελευταία.

Δείτε αυτή την συναυλία

Κουαρτέτο Φλάουτων
Δημοτικού Ωδείου Πετρούπολης

ΣΤΕΓΗ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ
ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ

Πετρούπολη
31-Γενάρη - 2014

Voices of Nagasaki - Wil Offermans

Το έργο Φωνές του Ναγκασάκι αποτελεί μέρος της σουίτας Dejima του Ολλανδού φλαουτίστα  και  συνθέτη. Γράφτηκε το 2001 με αφορμή τα 400 χρόνια φιλίας μεταξύ Ολλανδίας και Ιαπωνίας. Είναι εμπνευσμένο από την ιστορία και την ομορφιά της ιαπωνικής πόλης του Ναγκασάκι, όπως και από τη φύση που την περιβάλλει. Οι “τυχαίες φωνές” αναπαριστούν τις φωνές του παρελθόντος που εκφράζουν ευχαρίστηση, φόβο, αγάπη και γενικά την ανθρώπινη ζωή. 

Τhe Nutcracker-Ballet Suite op.71a P.I.Tchaikovsky (1840-93)

(Διασκευή για σύνολο φλάουτων)

-Dance of the reed pipes

-Dance of the sugarplum fairy

-Dance of the flowers

Η γνωστή σουίτα-μπαλέτο Ο Καρυοθραύστης που γράφτηκε το 1874, βασίστηκε σε ένα παραμύθι τού ρομαντικού συγγραφέα Hoffman. Μια σειρά χορών περιγράφουν την ιστορία του σπασμένου καρυοθραύστη που μεταμορφώθηκε σε όμορφο πρίγκιπα,  και τις περιπέτειες της Κλάρα στο μαγικό βασίλειο της Ζαχαρωτής Νεράιδας.

Νηνεμία - Παναγιώτης Πανάκος (σπουδαστής σύνθεσης, τάξη Γιώργου Χατζημιχελάκη)

Το έργο γράφτηκε τον Γενάρη του 2014 ειδικά για το κουαρτέτο φλάουτων του Ωδείου μας.  Ανήκει στο συνθετικό ύφος tintinnabular, όπου φωνές κινούμενες σε τριάδες φθόγγων εντός μιας τονικότητας αλληλοσυνοδεύονται. Το γενικότερο συνθετικό πλαίσιο είναι ο Μινιμαλισμός. Ο τίτλος Νηνεμία αναφέρεται στην κατάσταση της ψυχικής γαλήνης και μάλιστα ως δημιουργικού παράγοντα. 

Τhe Moldau (Vltava)

Bedrich Smetana (1824-84)

(Διασκευή για σύνολο φλάουτων)

O Μολδάβας που γράφτηκε το 1874 αποτελεί μέρος από τα 6 συμφωνικά ποιήματα του κύκλου My Fatherland. Πήρε το όνομά του από τον μεγάλο ποταμό της Τσεχίας. Η μουσική περιγράφει τη ροή του ποταμού από τις πηγές του στο Βοημικό δάσος, την πορεία του στις πεδιάδες και τα χωριά, το πέρασμά του από την πόλη της Πράγας μέχρι την σιωπηλή απομάκρυνσή του από το τοπίο.

Χειμωνιάτικη Εικόνα για 4 φλάουτα

Γιώργος Χατζημιχελάκης

Το έργο είναι το τρίτο μιας ανοικτής σειράς κομματιών για διάφορους συνδυασμούς οργάνων με τον γενικό τίτλο Χειμωνιάτικη Εικόνα. Γράφτηκε στις αρχές του Δεκέμβρη 2013 ειδικά για το κουαρτέτο φλάουτων του Ωδείου μας. Μια συμβολική χειμωνιάτικη ατμόσφαιρα αδράνειας και εσωστρέφειας ανατρέπεται αιφνιδίως στο μέσον του έργου από ένα γεμάτο δράση και ζωή γιορτινό στιγμιότυπο που βασίζεται στην μελωδία από τα βυζαντινά κάλαντα, και παρόλο που απορροφάται  εν συνεχεία στο αρχικό κλίμα, έχει προλάβει ωστόσο να του προσδώσει έμμεσα το στοιχείο της αναμονής για αλλαγή.  

Κλείσιμο της συναυλίας με δύο λαϊκά τραγούδια της Βραζιλίας σε διασκευή για τέσσερα φλάουτα, κιθάρα και κρούστα. 

Sanba di uma nota So - A.C.Jobim

Andre de Sapato Novo - A.Correa

Παίζουν

Στεφανία Κατσαρου – φλάουτο (καθηγήτρια ΔΩΠ)

Βικτωρία Αθανασοπούλου - φλάουτο (πτυχιουχος ΔΩΠ)

Θοδωρής Παπιώτης - φλάουτο (σπουδαστής ΔΩΠ)

Κωσταντίνα Φαλιέρα - φλάουτο (σπουδάστρια ΔΩΠ)

Γιώργος Αναγνωστόπουλος - κιθάρα (πτυχιούχος ΔΩΠ)

Nέστωρ Δρούγκας - καχόν (καθηγητής ΔΩΠ)

Συμμετέχουν μέλη της Χορωδίας του Δημοτικού Ωδείου Πετρούπολης υπό την διδασκαλία και καθοδήγηση της Έρης και της Ροδούλας Χαρδαλή.

Το Κουαρτέτο Φλάουτων του Δημοτικού Ωδείου Πετρούπολης ιδρύθηκε με πρωτοβουλία της καθηγήτριας φλάουτου Στεφανίας Κατσαρού το 2013 με στόχους: την ανάδειξη του φλάουτου,  την μουσική ολοκλήρωση των τελειόφοιτων σπουδαστών του Ωδείου, καθώς και την συχνή συμμετοχή μέσω ενός ευέλικτου μουσικού σχήματος στην πολιτιστική ζωή της Πετρούπολης. Στο μικρό διάστημα από τον Ιούνιο έως τώρα έχει δώσει συναυλίες στην Πλατεία Ηρώ, στο Θέατρο Πέτρας καθώς και συμμετείχε στην εκδήλωση για τα εγκαίνια της Στέγης Πολιτισμού Γιάννης Ρίτσος. 

Κοντσέρτο για πληκτροφόρα (2012)

του Λευκορώσου συνθέτη Βίκτορ Κοπίτσκο (1956).
Виктор Копытько

Δοκίμιον

ενός άλλου
για την κατανόηση του Χρόνου

Καλή Χρονιά

Λεωνίδας Λουλούδης, βιολί -- Σωτήρης Λουλούδης, σαντούρι -- Μιχάλης Νεαμονιτάκης, κλαρίνο -- Ηλίας Εγγλέζος, ούτι -- Στέργιος Νεαμονιτάκης, τουμπάκι ..... κάποτε



Ηχογράφηση 1988, Νένητα, Χίος. Νίκος Διονυσόπουλος
από το αρχείο του Γιάννη Ρουμελιώτη

Μακαρόνια με σάλτσα τόνου

για τον dsyk

ΥΛΙΚΑ

Μια κονσέρβα τόνου σε άλμη, καρότο, ντομάτα, κρεμμύδι (βλέπε πιο κάτω), αλάτι, πιπέρι ... και τα λοιπά εν συνεχεία. 

ΕΚΤΕΛΕΣΗ

Καθαρίζεις και κόβεις σε ροδέλες πάχους τριών χιλιοστών ένα μεγάλο καρότο. Τρίβεις μια μεγάλη ντομάτα στον τρίφτη. Ψιλοκόβεις σε κυβάκια ακμής τριών έως τεσσάρων χιλιοστών ένα μικρό κρεμμύδι. Οι ακριβείς διαστάσεις των οπωροκηπευτικών επίτηδες δεν δίδονται, ώστε κάθε φορά η σάλτσα να είναι κάπως διαφορετική.

Βράζεις τα μακαρόνια σύμφωνα με τις οδηγίες του κατασκευαστού που αναγράφονται στη συσκευασία – λέει η παράδοση ότι πρέπει να ρίξεις και μια κουταλιά αλάτι στο τσουκάλι που βράζουν. Όταν τα κατεβάσεις, δεν τα σουρώνεις. Πρώτα κρατάς μια μεγάλη κούπα νερό από αυτό στο οποίο έβρασαν. Μετά χύνεις το μεγαλύτερο μέρος του νερού και αφήνεις μέσα στο τσουκάλι τόσο νερό όσο τα βρασμένα μακαρόνια να είναι σκεπασμένα από αυτό. Εκεί μέσα στο τσουκάλι ρίχνεις πέντε κουταλιές λάδι (ελαιόλαδο που λένε και οι σεφ, μην και τυχόν ακούγοντας «λάδι» δεν καταλάβει κάποιος και χρησιμοποιήσει σπορέλαιο ή ακόμα χειρότερα πετρέλαιο). Μόλις ρίξεις το λάδι ανακατεύεις και μετά σουρώνεις τα μακαρόνια.

Πάμε πίσω στη σάλτσα. Σ’ ένα ρηχό τσουκάλι ρίχνεις λίγο λάδι και τσιγαρίζεις το ψιλοκομμένο κρεμμύδι - απόφυγε το τηγάνι γιατί θα τα κάνεις λίμπα καθώς θα πεταχτούν οι σάλτσες δεξιά-αριστερά στην κουζίνα. Μόλις ροδίσουν τα μικροτεμάχια του κρεμμυδιού, ρίχνεις την τριμμένη ντομάτα και τις ροδέλες το καρότο. Ανακατεύεις. Ρίχνεις πιπέρι και αλάτι. Ρίχνεις μια κονσέρβα τόνο, αφού τον στραγγίσεις, αποφεύγοντας να ρίξεις μέσα και την μεταλλική συσκευασία. Με την κουτάλα σου ανακατεύεις και παράλληλα ο τόνος θρυμματίζεται. Μετά από λίγο, πριν στεγνώσει το μίγμα ρίχνεις το νερό που κράτησες από τα βρασμένα μακαρόνια (το άμυλο που έχει συγκρατηθεί μέσα του θα βοηθήσει τη σάλτσα να δέσει).  Ρίχνεις ένα φύλλο δάφνης, ένα κλαδάκι τσάι του βουνού (παίρνει την ψαρίλα),  και περιμένεις να δέσει το μίγμα. Όταν δέσει ρίχνεις λίγο ούζο και μία κουταλιά ζάχαρη. Μετά από ένα-δύο λεπτά  σβήνεις το μάτι της κουζίνας, ανακατεύεις και περιμένεις μέχρι να σταματήσει ο βρασμός. Έτοιμη και η σάλτσα - θα σου πάρει περίπου ένα τέταρτο της ώρας για να την φτιάξεις.

Σερβίρεις – δεν χρειάζεται τριμμένο τυρί, αλλά ρίξε λίγο φρεσκοτριμμένο πιπέρι από πάνω (φρόντισε να πέσει ωραία και τριγύρω στο χείλος του πιάτου - έτσι κάνουν οι σεφ), κι αν είσαι τολμηρός μια κουταλιά βούτυρο Κερκύρας στο κέντρο να αργολιώσει από τον αχνό, και πασπάλισε με μια ψιλοκομμένη (ωμή) σκελίδα σκόρδο. Αν έχεις την πολυτέλεια διακοσμείς με φρέσκο ψιλοκομμένο μαϊντανό, ή ρόκα ή βασιλικό - το καθένα τους (όχι όλα μαζί - προς Θεού) δίνει το κατιτίς του. Τρώγοντας πιες και λίγο ούζο.

 (Η πίεση, παρόλο το αλάτι,  θα ρυθμιστεί στο 11 με 7 και οι σφυγμοί στους 76). 

Η καρμπονάρα του τεμπέλη

για ανάγνωσμα προτιμήστε "Τα Χριστούγεννα του τεμπέλη"

Για να είμαι ακριβής, όχι του ανίατου τεμπέλη, διότι για την περίπτωσή του θα έπρεπε να παραθέσω έναν κατάλογο με τηλέφωνα ντιλίβερι.

Αυτός στον οποίον απευθύνεται η παρούσα συνταγή, διαθέτει κάποια ίχνη δημιουργικής διαθέσεως, ή έστω κάνει την ανάγκη φιλότιμο για να γλιτώσει τα 15 - 20 €, διότι οπωσδήποτε  μαζί με την καρμπονάρα θα παράγγελνε και μία μικρή πίτσα "για αύριο", την οποία θα έτρωγε "σήμερα" και αφού έπιανε και μια πηρουνιά καρμπονάρα, θα ξανατάπωνε το αλουμινοχαρτένιο κεσεδάκι και θα το έχωνε στο ψυγείο. Παρεμπιπτόντως, οι "μεσαίες" πίτσες με το λίφτινγκ, δεν δείχνουν απλώς, έχουν γίνει "μικρές". Επιτυχία της σύγχρονης πλαστικής χειρουργικής.

Πρώτη προϋπόθεση: στο ψυγείο υπάρχουν μακαρόνια από κάποια προηγούμενη μέρα (τα μυρίζουμε καλού-κακού, γιατί μπορεί και να έχουν ξινίσει).

Τα υγιή μακαρόνια τα βάζουμε στον φούρνο μικροκυμάτων, διότι αν περιμέναμε να τα ζεστάνουμε στο τηγάνι, θα είχαμε ήδη παραγγείλει αυτό το πεϊνιρλί που λέγαμε προηγουμένως και έτσι θα είχαμε κάτι και για μεθαύριο, μιας και αύριο θα τρώγαμε την νεαρά, λάθος, τη μικρή πίτσα και θα μας έμενε η καρμπονάρα.

ΕΚΤΕΛΕΣΗ (διάρκεια 3 λεπτά - το να προσδιορίζεται η διάρκεια ενός έργου, ιδίως μουσικού, είναι απαραίτητο,  το ενδύει με μίαν αχλή χρηστικότητας).

Παίρνουμε το φορητό τηλέφωνο στην κουζίνα. Βάζουμε ένα ποτήρι κόκκινο κρασί. Βγάζουμε από το ψυγείο τα μακαρόνια και τα βάζουμε σε ένα βαθύ πιάτο. Μετά: Δυόμισι λεπτά στο φούρνο μικροκυμάτων, για να γίνουν καυτά, αλλά προσοχή, αν και τυχόν έχουμε λίγο μπέηκον ή ζαμπόν, το ψιλοκόβουμε και πασπαλίζουμε τα μακαρόνια πριν τα βάλουμε στο φούρνο. Όταν "βγουν" τα μακαρόνια, τα πασπαλίζουμε με τυράκι τριμμένο και από πάνω μια γενναία κουταλιά  μαγιονέζα. Αν είμαστε και μάγκες κι έχουμε και κρέμα γάλακτος στο ψυγείο, ρίχνουμε  μια-δυο κουταλιές κι από δαύτη στο πιάτο. Τα ανακατεύουμε όλα  και πασπαλίζουμε με μπόλικο μαύρο πιπέρι (οι επί τρεις συναπτές φορές χρήση του ρήματος "πασπαλίζω" και μάλιστα στον αυτόν αριθμό και το ίδιο πρόσωπο, επιβεβαιώνει ότι το παρόν κείμενον είναι συνταγή και όχι λογοτέχνημα). Δοκιμάζουμε μια πηρουνιά, πριν βάλουμε το πιάτο στον δίσκο για να πάμε στον καναπέ απέναντι από την τηλεόραση. Αν δεν μας αρέσει, πριν καν βγούμε από την κουζίνα, πιάνουμε το φορητό και παίρνουμε τηλέφωνο την πιτσαρία, και πίνοντας μια γουλιά κρασί, δίνουμε την παραγγελία με τα σκορδόψωμα που λέγαμε, το πεϊνιρλί, την πίτσα γίγας και τις δύο καρμπονάρες, παίρνουμε και το μπουκάλι μαζί και πάμε στον καναπέ μας περιμένοντας ν' ακούσουμε το μηχανάκι να έρχεται από μακριά γκαζωμένο, και μετά να χτυπάει το κουδούνι... Όχι τσιγκουνιές στο πουρμπουάρ (θα πεις "πόσο πουρμπουάρ να δώσω για μια καρμπονάρα;"). Η κρίση, κρίση, αλλά το παιδί, που συνήθως είναι μεσήλικας, το τρώει το κρύο. Κι όμως χαμογελάει παραδίδοντας την παραγγελία. Αυτό το χαμόγελο είναι που δεν αντέχω, που με γεμίζει τύψεις ("κρίση ιστορικής συνειδήσεως" που έλεγε και ο φιλόλογός μου) γι' αυτό κι αποφεύγω να παραγγέλνω - δεν μου περισσεύουν πια κιόλας - κι έτσι βρήκα αυτήν τη συνταγή....

ΥΓ Για όσους κάνουν δίαιτα ή πρέπει να προσέχουν, συνιστώ να μην βάλουν μέσα μπέηκον, ούτε κρέμα γάλακτος, και καλύτερα να αποφύγουν την μαγιονέζα και ει δυνατόν και το τριμμένο τυρί.Έχει μάλιστα αποδειχθεί, ότι όταν τρως κρύο το φαγητό - στην προκείμενη περίπτωση τα μακαρόνια όπως τα βγάλεις απ' το ψυγείο - τότε ο οργανισμός προσπαθώντας να ισορροπήσει την θερμοκρασία του σώματος (αλήθεια σώμα και οργανισμός το ίδιο δεν είναι;) καίει θερμίδες, άρα και παχαίνει λιγότερο. 

"Εσπερινόν / Ανατολικόν" στην Αμβέρσα

Γνωριστήκαμε με τον Γιάννη Παπαδόπουλο μέσω του ίντερνετ. Η γνωριμία μας σύντομα έφτασε στο να μου προτείνει (ή μάλλον να προτείνουμε ο ένας στον άλλο) να γράψω ένα κομμάτι με θέμα το Κύριε Ελέησον για ένα Happening, στην Βασιλική Ακαδημία Καλών Τεχνών της Αμβέρσας.

Κύριε Ελέησον Ανατολικόν, διότι θα παιχτεί διαδοχικά με το Εσπερινόν  που συνέθεσε ο Peter Verdonck, βασισμένο στο Kyrie eleison από την Missa Pappae Marcelli  του Παλεστρίνα. Το δικό μου βασίζεται στο παραδοσιακό γνωστό τοις πάσι, που ακούγεται στις εκκλησιές μας - πιστεύω ότι κάτι θα θυμίσει σε όσους Έλληνες της Αμβέρσας βρεθούν στην εκδήλωση.

Η ιδέα του Γιάννη Παπαδόπουλου:
Μια γραμμή στο πάτωμα της αίθουσας θα συμβολίζει το όριο Ανατολής-Δύσης. Πάνω στην γραμμή θα κάθονται οι  μουσικοί: βαρύτονο σαξόφωνο, τσέλο, κοντραμπάσο. Οι μουσικοί κοιτώντας προς Δυσμάς, όθεν το κοινό -απέναντί τους - προς Ανατολάς, θα ερμηνεύσουν το Ανατολικόν Κύριε Ελέησον. Κατόπιν το κοινό θα περάσει την γραμμή-όριο, οι μουσικοί θα κάνουν μεταβολή, και κοιτώντας προς Ανατολάς, θα ερμηνεύσουν το Esperinon Kyrie Eleison, του Peter Verdonck.

Ο Πέτερ, με την διπλή ιδιότητα του ερμηνευτή και του συνθέτη, εποπτεύει τις μουσικές πρόβες - εγώ όπως πάντα στο Λεκανοπέδιο, μιμούμενος τον [σοφό] Σωκράτη.

Με επαγγελματισμό και προπάντων με ευαισθησία, ο Πέτερ (τον οποίο δεν γνωρίζω [ακόμα] προσωπικά) ηχογράφησε σε μία πρόβα το κομμάτι μου, και μάλιστα σε δύο εκδοχές, μίαν στο τέμπο που ορίζω στην παρτιτούρα, και μία πιο αργή, διότι έτσι του φάνηκε καλύτερο. Και μου τις έστειλε να ακούσω ποια προτιμώ. Οι ερμηνευτές, πάντα το λέω, τις περισσότερες, αν όχι όλες τις φορές, έχοντας ακονισμένο από την πράξη το αισθητήριό τους, όταν είναι καλοπροαίρετοι κάνουν τις πιο εποικοδομητικές ερμηνευτικές προτάσεις, αναδεικνύοντας το έργο. Φυσικά και προτίμησα την εκδοχή του Πέτερ ...

Από την πρόβα 14-Δεκεμβρίου 2013
Κύριε Ελέησον Ανατολικόν:

στο τέμπο της παρτιτούρας:


στο τέμπο που ένιωσαν ωραιότερα οι μουσικοί:

Το πρόβλημα με τους players διορθώθηκε. Παίζουν κανονικά.

Κλαρινέτο και πιάνο στην Ελληνοαμερικανική Ένωση

Η συναυλία αποτελεί μία μουσική διαδρομή σε κάποια χαρακτηριστικά συνθετικά ιδιώματα του εικοστού και του εικοστού πρώτου αιώνα, μέσα από έργα για κλαρινέτο: Δωδεκαφθογγισμός, τροπικότητα, μινιμαλισμός, ηλεκτρονική μουσική, καθώς και πειραματική συνομιλία της σύγχρονης με την παραδοσιακή μουσική. Το κλαρινέτο, είτε μόνο του, είτε σε συνδυασμό με πιάνο ή ηλεκτρονικά μέσα, αποδίδει έργα ξένων και συγχρόνων Ελλήνων συνθετών, αναδεικνύοντας τις πλούσιες εκφραστικές του δυνατότητες.