Η λογική αναβλύζει
Ανάμεσα σε δυον αυλούς:
Νταούλι με ζυγιά ζουρνάδες,
Νταπ –τικι-τικι-νταπ-τρρρρ-νταπ.
Και μες στης χήρας την αυλή,
Σταυλίζει ο υγιός της
Τον Μαύρον και τον Γρίβον
Και τον Πέπανον.
Ανάμεσα σε δυον αυλούς:
Νταούλι με ζυγιά ζουρνάδες,
Νταπ –τικι-τικι-νταπ-τρρρρ-νταπ.
Και μες στης χήρας την αυλή,
Σταυλίζει ο υγιός της
Τον Μαύρον και τον Γρίβον
Και τον Πέπανον.
![κουκία και [μπι]ζέλια ...](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjMjQycXrzDAenzFtzxm8MYTkvg17c_xfbhMir2mhLii_MQp5HxSjUTCj705QYxTREeVFd4lgxiB0WN8IolfY8hKfysbXKK-gCi09k9TyzAlq_WaTwx2oMO-YpEcx1Hs5g1o5girQ/s230/KUK.jpg)
6 σχόλια:
Σιγά-σιγά αρχίζω και καταλαβαίνω. Το πρώτο τετράστιχο μου φαινόταν σχήμα οξύμωρο και μπερδεύτηκα για μια στιγμή... Εκτός κι αν η λογική που αναβλύζει είναι ιδιαίτερου τύπου. Η λογική της μουσικής ας πούμε. Κι η λογική της μουσικής ανοίγει τα στόματα και μας φέρνει το δεύτερο τετράστιχο, "καλογερίστικο" δημοτικό τραγούδι. Αγριεμένα τα φαντάζομαι τ' άλογα (χμμ... λογική-άλογα...)που σταυλίζει ο υγιός της χήρας. Τα υπόλοιπα τα ξέρεις μόνον εσύ. Και μ' αρέσει αυτό.
Φίλε μου κατ' αρχάς υπάρχουν οι (παρ)ηχήσεις. Αυτές προ(σ)καλούν.
Αυλή, αυλοί, αναβλύζει, σταυλίζει.
Μετά μια εικόνα που αναπάντεχα εκπροσωπεί την ρύθμιση: ένα νταούλι ανάμεσα σε δυο ζουρνάδες-παίζουν και μοναχοί τους οι ζουρνάδες, ένας-ένας ή και σε ζυγιά, αλλά το νταούλι τους δείχνει το δρόμο. Οι δύο ζουρνάδες-παραστάτες, σαν μπόντυγκαρντς διασφαλίζουν την ακεραιότητα του νταουλιού.
Αν αυτή η εικόνα αποτελεί σύμβολο, τότε η νωπογραφία της δεύτερης στροφής με την ομόηχη λέξη "σταυλίζει", (λέξη λατινική παραπληρούσα τους "αυλούς" την "αυλή" και το "αναβλύζει") παραπληροί αναλόγως με ένα μη συμβολικόν τοπίον την συμβολή. Και αν γενεί σύμβολον η δευτέρα στροφή, τότενες αποσυμβολίζεται η πρώτη.
Παραλλήλως περιφρονείται πλήρως, αν και υποδηλούται, η δυνατότητα ρίμας.
Εκ των υστέρων όλα.
Έμενα από την πρώτη στιγμή με παρέσυρε ο ήχος των έξι ογδόων.
Οι υπόλοιπες εικόνες δε μπόρεσαν να ξεφύγουν από τη γεύση του.
Πόσες φορές θα πω το "κρίμα που δουλεύω βράδυ" για τα καλά που μας προτείνεις Μπερεκέτη. Καλά κάνεις. Πολύ καλά.
Ανώνυμε, ευχαριστώ...
... και σκέψου να δεις, έχοντας συνηθίσει να ζω μεσα στη μουσική, καθόλου δεν σκέφτηκα το ρυθμό στο ποίημα, το άφησα να βρει αυτό το ρυθμό του, ούτε καν είχα παρατηρήσει αυτό που λες για τα 6/8..
Δηλαδή το νταούλι αντιπροσωπεύει τη λογική η οποία αναβλύζει ανάμεσα σε δυον αυλούς (ήτοι τους δυο ζουρνάδες). Κατάλαβα καλά; Αν ναι, τότε αμφισβητείς τη διαχρονική συναρτηση του αυλού με τη Λογική-Απόλλωνα. Ουδόλως με ενοχλεί, μετά την ανάλυσή σου το ποίημα αναφέρεται στη λογική και έχει λογική.
Η λογική είναι ανάπτυγμα. Δεν διέπει. Διέπεται και το ξέρει. Τάσσεται και τάττει. Φωνάζουν οι αυλοί και τους ρυθμίζει σε αυτό που φωνάζουν. Αυτό κάνει το νταούλι. Ρυθμίζει το όργιον των αυλών. Θεωρώ τη λογική όπως και το ρυθμό: υστερογενείς δυνάμεις.
Ο Απόλλων νίκησε τον Πάνα όχι στην ευρρυθμία αλλά στην θεωρητικήν ακρίβεια του προσδιορισμού των υψών.
Και η λύρα και ο αυλός τάσσονται ή δεν τάσσονται ρυθμικά. Η επιβολή του ρυθμού γίνεται με την κρούση. Τα κρουστά αν και θεωρούνται πρωτογενή μουσικά όργανα, ουσιαστικά είναι πρωτογενή μελωδικά όργανα. Η ρυθμική υπόστασή τους είναι δευτερογενής.
Διότι άλλο να βαράς και άλλο να ρυθμίζεις.
Δημοσίευση σχολίου