Παιχνίδι με τα χρώματα του φλάουτου

 Περνάω αρκετό χρόνο, τον περισσότερο ίσως της καθημερινότητάς μου, στο ψηφιακό μου εργαστήρι. Ψηφιοστάσιο θα το έλεγα, γιατί αν έπρεπε να έχει δωμάτια, θα έπιανε ένα οικοδομικό τετράγωνο - όποτε το φαντάζομαι εν σαρκί, δεν τσιγκουνεύομαι διαστάσεις. 

Η κεντρική είσοδος, ακρογωνιασμένη, σχεδόν να μην την παρατηρεί ο περαστικός, μικρή σιδερόπορτα γκρι ξεθωριασμένο που απογράφει τις ηλιόλουστες μέρες. Και το χρώμα του κτιρίου, στους άοσμους τόνους της ώχρας, όπως των βιοτεχνιών της οδού Μικράς Ασίας που ακολουθεί τις γραμμές του ηλεκτρικού σιδηρόδρομου στον Πειραιά. Το ισόγειο, ψηλοτάβανο δίχως μάτια προς τον δρόμο. Ψηλά μεγάλα παράθυρα με κάγκελα (για λόγους ασφαλείας –προστασία κυρίως για τις τυχόν αυτοκτονικές τάσεις των εργαζομένων) στους επίσης ψηλοτάβανους δύο ορόφους. Και από πάνω στέγη με κεραμίδια, προσβάσιμη στις γάτες από τον εξωτερικό σιδερένιο κλωβό της σκάλας κινδύνου, η οποία είναι εν αχρηστία από τότε που άλλαξε ο νόμος πυρασφάλειας, καθότι αι σιδηροκατασκευαί πυρακτούνται. Οπότε, μεγάλο έξοδο υπήρξε η εκ των υστέρων κατασκευή μιας τσιμεντένιας αντίστοιχης εξωτερικής σκάλας, που πέρα από τα φράγκα, ροκάνισε και χώρο από τον ακάλυπτο, έτσι που χάθηκε η αισθητική ισορροπία μεταξύ του κτιρίου και του τοίχινου περίβολου, καθώς αφενός κόπηκαν αναγκαστικά οι δύο ευκάλυπτοι λόγω γειτνίασης επικίνδυνης σε περίπτωση πυρκαγιάς, και αφετέρου, η επίσης αναγκαστική μετάθεση της μεγάλης γκαραζόπορτας, κατέστησε απαιτητή την θυσία του μικρού υπαίθριου αμφιθεάτρου στο οποίο από την άνοιξη και μετά μέχρι, πολλές φορές, και τον Δεκέμβριο, αλλά και κατά τις γλυκές χειμωνιάτικες βραδιές είχαμε ωραίες συναυλίες – στη θέση του, σε όσο χώρο απέμεινε, ο επιστάτης έφτιαξε μια σιδερένια ψησταριά για τον καθημερινό μεζέ της μπύρας πριν η παρεούλα του πάνε στο σπίτι για το μεσημεριανό. Είναι καλούτσικη ψησταριά και μεγαλούτσικη – το Πάσχα χωράει και αρνί – δεν μπορείς όμως να την πεις και επαγγελματική, όπως κι εγώ δεν είμαι λογοτέχνης και δη επαγγελματίας, και φυσικό είναι που ήδη εξαντλήθηκα και βαριέμαι να περιγράψω το υπόλοιπο κτίριο – μην έχετε απαιτήσεις, ένας ευκαιριακός συγγραφέας είμαι και ούτε καν, παρόλο που εκνευρίζομαι, σχεδόν σα να θίγουν το σινάφι μου, όταν το γγρ το ακούω να το προφέρουν, ουκ ολίγοι πλέον, γκρ…