Πρανές

Το φόντο πάντα θα ‘ναι πράσινο.
Περιποιημένο.
Πρωί αξημέρωτα οι κηπουροί
φρεσκάρουν το γκαζόν,
καρατομώντας τη δροσιά,
το μαξιλάρι που ‘γειρε
κι αποκοιμήθηκε ο αχός
των αρχαίων θεατών
που χτες το βράδυ υπνοβατούσαν.

Και αφουγκράζεσαι αν θέλεις την ηχώ,
το βούισμα των πραματευτάδων
πού ‘ρχεται πίσω απ’ τη Στοά,
ενώ το μάτι σου κρατά ακόμα
τις ενοχές μαρμαρωμένες
στα ίχνη απ’ των Ζανών τα πέλματα.

Πάλι ψηλόλιγνες κοπέλες με χλαμύδες
και σανδάλια βλέπεις
ν’ ακροπατούνε το χορό.
Ζωγραφιές είναι.

Το τύμπανο
που το βήμα σου αλαφραίνει
δεν θα το ακούσεις πια.


----------------------------------

Zάνες, ή Ζήνες (πληθ.): (Ζεύς, Διός ή Ζανός-Ζηνός), αγάλματα του Διός τα οποία υπεχρεούντο να αναθήσουν ιδίοις εξόδοις εκείνοι οι αθλητές των Ολυμπιακών αγώνων που με απάτη είχαν νικήσει. Στη βάση κάθε αγάλματος εχαράσσετο το όνομα του δόλιου αθλητού. Τα αγάλματα αυτά, εν σειρά, βρίσκονταν στο χώρο της αρχαίας Ολυμπίας, μεταξύ του Μητρώου έξω από τον ναό της Ήρας και της εισόδου του Σταδίου , κατά μήκος του εξώστη των Θησαυρών - σήμερα σώζονται μόνον οι βάσεις 16 τέτοιων χαλκίνων αγαλμάτων.

Στοά της Ηχούς: στοά στην "πλάτη" του πρανούς του σταδίου της αρχαίας Ολυμπίας, με κιονοστοιχία, διακοσμημένη με ζωγραφιές, περίφημη για το φαινόμενο της ηχούς που εδημιουργείτο εντός της. Λειτουργούσε ως θεραπευτήριο των Μουσών, της ποίησης της μουσικής. Κατά την περίοδο των ρωμαϊκών χρόνων εγκαταστάθηκαν στους χώρους της μικρομάγαζα που πουλούσαν αναμνηστικά των αγώνων και θρησκευτικά αναθήματα.

και ανώνυμός τις παρηγορεί,(σαν το αηδόνι του τραγουδιού μετά το ποίημα):

Αχ, δεν είναι η πρωτοτυπία που ξεσηκώνει την καρδιά.

Τι σημασία έχει,

αν το αηδόνι πρώτο ελάλησε

ο κορυδαλλός ή ο Αρχίλοχος;

Το τρυφερό κλαδί της μυρσίνης στα χέρια της

τον έκανε να αγαπάει τη ζωή,

και οι τιμές και τα βραβεία ασήμαντα.

Χάρισμά τους η ασπίδα!

Γιατί όντε στα χέρια τους σα χρυσό τόπι σε παίζουν

η ζωή και ο οργασμός,

χρεία δεν έχεις,

ούτε ονόματος,

ούτε παραμυθίας.

Ευχή -παράπονο συνάμα είναι-

το κάθε τι που την καρδιά μας τη σκιρτά,

το κάθε τι το που το βήμα αλαφραίνει,

σύντροφο νά 'χουμε ως τα στερνά.

Ως τα στερνά που, σαν τον ορίζοντα,

όσο παν και ξεμακραίνουν

για όσους ταξίδι τη ζωή τους κάμαν.

Όσους την ομορφιά ζωγράφισαν σα σύντροφό τους.

Ούτε πρωτότυπη,

ούτε αποδεικταία θέλω νά 'ναι,

μόνο κραταιά και συνεχής

η αγωγή μου προς το παν,

η αγάπη μου προς όλα.

Ποιητή μου* σου εύχομαι, κι αν έχασες

το τύμπανο, άλλο μη χάσεις

απ' όσα το βήμα σου αλαφραίνουνε

ωραία.

*συμπάθα μου το "μου"

γιατί από συμπάθεια είναι.

--------------------------------------------------------------------------

Σ' ευχαριστώ ανώνυμε φίλε,

σου αφιερώνω αυτό το τραγούδι: