17 σημειώματα για πιάνο

17 σημειώματα για πιάνο 1~7





17 σημειώματα για πιάνο 8~17



κατεβάστε, αν το επιθυμείτε, το μουσικό κείμενο σε pdf

και τα κομμάτια μεμονωμένα σε mp3:
1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17

ΦΟΛΚΛΟΡΙΚΟΝ ΟΞΥ

Η ΕΠΑΦΗ (με πολλαπλή μεταγλώτισση)

επάνοδος

Επιτόπια κρουαζιέρα

Επιστροφή στην πόλη.
Σήμερα το εμπέδωσα.
Εδώ που οι εποχές μοιάζουν με συναινετικό διαζύγιο. Και τα δύο μέρη καταληκτικά συμφωνούν:«Απαίσια ήταν τέως αγάπη μου, αλλά ευτυχώς στο τέλος τα βρήκαμε».

Στο μπαλκόνι. Αξημέρωτα. Χατζηκυριάκειο. Από μακριά ακούγεται το πάρτι ενός κρουαζιερόπλοιου. Βραδιά ελληνικής μουσικής. "Mou fages ola ta daktylidia". Θα έχουν φάει τα κεφτεδάκια τους και τώρα κουλέρ-λοκάλ. Ζεϊμπέκικα της συμφοράς. Κάποιος απόφοιτος του ζορμπαδισμού φέρνει τις βόλτες του, υποθέτω, στο κατάστρωμα. Παλαμάκια ωρίμων τουριστριών, κάποιες από αυτές ίσως εικοσπεντάρες να παραθέρισαν στην Ίο. Τώρα γέρνουν στους ώμους των απολύτως αγγλόφωνων συζύγων τους και καθώς ένα παρηγορητικό αεράκι αποστρέφει τους απόηχους (3-0 νικήσαμε το Λουξεμβούργο), αναδεικνύεται το τραντζιστοράκι του γείτονα: «Μία είναι η ουσία». Όρεξη που έχει ο κόσμος…. Δύο παρά, ξημερώματα. Δεν πας να κοιμηθείς, ρε φίλε, να ησυχάσει το κεφάλι μας….

Είμαι κουρασμένος και φορτωμένος. Αξημέρωτα ξύπνησα και χθές. Το ‘παιξα ύπνος – ξύπνιο για κανένα μισάωρο. Είμαι σε μια ηλικία που ακόμα δεν είμαι σίγουρος αν έχω χορτάσει ύπνο ή απλώς είμαι νευρικός λόγω αδιευθέτητης λίμπιντο. Έξι παρά δέκα για να αβαντάρω την πιθανότητα να ξανακοιμηθώ ανοίγω τηλεόραση. Ετ2 που έχει τα ντοκυμαντέρ. Έπεσα στην …. έπαρση σημαίας. Δεν το πιστεύω! Ακόμα τα κρατικά κανάλια κάνουν έπαρση σημαίας με υπόκρουση τον Εθνικό Ύμνο: Ακρόπολη, Σημαία, Ακρόπολη, Καρυάτιδες, Σημαία, Ηνίοχος, Σημαία, Τελετή Αφής, η Πρωθιέρεια με τη Φλόγα, Σημαία, ο Ανάβατος της Χίου (μπα, έχουμε και μεσαιωνικό παρελθόν;), ξανά κολώνες, Παρθενώνας…Τέλος. Η σημαία ανεμίζει. Ξημέρωσε.

Το χάλι μας.

"Θα ζήσω ελευθερο πουλί", επιμένει ο από καταστρώματος dj.
Αχ, που είσαι Φαβιέρου κι άγιε μου Νείλε με τον Μπαρμπα-Τάσο και το μαντολίνο του να κελαδάει.

La Musique Arabe

Κατακαλόκαιρο, που ο κόσμος λούεται και ραίνεται, ο φίλος μου ο Γιάννης αγρυπνούσε. Μου τηλεφώνησε ένα πρωί και μού ‘πε:

-Βρήκα στο e-bay έξι αντίτυπα, ανάτυπα της παλιάς έκδοσης του La Musique Arabe του Rodolphe d’ Erlanger. Θα παραγγείλω μια σειρά για μένα και σκέφτηκα μήπως θα τα ήθελες κι εσύ. Είναι 6 τόμοι.

Τα βιβλία αυτά, ήδη κατά την δεκαετία του ’90 σπανία εξαντλημένη έκδοση του ’30, με δέος που σκέπαζε τη ζήλια τα κοιτούσα στη βιβλιοθήκη του συχωρεμένου του φίλου μου, του μουσικολόγου Μάριου Μαυροειδή*. Και όχι σε πρωτότυπη μορφή. Δεμένες φωτοτυπίες. Τα είχε δανειστεί και φωτοτυπήσει από το άβατον: τη βιβλιοθήκη του Σίμωνος Καρά. Όταν τα φυλλομέτρησα, δεν με έσκιασε μόνον το κόστος των φωτοτυπιών. Ήταν τόσο κακοφωτοτυπημένα που δεν τους επιτρεπόταν να παίξουν ρόλο προτύπου. Κι έτσι άφησα τους επίζηλους έξι τόμους να εξακολουθήσουν την βαρκάδα τους στην λίμνη των μετεφηβικών μου ουτοπικών αναζητήσεων.

ο μουσικολογιώτατος Αλ Φαραμπί (872-951)



-Φυσικά και τα θέλω, Γιάννη. Σε ‘φχαριστώ. Μού ‘φτιαξες τη μέρα. Θα μοιράσουμε και το κόστος αποστολής.

Χθες ο Γιάννης μου τηλεφώνησε. Με είχε ειδοποιήσει ήδη με mail. « Ήρθε το πράμα.»

-Γιάννη, σε ‘φχαριστώ. Πες μου πόσο κάνουν και υπολόγισε και τα μισά έξοδα αποστολής.
-Σκεφτόμουν να στα κάνω δώρο για τη γιορτή σου…
-Μα η γιορτή μου έχει περάσει… Κι εγώ τι δώρο θα σου κάνω;
-Θα μου κάνεις όταν έρθει η γιορτή μου.

Σήμερα πέρασε ο Γιάννης από το ωδείο και μου έφερε τα βιβλία, σε μια χάρτινη τσάντα.

-«Πώς θα τα βγάλεις πέρα με τα γαλλικά. Ξέρεις γαλλικά;» Τον ρώτησα.
-Όχι, αλλά από μια ματιά που παλιά είχα ρίξει στην Εθνική Βιβλιοθήκη, είδα ότι οι περισσότερες λέξεις είναι ορολογίες μουσικές που τις καταλαβαίνω.
-Έ, τότε θα τα βγάλω πέρα κι εγώ. Στο σχολείο μάς είχαν μάθει γαλλικά.


Και τότε μου είπε και τα παραλειπόμενα:

-« Η γαλλίδα που τα πούλαγε στο e-bay, στην αρχή μου έγραψε ότι δεν μπορούσε να τα πουλήσει στην Ελλάδα. Δεν ήξερε γρυ αγγλικά - δεν ήξερε ότι η Ελλάδα ανήκει στην ευρωζώνη- και προσπαθούσα να της γράψω στα γαλλικά μέσω του μεταφραστή του google. ... Χαμένοι στη μετάφραση.... Μετά κι εγώ δεν είχα καταλάβει, ότι δεν πουλούσε 6 αντίτυπα, αλλά με τον αριθμό 6 υπονοούσε τους 6 τόμους μίας και μόνης σειράς…».

Αποσβολώθηκα.

-Δηλαδή, εσύ δεν πήρες για σένα; Αγόρασες τα μοναδικά αντίτυπα και μου τα κάνεις δώρο;

Κι αντίκρυσα ένα υγρό βλέμμα. Όμοιο με το βλέμμα του Αλ Φαραμπί, όπως εκείνη τη στιγμή το οραματίστηκα. Ευγενικό μιας άλλης εποχής. Που μου επέβαλε ιπποτικά να δεχτώ το δώρο.



*Μάριου Μαυροειδή: ΟΙ ΜΟΥΣΙΚΟΙ ΤΡΟΠΟΙ ΣΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΜΕΣΟΓΕΙΟ (εκδόσεις ΦΑΓΚΟΤΟ)

ΚΑΤΑΠΕΛΤΑ, ΕΛΕΟΣ

Έκτη γυμνασίου,1976.
Μαθηματικός μας ο υποδιευθυντής. Ατάλαντος μαθηματικός, κατάλληλος για το "κλασσικό" τμήμα, διεφύλασσε την αίγλη του αξιώματός του με διπλωματική άσκηση μιας τυπικής αυστηρότητος και κυρίως με την σιωπηρά υπόσχεση, διαρκώς αποτυπούμενη στο παιχνιδιάρικο επαρχιώτικο βλέμμα του: «Μη με ζορίζετε και θα σας βάλλω σε όλους πάνω από 18».

Κάποια φορά τόνε ζορίσαμε. Και με φασαρία, αλλά κυρίως με υπεροψία για τα μαθηματικά κολλυβογράμματά του, τα οποία περιορίζονταν στην διευθέτηση ευφυών εξάψεων μεταξύ των δεινών περί τα μαθηματικά συμμαθητών μας, οι οποίοι είχον ατυχήσει και αντίς για το περίοπτο πρακτικό, είχαν πέσει στα χαμηλά, στο κλασσικό.
-«Από τούδε και στο εξής θα είμαι καταπέλτης», είχε άπελπις κορωνίσει, υπερασπιζόμενος την δικαιοδοσία του, ή μάλλον την κατ’ αυτόν δικαίαν τάξιν: ξέρουμε, αλλά να κάνουμε σαν να μην ξέρουμε …. και όλοι μαζί να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλο να την βγάλουμε.

Άσχετα με το link όλα αυτά μοιάζουν. Το μόνο σχετικό είναι αυτό που, μετά την ιστορικήν του ρήση, πριν μπει στο μάθημα, γράφαμε στον πίνακα:

«ΚΑΤΑΠΕΛΤΑ, ΕΛΕΟΣ»

Θερινή νομή

Πετάξτε τα μυθιστορήματα.
Αρκεί μια μερική έκλειψη σελήνης
κι η ποιήση εν συντομία
τους ήρωες εκτρέφει.

Συσκευ..Aσία

Ποιό από τα δύο κοριτσάκια έχει [ωραιότερη] φωνή;
... Ε, μα το πιο όμορφο, ... το πεταχτούλι.
Διότι, η ομορφιά πρέπει να είναι ισοπεδωτικά εξωτερική.
Φαίνεται, ακόμα και στην πολύκοσμον Κίνα, είναι δύσκολο να βρεις αυτό που ακριβώς γυρεύεις ... σκηνοθέτα μου (κλικ).

Η ποίηση στις εκπτώσεις (1)

ΤΩι ΥΠΠΩι

Τι είναι η πατρίδα μας;
Μην είν' οι κάμποι;
Μην είναι τ' άσπαρτα ψηλά βουνά;
Μην είναι ο ήλιος της, που χρυσολάμπει;
Μην είναι τ' άστρα της τα φωτεινά;

...........................
...........................

Όλα πατρίδα μας!
Κι αυτά κι εκείνα,
και κάτι που 'χουμε μες την καρδιά
και λάμπει αθώρητο σαν ήλιου αχτίνα
και κράζει μέσα μας: Για την Ελλάδα ρε γαμώ το.

Μην
μην
μην
μην

Κι
και
και
και

Πρώτες θερινές γλωσσικές επαφές

Το όμικρον στον κόσμο του .... Φουμάρει.

(Απρόσφορο το καλοκαίρι για εξηγήσεις.
Ευδοκιμούν οι εκθλίψεις φωνηέντων.
Τα έψιλον , τα γιώτα, τ’ άλφα και τα ύψιλον
καταμεσήμερο παίζουνε μπάλα.
Οι δίφθογγοι νυχθημερόν γαμιούνται.).

Ιδιωματικά ωμέγα και ήτα,
δόκιμοι στην λευκή στολή τους,
αντικριστά στέκουνε προσοχή ,
με τα σπαθάκια τους καμάρα,
νύφη να περάσει το φεγγάρι.

δείξε μου τον φίλο σου.....

απανθίζω:



ΟΜΑΔΙΚΟ ΠΟΡΤΡΑΙΤΟ

Πίσω απ' αυτούς που κοιτάνε σα χαζοί
κι είναι γεμάτοι χάρη πάντοτε κάποιος λείπει.
Γι' αυτό φυλάμε τη φωτογραφία.









Ο Ανδρέας Ρούσσης είναι το πρώτο παιδάκι που παίξαμε μαζί, ο παλιότερος καλύτερός μου φίλος.

Το κακό παιδί της μουσικής....

"καλεσμένος" του Θόδωρου Αντωνίου την Τρίτη 24 Ιουνίου στο Μέγαρο Μουσικής (αίθ. Μητρόπουλος), 8.30 μ.μ.



Δεν ήταν μόνον συνθέτης.
Οι φήμες έλεγαν ότι ίσως είναι και πράκτορας. Οπλοφορούσε;

Τον ενδιέφερε κάθε μοντέρνα επιστήμη. Μέχρι και η ενδοκρινολογία. Διερευνούσε τη σχέση αδενικών εκκρίσεων και εγκληματικότητας.

Με τη διάσημη φίλη του ηθοποιό Hedy Lamarr, τρελή όσο κι αυτός, εφηύραν μιαν εφαρμογή για τις μυστικές επικοινωνίες, γνωστή και εν χρήσει ως σήμερα, την περίφημη spread-spectrum technology . Εξ αιτίας της ζάλης τους για κάθε τι καινούργιο, αρκέστηκαν στην χαρά της εφεύρεσης και δεν διασφάλισαν την πατέντα για μακρύ διάστημα- έτσι δεν πήραν ποτέ φράγκο από αυτήν, όταν αξιοποιήθηκε το 1963 - άλλωστε ο ένας από τους δύο δεν θα μπορούσε..... Μέσα στην σύντομη και πολυτάραχη ζωή του, πρόλαβε να γράψει 300 έργα, εξαιρετικής ποικιλίας σε φόρμα και ενορχηστρωτικούς συνδυασμούς, αλλά προπαντός έργα που διερευνούν την ηχητική.


Μιλάμε για τον
George Antheil (1900 -1959)
Ήρθε νέος από την Αμερική στην Ευρώπη. Αρχικά έγινε γνωστός ως πιανίστας. Γνωρίστηκε με όλους τους μεγάλους της εποχής του. Το 1924 συνεργάζεται με τον ντανταιστή ζωγράφο Fernand Léger και τον πρωτοπόρο κινηματογραφιστή Dudley Murphy και γράφει το περίφημο Ballet Mecanique, ως μουσική για την ομώνυμη ταινία. Ένα έργο ασύλληπτα πρωτοπόρο, για 16 πιάνα (τα 12 μηχανικά-πιανόλες) κρουστά, ηλεκτρικά κουδούνια, μηχανές αεροπλάνων, σειρήνες.... Με αυτό το έργο προαναγγέλει την μουσική της έντασης και την μηχανική οργάνωση του ήχου.


Η ταινία εδώ σε δύο μέρη:

Α μέρος




Β μέρος




και μια σύγχρονη εκτέλεση πλήρως μηχανική του 2006 στην National Gallery of Art




Να πάτε στη συναυλία. Εκτός από το BALLET MECANIQUE του Antheil, θα ακούσετε επίσης έργα Γιάννη Ξενάκη, George Crumb και Θόδωρου Αντωνίου. Με το Ελληνικό Συγκρότημα Σύγχρονης Μουσικής συνεργάζεται το σύνολο κρουστών ΤΥΠΑΝΑ και οι Αγγελική Καθαρίου (μέτζο σοπράνο), Ορφέας-Λάζαρος Πολυχρονίδης (αγόρι σοπράνο), Ερμής Θεοδωράκης (πιάνο), Άγγελος Ρεπαπής (κοντραμπάσο). Διεύθυνση: Θόδωρος Αντωνίου.

Η τελευταία όπερα πριν το κρεματόριο

Ο Βίκτωρ Ούλμαν γεννήθηκε την πρωτοχρονιά του 1898 στο Τέσσιν της Σιλεσίας. Εβραίος. Κι ο δάσκαλός του στη σύνθεση Εβραίος: ο Σαίνμπεργκ. Ο Βίκτωρ δούλεψε ως προπαρασκευαστής λυρικών τραγουδιστών - συνοδός στο πιάνο, πιο απλά. Η καριέρα του ως συνθέτη ξεκίνησε ευοίωνα - το 1936 η όπερά του "Η πτώση του Αντίχριστου" βραβεύεται. Ήρθε ο πόλεμος. Από τους τυχερούς των διωγμών, το 1942, βρέθηκε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης μάλλον light, στην Τερεζίν. Στρατόπεδο χωρίς φούρνους. Εκεί με άλλους μουσικούς κρατουμένους φτιάχνουν μια ορχήστρα και δίνουν συναυλίες. Ξεθαρρεύει και γράφει μιαν όπερα πάνω σε λιμπρέτο του συγκρατουμένου του Πέτερ Κην, ποιητή και ζωγράφου: "Ο Αυτοκράτορας της Ατλαντίδας". Η υπόθεση έχει ενδιαφέρον:

Ο Αυτοκράτορας της Ατλαντίδας ματοκυλάει τον κόσμο. Ο Χάρος κουράζεται. Απεργεί. Οι μάχες εξακολουθούν να μαίνονται αλλά κανείς δεν πεθαίνει. Ο Αυτοκράτορας ζητά από τον Χάρο να επανέλθει. Ο Χάρος συμφωνεί, αρκεί το πρώτο θύμα να είναι ο Αυτοκράτορας.

Ξεκινούν οι πρόβες. Πάνε καλά. Σε μία από αυτές έρχονται τα Ες-Ες. Ευφυώς βρίσκουν αντιστοιχίες του Αυτοκράτορα της Ατλαντίδας με τον Χίτλερ. Ο Ούλμαν και ο Κην πακετάρονται για το Άουσβιτς. Εκεί πεθαίνουν στα κρεματόρια το 1944.

Ο Αυτοκράτορας της Ατλαντίδας, όπερα σε 4 μικρές πράξεις, διάρκεια 60 λεπτά, ανεβαίνει στις 19, 20, 21 και 22 Ιουνίου στην Πειραματική Σκηνή της Λυρικής, μαζί με 2 ΟΡΦΕΙΣ ελλήνων συνθετών, έργα γραμμένα το 2007. Του Βαγγέλη Κατσούλη και του Δημήτρη Συκιά. Πιο αναλυτικά:

Εθνική Λυρική Σκηνή - Πειραματική Σκηνή(Πειραιώς 199 & Αλκμήνης 68, απέναντι από το PRACTICER)

καλλιτεχνική διεύθυνση Θόδωρος Αντωνίου,

«Ορφέας» (2007) του Βαγγέλη Κατσούλησε λιμπρέτο του ίδιου

Ορφέας : Πωλ Ζαχαριάδης
Ευρυδίκη : Αγγελική Καθαρίου
Χάρος : Πέτρος Μαγουλάς
Ελπίδα : Άννα Αλεξοπούλου

«Ορφέας : μια συμφωνία δωματίου με δρώσες φωνές» (2007) του Δημήτρη Συκιά

σε λιμπρέτο του ίδιου

Ορφέας : Μαργαρίτα Συγγενιώτου
Θάνατος : Βαγγέλης Μανιάτης
Χορός : Άννα Αλεξοπούλου, Έλενα Μαραγκού,
Χρήστος Στασινόπουλος, Μιχάλης Κατσούλης

«Ο αυτοκράτορας της Ατλαντίδας» (1943) του Viktor Ullmannσε λιμπρέτο του Peter Kien

Μεγάφωνο : Μιχάλης Κατσούλης
Θάνατος : Πέτρος Μαγουλάς
Αυτοκράτορας : Βαγγέλης Μανιάτης
Αρλεκίνος : Κωνσταντίνος Σταυρίδης
Τυμπανιστής : Μαργαρίτα Συγγενιώτου
Κορίτσι : Άρτεμις Μπόγρη
Στρατιώτης : Χρήστος Στασινόπουλος

Μουσική διεύθυνση : Ιάκωβος Κονιτόπουλος
Σκηνοθεσία : Παναγής Παγουλάτος
Σκηνικά – κουστούμια : Kenny MacLellan
Φωτισμοί : I. Αποστολέλλης

Παίζει η Ορχήστρα της Πειραματικής Λυρικής Σκηνής.Είσοδος ελεύθερη με δελτία εισόδου 1 ώρα πριν την έναρξη της παράστασης. Υπάρχει κλιματισμός.

Αφύπνιση

Με ξύπνησαν τα τρακτέρ.

Πολλή φασαρία κάνουν.

Σσσσσσσσσσσσσ..............

Δευτερολογία για ένα εναλλακτικό μποϋκοτάζ στην ακρίβεια

Για την ακρίβεια …. προηγήθηκε ο Αθήναιος.

"ΜΗΔΕΝΙ ΣΥΜΦΟΡΑι ΟΝΕΙΔΙΣΗιΣ"

Η πρότασή μου είναι βασισμένη στην αρχή της αυτοδιόρθωσης των [οικο]συστημάτων - είναι φυσιοκρατική. Απλώς χρειάζεται λίγο υπομονή.

Προτείνω λοιπόν, να μην μποϋκοτάρουμε τίποτα. Αντιθέτως να ευχόμεθα, ει δυνατόν να συμβάλλομεν με πλήρη ανοχή, ώστε το ταχύτερον να ακριβύνουν τα βασικά είδη. Διότι είναι βέβαιο ότι αν το γάλα φτάσει τα 6 € και τα μακαρόνια τα 10 €, θα περιορίσουμε μέχρι αναγκαστικά να περικόψουμε εντελώς την αγορά εκλεκτών κρασιών. Με αυτό τον τρόπο θα μποϋκοταριστούν εκ των πραγμάτων τα εκλεκτά κρασιά και η τιμή τους θα πέσει. Όσοι σχετίζονται με τον κύκλο παραγωγής , συσκευασίας και διανομής εκλεκτών κρασιών, θα μετριάσουν τας απολαβάς των και τα κέρδη των, συνεπώς θα έχουν πλέον μειωμένη την δυνατότητα αγοράς γάλακτος και μακαρονιών. Οπότε, θα μποϋκοταριστούν εκ των πραγμάτων στον αντίστοιχο βαθμό το γάλα και τα μακαρόνια και οι τιμές τους να είστε βέβαιοι θα πέσουν κάτω του ενός ευρώ.

Την ημέρα εκείνη είστε όλοι καλεσμένοι μου να πιούμε εκλεκτά κρασιά που θα έχω αγοράσει από το περίσσευμα των αγορών μου σε γάλα και μακαρόνια.

Το κόσκινο του Ερατοσθένους και το κόσκινο .... του Δημοσθένους

Το κόσκινο του αρχαίου μαθηματικού Ερατοσθένους, είναι μία μέθοδος διαχωρισμού από το σύνολο των ακεραίων τών αριθμών εκείνων που ονομάζονται Πρώτοι (διαιρούνται μόνον από τον εαυτό τους και την μονάδα).

Το κόσκινο του Δημοσθένους; Πιθανώς η δαμόκλειος σπάθη δικαστικών αγωγών που ίσως και επιζητούν να επιβάλουν την υποχρεωτική χρήση moderator (ελληνιστί "διαμεσολαβητού") ή και -αργότερα- supervisor (ελληνιστί "επιθεωρητού", άλλως "υπερόπτου").

Το Google και ο Blogger δίνουν τις εξής γνωστές σε όλους δυνατότητες επιλογής του τρόπου που θα καταχωρούνται τα σχόλια των αναγνωστών στα ιστολόγια:

Ανώνυμα
Επιλεκτικώς, Ψευδώνυμα ή Επώνυμα (χωρίς δυνατότητα επαλήθευσης)
Προσδιοριζομένης Προελεύσεως (που αναφέρονται σε κάποιο σταθερό προφίλ χρήστη ή παραπέμπουν σε ιδιοκτήτη ιστολογίου, όχι απαραιτήτως επώνυμο ή καλύτερα αυτοαποκαλυπτόμενο).
Προσφέρεται ακόμα και η δυνατότητα, επιλεκτικά σε κάποιο από τα δημοσιεύματά του, ή και σε όλα, ο διαχειριστής του ιστολογίου να μην επιτρέψει την ανάρτηση σχολίων.

Επίσης, προαιρετικά, οι προσφιλείς κατά πολλούς ξενιστές μας Γούγλης και Μπλόγγης, προσφέρουν στον διαχειριστή ενός ιστολογίου την δυνατότητα χρήσης "αναγνωστικής επαλήθευσης", κοινώς word verification. Η διαδικασία αυτή είναι ένα μικρό τείχος το οποίο περνώντας το, ο σχολιαστής, αποδεικνύει ότι δεν είναι μηχανή και ότι το σχόλιό του δεν είναι spam (ήτοι, "καρυκευμένο κρέας σε κονσέρβα", sic). Έπειτα, αφειδώς, μας παρέχουν και τη δυνατότητα χρήσης moderator, ένα είδος κόσκινου δηλαδή που επιτρέπει στον κάθε διαχειριστή ιστολογίου, εφόσον το επιθυμεί, προ της αναρτήσεώς τους, να επιθεωρεί και να κοσκινίζει τα σχόλια, και όσα απ’ αυτά χωρούν στις τρύπες του κόσκινού του, (για να μην παρεξηγηθώ: πληρούν τις προϋποθέσεις αρμονίας που ο ίδιος θέτει είτε εν γνώσει του υποκειμενικά, είτε θεωρώντας τες αντικειμενικές –υποκειμενικά πάντα), να περνούν, όσα δε, δεν χωρούν, να μένουν απ' έξω, ως ουδέποτε γενόμενα. Παράλληλα, ο moderator, δίνει στον διαχειριστή μιαν μέσες-άκρες δυνατότητα να ελέγχει την προέλευση των σχολίων, και με αυτό τον τρόπο (ο διαχειριστής) επιλέγει να σχολιάζεται μόνον από αυτούς που με παρρησία αναλαμβάνουν την ευθύνη των λόγων τους, διότι δηλώνουν υποχρεωτικά όνομα και ηλεκτρονική διεύθυνση. Κορωνίς, προσέτι, όλων των δυνατοτήτων ελέγχου τών σχολίων που έχει κάθε διαχειριστής ιστολογίου είναι η δυνατότητα διαγραφής όποιου σχολίου θεωρεί ότι δεν συνάδει με τα ήθη του ή την αισθητική του.

Όταν κάποιος δημιουργεί ιστολόγιο, όλα αυτά θα πρέπει να τα γνωρίζει. Το ίδιο και όποιος σχολιάζει σε ιστολόγια, ή περιδιαβαίνει σ' αυτά. Και να μην ξεχνά, ότι καμία από τις ανωτέρω δυνατότητες ελέγχου τών σχολίων δεν ορίζεται ως υποχρεωτική, γι αυτό άλλωστε και προσφέρονται ως δυνατότητες. Οπότε, παρόλο που οι άνθρωποι έχουμε την τάση να κρίνουμε τις συμπεριφορές των άλλων (και πολύ λιγότερο να ασκούμε αυτοκριτική), στην συγκεκριμένη περίπτωση, οι επιλογές που είτε συμπτωματικά, είτε προληπτικά, κάνει καθείς από μας στον τρόπο διαχείρισης των σχολίων τού ιστολογίου του, δεν προσφέρονται για κρίσεις, (επειδή ακριβώς αξιοποιούν τις προαναφερθείσες δυνατότητες προαιρετικά) πολύ δε περισσότερο δεν θα έπρεπε να οδηγούν σε … κρίση.

Για να προσθέσω ότι έχω την πεποίθηση ότι ο σχολιάζων, ύστερα διαλέγεται αλλά πρώτιστα αυτοσχολιάζεται. Ο δε συγγράφων ύστερα αναλύει και πρώτιστα αυτοαναλύεται.

Ώριμα φρούτα

Περσινά ξινά σταφύλια, θα μου πείτε....., αλλά δεν το έβαλα για φρέσκο.

«Το συμφωνητικό», δήλωσε ο κ. Χατζηγάκης, «έτσι όπως θα κατατεθεί στη Βουλή θα αφορά τους ετερόφυλους. Από εκεί και πέρα, θα δούμε, όταν η κοινωνία ωριμάσει, αν ωριμάσει πάνω σε αυτό, το θέμα θα προχωρήσει.......... Πιστεύω πως η ελληνική κοινωνία είναι σήμερα ανώριμη σε αυτό το θέμα».

Απλώς, μου αρέσει ο τρόπος που σκέφτεται: " Όταν η κοινωνία ωριμάσει" τότε αμέσως η κυβέρνηση σπεύδει και κάνει τις ώριμες αντιλήψεις της κοινωνίας νόμο του ελληνικού κράτους.

Λοιπόν, με βάση αυτή τη λογική θα μπορούσαμε να σταχυολογήσουμε διάφορες ωριμασμένες αντιλήψεις και συμπεριφορές, ώστε να προτείνουμε να καλυφθούν με νόμους:

1-Επιτρέπεται το διπλοπαρκάρισμα σε όλους ανεξαιρέτως τους δρόμους.
2-Στις δημόσιες υπηρεσίες το ωράριο αναπροσαρμόζεται καθημερινά από τους ίδιους τους υπαλλήλους, οι οποίοι έχουν δικαίωμα προαιρετικής προσέλευσης στον χώρο εργασίας.
3-Στους ιδιωτικούς εργασιακούς χώρους καταργούνται τα εργασιακά δικαιώματα και ισχύει η ελεύθερη διαπραγμάτευση .... όπως την ορίζει ο εργοδότης.
4-Καταργούνται με σχετικές τροπολογίες τα χρέη όσων ΠΑΕ κατεβάζουν διαμαρτυρόμενους τους οπαδούς τους στους δρόμους.
5-Βασικός μισθός 1500 € καθαρά στο χέρι, κατώτατη σύνταξη 1000 € καθαρά στο χέρι.
6-Φακελάκι σε όλους τους γιατρούς.
7-Όλες οι καλλιτεχνικές δραστηριότητες υπάγονται στην Επιτροπή της Γιουροβίζιον και στο Φεστιβάλ τραγουδιού.
8-Κλείνουν τα μπλογκ.

Α!, μόλις με πληροφορούν από το κοντρόλ ότι "η ωριμασμένη αντίληψη Νο 4" ήδη ισχύει, η Νο 5 απορρίπτεται διότι αφορά σε μία μικρή αμελητέα μειοψηφία, οι Νο 2 και 3 εμπίπτουν στο εθιμικό δίκαιο, η Νο 1 και 6 αφορούν σε καθαρά αισθητικές επιλογές των πολιτών και δεν εμπίπτουν σε νομοθεσία, η Νο 7 θα επιβληθεί εμμέσως δια της καταργήσεως των χορηγιών σε θέατρα, συμφωνικές ορχήστρες και λοιπούς ανωφελείς οργανισμούς, ενώ η Νο 8 επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, κοινώς "Ίτε παίδες Ελλήνων" ή και "Γιούργκια παλληκάρια μου".

ΚΑΛΑ ΒΡΥΑ ΙΙ (Πεταουνάτι Ζιγκονέλα - καταγραφή και αναστατική εκτέλεση)

Συνήθως λίγοι κλικάρουν σε λινκ. Αναδημοσιεύω προχθεσινά:

Την Αγγέλισκα τη γνώρισα το 1982 στο Σανέρμο, ένα σχεδόν ερειπωμένο και εγκαταλελειμμένο χωριό της Μάγνα Γκρέτσια. Ήταν μια χαριτωμένη ροδοκόκκινη γριούλα, παχουλή και κοντούλα. Το ‘τσουζε και με το παραπάνω. Έπινε γκράπα που έφτιαχνε η ίδια από μουσμουλοκούκουτσα. Είχε χηρέψει πριν καμιά 25αριά χρόνια και καμάρωνε δείχνοντας τη φωτογραφία του συχωρεμένου: «Ιο σόνο φελίτσια, έκουσα μόνο φοτοκραφία», έλεγε και γέλαγε σαρκαστικά. Μου τραγούδησε αυτό το τραγουδάκι και σημείωσα τα λόγια καθώς και τη μελωδία στο πεντάγραμμο. Δυστυχώς, το πεντάγραμμο το έχασα. Ίσως, αν η τύχη το φέρει και διαβάσει η Ρ.Κ. το ποστ μου αυτό, θα μπορούσε να παρακάμψει τα όσα άχαρα συνέβησαν μεταξύ μας και να μου στείλει την κασέτα της ηχογράφησης που από πείσμα τελικά είχε κρατήσει παρόλο που, υπό άλλες βεβαίως συνθήκες, είχε υποσχεθεί να μου χαρίσει – είμαι σίγουρος ότι θυμάται την διεύθυνσή μου…. 

Το τραγούδι της Αγγέλισκα:
Άντρα μου σπέρι κάτιο ρένο
πεταουνάτι ζιγκονέλα.
Το κάρο μου να πριπεράτι
α λα μουντάνα πεζαόλα.

Άντρα μου λέι τζίντζιρελα
ε στόλο τάτι τα τσαγκία.
Ιλ μόντου μόρου τιμου κάνι
ε παρά με παραμιτία.

Άντρα μου άλοκα κε όνι
όλα τέλον τα κορταμένο,
μένα ντε σόλο τιμορία
περ λα σκιάντι ε κιτόνο.

Ελεύθερη απόδοση:
Ο άντρας μου ελπίζει σε κάποιο θαύμα:
μια μικρούλα ευκίνητη.
Την καρδιά μου θα προετοιμάσει
να εξοριστεί στις ερημιές.

Ο άντρας μου μαζεύει ασπροκίτρινα ανθάκια
και μ’ αυτά στολίζει τα παπούτσια του.
Ξέρω τι κάνει όλη μέρα πίσω απ’ την πλάτη μου
και μετά ζητάει να τον παρηγορήσω.

Ο άντρας μου τα κατοικίδια ζώα και τα γαϊδούρια
τα θέλει όλα να ‘ναι χορτασμένα,
ενώ εμένα αποκλειστικά με δέρνει
με αφορμή το καπέλο του και το παλτό του.

Η Ρ.Κ. μου έστειλε την κασέτα. Την ευχαριστώ και δεν πρόκειται να την απασχολήσω ξανά.

Σανέρμο, 8 Αυγούστου 1982, Αιμιλιανού του ομολογητού.
Αγγέλισκα Καμαρόνο, τραγούδι: ΠΕΤΑΟΥΝΑΤΙ ΖΙΓΚΟΝΕΛΑ, καταγραφή Ρ.Κ.


Αναστατική εκτέλεση, σήμερα το μεσημέρι. Παίζει το συγκρότημα Γκαριττάνο, τραγουδά ο Μπερεκέτης

Περί πίστεως

"Εάν η πίστις ομολογηθήσεται, ουκ αν πίστις θεωρείται. Πίστις δε μη θεωρουμένη, ουδαμού και ληφθήσεται. Και ει τα πάντα ως άπαντα θεωρούνται, ως άπαντα ομολογηθήσονται. Εάν δε ομολογίαν παραδώσουσιν, ουκέτι παραδοθήσονται. Οι παραδοθέντες αποκληρώσουσιν τα λελυμένα, οι δε εκδοθέντες λύσωσιν τα παραδεδομένα. Και εγγύς ελθόντες οι ομολογούντες τοις πιστεύσασι, πιστεύσουσιν. Και οι μεν πιστεύσαντες ομολογήσουσιν θεωρίαν, οι δε εκ του πλησίον θεωρήσαντες, πίστιν. Θεωρούντες δε ημείς την ομολογίαν των πιστευσάντων, ληψόμεθα και την απαλλαγήν. Αμήν"
Πατρολογία ημετέρα VII, 728, δεξιόστροφος μετά κρουπίδος κιτρίνης. Αμπαλάτης: "δος μοι, δος μοι τα κάλη, και περιληφθήσεται το ευαγές περίπου"

ΚΑΛΑ ΒΡΥΑ

Την Αγγέλισκα τη γνώρισα το 1982 στο Σανέρμο, ένα σχεδόν ερειπωμένο και εγκαταλελειμμένο χωριό της Μάγνα Γκρέτσια. Ήταν μια χαριτωμένη ροδοκόκκινη γριούλα, παχουλή και κοντούλα. Το ‘τσουζε και με το παραπάνω. Έπινε γκράπα που έφτιαχνε η ίδια από μουσμουλοκούκουτσα. Είχε χηρέψει πριν καμιά 25αριά χρόνια και καμάρωνε δείχνοντας τη φωτογραφία του συχωρεμένου: «Ιο σόνο φελίτσια, έκουσα μόνο φοτοκραφία», έλεγε και γέλαγε σαρκαστικά.
Μου τραγούδησε αυτό το τραγουδάκι και σημείωσα τα λόγια καθώς και τη μελωδία στο πεντάγραμμο. Δυστυχώς, το πεντάγραμμο το έχασα. Ίσως, αν η τύχη το φέρει και διαβάσει η Ρ.Κ. το ποστ μου αυτό, θα μπορούσε να παρακάμψει τα όσα άχαρα συνέβησαν μεταξύ μας και να μου στείλει την κασέτα της ηχογράφησης που από πείσμα τελικά είχε κρατήσει παρόλο που, υπό άλλες βεβαίως συνθήκες, είχε υποσχεθεί να μου χαρίσει – είμαι σίγουρος ότι θυμάται την διεύθυνσή μου….

Το τραγούδι της Αγγέλισκα:

Άντρα μου σπέρι κάτιο ρένο
πεταουνάτι ζιγκονέλα.
Το κάρο μου να πριπεράτι
α λα μουντάνα πεζαόλα.

Άντρα μου λέι τζίντζιρελα
ε στόλο τάτι τα τσαγκία.
Ιλ μόντου μόρου τιμου κάνι
ε παρά με παραμιτία.

Άντρα μου άλοκα κε όνι
όλα τέλον τα κορταμένο,
μένα ντε σόλο τιμορία
περ λα σκιάντι ε κιτόνο.

Ελεύθερη απόδοση:
Ο άντρας μου ελπίζει σε κάποιο θαύμα:
μια μικρούλα ευκίνητη.
Την καρδιά μου θα προετοιμάσει
να εξοριστεί στις ερημιές.

Ο άντρας μου μαζεύει ασπροκίτρινα ανθάκια
και μ’ αυτά στολίζει τα παπούτσια του.
Ξέρω τι κάνει όλη μέρα πίσω απ’ την πλάτη μου
και μετά ζητάει να τον παρηγορήσω.

Ο άντρας μου τα κατοικίδια ζώα και τα γαϊδούρια
τα θέλει όλα να ‘ναι χορτασμένα,
ενώ εμένα αποκλειστικά με δέρνει
με αφορμή το καπέλο του και το παλτό του.

Η ΣΤΑΚΑ του papeerte

σε ηχογράφηση ζωντανή να σπαρταράει σα στάκα

Στη γούρτσα κα στη ρεματιά
λιγκόνιζε μιά στάκα.
Εδιάκα τη μανίκωσα
και κάνω να τσαρδίσω.

Στο ρούπι ζα την τσέπη μου
μού κοψε μιάνε ζάγκλα,
μου λάκιξε η πονηργή
και μ’ άφησε σουλάτο.

Σύρω να πω στη γιούπα μου
χρουπάδι να μου σάξει,
σα τσαναβγώ στη ρεματιά
τη στάκα να τσουρίξω.

παίζει το συγκρότημα παραδοσιακής μουσικής "Γκουρτσοπούλα", τραγουδάει ο Γεράσιμος Μπερεκέτης

------------------------------------------------------
Εξηγούμαι: πρόκειται για απομίμηση  δημοτικού τραγουδιού (δημοτικό τραγούδι μαϊμού), ή μήπως τελικώς είναι δημοτικό τραγούδι (τι του λείπει;):
υπερλεξιστικοί στίχοι: Σταμάτης Αθανάσουλας (κάποτε Hamarn Papeerte)
μουσική "a la maniere?": Γιώργος Χατζημιχελάκης

Ενδιαφέρον Δημώδες Άσμα ....

από τον hamarn papeerte.

Ειδικά σε σένα Πετεφρή θα αρέσει πολλά.

Τέρμα τα γκάζια

Τους ξοφλημένους…. Όταν βλέπω τα γερόντια στις πορείες να λιποθυμάνε αναρωτιέμαι γιατί δεν τους έχουνε πετάξει ακόμα στα σκουπίδια. Γιατί αυτή η ρημάδα η κενωνία των νεαζόντων πολιτικών δεν έχει μια συνέπεια να συμπεριφερθεί ευθέως; Θρασύδειλα τους οδηγεί βαθμιαία στην εξαθλίωση αντί να τους πάει κατευθείαν στα κρεματόρια.

Πενηντάρηδες καιρός να τα μαζεύουμε. Κανείς δεν χρειάζεται μια μηχανή που επιτέλους κατανόησε ότι πρέπει να δουλεύει στο ρελαντί για να μακροημερεύσει.

ΤΩι ΑΓΝΩΣΤΩι ΛΕΞΙΛΟΓΙΩι

Ο Δήμος σας διοργανώνει μια εκδήλωση με θέμα την παράδοση. Ως εκπρόσωπος της μαθητικής σας κοινότητας αναλάβατε τη σύνταξη ενός κειμένου που θα εκφωνηθεί στην εκδήλωση. Σ’ αυτό να αναφέρετε τις αιτίες για τις οποίες πολλοί νέοι σήμερα έχουν απομακρυνθεί από την παράδοση και να προτείνετε τρόπους επανασύνδεσής τους με αυτήν (500-600 λέξεις).

από εδώ

......ο γενικός γραμματέας του υπουργείου Παιδείας Δημήτρης Πλατής δήλωσε στο ΣΚΑΪ ότι ζητούμενο είναι ο μαθητής να μπορεί να εκφραστεί και όχι να γνωρίζει και την τελευταία λέξη...... "Ας μην ξεχνάμε, πρόσθεσε, και τους αλλοδαπούς μαθητές"...

"Ο καθείς και τα όπλα του, είπε" (Ο. Ελύτης)

Ο Δήμος μας είναι πάρα πολλοί καλό παιδί. Φέρετε σε όλους ευγενικά και τον αγαπάμε όλοι. Είναι εξιπαιρετικός. Πέρσι που δούλεβε σε ένα μπαρ για να βγάλει το χαρτζιλίκι του, εμάς που ήμαστε συγκενοίς του μας σερβίριζε αμέσος κι όχι μόνο εμάς αλλά και όλη τη κοινότητα. Και στο τέλος έμενε μέχρι το τέλος να παραδόση τα λεφτά στο αφεντικό. Ποτέ δεν πήγενε να γλιτόσει τη παράδοση. Ενώ κάτι άλλα γκαρσόνια και κλέβανε και καθηστερούσανε. Αυτά τα γκαρσόνια οι αλβανοί πρέπει να επανασυνδεθούνε. Τότε θα καταλάβουνε ότι όλοι είμαστε ίσοι. Και για να το καταλάβουνε δεν χρηάζοντε πολλά λόγια.

Υ.Γ. "Χρόνια και χρόνια ασχολιόμουνα με το τραγούδι και πάντα βρε παιδί μου είχα την εντύπωση ότι ο Δήμος Μούτσης είναι μια περιοχή μεταξύ Αλίμου και Καλαμακίου........."

ΤΗΣ ΚΑ?ΟΜΟΙΡΑΣ

Η εμφάνιση της Καλομοίρας στη Γιουροβίζιον ήταν χωρίς ψεγάδια, ακολουθώντας τις σύγχρονες ροπές. Σε τίποτα δεν θύμισε τα ανδροειδή που την συναγωνίστηκαν, αλλά ούτε και τα παρωχημένα στυλ που είχαν οι εμφανίσεις περασμένων καλλιτεχνών, οι οποίες είναι υπόδικες για το ότι η Ελλάδα είχε εξοβελιστεί από τις πρώτες θέσεις.

ΓΛΩΣΣΑΡΙ με βάση τις διευκρινίσεις της επιτροπής του ΥΠΠΟ στις σημερινές πανελλήνιες εξετάσεις (20-5-08)
δείτε και εδώ
1. ψεγάδια: ελαττώματα
2. περασμένων: ανθρώπων που έχουν φύγει από τη ζωή (σ.σ. επί τω προκειμένω την καλλιτεχνική)3. υπόδικη: υπόλογη, ένοχη
4. ροπές: απόψεις
5. παρωχημένα: ξεπερασμένα
6. του ανδροειδούς: του ανθρωπόμορφου
7. εξοβελιστεί: διωχτεί
Τώρα τί να πούμε για την εν λόγω επιτροπή (όχι της Γιουροβίζιον); Είναι ροπές αυτές που έχει; Είναι υπόδικη, υπόλογη άρα όπως η ίδια διευκρινίζει ένοχη!!!...?

ΘΥΡΑΘΕΝ

πίνακας του γρηγόρη


(λάδι σε καμβά της περιόδου
1970-1979).


Το εικονιστικό με την μορφή του ανθρωποειδούς αφορμάται από τα γλυπτά του, τις περίφημες κούκλες τού μετέπειτα "Κοσμικού Ανατομείου".



Έφτιαξα το υποκείμενον βιντεάκι βασισμένο σε αυτόν τον πίνακα ως απεικονιστικό διάμεσο ενός μικροτονικού πειράματος για σύνολο εννέα ξύλινων πνευστών (piccolo, flute, oboe 1, 2, 3, english horn, bassoon, contrabassoon 1, 2). Και μόνον η παρουσία 2 κόντρα-φαγκότων καθιστά δύσκολη έως αδύνατη την ζωντανή εκτέλεση. Γι αυτό το λόγο "καλέσω ουν τα ανθρωποειδή κακείνα με δοξάσουσιν". Τι ευτυχείς που σε αυτόν τον αιώνα ακούμε τα έργα μας πριν (και αν) εκτελεστούν όχι με το εσωτερικό αυτί μόνον αλλά και σε μορφή μακέτας, η οποία προ'ι'ούσης της τεχνολογίας γίνεται όλο και πιο πειστική. Ειδικά για ένα τόσο εξειδικευμένο πειραματισμό, οι ηλεκτρονικές ρέπλικες είναι σωτήριες.

Πασακάλια...*

σας δίνω το επαναλαμβανόμενο -έμμονο βάσιμο (basso ostinato), οι σκέψεις-εμφανής μελωδία δικές σας.....

*η πασακάλια είναι μία χορευτική φόρμα της δυτικής μουσικής κατά την οποία πάνω σε μία επαναλαμβανόμενη μελωδία του μπάσου χτίζεται μία επαναλαμβανόμενη επίσης αρμονική δομή και πάνω εκεί μια μελωδία που εξαρτάται από την επαναληπτικότητα, ωστόσο προσπαθεί να ανανεώνεται κάθε φορά -οι δικές σας σκέψεις επί το προκειμένω.
"Αν έχεις διαφύγει την πιθανότητα να είσαι ανάμεσα σε αυτούς από τους οποίους θα προκύψουν οι 200.000 νεκροί ενός τυφώνα, διαθέτεις υπολογιστή και είσαι μπλόγκερ, επί πλέον δε ασχολείσαι με τα της πνευματικής ζωής και δη με την μουσική, την σύγχρονη, και μάλιστα με ένα ύφος που τάχα διαφοροποιείται από τα τρέχοντα ρεύματα και το οποίο πηγάζει από την ιδιαίτερη ασχολία σου με την παραδοσιακή μουσική και μάλιστα την ελληνική, την οποία αντιμετωπίζεις ως ρευστόν δημιούργημα ιδεολογιών και άρα και από αυτήν αποστασιοποιείσαι, θεωρώντας κύριο μέλημά σου να απορείς και να διαφεύγεις από τη μανούλα σου και όσα αυτή είχε υπολογίσει για σένα να γίνεις, ενώ παραλλήλως απολαμβάνεις τη μακαρονάδα της κάθε Κυριακή, σέβεσαι τους δασκάλους σου ανεξαρτήτως από το αν τους εκτιμάς, παίρνεις συν τω χρόνω κάποια παραπανίσια κιλάκια, ωστόσο συντηρείσαι και προσπαθείς να είσαι ερωτικά μάχιμος τουλάχιστον με το βλέμμμμα, και επιπλέον διαθέτεις την πολυτέλεια να απολαμβάνεις ένα μολτ ουίσκι και να θεωρείς ότι επαρκέστατα καλλιτεχνίζεις και τέλος εφόσον συμβιώνεις με έναν άλλον άνθρωπο τον οποίο λες ότι αγαπάς , τότε είσαι εγώ – πολύ θα ήθελα να γνωριστούμε για να σε φτύσω, [:αλλά και να σε συγχαρώ που σχεδόν δαρβινικά διέφυγες από την πιθανότητα να είσαι ανάμεσα σε αυτούς από τους οποίους θα προκύψουν οι 200.000 νεκροί ενός τυφώνα, διαθέτεις υπολογιστή και είσαι μπλόγκερ, επιπλέον δε ασχολείσαι με τα της πνευματικής ζωής και δη με την μουσική, την σύγχρονη, και μάλιστα με ένα ύφος που τάχα διαφοροποιείται από τα τρέχοντα ρεύματα και το οποίο πηγάζει από την ιδιαίτερη ασχολία σου με την παραδοσιακή μουσική και μάλιστα την ελληνική, την οποία αντιμετωπίζεις ως ρευστόν δημιούργημα ιδεολογιών και άρα και από αυτήν αποστασιοποιείσαι, θεωρώντας κύριο μέλημά σου να απορείς και να διαφεύγεις από τη μανούλα σου και όσα αυτή είχε υπολογίσει για σένα να γίνεις, ενώ παραλλήλως απολαμβάνεις τη μακαρονάδα της κάθε Κυριακή, σέβεσαι τους δασκάλους σου ανεξαρτήτως από το αν τους εκτιμάς, παίρνεις συν τω χρόνω κάποια παραπανίσια κιλάκια, ωστόσο συντηρείσαι και προσπαθείς να είσαι ερωτικά μάχιμος τουλάχιστον με το βλέμμμμα, και επιπλέον διαθέτεις την πολυτέλεια να απολαμβάνεις ένα μολτ ουίσκι και να θεωρείς ότι επαρκέστατα καλλιτεχνίζεις και τέλος εφόσον συμβιώνεις με έναν άλλον άνθρωπο τον οποίο λες ότι αγαπάς , τότε είσαι εγώ – πολύ θα ήθελα να γνωριστούμε για να σε φτύσω:] perpetuo >>>>>>

ΠΕΡΑΝ ΤΟΥ ΤΟΠΙΟΥ

μουσική ανάγνωση μιας ελαιογραφίας του γρηγόρη σεμιτέκολο (1997, 60 x 100 cm).

Πολλές φορές, περιδιαβαίνοντας τα μεταμουσικά τοπία του Γρηγόρη Σεμιτέκολο, βλέπω να αναδύεται ο ήχος ενός όμποε. Αναζητώντας μια γλώσσα μέσα στον κόσμο της μικροτονικής μουσικής, πριν ένα μήνα έγραψα ένα κομμάτι για σόλο όμποε. Μέσα από την ηλεκτρονική μακέτα του, άκουσα να αναδύεται ένας αγαπημένος μου πίνακας του Γρηγόρη. Αποπειράθηκα μιαν ανάγνωσή του σε αυτό το βιντεάκι.

Το κομμάτι το αφιέρωσα στον φίλο μου συνθέτη dsyk, άλλωστε προέκυψε μέσα από μια μεταμεσονύκτια τηλεφωνική μας συζήτηση. Προσμένω μία ζώσα ερμηνεία από τον εξαίρετο ομποΐστα Κώστα Τηλιακό. Στο βιντεάκι αυτό χρησιμοποιώ την αρκετά πειστική ηλεκτρονική μακέτα.

Ευτυχώς, γράφεται ακόμα

-ακούστε την αριστουργηματική INVETIO για 2 βιολιά του Δημήτρη Συκιά-
καθαρή μουσική

Τέρμα τα ούζα

Μόλις επέστρεψα από Χίο ..... τέρμα τα ούζα.

Ασχολήθηκα άμεσα με το να σβήσω ένα ανώνυμο σχόλιο στο προηγούμενο ποστ, το οποίο φαντάζομαι, όσο έλειπα, θα κόρδωνε επιχαίροντας των ευκαιριών της ανωνυμίας.

Συμφωνώ για το ΑΠΑΛΑΡΙΝΑ. Αρωματικό και ελαφρύ. Αλλά προτιμώ το 5αρι το ΤΕΤΤΕΡΗ και μάλιστα σκέτο, με κουκιά και κανένα γιαπράκι* για μεζέ, αλλά για μέχρι 3 ρακοπότηρα, μεσημέρι ώρα μιάμιση (η αγαπημένη ώρα γεύματος κάθε συνειδητού συνταξιούχου - εγώ είμαι συνταξιούχος πνεύματι) .... και μετά υπνάκος.

Και προσθέτω ότι το ούζο, το καλό και δυνατό ούζο, είναι εξαίρετο χωνευτικό .... αρκεί να μη χρειαστεί να χωνέψεις το ίδιο. Είπαμε το πολύ μέχρι 3 ρακοπότηρα, άντε για σένα 4. Αλλιώς νερώστε το, κάντε το τραπέζι σκακιέρα και τα καραφάκια πιόνια και βοήθειά σας.

Ο Θεός έδωσε και τα σιμέκο και τα πριμπεράν.

*ντολμαδάκι μινιόν, αμπελόφυλλο και λίγο γέμιση - όσο ρύζι τόσο κρεμμύδι. Ξέρω να τα τυλίγω, είναι τέχνη. Τα ταιριάζεις στο τσουκάλι και βάζεις από πάνω τους ένα πιάτο (ανάποδα, σαν κάσκα) - νερό μέχρι να καλυφθεί το χείλος του πιάτου. Βρασμός 3/4 της ώρας.

Μια ιδέα για τα ΠΡΟΣΕΧΩΣ ποστ - ορεξάτος γύρισα .... αχ, αυτός ο αέρας και το φως της Ιωνίας:

διαβάστε αυτό το άρθρο του Νίκου Δοντά από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της Μ.Παρασκευής

και επίσης αυτό το ημέτερον το οποίο συνδημοσιεύτηκε (ο τίτλος του δεν είναι δικής μου επιλογής, θα το τιτλοφορούσα ίσως "Τα στασίδια των ψαλτάδων μας παλκοσένικα;" αν ήταν, φυσικά, ποστ. Οι δημοσιογράφοι όμως ξέρουν καλύτερα -και το εννοώ- τι ταιριάζει ως τίτλος σε ένα δημοσίευμα).

δωρεάν διαφήμιση

στον Λάμπρο, τον Δημήτρη και τον Βαγγέλη (κατά σειράν προσελεύσεως).



Το ούζο, άμα είναι σωστό - και αυτό εξαρτάται απ' την παρέα - δεν συγκρίνεται με τίποτα. Κι άμα είναι και ΒΑΡΒΑΓΙΑΝΝΗ ακόμα καλύτερα.
ΟΥΖΟ ΒΑΡΒΑΓΙΑΝΝΗ. ΑΣΥΓΚΡΙΤΟ!

ανοιξιάτικο, ή emigrette

Καλύτερα διαβάστε πρώτα πριν δείτε, αλλά το βάζω πάνω-πάνω για να το δείτε.



Ο Πάνος θα πρέπει να ήταν το αγαπημένο μου παιδί του Μουσικού Γυμνασίου Παλλήνης. Επειδή αγαπούσα και αγαπώ όλα τα παιδιά αυτά, τους πρώτους μαθητές μου, αυτά τα παιδιά της πρώτης φουρνιάς, ο Πάνος φρόντισε κάποια στιγμή να διευκρινίσει τα αισθήματά μου, χαρίζοντάς μου την ωραιότερη ανάμνηση από εκείνα τα χρόνια - πάνε δεκαέξι χρόνια.......

Ο Πάνος όταν αποφοίτησε, ήρθε και με βρήκε στο Πρότυπο Μουσικό Κέντρο Πειραιά και γράφτηκε μαθητής μου στην Αρμονία, τον πρώτο κύκλο ανώτερων θεωρητικών μαθημάτων της μουσικής, τον βασικότερο. Αλλά την επόμενη χρονιά, προτίμησε να συνεχίσει με κάποιον άλλο δάσκαλο –τον εξαίρετο Μάρκο Μωυσίδη. Φαίνεται, ο Πάνος συναισθάνθηκε ότι η οικειότητά μας δεν θα τον βοηθούσε να συγκεντρωθεί. Μετά για λίγο καιρό χανόμασταν-βρισκόμασταν κι όταν πια τελείωσε με τον βασικό κύκλο των ανώτερων θεωρητικών, έχοντας πια πάρει και το πτυχίο της Φούγκας, ήρθε και με βρήκε και μου ζήτησε να γίνω δάσκαλός του στην Σύνθεση. Προσπάθησα να τον αποτρέψω, συστήνοντάς του άλλους δασκάλους, η σύνθεση δεν είναι αστείο πράγμα, η πείρα μετράει, και του πρότεινα να πάει να μαθητεύσει με κάποιον από τους συνθέτες της παλιότερης γενιάς, καταξιωμένο. Ο Πάνος μου είπε: «εσένα γουστάρω βρε παιδάκι μου».

Δυόμιση χρόνια κάνουμε μάθημα. Πριν από δυο-τρεις μέρες δώσαμε μαζί την πρώτη μας συναυλία. Στο φιλόξενο ATHENAEUM. Τα έργα του που ήδη από τα πρώτα σκίτσα μου άρεσαν πολύ, άρεσαν και στο κοινό - η Χλόη Καμπέρου, νέα πιανίστα, τα ερμήνευσε εξαιρετικά. Χάρισα στον δάσκαλό μου, τον Θόδωρο Αντωνίου, ένα εγγόνι.

Η ΑΝΑΜΝΗΣΗ

Ήταν η τρίτη μου χρονιά, ωρομίσθιος, στο Μουσικό Γυμνάσιο ήδη Λύκειο πλέον, Παλλήνης. Είχα δώσει εξετάσεις για καθηγητής Μουσικής του δημοσίου και είχα περάσει. Ήξερα, ότι με την λήξη της χρονιάς θα διοριζόμουν και θα έφευγα από το σχολείο αυτό. Το σκεφτόμουν καθημερινά και βάραινα. Το σχολείο αυτό το είχα ερωτευτεί. Είχα συχνά στιγμές που οι κερκόπορτες της συναισθηματικής τειχίσεως μου ήταν ορθάνοιχτες. Σε μία από αυτές, εν ώρα μαθήματος, γυρίζω στα παιδιά και με συγκίνηση που δεν ήταν φανερά αιτιασμένη τους λέω:

«Παιδιά, να ξέρετε, είστε πολύ τυχερά που βρίσκεστε εδώ. Ζείτε τώρα τα πιο ευτυχισμένα χρόνια σας και προσπαθείστε να πάρετε όσα περισσότερα μπορείτε από αυτό το σχολείο».

Και ο Πάνος σηκώθηκε, και κουβαλώντας το θρανίο του βγήκε έξω από την αίθουσα.


ΥΓ 1. Στο 1’.36’’ του κομματιού ακούγεται το κινητό κάποιου ζώου (ή το ζώον κάποιου κινητού).
ΥΓ 2. Από το δημόσιο σχολείο που διορίστηκα παραιτήθηκα την επόμενη χρονιά, χάριν ενός άλλου μεγάλου έρωτος –ξέρει ο Κουκουζέλης – του Πρότυπου Μουσικού Κέντρου Πειραιά (1994-1999).

Καλοφωνίξ

Ο Αρσένιος ο Μικρός, μελωδός πιθανώς του ύστερου 17ου αιώνα ή των αρχών του 18ου, δεν έχει αφήσει βιογραφικά ίχνη, παρά μόνον την υπογραφή του στα έργα του. Τον 17ο αιώνα η εκκλησιαστική μας μουσική γνωρίζει μιαν ακμή η οποία εκφράζεται με την καλλιέργεια μιας νέας μουσικής φόρμας που ονομάστηκε «Καλοφωνικός Ειρμός». Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή:

Ο ειρμός είναι δομική υπομονάδα μιας παλαιότερης φόρμας τής υμνολογίας μας, της φόρμας του Κανόνα. Ο Κανόνας, φόρμα που αναπτύχθηκε την εποχή του Δαμασκηνού ως απαύγασμα της νίκης των εικονολατρών, απαρτίζεται από 9 ωδές και κάθε ωδή έχει 4 στροφές εκ των οποίων η πρώτη ονομάζεται ειρμός, και επέχουσα θέση κεφαλής ακολουθείται από 3 πανομοιότυπες μετρικά και μελικά στροφές, που ονομάζονται ύμνοι. Κάθε ένας από τους 9 ειρμούς του Κανόνα, έχει δική του μετρική και δικό του μέλος. Ο Κανόνας, γενικά μελίζεται στο ειρμολογικό ή και σύντομο λεγόμενο μέλος. Φανταστείτε μια βασική χρονική μονάδα η οποία αντιστοιχεί σε διάρκεια στο χρόνο που κρατάει μια συλλαβή στον συνήθη λόγο της ομιλίας μας. Φανταστείτε την ως χρονική-μουσική ψηφίδα. Κάθε συλλαβή του Κανόνα ρυθμικά αντιστοιχεί σε μία χρονική-μουσική ψηφίδα, με εξαίρεση συλλαβές φορείς τόνου, ή καταληκτικές συλλαβές πριν από σημεία στίξεις, που κρατούν δύο χρονικές ψηφίδες. Συνολικά ο Κανόνας θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι μια τραγουδισμένη ομιλία. Και έρχεται να διαδεχτεί την αρχαιότερη φόρμα του Κοντακίου, η οποία απαρτίζεται από μία κεφαλή (το κοντάκιον) και 24 πανομοιότυπους μελικά ύμνους τους λεγόμενους και οίκους. Ο Κανόνας, ως εκ τούτου είναι μια πολυπλοκότερη φόρμα από αυτήν του Κοντακίου.
Αν το Κοντάκιο παρασταθεί ως Α, Α1, Α2, Α3,…….Α24, ο Κανόνας θα παρασταθεί ως Α, Α1, Α2, Α3, Α4 – Β, Β1, Β2, Β3, Β4………..Θ, Θ1, Θ2, Θ3, Θ4.
Και ενώ το Κοντάκιο συνήθως επικεντρώνεται νοηματικά στην αφήγηση ενός εορταζομένου θέματος, ο Κανόνας συνήθως επικεντρώνεται σε ένα δογματικό θέμα, στις πρώτες ωδές συσχετίζοντάς το με την προτύπωσή του στην Παλαιά Διαθήκη και στις ακολουθούσες ωδές με την ενσάρκωσή του στην Καινή, ενώ την Θ΄ ωδή αφιερώνει στην Θεοτόκο.

Ο Καλοφωνικός ειρμός, σε αντίθεση με τις διδακτικές προθέσεις που εκφράζονται στον Κανόνα, επιλέγει τον αισθητικό δρόμο της ύψωσης προς το θείο. Ο μελουργός, επιλέγει έναν ειρμό από κάποιον προγενέστερο κανόνα και τον μελίζει εκτενώς, αφιερώνοντας σε κάθε συλλαβή του πολλές χρονικές-μουσικές ψηφίδες. Ανήκει ο Καλοφωνικός ειρμός, ως εκ τούτου στο «αργόν» λεγόμενο είδος της μελοποιΐας. Το ποιητικό κείμενο του Καλοφωνικού ειρμού, ήδη γνωστό, και ακουσμένο μέσω του ψαλθέντος Κανόνα της εορτής κατά τον όρθρο, αναπλάθεται αφομοιούμενο και σχεδόν αποδομημένο ως αυτόνομη μακροσκελής μουσική φόρμα, προς το τέλος της θείας λειτουργίας για να υπηρετήσει ανάγκες παράτασης της, ώστε να μοιραστεί πχ σε ένα μεγάλο εκκλησίασμα το αντίδωρο. Στον Καλοφωνικό ειρμό, αναγνωρίζουμε πολλά στοιχεία μιας καθαρής μουσικής φόρμας, όπως η ανάπτυξη μέσω μοτίβων, η επανάληψη μουσικών φράσεων, και γενικά χαρακτηριστικά που προσιδιάζουν μάλλον σε φόρμες οργανικής μουσικής, έστω και αν παραμένει ένα είδος εντός των πλαισίων της φωνητικής μουσικής. Ο ποιητικός λόγος γίνεται αχθοφόρος μουσικών νοημάτων (ανταποδίδοντας την εξυπηρέτηση που είχε κάνει η μουσική στον Κανόνα).
Και ως πεδίον αισθητικής έκφρασης ανέδειξε ο Καλοφωνικός ειρμός μεγάλους συνθέτες κατά τον 17ο και 18ο αιώνα με κορυφαίο τον Πέτρο Μπερεκέτη, ο οποίος θεωρείται και πατέρας του μουσικού αυτού είδους.

Στο βίντεο αυτού του ποστ, του Κουκουζέλη ζωγραφούντος εμού δε καλο(;)φωνούντος, παρουσιάζεται ο πρώτος Καλοφωνικός Ειρμός της πρώτης έντυπης έκδοσης του Καλοφωναρίου, της συλλογής Καλοφωνικών ειρμών, χρηστικού βιβλίου της ψαλτικής, ο οποίος αυτός ο πρώτος καλοφωνικός ειρμός της συλλογής ανήκει στον Αρσένιο τον Μικρό.

ΠΟΛΥΧΡΟΝΙΟΝ

ΠΕΤΕΦΡΗι

ΣΥΝΑΥΛΙΑ εν όψει

ATHENAEUM
(Αδριανού 3, Θησείο, Σταθμός ΗΣΑΠ)

Παρασκευή 11 Απριλίου, 20.30έργα δωματίουΓιώργου Χατζημιχελάκη
και Παναγιώτη Λυκούδη

συμμετέχουν:Ολγα Αρτικοπούλου τσέλο
Χλόη Καμπέρου πιάνο
Παναγιώτης Λυκούδης τρομπόνι
Νέλλη Σεμιτέκολο πιάνοΑγγελίνα Τκάτσεβα τσίμπελΓιώργος Χατζημιχελάκης ούτι, μπεντίρ

Την συναυλία προεορτάζει θίγοντας επίσης με γλαφυρότητα ζητήματα περί σύγχρονης μουσικής σε αυτό το ποστ ο Αθήναιος και τον ευχαριστώ θερμότατα.
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

1. Ανάκρουση για την υποδοχή του νέου χρόνου (Γ.Χατζημιχελάκης, 2006)
βασισμένο στα Πρωτοχρονιάτικα Κάλαντα της Ρόδου

Αγγελίνα Τκάτσεβα τσίμπελ, Όλγα Αρτικοπούλου τσέλο
2. Κοντσερτίνο για τσίμπελ και κοντίνουο πιάνο & τσέλο (Γ.Χατζημιχελάκης, 2007)
μεταγραφή από το κοντσερτίνο για όμποε και σεξτέτο ξυλίνων πνευστών
I Allegretto calmo,
II Andante,
III Allegro
Αγγελίνα Τκάτσεβα τσίμπελ, Νέλλη Σεμιτέκολο πιάνο, Όλγα Αρτικοπούλου τσέλο

3. Emigrette για σόλο πιάνο (Π.Λυκούδης 2007)
σε μία κίνηση: Αndante-Αllegro-Αndante-Αllegro Μolto-Αdagio
Χλόη Καμπέρου πιάνο

4. Πέντε Μινιατούρες για τσίμπελ (Π.Λυκούδης 2006)
Ι Μoderato,
ΙΙ Αllegro,
ΙΙΙ Αndante,
IV Moderato,
V Allegro
Αγγελίνα Τκάτσεβα τσίμπελ


5. Ινβενσιόν για τσέλο (Γ.Χατζημιχελάκης, 2007)

Όλγα Αρτικοπούλου τσέλο


6. Κοντσερτίνο για τρομπόνι και πιάνο (Π.Λυκούδης, 2007)
Ι Grave,
ΙΙ Μoderato-Αndante-Μoderato,
ΙΙΙ Αndante,
IV Αllegro
Παναγιώτης Λυκούδης τρομπόνι, Χλόη Καμπέρου πιάνο

7. Δεύτερη Σουίτα για τσίμπελ και τσέλο (Γ.Χατζημιχελάκης, 2006)
τα μέρη βασίζονται σε βαλκανικούς και μικρασιάτικους χορευτικούς ρυθμούς
Ι Χορευτική Εισαγωγή,
ΙΙ Halay Havasi (βασισμένο σε μία καταγραφή του Μπέλα Μπάρτοκ από τη Μ.Ασία),
III Μπεράτι,
IV Σέρβικο,
V Παϊντούσκα
Αγγελίνα Τκάτσεβα τσίμπελ, Όλγα Αρτικοπούλου τσέλο

8. Εαρινό (Γ.Χατζημιχελάκης, 2008)
για δύο πιάνα, τσίμπελ, τρομπόνι, τσέλο, ούτι, μπεντίρ και 6 εκτελεστές

Γιώργος Χατζημιχελάκης ούτι, μπεντίρ, Παναγιώτης Λυκούδης τρομπόνι, Αγγελίνα Τκάτσεβα τσίμπελ, πιάνο, Νέλλη Σεμιτέκολο πιάνο, Χλόη Καμπέρου πιάνο, Όλγα Αρτικοπούλου τσέλο, πιάνο

VENUS I, μικρονυχτογραφία

μια προσπάθεια συμπύκνωσης σε μικρή φόρμα, ιδεών που θα μπορούσαν να αναπτυχθούν σε μεγάλη φόρμα.

Απεικονιστική (προγραμματική) και απόλυτη μουσική / απόπειρα παραδειγματικού ορισμού

Απεικονιστική (προγραμματική) μουσική: Παίρνω δύο προβατοκουδούνες και ως μέρος ή και όλον κάποιου έργου μου (συμφωνικό, δωματίου, ηλεκτρονικό, σόλο για 2 προβατοκουδούνες) τις κάνω να ηχούν παρόμοια με το να ήταν κρεμασμένες στους λαιμούς δύο κριαριών / "γκλαν-γκλαν τα σήμαντρα της ερημίας". Η ένταξή τους στο έργο θα είναι υπο/αναμνηστική.

Απόλυτη μουσική: Παίρνω δύο προβατοκουδούνες και παίζω "εβγάζοντας" οιαδήποτε σχήματα (αλλά και ήχους ορισμένους) δεν θυμίζουν το ήθος των ήχων που θα έβγαζαν αν ήταν κρεμασμένες στους λαιμούς δύο κριαριών. Η ένταξή τους στο έργο, (ακόμα και αν πρόκειται για έργο με σόλο προβατοκουδούνες) θα είναι δομική.

Αβάντι μαέστρο

Οι μεταξύ των ανθρώπων σχέσεις που δεν χρειάζεται να υπάρχουν για την ουσία, αλλά δημιουργούνται για να νομιστεί ο τύπος, είναι η βάση της ανάδειξης των ψευτοαρχηγών.
Πιο απλά. Οι άνθρωποι, όταν λένε ότι θέλουν να κάνουν κάτι, όχι μόνοι τους, αλλά μαζί με άλλους, και παρ’ όλα αυτά δεν μπορούν να το κάνουν επειδή δεν το έχουν εννοήσει, είτε σε βάθος, είτε σε πλάτος, τότε έχουν ανάγκη κάποιον να συντονίσει την παρανόηση.
Στην περίπτωση που κάποιος θέλει να κάνει κάτι μόνος του, αλλά βρίσκεται σε ανάλογη αμηχανία, αν ατυχήσει και δεν συναντήσει τον δάσκαλο, (ή αν έχει την τάση να δελεάζεται) τότε αναδεικνύεται ο ψευτοδάσκαλος.
Αν για παράδειγμα κάποιοι θέλουν να χτυπήσουν 60 παλαμάκια μέσα σε ένα λεπτό, όπου κάθε παλαμάκι θα απέχει από το άλλο κατά ένα δευτερόλεπτο, τότε χρειάζονται κάποιον που με την κίνηση του χεριού του θα τους δείχνει το ακριβές χρονικό σημείο κάθε κτύπου και παράλληλα με έναν σωματικό παλμό θα τους προδιαθέτει να τον πετύχουν. Χρειάζονται μαέστρο. Αν πάλι κάποιος πρέπει να μάθει πώς μόνος του θα χτυπάει 60 παλαμάκια ισόχρονα μέσα σε ένα λεπτό, χρειάζεται ένα δάσκαλο να του δείξει τον τρόπο.
Ο ψευτοαρχηγός στο συγκεκριμένο παράδειγμα θα ήταν αυτός που θα δεχόταν να συντονίσει κάποιους που θα ήθελαν να πετύχουν το συγκεκριμένο αποτέλεσμα χωρίς να έχουν περάσει από τη φάση της ατομικής εκμάθησής του με ένα δάσκαλο. Ο ψευτοδάσκαλος στο ίδιο παράδειγμα θα ήταν αυτός που αντί να διδάξει τον τρόπο εκμάθησης, θα ομιλούσε γενικώς περί του πόσο ευτυχείς θα είναι όσοι ομαδικώς επιτύχουν το περί ου ο λόγος αποτέλεσμα, το οποίον επιτυγχάνεται τάχα, όχι επί τη βάσει της ατομικής εξάσκησης και παιδείας, αλλά δια της μαγικής χειρός του μαέστρου.

Μπορεί το παράδειγμα να φαίνεται απλό, επειδή όλοι συνοδεύουμε με παλαμάκια τον Νταλάρα (αυτός μου ήταν πρόχειρος). Αλλά, μία αναδρομή στα παιδικά μας χρόνια θα μας θυμίσει το πώς το κατακτήσαμε.

Εννέα ορισμοί

για τον Γρηγόρη Σεμιτέκολο




















T’ ονειρεμένο τριαντάφυλλο:
το κόκκινο
σα χείλη δαγκωμένα. (1)


Ένα σεμνό παιδί στη στράτα:
ο Στέφανος εξ ακανθών. (2)


Το αυτοκίνητο
είναι φυλλορροή της πράξης. (3)


Πίνοντας ξεψυχάνε οι συνήθειες,
αυτές οι γρηές γυναίκες
που όλο ο νούς τους
στο πιοτό και το τσιγάρο. (4)


Το περιβόητο,
τό’ δαν πολλοί
να διαλαλεί την άνοιξη
αξύριστο στα περιβόλια-
-εξού και η Ήβη. (5)


Αν σ’ αρνηθούν οι μενεξέδες,
αυτόματα θα αποκαλυφθούν. (6)


Στη γλάστρα ο βασιλικός
αρμένιζε
κι οι γλάροι από πίσω. (7)


Η φόρμα είναι γιαταγάνι-
-άσπρα πουλιά που μεριμνούν
το καλοκαιρινό καθρέφτισμά τους. (8)


Το ρόδο το εφικτό
κατασκευάζεται. (9)

Ως εορταστικόν

Έξι μήνες πριν, καθώς είχαμε αναλάβει το καλλιτεχνικό μέρος της Τελετής Αφής της Ολυμπιακής Φλόγας 2008, για τους αγώνες του Πεκίνου, σε κάποιο από τα βραδινά μας μεταμεσονύκτια τηλεφωνήματα, η κυρία Χορς μου είπε:
-Αυτή τη φορά, θέλω να κάνουμε κάτι διαφορετικό για το ξεκίνημα. Θέλω κάτι έντονο, βακχικό. Να μην εμφανιστούν στο πρανές οι κοπέλες ιερατικά, όπως συνήθως, αλλά να ξεχυθούν ορμητικά. Δεν ξέρω γιατί, αλλά έτσι αισθάνομαι αυτή τη φορά. Μπορείς να το φτιάξεις; - δεν θέλω να σε βάζω σε κόπο.
-Θα το φτιάξω κυρία Χορς. Η αρχή θα είναι όπως τη θέλετε. Αλλά θα ενθυλακώσω και το στοιχείο του θρήνου. Το τοπίο γύρω είναι καμένο. Πρέπει να ακουστούν οι οιμωγές των πνευμάτων του δάσους. Και μετά ένα δωρικό ιερατικό φωνητικό. Το στοιχείο της διαμαρτυρίας και εδώ θα έχει παρουσία. Σαν ένας θρήνος που εξελίσσεται επ’ ευκαιρία της γιορτής σε ωδή με την επίγνωση της πρόσκαιρης εκεχειρίας. Και μετά γιορτή. Χορός. Αλλά το θέμα της εισαγωγής του θα είναι από το Επιτύμβιο του Σείκιλου:

ΟΣΟΝ ΖΗΣ ΦΑΙΝΟΥ
ΜΗΔΕΝ ΟΛΩΣ ΣΥ ΛΥΠΟΥ
ΠΡΟΣ ΟΛΙΓΟΝ ΕΣΤΙ ΤΟ ΖΗΝ
ΤΟ ΤΕΛΟΣ Ο ΧΡΟΝΟΣ
ΑΠΑΙΤΕΙ.

Πριν δύο μήνες η κυρία Χορς αποσύρθηκε (το ρήμα αμετάβατον, κάποιες ωστόσο φορές δεν αρκείται στην αυτενέργεια του υποκειμένου, αλλά έχει και ποιητικόν [υπ]αίτιον). Αποσύρθηκα επίσης. Το βίντεο που ακολουθεί είναι βασισμένο σε ένα σκίτσο μου για τη μουσική πάνω σε ιδέες της χορογραφίας που δεν ευοδώθηκαν. Οι φωτογραφίες είναι της αγάπης μου, από παλιές πρόβες....

Η συνέχεια επί της οθόνης.



Καλή επιτυχία στην χορογράφο Άρτεμι Ιγνατίου και τον συνθέτη Φίλιππο Τσαλαχούρη που μας διαδέχθηκαν στην καλλιτεχνική ευθύνη της φετινής Τελετής.

Ο ΠΟ[νο]ΛΕΜΟΣ

Εορτάζοντας την επέτειο των 30 χρόνων από τότε που ο 15χρονος Δημήτρης Διδυμιώτης, κατά την ώραν της παραδόσεως του μαθήματος της Ιστορίας, ευρίσκετο χάσκων ως συνήθως εις κατάστασιν ενδοαπορροφήσεως, τιμής ένεκεν, εκθέτω εις κοινήν κρίσιν μιάν υπ' εμού του ταπεινού μελοποίησιν και κλιποποίησιν ενός στιχουργήματός του:


Ο ΠΟ[νό]ΛΕΜΟΣ ή ΠΑΣΤΙΛΙΕΣ

Γύρισα από τον πόλεμο
μ' ένα φρικτό πονόλαιμο.
Τί κι αν παστίλιες γέμισα
δεν τον καταπολέμησα.

Θα πείτε: "άντεξες πόλεμο
και κλαις για ένα πονόλαιμο.
Άλλοι πήγαν στον πόλεμο
και τους τον 'κόψαν το λαιμό,
κι εσύ παραπονιέσαι;
Σ' έχουμε 'δω αρτιμελή
και μια πρησμένη αμυγδαλή
σε κάνει και χτυπιέσαι;"

Πράγματι, θα 'ταν φοβερό
σε τέτοιον άγριο πόλεμο
-σκεφτείτε, μια στις χίλιες-
αν μού 'χαν κόψει το λαιμό,
τότε, χωρίς πονόλαιμο,
πώς θα 'τρωγα παστίλιες;

ΟΙ ΡΩΜΑΛΕΟΙ ΠΑΝΔΟΥΡΙΣΤΕΣ Ι

Ὁμοίως καὶ ἐν τῷ δεξιῷ μέρει, ἐν ᾧ καὶ ὁ δρουγγάριος τῆς βίγλης παρίσταται, ἵσταται ὁ τοῦ μέρους τῶν Πρασίνων μαΐστωρ μετὰ καὶ ὀλίγων δημοτῶν μετὰ καὶ τῶν πανδουριστῶν μετὰ τῶν πανδούρων, καὶ ὄπισθεν αὐτοῦ οἱ δύο Γότθοι φοροῦντες γούνας….. (από το ΓΟΤΘΙΚΟΝ του ΠΕΤΕΦΡΗ)
Ποίοι οι πανδουρισταί; Εύκολο, θα μου πείτε: αυτοί που παίζουν τις πανδούρες. Πανδούρα, αλεξανδρινή εξέλιξη της αρχαιοελληνικής λέξης «πανδουρίς», όργανο που, όπως λέει ο λεξικογράφος Πολυδεύκης*, οι Έλληνες το υιοθέτησαν από τους Ασσυρίους. «Στους Αλεξανδρινούς χρόνους το όνομα πανδούρα** χρησιμοποιούνταν για να δηλώνει και ολόκληρη την οικογένεια όμοιων οργάνων που παίζονταν με πλήκτρο. Όπως λέει ο Sachs (Hist. 137): "είχε ένα μακρύ βραχίονα (χέρι) χωρίς στριφτάρια (κλειδιά, κόλλαβους), μικρό σώμα, τάστα και τρεις χορδές"· Πολυδ. (IV, 60): "τρίχορδον δε, όπερ Ασσύριοι πανδούραν ωνόμαζον· εκείνων δ' ήν και το εύρημα" (το τρίχορδο που οι Ασσύριοι ονόμαζαν πανδούρα· ήταν άλλωστε δική τους εφεύρεση)». Από την Εγκυκλοπαίδεια της αρχαίας Ελληνικής Μουσικής, του Σόλωνα Μιχαηλίδη –κυπρίου μαέστρου, συνθέτη και παιδαγωγού.

Η τρίχορδη πανδούρα των αρχαίων ελλήνων ήταν ένα όργανο μάλλον εξαιρεμένο από την διαδεδομένη μουσική πράξη, στην οποία δέσποζαν τα αρποειδή έγχορδα (λύρες, βάρβιτοι, κιθάρες κλπ), καθώς και ποικιλία αυλών και κρουστών). Ήταν όργανο μάλλον για περιθωριακή χρήση, δεν το απαντούμε σε παραστάσεις αγγείων. Το γνωρίζουμε από αυτό το χαρακτηριστικό άγαλμα Μούσας (Μαντινεία, 5ος π.Χ. αι) και από αγαλματίδια Ταναγραίων. Ίσως να προσιδίαζε στις γυναίκες αυτό το όργανο. Κάπου μάλιστα με πάει η εξ άπω ανατολής απόγονος της ασσυριακής πανδουρίδας. Λέτε, οι Ταναγραίες;

Να όμως και ένα αγαλματίδιο του 13 π.Χ αιώνα που κοσμεί το αρχαιολογικό Μουσείο της Χάιφας. Και σημιτικόν, δηλαδή, τ' αργανάκι.

Η μεσαιωνική εξέλιξη της πανδουρίδας μας οδηγεί στα όργανα με λαουτοειδή μορφή – βλέπετε το απολλώνιο τόξο δύο μουσικές ενσαρκώσεις μπορεί να πάρει, αυτή της άρπας και αυτή της πανδουρίδας.
Μετεξέλιξη των αρποειδών, τα τραπεζοειδή κανονάκια και σαντούρια και εξ αυτών τα εκ παραφθοράς των κυμβάλων (αλλού γι’ αλλού), τσίμπαλα και πιάνα. Της πανδουρίδος απόγονος , εις τα ημέτερα νεοελληνικά, ο ταμπουράς και το μπουζουκάκι.

Ωστόσο ο πολύτιμος Φαίδων Κουκουλές στο περιώνυμον ΒΥΖΑΝΤΙΝΩΝ ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ μας πληροφορεί ότι στα βυζαντινά χρόνια η λέξη "πανδουριστής" (αλλά και "φάνδουρος, ο") σημαίνει γενικώς τον οργανοπαίκτη και ειδικότερα τον σαλπιγκτή του Ιπποδρόμου, κάτι σαν τον συχωρεμένο γαύρον Αττίλιο (Βασίλη Δουρίδα), ήτοι «ρούλα-λά, ρούλα-λα, πράσινα καρούμπαλα». Μάλλον, τέτοιοι ήσαν και οι πανδουριστές του Γοτθικού. Σιγά μην ο δρουγγάριος έσερνε μαζί του λεπτεπιλέπτους μπουζουκτσήδες.

Και επειδή οι μακριές σάλπιγγες εκείνης της εποχής «εξέβγαζον» έναν θεμελιώδη ήχο και τους αρμονικούς του, οι σαλπιγκτές για να δώσουν ποικιλία στις εκφερόμενες μελωδίες τους, διέθεταν σάλπιγγες κουρδισμένες σε ποικίλους τόνους. Παίζανε διαδοχικά μελωδίες ισοδύναμες, αλλά επειδή ο ένας έπαιζε σε διαφορετικό τόνο από τον άλλο, δινόταν μια ηχητική εικόνα ενδιαφέρουσα. Και όταν στο Γοτθικόν μας λέει ότι τη μιαν ο ένας έπαιζε «νανά» και μετά ο άλλος «άγια», σημαίνει ότι του ενός η σάλπιγγα ήταν κουρδισμένη στον Γ’ ήχο και του άλλου στον Δ’ ήχο, (δηλ. σε τονιαία μεταξύ των απόσταση). Εφεδάκι που εν πολλοίς μου θυμίζει το εγερτήριον του στρατοπέδου μου, όταν ήμην και εγώ νέος, ωραίος και ρωμαλέος (καθότι και ταμπουρατζής).


* Ο Ιούλιος Πολυδεύκης έζησε περί τον 2ο μ.Χ. αιώνα. Καταγόμενος από την Ναύκρατι της Αιγύπτου, σπούδασε και κατόπιν δίδαξε ρητορική στη Αθήνα. Έργο του σπουδαίο το ΟΝΟΜΑΣΤΙΚΟΝ, λεξικό με λήμματα της αττικής διαλέκτου, του οποίου σώζεται επιτομή που συνέταξε τον 9ο αιώνα ο Βυζαντινός λόγιος Αρέθας.

** Κατά τον Πυθαγόρα "η πανδούρα κατασκευαζόταν από τους τρωγλοδύτες της Ερυθράς Θάλασσας από λευκή δάφνη που φυτρώνει κοντά στη θάλασσα" (Αθήναιος, όχι ο μπλόγκερ. Δ', 183F-184A, 82). Ο Νικόμαχος γράφει στο Εγχειρίδιό του (κεφ. 4) ότι το μονόχορδο ονομαζόταν φάνδουρος. Ο Ησύχιος χρησιμοποιεί τη λέξη πανδουρίς για το όργανο και τον όρο πάνδουρος για τον εκτελεστή· "πανδούρα ή πανδουρίς, όργανον μουσικόν. Πάνδουρος δε ο μεταχειριζόμενος το όργανον".

πανδουρίζω· παίζω την πανδούρα. πανδουριστής· ο εκτελεστής της πανδούρας.

από την "Εγκυκλοπαίδεια της Αρχαίας Ελληνικής Μουσικής"
του Σ. Μιχαηλίδη

Περί "νανά" και "άγια"

ως γνωστόν κλικ στην εικόνα και μεγαλώνει....

...έτσι βιαστικά, σαν πρώτη νύξη ιδού μια φωτογραφία από το ΜΕΓΑ ΘΕΩΡΗΤΙΚΟΝ του Χρυσάνθου (εκδ. 1832, αναστατική έκδοση εκδόσεις ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ - κυκλοφορεί). Προαναγγέλεται έτσι ένα θέμα περί των λέξεων "νανά" και "άγια" που χόρεψαν στο Γοτθικόν του Πετεφρή.

Πρόκειται για απηχήματα εκκλησιαστικών ήχων, δηλαδή για μικρές μελωδικές γραμμές οι οποίες με αμεσότητα μας δίνουν την ιδέα του μέλους (της μελωδικής γραμμής) που θα ακολουθήσει, σαν μια μικρή, επαρκής όμως προεισαγωγή, ή και σαν πρόσταγμα, σαν καθοδήγηση, που δείχνει τον δρόμο στον τραγουδιστή.

Περισσότερα σε επόμενο ποστ, να διαβάσω προσεκτικά πολύ το Γοτθικόν.

Νά σαι καλά Πετεφρή, μου άνοιξες την όρεξη για νέον "διδακτορικόν".

....και πρόσεξε: δεν είναι "ανα τε", είναι "ανανές", (και αμέσως μετά "ανεανές") δεν ξέρω αν διαβάζεις χειρόγραφο, ή μεταφορά του κειμένου στο έντυπο, πάντως δες και τον τροχό της φωτογραφίας που έχω παραθέσει. Τα απηχήματα είναι: Ανανές (Α' ήχος), Νεανές (Β' Ήχος), Νανά (Γ' ήχος) Άγια (Δ' ήχος) κλπ. ... δηλαδή αυτό που μοιάζει με u αλλά και αυτό που μοιάζει με καλλιγραφικό τ είναι αμφότερα παλαιογραφικές γραφές του Ν.

Παραπομπή

-Εγώ Άρη τους καταλαβαίνω. Το κατοικείν δεν είναι πράξη γενναιότητας, είναι δειλία.

του Vasstath

Έχει γράψει πολλά, μέσα σε λίγες μέρες - όλα διαμαντάκια.

Μακρινές συγγένειες...

Ο φίλος Sraosha βρήκε και μου έστειλε αυτή τη διεύθυνση με παλιές ηχογραφήσεις παραδοσιακής γιαπωνέζικης μουσικής Gagaku.

Βρήκα μιαν ιδιότυπη ηχοχρωματική συγγένεια με αυτό που έχουμε στ' αυτιά μας σαν ανατολίτικο ήχο, κυρίως από δικές μας παλιές ηχογραφήσεις σμυρνέικων τραγουδιών. Ίσως το λυγμικό παίξιμο του δοξαριού των τοξοτών οργάνων και ο ήχος του κότο που τόσο συγγενεύει με το κανονάκι.Τη συγγένεια, επειδή είναι μακρινή, τη βρήκα, όχι κυττάζοντας (-ακούγοντας) το ψηφιδωτό, αλλά τις ψηφίδες.