ΚΑΛΑ ΒΡΥΑ ΙΙ (Πεταουνάτι Ζιγκονέλα - καταγραφή και αναστατική εκτέλεση)

Συνήθως λίγοι κλικάρουν σε λινκ. Αναδημοσιεύω προχθεσινά:

Την Αγγέλισκα τη γνώρισα το 1982 στο Σανέρμο, ένα σχεδόν ερειπωμένο και εγκαταλελειμμένο χωριό της Μάγνα Γκρέτσια. Ήταν μια χαριτωμένη ροδοκόκκινη γριούλα, παχουλή και κοντούλα. Το ‘τσουζε και με το παραπάνω. Έπινε γκράπα που έφτιαχνε η ίδια από μουσμουλοκούκουτσα. Είχε χηρέψει πριν καμιά 25αριά χρόνια και καμάρωνε δείχνοντας τη φωτογραφία του συχωρεμένου: «Ιο σόνο φελίτσια, έκουσα μόνο φοτοκραφία», έλεγε και γέλαγε σαρκαστικά. Μου τραγούδησε αυτό το τραγουδάκι και σημείωσα τα λόγια καθώς και τη μελωδία στο πεντάγραμμο. Δυστυχώς, το πεντάγραμμο το έχασα. Ίσως, αν η τύχη το φέρει και διαβάσει η Ρ.Κ. το ποστ μου αυτό, θα μπορούσε να παρακάμψει τα όσα άχαρα συνέβησαν μεταξύ μας και να μου στείλει την κασέτα της ηχογράφησης που από πείσμα τελικά είχε κρατήσει παρόλο που, υπό άλλες βεβαίως συνθήκες, είχε υποσχεθεί να μου χαρίσει – είμαι σίγουρος ότι θυμάται την διεύθυνσή μου…. 

Το τραγούδι της Αγγέλισκα:
Άντρα μου σπέρι κάτιο ρένο
πεταουνάτι ζιγκονέλα.
Το κάρο μου να πριπεράτι
α λα μουντάνα πεζαόλα.

Άντρα μου λέι τζίντζιρελα
ε στόλο τάτι τα τσαγκία.
Ιλ μόντου μόρου τιμου κάνι
ε παρά με παραμιτία.

Άντρα μου άλοκα κε όνι
όλα τέλον τα κορταμένο,
μένα ντε σόλο τιμορία
περ λα σκιάντι ε κιτόνο.

Ελεύθερη απόδοση:
Ο άντρας μου ελπίζει σε κάποιο θαύμα:
μια μικρούλα ευκίνητη.
Την καρδιά μου θα προετοιμάσει
να εξοριστεί στις ερημιές.

Ο άντρας μου μαζεύει ασπροκίτρινα ανθάκια
και μ’ αυτά στολίζει τα παπούτσια του.
Ξέρω τι κάνει όλη μέρα πίσω απ’ την πλάτη μου
και μετά ζητάει να τον παρηγορήσω.

Ο άντρας μου τα κατοικίδια ζώα και τα γαϊδούρια
τα θέλει όλα να ‘ναι χορτασμένα,
ενώ εμένα αποκλειστικά με δέρνει
με αφορμή το καπέλο του και το παλτό του.

Η Ρ.Κ. μου έστειλε την κασέτα. Την ευχαριστώ και δεν πρόκειται να την απασχολήσω ξανά.

Σανέρμο, 8 Αυγούστου 1982, Αιμιλιανού του ομολογητού.
Αγγέλισκα Καμαρόνο, τραγούδι: ΠΕΤΑΟΥΝΑΤΙ ΖΙΓΚΟΝΕΛΑ, καταγραφή Ρ.Κ.


Αναστατική εκτέλεση, σήμερα το μεσημέρι. Παίζει το συγκρότημα Γκαριττάνο, τραγουδά ο Μπερεκέτης

Περί πίστεως

"Εάν η πίστις ομολογηθήσεται, ουκ αν πίστις θεωρείται. Πίστις δε μη θεωρουμένη, ουδαμού και ληφθήσεται. Και ει τα πάντα ως άπαντα θεωρούνται, ως άπαντα ομολογηθήσονται. Εάν δε ομολογίαν παραδώσουσιν, ουκέτι παραδοθήσονται. Οι παραδοθέντες αποκληρώσουσιν τα λελυμένα, οι δε εκδοθέντες λύσωσιν τα παραδεδομένα. Και εγγύς ελθόντες οι ομολογούντες τοις πιστεύσασι, πιστεύσουσιν. Και οι μεν πιστεύσαντες ομολογήσουσιν θεωρίαν, οι δε εκ του πλησίον θεωρήσαντες, πίστιν. Θεωρούντες δε ημείς την ομολογίαν των πιστευσάντων, ληψόμεθα και την απαλλαγήν. Αμήν"
Πατρολογία ημετέρα VII, 728, δεξιόστροφος μετά κρουπίδος κιτρίνης. Αμπαλάτης: "δος μοι, δος μοι τα κάλη, και περιληφθήσεται το ευαγές περίπου"

ΚΑΛΑ ΒΡΥΑ

Την Αγγέλισκα τη γνώρισα το 1982 στο Σανέρμο, ένα σχεδόν ερειπωμένο και εγκαταλελειμμένο χωριό της Μάγνα Γκρέτσια. Ήταν μια χαριτωμένη ροδοκόκκινη γριούλα, παχουλή και κοντούλα. Το ‘τσουζε και με το παραπάνω. Έπινε γκράπα που έφτιαχνε η ίδια από μουσμουλοκούκουτσα. Είχε χηρέψει πριν καμιά 25αριά χρόνια και καμάρωνε δείχνοντας τη φωτογραφία του συχωρεμένου: «Ιο σόνο φελίτσια, έκουσα μόνο φοτοκραφία», έλεγε και γέλαγε σαρκαστικά.
Μου τραγούδησε αυτό το τραγουδάκι και σημείωσα τα λόγια καθώς και τη μελωδία στο πεντάγραμμο. Δυστυχώς, το πεντάγραμμο το έχασα. Ίσως, αν η τύχη το φέρει και διαβάσει η Ρ.Κ. το ποστ μου αυτό, θα μπορούσε να παρακάμψει τα όσα άχαρα συνέβησαν μεταξύ μας και να μου στείλει την κασέτα της ηχογράφησης που από πείσμα τελικά είχε κρατήσει παρόλο που, υπό άλλες βεβαίως συνθήκες, είχε υποσχεθεί να μου χαρίσει – είμαι σίγουρος ότι θυμάται την διεύθυνσή μου….

Το τραγούδι της Αγγέλισκα:

Άντρα μου σπέρι κάτιο ρένο
πεταουνάτι ζιγκονέλα.
Το κάρο μου να πριπεράτι
α λα μουντάνα πεζαόλα.

Άντρα μου λέι τζίντζιρελα
ε στόλο τάτι τα τσαγκία.
Ιλ μόντου μόρου τιμου κάνι
ε παρά με παραμιτία.

Άντρα μου άλοκα κε όνι
όλα τέλον τα κορταμένο,
μένα ντε σόλο τιμορία
περ λα σκιάντι ε κιτόνο.

Ελεύθερη απόδοση:
Ο άντρας μου ελπίζει σε κάποιο θαύμα:
μια μικρούλα ευκίνητη.
Την καρδιά μου θα προετοιμάσει
να εξοριστεί στις ερημιές.

Ο άντρας μου μαζεύει ασπροκίτρινα ανθάκια
και μ’ αυτά στολίζει τα παπούτσια του.
Ξέρω τι κάνει όλη μέρα πίσω απ’ την πλάτη μου
και μετά ζητάει να τον παρηγορήσω.

Ο άντρας μου τα κατοικίδια ζώα και τα γαϊδούρια
τα θέλει όλα να ‘ναι χορτασμένα,
ενώ εμένα αποκλειστικά με δέρνει
με αφορμή το καπέλο του και το παλτό του.

Η ΣΤΑΚΑ του papeerte

σε ηχογράφηση ζωντανή να σπαρταράει σα στάκα

Στη γούρτσα κα στη ρεματιά
λιγκόνιζε μιά στάκα.
Εδιάκα τη μανίκωσα
και κάνω να τσαρδίσω.

Στο ρούπι ζα την τσέπη μου
μού κοψε μιάνε ζάγκλα,
μου λάκιξε η πονηργή
και μ’ άφησε σουλάτο.

Σύρω να πω στη γιούπα μου
χρουπάδι να μου σάξει,
σα τσαναβγώ στη ρεματιά
τη στάκα να τσουρίξω.

παίζει το συγκρότημα παραδοσιακής μουσικής "Γκουρτσοπούλα", τραγουδάει ο Γεράσιμος Μπερεκέτης

------------------------------------------------------
Εξηγούμαι: πρόκειται για απομίμηση  δημοτικού τραγουδιού (δημοτικό τραγούδι μαϊμού), ή μήπως τελικώς είναι δημοτικό τραγούδι (τι του λείπει;):
υπερλεξιστικοί στίχοι: Σταμάτης Αθανάσουλας (κάποτε Hamarn Papeerte)
μουσική "a la maniere?": Γιώργος Χατζημιχελάκης

Ενδιαφέρον Δημώδες Άσμα ....

από τον hamarn papeerte.

Ειδικά σε σένα Πετεφρή θα αρέσει πολλά.

Τέρμα τα γκάζια

Τους ξοφλημένους…. Όταν βλέπω τα γερόντια στις πορείες να λιποθυμάνε αναρωτιέμαι γιατί δεν τους έχουνε πετάξει ακόμα στα σκουπίδια. Γιατί αυτή η ρημάδα η κενωνία των νεαζόντων πολιτικών δεν έχει μια συνέπεια να συμπεριφερθεί ευθέως; Θρασύδειλα τους οδηγεί βαθμιαία στην εξαθλίωση αντί να τους πάει κατευθείαν στα κρεματόρια.

Πενηντάρηδες καιρός να τα μαζεύουμε. Κανείς δεν χρειάζεται μια μηχανή που επιτέλους κατανόησε ότι πρέπει να δουλεύει στο ρελαντί για να μακροημερεύσει.

ΤΩι ΑΓΝΩΣΤΩι ΛΕΞΙΛΟΓΙΩι

Ο Δήμος σας διοργανώνει μια εκδήλωση με θέμα την παράδοση. Ως εκπρόσωπος της μαθητικής σας κοινότητας αναλάβατε τη σύνταξη ενός κειμένου που θα εκφωνηθεί στην εκδήλωση. Σ’ αυτό να αναφέρετε τις αιτίες για τις οποίες πολλοί νέοι σήμερα έχουν απομακρυνθεί από την παράδοση και να προτείνετε τρόπους επανασύνδεσής τους με αυτήν (500-600 λέξεις).

από εδώ

......ο γενικός γραμματέας του υπουργείου Παιδείας Δημήτρης Πλατής δήλωσε στο ΣΚΑΪ ότι ζητούμενο είναι ο μαθητής να μπορεί να εκφραστεί και όχι να γνωρίζει και την τελευταία λέξη...... "Ας μην ξεχνάμε, πρόσθεσε, και τους αλλοδαπούς μαθητές"...

"Ο καθείς και τα όπλα του, είπε" (Ο. Ελύτης)

Ο Δήμος μας είναι πάρα πολλοί καλό παιδί. Φέρετε σε όλους ευγενικά και τον αγαπάμε όλοι. Είναι εξιπαιρετικός. Πέρσι που δούλεβε σε ένα μπαρ για να βγάλει το χαρτζιλίκι του, εμάς που ήμαστε συγκενοίς του μας σερβίριζε αμέσος κι όχι μόνο εμάς αλλά και όλη τη κοινότητα. Και στο τέλος έμενε μέχρι το τέλος να παραδόση τα λεφτά στο αφεντικό. Ποτέ δεν πήγενε να γλιτόσει τη παράδοση. Ενώ κάτι άλλα γκαρσόνια και κλέβανε και καθηστερούσανε. Αυτά τα γκαρσόνια οι αλβανοί πρέπει να επανασυνδεθούνε. Τότε θα καταλάβουνε ότι όλοι είμαστε ίσοι. Και για να το καταλάβουνε δεν χρηάζοντε πολλά λόγια.

Υ.Γ. "Χρόνια και χρόνια ασχολιόμουνα με το τραγούδι και πάντα βρε παιδί μου είχα την εντύπωση ότι ο Δήμος Μούτσης είναι μια περιοχή μεταξύ Αλίμου και Καλαμακίου........."

ΤΗΣ ΚΑ?ΟΜΟΙΡΑΣ

Η εμφάνιση της Καλομοίρας στη Γιουροβίζιον ήταν χωρίς ψεγάδια, ακολουθώντας τις σύγχρονες ροπές. Σε τίποτα δεν θύμισε τα ανδροειδή που την συναγωνίστηκαν, αλλά ούτε και τα παρωχημένα στυλ που είχαν οι εμφανίσεις περασμένων καλλιτεχνών, οι οποίες είναι υπόδικες για το ότι η Ελλάδα είχε εξοβελιστεί από τις πρώτες θέσεις.

ΓΛΩΣΣΑΡΙ με βάση τις διευκρινίσεις της επιτροπής του ΥΠΠΟ στις σημερινές πανελλήνιες εξετάσεις (20-5-08)
δείτε και εδώ
1. ψεγάδια: ελαττώματα
2. περασμένων: ανθρώπων που έχουν φύγει από τη ζωή (σ.σ. επί τω προκειμένω την καλλιτεχνική)3. υπόδικη: υπόλογη, ένοχη
4. ροπές: απόψεις
5. παρωχημένα: ξεπερασμένα
6. του ανδροειδούς: του ανθρωπόμορφου
7. εξοβελιστεί: διωχτεί
Τώρα τί να πούμε για την εν λόγω επιτροπή (όχι της Γιουροβίζιον); Είναι ροπές αυτές που έχει; Είναι υπόδικη, υπόλογη άρα όπως η ίδια διευκρινίζει ένοχη!!!...?

ΘΥΡΑΘΕΝ

πίνακας του γρηγόρη


(λάδι σε καμβά της περιόδου
1970-1979).


Το εικονιστικό με την μορφή του ανθρωποειδούς αφορμάται από τα γλυπτά του, τις περίφημες κούκλες τού μετέπειτα "Κοσμικού Ανατομείου".



Έφτιαξα το υποκείμενον βιντεάκι βασισμένο σε αυτόν τον πίνακα ως απεικονιστικό διάμεσο ενός μικροτονικού πειράματος για σύνολο εννέα ξύλινων πνευστών (piccolo, flute, oboe 1, 2, 3, english horn, bassoon, contrabassoon 1, 2). Και μόνον η παρουσία 2 κόντρα-φαγκότων καθιστά δύσκολη έως αδύνατη την ζωντανή εκτέλεση. Γι αυτό το λόγο "καλέσω ουν τα ανθρωποειδή κακείνα με δοξάσουσιν". Τι ευτυχείς που σε αυτόν τον αιώνα ακούμε τα έργα μας πριν (και αν) εκτελεστούν όχι με το εσωτερικό αυτί μόνον αλλά και σε μορφή μακέτας, η οποία προ'ι'ούσης της τεχνολογίας γίνεται όλο και πιο πειστική. Ειδικά για ένα τόσο εξειδικευμένο πειραματισμό, οι ηλεκτρονικές ρέπλικες είναι σωτήριες.

Πασακάλια...*

σας δίνω το επαναλαμβανόμενο -έμμονο βάσιμο (basso ostinato), οι σκέψεις-εμφανής μελωδία δικές σας.....

*η πασακάλια είναι μία χορευτική φόρμα της δυτικής μουσικής κατά την οποία πάνω σε μία επαναλαμβανόμενη μελωδία του μπάσου χτίζεται μία επαναλαμβανόμενη επίσης αρμονική δομή και πάνω εκεί μια μελωδία που εξαρτάται από την επαναληπτικότητα, ωστόσο προσπαθεί να ανανεώνεται κάθε φορά -οι δικές σας σκέψεις επί το προκειμένω.
"Αν έχεις διαφύγει την πιθανότητα να είσαι ανάμεσα σε αυτούς από τους οποίους θα προκύψουν οι 200.000 νεκροί ενός τυφώνα, διαθέτεις υπολογιστή και είσαι μπλόγκερ, επί πλέον δε ασχολείσαι με τα της πνευματικής ζωής και δη με την μουσική, την σύγχρονη, και μάλιστα με ένα ύφος που τάχα διαφοροποιείται από τα τρέχοντα ρεύματα και το οποίο πηγάζει από την ιδιαίτερη ασχολία σου με την παραδοσιακή μουσική και μάλιστα την ελληνική, την οποία αντιμετωπίζεις ως ρευστόν δημιούργημα ιδεολογιών και άρα και από αυτήν αποστασιοποιείσαι, θεωρώντας κύριο μέλημά σου να απορείς και να διαφεύγεις από τη μανούλα σου και όσα αυτή είχε υπολογίσει για σένα να γίνεις, ενώ παραλλήλως απολαμβάνεις τη μακαρονάδα της κάθε Κυριακή, σέβεσαι τους δασκάλους σου ανεξαρτήτως από το αν τους εκτιμάς, παίρνεις συν τω χρόνω κάποια παραπανίσια κιλάκια, ωστόσο συντηρείσαι και προσπαθείς να είσαι ερωτικά μάχιμος τουλάχιστον με το βλέμμμμα, και επιπλέον διαθέτεις την πολυτέλεια να απολαμβάνεις ένα μολτ ουίσκι και να θεωρείς ότι επαρκέστατα καλλιτεχνίζεις και τέλος εφόσον συμβιώνεις με έναν άλλον άνθρωπο τον οποίο λες ότι αγαπάς , τότε είσαι εγώ – πολύ θα ήθελα να γνωριστούμε για να σε φτύσω, [:αλλά και να σε συγχαρώ που σχεδόν δαρβινικά διέφυγες από την πιθανότητα να είσαι ανάμεσα σε αυτούς από τους οποίους θα προκύψουν οι 200.000 νεκροί ενός τυφώνα, διαθέτεις υπολογιστή και είσαι μπλόγκερ, επιπλέον δε ασχολείσαι με τα της πνευματικής ζωής και δη με την μουσική, την σύγχρονη, και μάλιστα με ένα ύφος που τάχα διαφοροποιείται από τα τρέχοντα ρεύματα και το οποίο πηγάζει από την ιδιαίτερη ασχολία σου με την παραδοσιακή μουσική και μάλιστα την ελληνική, την οποία αντιμετωπίζεις ως ρευστόν δημιούργημα ιδεολογιών και άρα και από αυτήν αποστασιοποιείσαι, θεωρώντας κύριο μέλημά σου να απορείς και να διαφεύγεις από τη μανούλα σου και όσα αυτή είχε υπολογίσει για σένα να γίνεις, ενώ παραλλήλως απολαμβάνεις τη μακαρονάδα της κάθε Κυριακή, σέβεσαι τους δασκάλους σου ανεξαρτήτως από το αν τους εκτιμάς, παίρνεις συν τω χρόνω κάποια παραπανίσια κιλάκια, ωστόσο συντηρείσαι και προσπαθείς να είσαι ερωτικά μάχιμος τουλάχιστον με το βλέμμμμα, και επιπλέον διαθέτεις την πολυτέλεια να απολαμβάνεις ένα μολτ ουίσκι και να θεωρείς ότι επαρκέστατα καλλιτεχνίζεις και τέλος εφόσον συμβιώνεις με έναν άλλον άνθρωπο τον οποίο λες ότι αγαπάς , τότε είσαι εγώ – πολύ θα ήθελα να γνωριστούμε για να σε φτύσω:] perpetuo >>>>>>

ΠΕΡΑΝ ΤΟΥ ΤΟΠΙΟΥ

μουσική ανάγνωση μιας ελαιογραφίας του γρηγόρη σεμιτέκολο (1997, 60 x 100 cm).

Πολλές φορές, περιδιαβαίνοντας τα μεταμουσικά τοπία του Γρηγόρη Σεμιτέκολο, βλέπω να αναδύεται ο ήχος ενός όμποε. Αναζητώντας μια γλώσσα μέσα στον κόσμο της μικροτονικής μουσικής, πριν ένα μήνα έγραψα ένα κομμάτι για σόλο όμποε. Μέσα από την ηλεκτρονική μακέτα του, άκουσα να αναδύεται ένας αγαπημένος μου πίνακας του Γρηγόρη. Αποπειράθηκα μιαν ανάγνωσή του σε αυτό το βιντεάκι.

Το κομμάτι το αφιέρωσα στον φίλο μου συνθέτη dsyk, άλλωστε προέκυψε μέσα από μια μεταμεσονύκτια τηλεφωνική μας συζήτηση. Προσμένω μία ζώσα ερμηνεία από τον εξαίρετο ομποΐστα Κώστα Τηλιακό. Στο βιντεάκι αυτό χρησιμοποιώ την αρκετά πειστική ηλεκτρονική μακέτα.

Ευτυχώς, γράφεται ακόμα

-ακούστε την αριστουργηματική INVETIO για 2 βιολιά του Δημήτρη Συκιά-
καθαρή μουσική

Τέρμα τα ούζα

Μόλις επέστρεψα από Χίο ..... τέρμα τα ούζα.

Ασχολήθηκα άμεσα με το να σβήσω ένα ανώνυμο σχόλιο στο προηγούμενο ποστ, το οποίο φαντάζομαι, όσο έλειπα, θα κόρδωνε επιχαίροντας των ευκαιριών της ανωνυμίας.

Συμφωνώ για το ΑΠΑΛΑΡΙΝΑ. Αρωματικό και ελαφρύ. Αλλά προτιμώ το 5αρι το ΤΕΤΤΕΡΗ και μάλιστα σκέτο, με κουκιά και κανένα γιαπράκι* για μεζέ, αλλά για μέχρι 3 ρακοπότηρα, μεσημέρι ώρα μιάμιση (η αγαπημένη ώρα γεύματος κάθε συνειδητού συνταξιούχου - εγώ είμαι συνταξιούχος πνεύματι) .... και μετά υπνάκος.

Και προσθέτω ότι το ούζο, το καλό και δυνατό ούζο, είναι εξαίρετο χωνευτικό .... αρκεί να μη χρειαστεί να χωνέψεις το ίδιο. Είπαμε το πολύ μέχρι 3 ρακοπότηρα, άντε για σένα 4. Αλλιώς νερώστε το, κάντε το τραπέζι σκακιέρα και τα καραφάκια πιόνια και βοήθειά σας.

Ο Θεός έδωσε και τα σιμέκο και τα πριμπεράν.

*ντολμαδάκι μινιόν, αμπελόφυλλο και λίγο γέμιση - όσο ρύζι τόσο κρεμμύδι. Ξέρω να τα τυλίγω, είναι τέχνη. Τα ταιριάζεις στο τσουκάλι και βάζεις από πάνω τους ένα πιάτο (ανάποδα, σαν κάσκα) - νερό μέχρι να καλυφθεί το χείλος του πιάτου. Βρασμός 3/4 της ώρας.

Μια ιδέα για τα ΠΡΟΣΕΧΩΣ ποστ - ορεξάτος γύρισα .... αχ, αυτός ο αέρας και το φως της Ιωνίας:

διαβάστε αυτό το άρθρο του Νίκου Δοντά από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της Μ.Παρασκευής

και επίσης αυτό το ημέτερον το οποίο συνδημοσιεύτηκε (ο τίτλος του δεν είναι δικής μου επιλογής, θα το τιτλοφορούσα ίσως "Τα στασίδια των ψαλτάδων μας παλκοσένικα;" αν ήταν, φυσικά, ποστ. Οι δημοσιογράφοι όμως ξέρουν καλύτερα -και το εννοώ- τι ταιριάζει ως τίτλος σε ένα δημοσίευμα).

δωρεάν διαφήμιση

στον Λάμπρο, τον Δημήτρη και τον Βαγγέλη (κατά σειράν προσελεύσεως).



Το ούζο, άμα είναι σωστό - και αυτό εξαρτάται απ' την παρέα - δεν συγκρίνεται με τίποτα. Κι άμα είναι και ΒΑΡΒΑΓΙΑΝΝΗ ακόμα καλύτερα.
ΟΥΖΟ ΒΑΡΒΑΓΙΑΝΝΗ. ΑΣΥΓΚΡΙΤΟ!

ανοιξιάτικο, ή emigrette

Καλύτερα διαβάστε πρώτα πριν δείτε, αλλά το βάζω πάνω-πάνω για να το δείτε.



Ο Πάνος θα πρέπει να ήταν το αγαπημένο μου παιδί του Μουσικού Γυμνασίου Παλλήνης. Επειδή αγαπούσα και αγαπώ όλα τα παιδιά αυτά, τους πρώτους μαθητές μου, αυτά τα παιδιά της πρώτης φουρνιάς, ο Πάνος φρόντισε κάποια στιγμή να διευκρινίσει τα αισθήματά μου, χαρίζοντάς μου την ωραιότερη ανάμνηση από εκείνα τα χρόνια - πάνε δεκαέξι χρόνια.......

Ο Πάνος όταν αποφοίτησε, ήρθε και με βρήκε στο Πρότυπο Μουσικό Κέντρο Πειραιά και γράφτηκε μαθητής μου στην Αρμονία, τον πρώτο κύκλο ανώτερων θεωρητικών μαθημάτων της μουσικής, τον βασικότερο. Αλλά την επόμενη χρονιά, προτίμησε να συνεχίσει με κάποιον άλλο δάσκαλο –τον εξαίρετο Μάρκο Μωυσίδη. Φαίνεται, ο Πάνος συναισθάνθηκε ότι η οικειότητά μας δεν θα τον βοηθούσε να συγκεντρωθεί. Μετά για λίγο καιρό χανόμασταν-βρισκόμασταν κι όταν πια τελείωσε με τον βασικό κύκλο των ανώτερων θεωρητικών, έχοντας πια πάρει και το πτυχίο της Φούγκας, ήρθε και με βρήκε και μου ζήτησε να γίνω δάσκαλός του στην Σύνθεση. Προσπάθησα να τον αποτρέψω, συστήνοντάς του άλλους δασκάλους, η σύνθεση δεν είναι αστείο πράγμα, η πείρα μετράει, και του πρότεινα να πάει να μαθητεύσει με κάποιον από τους συνθέτες της παλιότερης γενιάς, καταξιωμένο. Ο Πάνος μου είπε: «εσένα γουστάρω βρε παιδάκι μου».

Δυόμιση χρόνια κάνουμε μάθημα. Πριν από δυο-τρεις μέρες δώσαμε μαζί την πρώτη μας συναυλία. Στο φιλόξενο ATHENAEUM. Τα έργα του που ήδη από τα πρώτα σκίτσα μου άρεσαν πολύ, άρεσαν και στο κοινό - η Χλόη Καμπέρου, νέα πιανίστα, τα ερμήνευσε εξαιρετικά. Χάρισα στον δάσκαλό μου, τον Θόδωρο Αντωνίου, ένα εγγόνι.

Η ΑΝΑΜΝΗΣΗ

Ήταν η τρίτη μου χρονιά, ωρομίσθιος, στο Μουσικό Γυμνάσιο ήδη Λύκειο πλέον, Παλλήνης. Είχα δώσει εξετάσεις για καθηγητής Μουσικής του δημοσίου και είχα περάσει. Ήξερα, ότι με την λήξη της χρονιάς θα διοριζόμουν και θα έφευγα από το σχολείο αυτό. Το σκεφτόμουν καθημερινά και βάραινα. Το σχολείο αυτό το είχα ερωτευτεί. Είχα συχνά στιγμές που οι κερκόπορτες της συναισθηματικής τειχίσεως μου ήταν ορθάνοιχτες. Σε μία από αυτές, εν ώρα μαθήματος, γυρίζω στα παιδιά και με συγκίνηση που δεν ήταν φανερά αιτιασμένη τους λέω:

«Παιδιά, να ξέρετε, είστε πολύ τυχερά που βρίσκεστε εδώ. Ζείτε τώρα τα πιο ευτυχισμένα χρόνια σας και προσπαθείστε να πάρετε όσα περισσότερα μπορείτε από αυτό το σχολείο».

Και ο Πάνος σηκώθηκε, και κουβαλώντας το θρανίο του βγήκε έξω από την αίθουσα.


ΥΓ 1. Στο 1’.36’’ του κομματιού ακούγεται το κινητό κάποιου ζώου (ή το ζώον κάποιου κινητού).
ΥΓ 2. Από το δημόσιο σχολείο που διορίστηκα παραιτήθηκα την επόμενη χρονιά, χάριν ενός άλλου μεγάλου έρωτος –ξέρει ο Κουκουζέλης – του Πρότυπου Μουσικού Κέντρου Πειραιά (1994-1999).

Καλοφωνίξ

Ο Αρσένιος ο Μικρός, μελωδός πιθανώς του ύστερου 17ου αιώνα ή των αρχών του 18ου, δεν έχει αφήσει βιογραφικά ίχνη, παρά μόνον την υπογραφή του στα έργα του. Τον 17ο αιώνα η εκκλησιαστική μας μουσική γνωρίζει μιαν ακμή η οποία εκφράζεται με την καλλιέργεια μιας νέας μουσικής φόρμας που ονομάστηκε «Καλοφωνικός Ειρμός». Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή:

Ο ειρμός είναι δομική υπομονάδα μιας παλαιότερης φόρμας τής υμνολογίας μας, της φόρμας του Κανόνα. Ο Κανόνας, φόρμα που αναπτύχθηκε την εποχή του Δαμασκηνού ως απαύγασμα της νίκης των εικονολατρών, απαρτίζεται από 9 ωδές και κάθε ωδή έχει 4 στροφές εκ των οποίων η πρώτη ονομάζεται ειρμός, και επέχουσα θέση κεφαλής ακολουθείται από 3 πανομοιότυπες μετρικά και μελικά στροφές, που ονομάζονται ύμνοι. Κάθε ένας από τους 9 ειρμούς του Κανόνα, έχει δική του μετρική και δικό του μέλος. Ο Κανόνας, γενικά μελίζεται στο ειρμολογικό ή και σύντομο λεγόμενο μέλος. Φανταστείτε μια βασική χρονική μονάδα η οποία αντιστοιχεί σε διάρκεια στο χρόνο που κρατάει μια συλλαβή στον συνήθη λόγο της ομιλίας μας. Φανταστείτε την ως χρονική-μουσική ψηφίδα. Κάθε συλλαβή του Κανόνα ρυθμικά αντιστοιχεί σε μία χρονική-μουσική ψηφίδα, με εξαίρεση συλλαβές φορείς τόνου, ή καταληκτικές συλλαβές πριν από σημεία στίξεις, που κρατούν δύο χρονικές ψηφίδες. Συνολικά ο Κανόνας θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι μια τραγουδισμένη ομιλία. Και έρχεται να διαδεχτεί την αρχαιότερη φόρμα του Κοντακίου, η οποία απαρτίζεται από μία κεφαλή (το κοντάκιον) και 24 πανομοιότυπους μελικά ύμνους τους λεγόμενους και οίκους. Ο Κανόνας, ως εκ τούτου είναι μια πολυπλοκότερη φόρμα από αυτήν του Κοντακίου.
Αν το Κοντάκιο παρασταθεί ως Α, Α1, Α2, Α3,…….Α24, ο Κανόνας θα παρασταθεί ως Α, Α1, Α2, Α3, Α4 – Β, Β1, Β2, Β3, Β4………..Θ, Θ1, Θ2, Θ3, Θ4.
Και ενώ το Κοντάκιο συνήθως επικεντρώνεται νοηματικά στην αφήγηση ενός εορταζομένου θέματος, ο Κανόνας συνήθως επικεντρώνεται σε ένα δογματικό θέμα, στις πρώτες ωδές συσχετίζοντάς το με την προτύπωσή του στην Παλαιά Διαθήκη και στις ακολουθούσες ωδές με την ενσάρκωσή του στην Καινή, ενώ την Θ΄ ωδή αφιερώνει στην Θεοτόκο.

Ο Καλοφωνικός ειρμός, σε αντίθεση με τις διδακτικές προθέσεις που εκφράζονται στον Κανόνα, επιλέγει τον αισθητικό δρόμο της ύψωσης προς το θείο. Ο μελουργός, επιλέγει έναν ειρμό από κάποιον προγενέστερο κανόνα και τον μελίζει εκτενώς, αφιερώνοντας σε κάθε συλλαβή του πολλές χρονικές-μουσικές ψηφίδες. Ανήκει ο Καλοφωνικός ειρμός, ως εκ τούτου στο «αργόν» λεγόμενο είδος της μελοποιΐας. Το ποιητικό κείμενο του Καλοφωνικού ειρμού, ήδη γνωστό, και ακουσμένο μέσω του ψαλθέντος Κανόνα της εορτής κατά τον όρθρο, αναπλάθεται αφομοιούμενο και σχεδόν αποδομημένο ως αυτόνομη μακροσκελής μουσική φόρμα, προς το τέλος της θείας λειτουργίας για να υπηρετήσει ανάγκες παράτασης της, ώστε να μοιραστεί πχ σε ένα μεγάλο εκκλησίασμα το αντίδωρο. Στον Καλοφωνικό ειρμό, αναγνωρίζουμε πολλά στοιχεία μιας καθαρής μουσικής φόρμας, όπως η ανάπτυξη μέσω μοτίβων, η επανάληψη μουσικών φράσεων, και γενικά χαρακτηριστικά που προσιδιάζουν μάλλον σε φόρμες οργανικής μουσικής, έστω και αν παραμένει ένα είδος εντός των πλαισίων της φωνητικής μουσικής. Ο ποιητικός λόγος γίνεται αχθοφόρος μουσικών νοημάτων (ανταποδίδοντας την εξυπηρέτηση που είχε κάνει η μουσική στον Κανόνα).
Και ως πεδίον αισθητικής έκφρασης ανέδειξε ο Καλοφωνικός ειρμός μεγάλους συνθέτες κατά τον 17ο και 18ο αιώνα με κορυφαίο τον Πέτρο Μπερεκέτη, ο οποίος θεωρείται και πατέρας του μουσικού αυτού είδους.

Στο βίντεο αυτού του ποστ, του Κουκουζέλη ζωγραφούντος εμού δε καλο(;)φωνούντος, παρουσιάζεται ο πρώτος Καλοφωνικός Ειρμός της πρώτης έντυπης έκδοσης του Καλοφωναρίου, της συλλογής Καλοφωνικών ειρμών, χρηστικού βιβλίου της ψαλτικής, ο οποίος αυτός ο πρώτος καλοφωνικός ειρμός της συλλογής ανήκει στον Αρσένιο τον Μικρό.

ΠΟΛΥΧΡΟΝΙΟΝ

ΠΕΤΕΦΡΗι

ΣΥΝΑΥΛΙΑ εν όψει

ATHENAEUM
(Αδριανού 3, Θησείο, Σταθμός ΗΣΑΠ)

Παρασκευή 11 Απριλίου, 20.30έργα δωματίουΓιώργου Χατζημιχελάκη
και Παναγιώτη Λυκούδη

συμμετέχουν:Ολγα Αρτικοπούλου τσέλο
Χλόη Καμπέρου πιάνο
Παναγιώτης Λυκούδης τρομπόνι
Νέλλη Σεμιτέκολο πιάνοΑγγελίνα Τκάτσεβα τσίμπελΓιώργος Χατζημιχελάκης ούτι, μπεντίρ

Την συναυλία προεορτάζει θίγοντας επίσης με γλαφυρότητα ζητήματα περί σύγχρονης μουσικής σε αυτό το ποστ ο Αθήναιος και τον ευχαριστώ θερμότατα.
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

1. Ανάκρουση για την υποδοχή του νέου χρόνου (Γ.Χατζημιχελάκης, 2006)
βασισμένο στα Πρωτοχρονιάτικα Κάλαντα της Ρόδου

Αγγελίνα Τκάτσεβα τσίμπελ, Όλγα Αρτικοπούλου τσέλο
2. Κοντσερτίνο για τσίμπελ και κοντίνουο πιάνο & τσέλο (Γ.Χατζημιχελάκης, 2007)
μεταγραφή από το κοντσερτίνο για όμποε και σεξτέτο ξυλίνων πνευστών
I Allegretto calmo,
II Andante,
III Allegro
Αγγελίνα Τκάτσεβα τσίμπελ, Νέλλη Σεμιτέκολο πιάνο, Όλγα Αρτικοπούλου τσέλο

3. Emigrette για σόλο πιάνο (Π.Λυκούδης 2007)
σε μία κίνηση: Αndante-Αllegro-Αndante-Αllegro Μolto-Αdagio
Χλόη Καμπέρου πιάνο

4. Πέντε Μινιατούρες για τσίμπελ (Π.Λυκούδης 2006)
Ι Μoderato,
ΙΙ Αllegro,
ΙΙΙ Αndante,
IV Moderato,
V Allegro
Αγγελίνα Τκάτσεβα τσίμπελ


5. Ινβενσιόν για τσέλο (Γ.Χατζημιχελάκης, 2007)

Όλγα Αρτικοπούλου τσέλο


6. Κοντσερτίνο για τρομπόνι και πιάνο (Π.Λυκούδης, 2007)
Ι Grave,
ΙΙ Μoderato-Αndante-Μoderato,
ΙΙΙ Αndante,
IV Αllegro
Παναγιώτης Λυκούδης τρομπόνι, Χλόη Καμπέρου πιάνο

7. Δεύτερη Σουίτα για τσίμπελ και τσέλο (Γ.Χατζημιχελάκης, 2006)
τα μέρη βασίζονται σε βαλκανικούς και μικρασιάτικους χορευτικούς ρυθμούς
Ι Χορευτική Εισαγωγή,
ΙΙ Halay Havasi (βασισμένο σε μία καταγραφή του Μπέλα Μπάρτοκ από τη Μ.Ασία),
III Μπεράτι,
IV Σέρβικο,
V Παϊντούσκα
Αγγελίνα Τκάτσεβα τσίμπελ, Όλγα Αρτικοπούλου τσέλο

8. Εαρινό (Γ.Χατζημιχελάκης, 2008)
για δύο πιάνα, τσίμπελ, τρομπόνι, τσέλο, ούτι, μπεντίρ και 6 εκτελεστές

Γιώργος Χατζημιχελάκης ούτι, μπεντίρ, Παναγιώτης Λυκούδης τρομπόνι, Αγγελίνα Τκάτσεβα τσίμπελ, πιάνο, Νέλλη Σεμιτέκολο πιάνο, Χλόη Καμπέρου πιάνο, Όλγα Αρτικοπούλου τσέλο, πιάνο

VENUS I, μικρονυχτογραφία

μια προσπάθεια συμπύκνωσης σε μικρή φόρμα, ιδεών που θα μπορούσαν να αναπτυχθούν σε μεγάλη φόρμα.

Απεικονιστική (προγραμματική) και απόλυτη μουσική / απόπειρα παραδειγματικού ορισμού

Απεικονιστική (προγραμματική) μουσική: Παίρνω δύο προβατοκουδούνες και ως μέρος ή και όλον κάποιου έργου μου (συμφωνικό, δωματίου, ηλεκτρονικό, σόλο για 2 προβατοκουδούνες) τις κάνω να ηχούν παρόμοια με το να ήταν κρεμασμένες στους λαιμούς δύο κριαριών / "γκλαν-γκλαν τα σήμαντρα της ερημίας". Η ένταξή τους στο έργο θα είναι υπο/αναμνηστική.

Απόλυτη μουσική: Παίρνω δύο προβατοκουδούνες και παίζω "εβγάζοντας" οιαδήποτε σχήματα (αλλά και ήχους ορισμένους) δεν θυμίζουν το ήθος των ήχων που θα έβγαζαν αν ήταν κρεμασμένες στους λαιμούς δύο κριαριών. Η ένταξή τους στο έργο, (ακόμα και αν πρόκειται για έργο με σόλο προβατοκουδούνες) θα είναι δομική.