Το ακόλουθο απόσπασμα είναι από το θεατρικό μονόπρακτο "ΣΕΚΛΕΤΙΑ ΕΞΩ ΑΠ' ΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ" που ανέβηκε στο μικρό, σχεδόν άγνωστο, ιδιωτικό θέατρο "ΜΑΙΝΑΣ", για μία παράσταση, αφού το ίδιο βράδυ η καταιγίδα έκανε φύλλο και φτερό τα κεραμίδια της σκεπής του, οδηγώντας τον ήδη κατεστραμμένο από το αλκοόλ ιδιοκτήτη και συγγραφέα, καθώς και ερμηνευτή του έργου, στην αυτοκονία*.
*Η αυτοκονία είναι η χειροτέρα μορφή αυτοκτονίας, διότι ο αυτοκονών περιχύνεται με κονίαμα. Κατά μίαν άλλην όμως εκδοχήν, αυτοκονία είναι απλώς η αυτοκτονία με κώνειον και ως εκ τούτου πρέπει να ορθογραφείται "αυτοκωνεία", όπως και του Σωκράτη δηλαδή.
ΚΑΛΟΓΕΡΟΣ: -Φαλαινοθήρας; Μμμμ! Καλέ μου φίλε, Ουμπέρτο, δεν έχεις άδικο τελικά. Ισως είναι η μόνη λύση. Αλλά παίρνουν, άραγε για πλήρωμα στα φαλαινοθηρικά, έναν γέρο μονόφθαλμο, ..... έναν αρνητή της Πενθέκτης Οικουμενικής Συνόδου;
Το έργο αυτό το παρακολουθήσαμε (μέχρις ενός σημείου) παρέα με τον Κουκουζέλη, εκείνο το βροχερό βράδυ της Παρασκευής των τελευταίων Χαιρετισμών του 1948. Ήμασταν οι μοναδικοί θεατές και συνάμα τα θύματα της διπλής - αργότερα τριπλής - τραγωδίας από την κατάρρευση της σκεπής του θεάτρου. Όταν πέρασε το πλοίο της μετεμψύχωσης είχαμε ξεχάσει τις πέντε μαγικές λέξεις που θα μας οδηγούσαν στον κόσμο του φωτός και της χαράς. Συμφωνήσαμε να πούμε στην τύχη: "φαλαινοθήρας, καλόγερος, παράδεισος, μαινάς, κεραμίδια, σεκλέτια". Έτσι, και μόνον για την υπερβολή μας, αναγκαστήκαμε να ζήσουμε για μια μικρή περίοδο περίπου δέκα ετών, ως λάμα. Μετά, ξαναγενηθήκαμε απλοί μπλόκερς. Όμως, πού θα πάει, την επόμενη φορά θα το πετύχουμε και το "δαλάι".
(Ορκιστήκαμε έκτοτε, τουλάχιστον, να μην παρασύρουμε άλλους να παίζουν παιχνίδια με λέξεις).
*Η αυτοκονία είναι η χειροτέρα μορφή αυτοκτονίας, διότι ο αυτοκονών περιχύνεται με κονίαμα. Κατά μίαν άλλην όμως εκδοχήν, αυτοκονία είναι απλώς η αυτοκτονία με κώνειον και ως εκ τούτου πρέπει να ορθογραφείται "αυτοκωνεία", όπως και του Σωκράτη δηλαδή.
ΚΑΛΟΓΕΡΟΣ: -Φαλαινοθήρας; Μμμμ! Καλέ μου φίλε, Ουμπέρτο, δεν έχεις άδικο τελικά. Ισως είναι η μόνη λύση. Αλλά παίρνουν, άραγε για πλήρωμα στα φαλαινοθηρικά, έναν γέρο μονόφθαλμο, ..... έναν αρνητή της Πενθέκτης Οικουμενικής Συνόδου;
Το έργο αυτό το παρακολουθήσαμε (μέχρις ενός σημείου) παρέα με τον Κουκουζέλη, εκείνο το βροχερό βράδυ της Παρασκευής των τελευταίων Χαιρετισμών του 1948. Ήμασταν οι μοναδικοί θεατές και συνάμα τα θύματα της διπλής - αργότερα τριπλής - τραγωδίας από την κατάρρευση της σκεπής του θεάτρου. Όταν πέρασε το πλοίο της μετεμψύχωσης είχαμε ξεχάσει τις πέντε μαγικές λέξεις που θα μας οδηγούσαν στον κόσμο του φωτός και της χαράς. Συμφωνήσαμε να πούμε στην τύχη: "φαλαινοθήρας, καλόγερος, παράδεισος, μαινάς, κεραμίδια, σεκλέτια". Έτσι, και μόνον για την υπερβολή μας, αναγκαστήκαμε να ζήσουμε για μια μικρή περίοδο περίπου δέκα ετών, ως λάμα. Μετά, ξαναγενηθήκαμε απλοί μπλόκερς. Όμως, πού θα πάει, την επόμενη φορά θα το πετύχουμε και το "δαλάι".
(Ορκιστήκαμε έκτοτε, τουλάχιστον, να μην παρασύρουμε άλλους να παίζουν παιχνίδια με λέξεις).
![κουκία και [μπι]ζέλια ...](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjMjQycXrzDAenzFtzxm8MYTkvg17c_xfbhMir2mhLii_MQp5HxSjUTCj705QYxTREeVFd4lgxiB0WN8IolfY8hKfysbXKK-gCi09k9TyzAlq_WaTwx2oMO-YpEcx1Hs5g1o5girQ/s230/KUK.jpg)
10 σχόλια:
Hello! This work is very good. Happy birthday to your friend. david santos.
Ίσως να χρειάζεται να παρασύρετε τους άλλους να κάνουν παιχνίδια με νότες, ή ακόμα καλύτερα (ή χειρότερα), με μουσικά μέτρα, ή θέσεις!
Όχι, δεν εννοώ να κάνετε αρμονία.
Έτσι, με το μάτι...;-)
ΠΟΛΥ ΚΑΛΟ ΧΑΛΑΛΙ Η ΓΚΡΙΝΙΑ ΣΟΥ ;-)
Έτσι για να γίνεται κουβέντα:
Την μουσική, επειδή είναι γλώσσα που μοιάζει με τέχνη λίγοι την φτιάχνουν, όλοι την κρίνουν. Την λογοτεχνία επειδή είναι τέχνη που μοιάζει με τη γλώσσα, όλοι νομίζουμε ότι την ασκούμε, λίγοι όμως μπορούν να την κρίνουν.
Τίποτα δεν απαγορεύται σε κανέναν, όταν πρόκειται περί νομισμάτων.
Πάντως ένα στυλό το αγοράζεις από περίπτερο 30 λεπτά, το οποίον περίπτερον παρεπιπτόντως δεν πουλάει μπαγλαμάδες. Έτσι είναι η ζωή, τι να κάνουμε......
Κατά τα άλλα, μπορείτε να παίξετε ολοκληρωτικό σειραισμό με ζάρια. Όμως ο Μπουλέζ ήταν μουσικός.
Και για να προλάβω τα πάθη, διότι όταν γράφουμε ο αναγνώστης δεν βλέπει υποχρεωτικά και το χαμόγελό μας, θα σας αφηγηθώ τον τρόπο, αλλά και τα κρυφά αίτια, αυτοκ(τ)ο(ω)ν(ε)ίας του ατυχούς θεατρώνου-θεατρικού συγραφέως-ηθοποιού. Ονομαζόταν Λάκης εκ του Λεοπόλδος.
Ο κύριος Λάκης, αφότου πληροφορήθηκε τον τραγικόν θάνατό μας, θεώρησε εαυτόν υπεύθυνο και καλά έκανε. Όπως όλοι γνωρίζουμε, ψηλά από τον ουρανό, οι ψυχές τα βλέπουν όλα. Και τις πράξεις και τα τις σκέψεις.
Ο Λάκης ήταν ένοχος. Ήξερε ότι η σκεπή του θεάτρου του είχε διαπιστωμένα από την πολεοδομεία της εποχής (1948) προβλήματα. Και ειρρήστω εν παρόδω, η πολεοδομική υπηρεσία της εποχής δεν είχε ακόμα διαβρωθεί από τους εργολάβους που άνθισαν κατά την μετέπειτα εποχήν της πρώτης ανοικοδομήσεως του '50.
Απεφάσισε λοιπόν να προσποιηθεί αυτοκτονία και κατόπιν, σε συνεννόηση με ένα φίλο του νεκροθάφτη-κι ενώ εμαίνετο ο εμφύλιος, άρα η χωροφυλακή δεν θα ησχολείτο με ξεψάχνισμα υποθέσεων αυτοκτονιών και δεν θα παρέπεμπε την υπόθεσι σε ιατροδικαστάς-τον νεκροθάφτη τον έλεγαν Ζησιμόπουλο Ηλία-συνεννοήθηκαν λοιπόν, έναντι ανταλλάγματος (ο Ζησιμόπουλος θα γινόταν κληρονόμος του οκοπέδου του θεάτρου ΜΑΙΝΑΣ), να φυγαδεύσει το δήθεν πτώμα-Λάκη στο εξωτερικόν, συγκεκριμμένα με καίκι στην Μάλτα.
Ο σατανικός Λάκης, προμηθεύτηκε κώνειον, το έκανε τρίμμα και το διέλυσε σε νερό. Μετά, έχυσε το διάλυμμα σε μια κούπα ξύλινη κατά προτίμησιν και κατόπιν άδειασε το περιεχόμενο της κούπας στον τούρκικο καμπινέ του, ρίχνοντας από πάνω τέσσερις κουβάδες νερό.
Μετά έγραψε ένα σημείωμα με το εξής περιεχόμενον: "ατυχής, αυτοκωνώ". Κατόπιν, πήρε μιαν ισχυρή ποσότητα βαλεριάνας, μανδραγόρα και οπίου και έπεσε σε σχεδόν κωματώδη κατάσταση.
Ο δόλιος Ζησιμόπουλος, αντί να πράξει τα προσυνεννοημένα εκμεταλλέυτηκε την εκ του εμφυλίου χαλαράν αντιμετώπισιν των υποθέσεων αυτοκτονιών υπό της χωροφυλακής, όπως προείπαμε, και βέβαιος ότι ουδείς αξιωματικός θα ήτο εις θέσιν να γνωρίζει την λεπτήν ορθογραφικήν διαφοροποίησιν των λέξεων "αυτοκονία" και "αυτοκωνεία", έχτισε με κονίαμα τον δυστυχήν πλην σατανικόν Λάκην.
Ο αρχιχωροφύλαξ Ανδρόνικος Λεμπεσόπουλος που ανέλαβε την "υπόθεσιν αυτοκονίας Λεοπόλδου Κουτράμπαλλη, εξ Ικαρίας, ιδιώτου" ουδόλως ησχολήθη με το γεγονός ότι είναι σχεδόν αδύνατον να χτιστείς μόνος σου για να αυτοκτονήσεις, πολλώ μάλλον δεν ησχολήθει με τα ορθογραφικά της υποθέσεως.
Σήμερον, εις επίρρωσιν των λεγομένων μου, εις την θέσιν του πάλαι ποτέ αδόξου θεάτρου ΜΑΙΝΑΣ κείται το ΜΕΓΑΡΟΝ ΖΗΣΙΜΟΠΟΎΛΟΥ.
Hello. This work is very good. Have a good weekend. Thank you.
' see you in the loony bin. david santos
Για να εξηγηθώ, κουβέντα να γίνεται:
Δεν αναφέρθηκα σε κρίση, ούτε έκρινα.
Αναφέρθηκα στο "(Ορκιστήκαμε έκτοτε, τουλάχιστον, να μην παρασύρουμε άλλους να παίζουν παιχνίδια με λέξεις)." και το πήγα ακόμα παραπέρα.
Έτσι, μπας και μεγαλώσει η ζήτηση και αρχίσουν επιτέλους τα περίπτερα να πουλάνε μπαγλαμάδες και χορδές για 30 λεπτά. Ή για να βγούνε προγράμματα midi, freeware, και να παίζουμε, όπως με τα ζάρια, χωρίς να μας κρίνουν και να κρίνουμε.
Έβλεπα προχθές ένα ντοκυμαντέρ για τον Ροστροπόβιτς και την Βισνέφσκαγια, γύρισε κάποιος από δίπλα και είπε για ένα κομμάτι του Πεντερέτσκι: "Αυτό δεν είναι μουσική, είναι θόρυβος", το ίδιο θα μπορούσε να πει κάποιος και για το παίξιμο του Τσάρλυ Πάρκερ (ο οποίος, παρεπιπτόντως, ήταν δεύτερος ξάδελφος του σπάιντερμαν) ή ο Κολτρέιν.
Εγώ μπορεί να θεωρώ το κελάηδημα των πουλιών μουσική, άλλοι δεν το συγκαταλέγουν εκεί.
Η κριτική (άποψη εκφέρω) στην τέχνη ή αυτό που ο καθένας "νομίζει" τέχνη, περισσεύει, όταν δεν γίνεται για προσωπική καλλιέργεια και διαμόρφωση της προσωπικής αισθητικής, παρά εξυπηρετεί την πρόθεσή μου π.χ. να φανώ έξυπνος σε τρίτους μέσα από το σχολιασμό της δουλειάς κάποιου άλλου.
Αυτό ταιριάζει τόσο στον ανώνυμο που κάνει ένα σχόλιο, όσο και στον κριτικό κατ' επάγγελμα.
Τίποτα δεν απαγορεύεται σε κανέναν, όμως, όταν πρόκειται περί νομισμάτων.
Καλημέρα
Καλημέρα αγαπητέ ανώνυμε. Ορθώς τα λέτε.
Αυτό που προσπάθησα να πω, αρκετά βιαστικά και ίσως γι αυτό επιθετικά, (όχι όμως προσωπικά επιθετικα) είναι ότι για ένα μουσικό παιχνίδι οι παράγοντες θα πρέπει να είναι εξωμουσικοί για να μπορεί να παίξει ένας μη μουσικός - βλέπετε το μυαλό το πρωί λειτουργεί πιο καθαρά και διατυπώνει σαφέστερα. Και εδώ μπαίνει ένα "ηθικόν δίλλημα". Αν αυτό που θα προκύψει από το παιχνίδι είναι τελικά "ωραίο" τι γίνεται; (Συνήθως βέβαια αυτό που προκύπτει είναι απλώς "λιγουλάκι ενδιαφέρον", και επαφίεται στο ηθικό έρμα του παίχτη, αν θα σταθεί τίμια απέναντί του. Δε σας κρύβω ότι έχουν υπάρξει πολλοί που έχουν με τεράστια υπογραφή υπογράψει τα αποτελέσματα ενός παιχνιδιού όπως το παρακάτω).
Αν για παράδειγμα παραμετροποιήσουμε δύο χαρακτηριστικά του ήχου, το ύψος και τη διάρκεια αντιστοιχώντας τα με τα 12 αθροίσματα των ζαριών μπορούμε να φτιάξουμε μια μελωδία-παιχνίδι ως εξής:
ύψη:
2=Do#, 3=Re, 4=Re# κλπ. Επειδή θα μας λείπει το 1=Do ως 1 και ως 12=Si μπορούμε να θεωρούμε εναλλάξ τις εξάρες.
Επειδή των 12 φθόγγων δεν ορίζεται το ακριβές ύψος σε οκτάβες (πχ το 5 είναι το mi, αλλά ποιό mi; αν μιλάμε για κιθάρα η μπάσα χορδή, το καντίνι, ενδιάμεσά τους...κλπ, αν μιλάμε για πιάνο αντιστοίχως ποιό ακριβώς πλήκτρο mi;) δεν έχουμε παρα να παραμετροποιήσουμε και αυτό με ένα ζάρι, δηλ. το 1 θα αντιστοιχεί στην χαμηλότερη οκτάβα, το 2 στην αμέσως ψηλότερη κλπ.
Αντίστοιχα παραμετροποιούμε και τις διάρκειες. Θεωρούμε μία διάρκεια βασική, πχ το 16ο την αντιστοιχούμε με το 1, οπότε το 2=1/8, το 3=1/8 + 1/16 κλπ.
Απόφασίζουμε πόσες φορές θα ρίξουμε τα ζάρια και..... προκύπτει "η μελωδία της τύχης", η οποία αν δεν αρέσει σε μας, μπορεί να αρέσει σε κάποιον άλλον, και οποωσδήποτε στην τύχη.
Αντιλαμβάνεστε βέβαια, ότι μπορούμε να παραμετροποιήσουμε και το ηχόχρωμα και την ένταση με παρόμοιο τρόπο. Και να συνδυάσουμε μελωδίες που θα ακούγονται ταυτόχρονα, θα διαλέγονται κλπ. Μπορούμε να οργανώσουμε μια σειρά από ηχητικά συμβάντα και με ζαριές να ορίσουμε τη σειρά τους.
Αυτό είναι ένα μουσικό παιχνίδι.
Η "τέχνη" του βρίσκεται στην οργάνωση των παραμέτρων και των κανόνων. Σας παρουσίασα μια χοντροκομμένη εκδοχή του. Μπορεί όμως η οργάνωση να γίνει τόσο κομψά που τουλάχιστον αυτή θα είναι ένα έργο τέχνης.
Υποψιάζομαι πως αν αυτό που θα προκύψει από το παιχνίδι είναι τελικά "ωραίο", θα γίνει το ίδιο περίπου με αυτό που θα γινόταν αν ήταν "ωραίο" αυτό που θα προέκυπτε από το παιχνίδι των λέξεων στο οποίο συμμετείχατε πολύ πετυχημένα, τόσο εσείς, όσο και άλλοι πολλοί.
Κάποιος γνωστός, χρησιμοποίησε το "παιχνίδι της ζωής" του Κόνγουεϊ για να δημιουργήσει ακολουθίες ήχων.
Πολύ σωστά, το αποτέλεσμα ήταν "λιγουλάκι ενδιαφέρον"
Βέβαια, τόσο στο παιχνίδι των λέξεων, και λιγότερο στο παιχνίδι των "φράσεων" (ή "θέσεων" αν προτιμάτε), η τύχη απασχολεί κατά κύριο λόγο το μέρος της επιλογής της πρώτης ύλης, και όχι της σύνταξης και εμπλουτισμού αυτής.
Όλα αυτά βέβαια, αν αυτός που παίζει έχει κάποιου είδους πρόσβαση στη μουσική, για να αποκωδικοποιήσει τις "τυχαίες φράσεις" και επανακωδικοποιήσει το αποτέλεσμα.
Αλλά από την άλλη, ο κάθε ένας, μπορεί να χρησιμοποιήσει μόνο εξωτερικές πηγές, μουσικές φράσεις, για να φέρει αποτέλεσμα. Ενίοτε πολύ περισσότερο ενδιαφέρον από "λιγουλάκι".
Και στο finale-sibelius, αν επιθυμώντας ένα τέτοιο παιχνίδι, ούτε έτσι δεν βρείτε άκρη, δε χρειάζεται να παρασύρετε τους άλλους να κάνουν τέτοια παιχνίδια με τον ίδιο τρόπο που σας παρέσυραν να κάνετε αυτό το παιχνίδι με λέξεις. Με πρόσκληση τέτοια που να μην γνωρίζετε τα μέσα (και τη διάθεση) που ο καθείς μπορεί να διαθέτει.
Καλημέρες ξανά.
Ευχαριστώ για την απάντηση.
Όντως έτσι τα βλέπω κι εγώ τα πράγματα (με άλλες διατυπώσεις ίσως).
Το πρώτο link σας μου θύμισε ένα άλλο παιχνίδι που έπαιζα στον Atari. Το Kadinsky. Ήταν μια πλατφόρμα με τα βασικά γεωμετρικά (;) μοτίβα του Καντίνσκι, με τα οποία μπορούσες να σχεδιάσεις κάτι "α λα Καντίνσκι" και μετά πατώντας ένα κουμπάκι να ακούσεις το σχέδιο σου - ο χρόνος έρρεε από τα αριστερά προς τα δεξιά, οι διάφορες γραμμές και τα στίγματα αναλόγως του μεγέθους αποδίδονταν ως διάρκειες και ως τονικά ύψη, τα συμπαγή σχήματα ως clusters. Κάποια πραγματάκια, όπως το φθογγικό υλικό - κλίμακες, μπορούσαν να παραμετροποιηθούν. Ουσιαστικά ήταν μια εκλαικευμένη εκδοχή (και πολύ light)της ΠΟΛΥΑΓΩΓΙΑΣ του Ξενάκη, την οποία είχα δει να δουλεύει στο ΚΣΥΜΕ.
Το δεύτερο link σας παραπέμπει σε μία από τις πιο πρωτότυπες και αγαπημένες μου εκδοχές μουσικού παιχνιδιού. Είχα μάλιστα εντυπωσιαστεί όταν ιδιωτικώς είχα ακούσει αυτή τη σειρά κομματιών του Κουκουζέλη. Έκτοτε, είχα πειστεί ότι η διάνοια είναι που μετατρέπει την τεχνική σε τέχνη. Ή για να ακριβολογήσω, μια πλούσια τεχνική κατάρτιση σε έναν ατάλαντο άνθρωπο (αδιανόητο άνθρωπο) είναι εργαλείο για φρου-φρου - ένας ταλαντούχος άνθρωπος εφευρίσκει την τεχνική του. Και κατάλαβα ότι πολλές φορές η ακαδημαική τεχνική κατάρτιση δημιουργεί τέτοιες "υποχρεώσεις" που μπορεί να αυτάρεσκα να σε κάνει σκλάβο της, κι ενώ νομίζεις ότι εσύ είσαι ο αυτάρεσκος, τελικά η μόνη αυτάρεσκη είναι η τεχνική που σε έχει μετατρέψει σε κενόδοξο.
Τι τα θέλουμε..... άμα έχει κάποιος τον διάολο μέσα του.....
Πάντως με αυτούς μας τους διαλόγους έχουμε κάνει μπλογκ μέσα στο μπλογκ και πολύ μου αρέσει, ευχαρίστως το συνεχίζω.
Δημοσίευση σχολίου