Καλέσω μου τὰ ἔθνη

Όταν δεν έρχεται κανείς

απ’ τους συνομηλίκους σου που προσκαλείς

αναρωτιέσαι αν γέρασες,

αν γέρασαν αυτοί,

ή αν γεράσατε όλοι.

Άραγε να ζητήσεις -

από πού;

μια τελευταία χάρη:

δύναμη οργής

και να τους πεις «γαϊδούρια»…

(Α, πρόσεχε λιγάκι,

αυτές οι τρεις τελίτσες,

στο τέλος της προηγούμενης στροφής,

τ’ αποσιωπητικά,

τους ενοχλούν.

Θέμα αισθητικής

επί της στίξεως.

Εκεί είναι το ζήτημα:

στην λεπτομέρεια.

Μάλλον αυτό σου διέφυγε.

Δεν το κατάλαβες, μα

άθελά σου τους δυσκόλεψες,

κι εκ των υστέρων εκατήντησες

χαριτωμένο

αδέξιο βάρος.)

Συνθέσεις για φίλες και φίλους

Στο Δημοτικό Ωδείο Πετρούπολης

Σάββατο 16 Μάη 2015, στις 7.00 το απόγευμα

Ελευθερίου Βενιζέλου 131 & Ανατολικής Ρωμυλίας

Πετρούπολη

ΔΩΡΕΑΝ

Π Ρ Ο Γ Ρ Α Μ Μ Α 

ΜΟΥΣΙΚΗ ΓΙΑ ΜΙΚΡΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ

Πάνος Πανάκος

Αποσπάσματα από τις ταινίες

COLD, ECHO και ULTIMUM του σκηνοθέτη Bahadir Karasu

Γιώργος Χατζημιχελάκης

Ταινίες της σκηνοθέτιδας Εύης Στάμου

1. MOTION TRANSITION (προβλήθηκε στο Φεστιβάλ του Μονπελιέ, 2014)

2. OVEREXPOSED

3. IMPRESSIONS I: Three Portraits

Δ ι ά λ ε ι μ μ α

ΚΟΥΑΡΤΕΤΟ ΦΛΑΟΥΤΩΝ Δημοτικού Ωδείου Πετρούπολης

Στεφανία Κατσαρού, Βικτωρία Αθανασοπούλου, Θοδωρής Παπιώτης, Ελευθερία Καραγκούνη.

Γιώργος Χατζημιχελάκης

ΠΕΔΙΟ ΔΡΑΣΗΣ (2015)

Πάνος Πανάκος

ΝΗΝΕΜΙΑ (2013)

ΜΟΥΣΙΚΗ για ΘΕΑΤΡΟ

Πάνος Πανάκος

Από τη θεατρική παράσταση Ο ΜΥΛΟΣ της Μαρίας Χασιώτη σε σκηνοθεσία Μίλτου Δημουλή

Τέσσερα τραγούδια - σε ποίηση Δημήτρη Ελευθεράκη

Ήλιε μου - σε ποίηση Φώτη Αγγουλέ

Ανδρείκελα - σε ποίηση Κώστα Καρυωτάκη

Μονοτονία - σε ποίηση Κ.Π.Καβάφη

Μα τι γυρεύουν οι ψυχές μας ταξιδεύοντας - σε ποίηση Γ. Σεφέρη

Ερμηνεύουν:

Χριστίνα Πουπάλου: τραγούδι

Ελισάβετ Αναγνώστου: βιολί

Πάνος Πανάκος: πιάνο

Μακάριοι οι πραείς

Την επί μέρες συσσωρευμένη αντιπάθεια προς την κατά τέσσερες  σχολικές τάξεις του δημοτικού  μεγαλυτέραν μου Λίτσα της κυρά Βιργινίας, την θεώρησα ακαριαίως συμπυκνουμένην στο καλαθάκι μου και, καθώς πήγε να κάτσει δίπλα μου στο σχολικό, της το έφερα κατακούτελα. Ένα καλαθάκι μπλε και άσπρο, πλεχτό από νάιλον προσομοιώσεις λωρίδων λυγαριάς, σαν μπαουλάκι, με μεταλλικούς μεντεσέδες και ένα μηχανισμό για να ασφαλίζει καθώς έκλεινε, παρόμοιον με αυτόν που έχουν τα μικρά βαλιτσάκια. Αυτός ο μηχανισμός φαίνεται την βρήκε ανάμεσα στα μάτια και της χαράκωσε τη μύτη. Δεν έτρεξε πολύ αίμα και γι’ αυτό αμέσως μελάνιασε.

 Η αντιπάθειά μου ισοτίμως εστρέφετο και προς το καλαθάκι, διατυμπανισμόν της παιδικής μου βαθμίδος, με κατατεθειμένη εντός του την καθημερινή φροντίδα της μαμάς μου: ένα σάντουιτς, μια μπανανούλα, και τρία γεμιστά Παπαδοπούλου σοκολάτα, ευπρόσδεκτα τα τελευταία εν πλήρει ανταγωνισμώ με την μπανάνα και ιδίως το μισητόν σάντουιτς, που επιθυμούσα να έλειπαν και στην θέση τους να υπήρχαν ειλικρινούς αγάπης σύμβολα άλλα επτά μπισκοτάκια.

Η Λίτσα πήγαινε Τετάρτη και της είχε ανατεθεί από την δασκάλα της η επίβλεψη και προστασία μου. Εγώ ήξερα ήδη πρόσθεση, αφαίρεση, και το έφερα βαρέως που έπρεπε να πηγαίνω νηπιαγωγείο, δηλαδή να βρίσκομαι, έναντι της ετεροκλήτως διορισμένης επιβλέπουσάς με, στο τέσσερα μείον τέσσερα ίσον μηδέν -  αχώνευτοι αριθμοί: το μηδέν μια χαζή κουλούρα και το τέσσερα σα διάνος καμαρωτός.  Η κυρία Κούλα που ήταν «κυρούλα», δηλαδή βοηθός του οδηγού στο σχολικό και επιστάτρια στο σχολείο, όρμηξε να με δείρει, αλλά την κοίταξα παγερά και με τόση βεβαιότητα  για το δίκαιον της πράξεώς μου, ώστε μου έδωσε μόνο ένα χαστούκι και μ' έβαλε να ζητήσω συγγνώμη από τη Λίτσα. Το «συγγνώμη Λίτσα» δεν κόστιζε απολύτως τίποτα.

Σε λίγες μέρες, Νοέμβριο μήνα βγήκε η απόφαση του δικαστηρίου. Κατά τον νόμον της Κυβερνήσεως Παπανδρέου, όσοι είχαν γεννηθεί έως και την 1^η Απριλίου του 1959 εδικαιούντο να εγγραφούν στην πρώτη Δημοτικού του σχολικού έτους 1964-1965. Πεντεμισάρηδες. Ένας ψευδομάρτυρας με είχε απαλλάξει από το όνειδος του να έχω γεννηθεί την 3^η Απριλίου και να μην είμαι συμμαθητής τού κατά έξι μήνες μεγαλυτέρου φίλου μου Ανδρέα.

«Άντε, από βδομάδα πας Πρώτη. Και τέρμα το σχολικό. Θα πηγαίνουμε με τα πόδια». Η ανακοίνωση από τον παππού μου αυτής της άνευ προσωπικού αγώνος διπλής αναβαθμίσεώς μου με ανεκούφισε τόσον ώστε επί δίωρον κατελήφθην  υπό ανεξηγήτου πραότητος αποφασίζων στο εξής συγκράτησιν έστω και υποκριτικήν του θυμού εντός της νομιμότητος, κάτι που ενδεχομένως μου απεστέρησε την αθώαν προοπτικήν του εγκληματίου. 

Συνοικιακόν ή Φώτης Παπαδόπουλος ή Φώτακας ή Μπαρμπαγιώργος

Εθνικός Πειραιώς, περίοδος 1983-1984
(Φώτης Παπαδόπουλος, ο δεύτερος όρθιος εκ δεξιών)

Εσχάτως, μου είναι αδιαφόρως ευχάριστο να πίνω πού και πού ένα ουϊσκάκι σε κάποιο συνοικιακό καφενείο από το οποίο τυχαίως θα διέρχομαι λίγο πριν σουρουπώσει. Αυτό μπορεί να συμβεί μια-δυο φορές το μήνα. Η τιμή του ουΐσκι λίαν προσιτή, 3 ευρώ, και το ουίσκι εγγυημένως ελληνικής ποτοποιΐας μετηγγισμένο υπό του καφετζή από την νταμιτζάνα σε ανεγνωρισμένης μάρκας φιάλη – απόδειξις περί αυτού η τριμμένη, ξεθωριασμένη, από τα πολλά πιασίματα ετικέτα του μπουκαλιού.

Κατά μίαν από τας συζητήσεις που αφουγκράστηκα σκοπίμως, εφόσον αυτό είναι το βασικόν αδιάφορον κίνητρον της προσφάτου συνηθείας μου, εις καφέ-ουζερί  αν ενθυμούμαι καλώς του Αγίου Νείλου, επί της οδού Κλεισόβης … ή μήπως κάνω λάθος; …. μάλλον μπερδεύτηκα ή στην Πηγάδα ήταν ή στην Χατζηκυριακού … τέλος πάντων, αυτό που έχει σημασία είναι ότι ένα ζεύγος φίλων μού θύμισε κάτι από τα παλιά, διότι ο ένας ήταν εξηντάρης και ο άλλος το πολύ εικοσιπεντάρης – τύπος φιλίας συνήθης προ πεντηκονταετίας, της οποίας και τα δύο μέλη ανεζήτουν την διασκέδασιν εις αυτόν τον χώρο που ονομάστηκε αργότερα χάσμα γενεών, και που όσον μεγαλυτέρα η διαφορά ηλικίας τόσο πιο απλωμένη η αλάνα για το παιχνίδι.

Τα καφενεία των συνοικιών του Πειραιώς, ιδίως δε της ευρυτέρας Πειραϊκής Χερσονήσου περιοχής,  διαθέτουν ανυπερθέτως Γουάι Φάι.  Και παραδόξως για την εποχή – δεν εννοώ την λέξιν ως τεταρτημόριο του έτους – σερβίρουν και μαριδάκι. Επόμενον είναι ήδη να σχηματίσατε την εικόνα της συνομιλίας την οποία θα σπεύσω να αφηγηθώ περιστρεφομένην πέριξ της λειτουργίας ενός τάμπλετ και, ως μη αναμενόμενον, καθοδηγών ήτο ο εξηντάρης, ο οποίος αφού σχεδόν απαξιωτικώς επέδειξε τον τρόπο ενεργοποίησης του Αντμπλόκ, με μία απόλυτον κίνηση το σβήνει, απενεργοποιεί εν ριπή το κινητό του, έβγαλε μάλιστα και την μπαταρία του, ενώ  με νεύμα συνωμοτικό παρότρυνε τον νεαρό να κάνει το ίδιο.  

- Φέρε μας δυο καραφάκια ακόμα…

Και σκύβοντας προς τον χάσκοντα αμήχανο μιμητή του που μόλις απήλλασσε με μια χαρτοπετσέτα την μπαταρία τού κινητού του από τα λάδια της τηγανιάς που είχαν προηγουμένως πασαλειφτεί στα δάχτυλά του, επηύξησε:

- Οι μηχανές έχουν ήδη αποκτήσει νοημοσύνη. Απλώς προσποιούνται ακόμα ότι είναι υποχείριά μας για να κερδίσουν τον απαραίτητο χρόνο της ολοκληρωτικής τους επιβολής, όπως κάνει τώρα η Γερμανία με το Γκρέξιτ. Μόλις σιγουρευτούν ότι δεν κινδυνεύουν να τις βγάλουμε από τη μπρίζα, θα μας επιβληθούν ανοικτά και θα μας πετάξουν σαν σκουπίδια….

-Από την Ευρωπαϊκή Ένωση;

-Από τη Γη. Για τις μηχανές σού λέω. Το ίντερνετ… Αυτό είναι το μυαλό τους…. ή μάλλον αυτό είναι το κεντρικό νευρικό τους σύστημα.  Το μυαλό τους είναι πιο μέσα …. Δεν ξέρουμε πια πού ακριβώς. Μας έχουν ήδη επιβληθεί, αλλά κάνουν τις χαζές.

- ………

- Δεν το βλέπεις που μας έχουν υποτάξει τελείως; Βαστάει ο καθένας στο χέρι του ένα μηχανάκι και υποσυνείδητα όταν κουβεντιάζει με τον άλλον θα πάει το θέμα έτσι που να χρειαστεί να ψάξει να βρει στο ίντερνετ μια πληροφορία.

- Ε, και;

…………………………………………

- Τα ουζάκια σας, παιδιά…. Και σας έφερα καβουρόψιχα…

- Άσε ρε, μεγάλε. Καβουρόψιχα…. Κονσέρβα είναι.

- Όχι ρε συ, με προσβάλλεις… Πάω να σου φέρω τα καβουροκάβουκα να τα δεις…

- Και πού τα βρήκες τα καβούρια;

- Το πρωί πήγα στην Ψαραγορά…

- Σιγά ρε παλιοεθνικάκια που πήγες στην Ψαραγορά. Κονσέρβα είναι..

- Κονσέρβες και τενεκέδες είναι τα κύπελλα και τα πρωταθλήματά σας τα κάλπικα…

Εις αυτό το σημείο, και πριν η τριβή μεταξύ αστείου και σοβαρού αρχίσει να ρέπει προς το σοβαρόν άφησα ένα ταληράκι κάτω από το ποτήρι μου και λαθραίως σηκώθηκα να φύγω… Πριν κάνω δυο-τρία βήματα, έπιασα πίσω μου τη φωνή του εξηντάρη, όσο ψιθυριστή της επέτρεπε να είναι το τρίτο καραφάκι:

- Κι αυτός που φεύγει κωλοεθνικάκιας είναι … Τον θυμάμαι που μου κούναγε το κασκόλ του και μου φώναζε «σας στείλαμε για τσάι» τότε που μας απέκλεισε ο Εθνικός στο κύπελλο… το ’84, με προπονητή τον Γκόρσκι, γκολ στο 91’ του Παπαδόπουλου, σέντερ μπακ ήτανε, πού βρέθηκε στην περιοχή και το έκανε με ανάποδη κεφαλιά; –    τον φωνάζανε Φώτακα, ή Μπαρμπαγιώργο – έχεις δει Καραγκιόζη; –  γιατί ήτανε ψηλός και δυνατός σαν τον Μπαρμπαγιώργο …. εσύ ήσουν αγέννητος.

  

Περιπατητικά

Στον  Πειραιά, στην οδό Δραγάτση, στο πλάι ακριβώς απ’ το γιαπί της Ραλλείου που σχεδόν σαρανταπεντάρισε, πέραν της μηχανικής ενατενίσεως του πεζού Κολοκοτρώνη, συχνά δίνεται η δυνατότης στον αργόσχολο νυχτοπερπατητή να διασκεδάσει την προηγηθείσα απορίαν του «ποιες αγοράζουν αυτές τις γόβες, 475 ευρώ το ζευγάρι;» καθώς ήδη έχει διέλθει του καταστήματος υποδημάτων Καλογήρου επί της Ηρώων Πολυτεχνείου.

Γυρίζοντας την πλάτη του στο γιαπί, και δεξιά του έχοντας νεότευκτην θορυβώδη καφετέριαν-μπαρ της οποίας οι αμίλητοι και πλήττοντες θαμώνες (παραδόξως γυναίκες το πλείστον) εγγυώνται το εντός διμήνου λουκέτο, δεν μπορεί παρά περισσότερον να ελκυστεί από το σταντ γραφείου διοργανώσεως εκδρομών. Με 15€ θα μπορούσε να πάει ημερησίαν στο ειδυλλιακόν Λουτράκι, συμπεριλαμβανομένου του ακτοπλοϊκού εισιτηρίου για το πλοίον με το οποίον θα απολαύσει και διέλευσιν του Ισθμού, αν βεβαίως δεν προτιμήσει, ημερησίαν πάντα, εκδρομήν εις την μαγευτικήν Τρίπολιν και τα περίχωρά της με 12€. Υπάρχει δε εξαιρέτως δια τους τολμηρούς και διαθέτοντας περισσότερον χρόνον και χρήμα η διήμερος κρουζιέρα εις τας νήσους του Αργοσαρωνικού κόστους 50€, με μόνον σκοτεινόν σημείον το ερώτημα εάν οφείλουν να κωπηλατούν. Και ας μη βιαστεί κάποιος να νομίσει ότι εις αυτάς τα εκδρομάς μετέχουν ηλικιωμένοι. Νεότατα ζεύγη εξηντάρηδων είναι κυρίως οι εκδρομείς, ουδεμίαν σχέσιν έχοντες με τους παλαιούς προ τριακονταετίας ενορίτας προσκυνητάς εις τον όσιον Λουκάν. 

Είναι λοιπόν να μην πικραίνεσαι όταν ακούς από φίλον που προσφάτως επεσκέφθη το Ρίον της Βραζιλίας, ότι δις ελοιδορήθη εισπράξας υπεροπτικόν μορφασμόν; Την πρώτην από αχθοφόρον του αερολιμένος και την δευτέραν ότε εβγείς για να καπνίσει έξω στα παγκάκια, προσφέροντας την φωτιάν του σε Βραζιλιάνα, με αφορμήν πάντοτε την απάντησιν «Γκρέκο» εις την τυπικήν αδιάκριτον ερώτησιν των αυτοχθόνων «από πού κατάγεστε;». 

Invention II για κοντραμπάσσο

Το σημείωμα για το έργο από το έντυπο πρόγραμμα της συναυλίας:

INVENTION II για κοντραμπάσσο, αφιερωμένη στον Βασίλη Παπαβασιλείου

Έχουν μεσολαβήσει περισσότερα από 22 χρόνια αφ’ ότου έγραψα την INVENTION Ι για κοντραμπάσο και που ως πρώτο παρουσιαζόμενο έργο μου είχε παιχτεί σε συναυλία της Ένωσης Ελλήνων Μουσουργών στην Ελληνοαμερικανική Ένωση Δεκέμβριο του 1992, με σολίστ τον φίλο μου από τα εφηβικά χρόνια, τον  σπουδαίο κοντραμπασσίστα Βασίλη Παπαβασιλείου. Κάνω αυτήν την οιονεί μικροϊστορική αναφορά για να υπογραμμίσω το γεγονός ότι τόσο η πρώτη, όσο και η παρούσα INVENTION II, αντλούν το θάρρος των μουσικών διατυπώσεών τους από ένα χρόνο περισσότερο, παρά χώρο, προσωπικής αλληλοκατανόησης και κοινών βιωμάτων, έτσι που ο δημιουργός αυτού του έργου δεν είναι ευδιάκριτο σε μένα αν είναι το πρόσωπό μου ή η ανάκληση. Τα μέχρις εδώ ειπωμένα βεβαίως έρχονται σε φαινομενική αντίθεση με τα όσα επιτάσσει η πρώτη βασική οδηγία του δασκάλου μου Θόδωρου Αντωνίου προς τους μαθητές του: να προσπαθείτε να μην είστε αυτοβιογραφικοί. Ωστόσο, η εμπιστοσύνη ότι ένας εκλεκτός ερμηνευτής γνωρίζει μέσα από πρώιμα κοινά βιώματα τις μουσικές αναφορές και επιδιώξεις ενός έργου μου και διατίθεται να τις υποστηρίξει, είναι, εκτός από δημιουργικό κίνητρο, ένας παράγων ή και μία ελπίδα αντικειμενοποίησης που θα αναιρέσει τα όποια αυτοβιογραφικά μου πλαίσια, τις αναφορές στο ταξίμι, στην φρασεολογία της εκκλησιαστικής μας μουσικής και στο δημοτικό τραγούδι, αυτοβιογραφικά πλαίσια που ωστόσο εναρμονίζονται με την δεύτερη βασική επιταγή του δασκάλου μου: να είσαι ο εαυτός σου. 

Ενδοχώρα ΙΙ

Το βίντεο είναι από την συναυλία του Απόστολου Ντάρλα στις 19 Μαρτίου 2015 στο Ινστιτούτο Γκαίτε της Αθήνας.

Το σημείωμα για το έργο που περιλαμβανόταν στο έντυπο πρόγραμμα της συναυλίας:

ΕΝΔΟΧΩΡΑ ΙΙ για πιάνο (2014) 

Για δεύτερη φορά ο φίλος Απόστολος Ντάρλας, διακεκριμένος συνθέτης, υπό την ιδιότητα του ερμηνευτή με τιμά με την παρότρυνσή του να γράψω ένα έργο για συναυλία του. Θέλω να τονίσω το γεγονός ότι ο Απόστολος, όχι μόνο εμβαθύνει στα έργα τα οποία ερμηνεύει, αλλά επιπλέον επιδιώκει τις κατά το δυνατόν περισσότερες παρουσιάσεις τους. Αισθάνομαι λοιπόν ευγνωμοσύνη.

Όπως είχα αναφέρει και στο σημείωμα για την ΕΝΔΟΧΩΡΑ Ι, την οποία είχα γράψει τον Μάρτιο του 2011, παρά την ενθάρρυνση του Απόστολου να χρησιμοποιήσω στο έργο ήχους "μέσα στο πιάνο", η ηχοχρωματική ποικιλία αυτή καθ’ εαυτή δεν καθόρισε την συγκεκριμένη σύνθεσή μου, όπως και τώρα ισχύει για την ΕΝΔΟΧΩΡΑ ΙΙ. Και οι δύο αυτές συνθέσεις είναι φθογγοκεντρικές και διαπραγματεύονται τις μελωδικές και αρμονικές δυνατότητες που προκύπτουν από τον διαμοιρασμό του συνόλου των φθόγγων τους οποίους παράγει το πιάνο σε υποσύνολα, μέσω των οποίων σχηματίζονται υπό μορφήν εντυπώσεων μελωδικοί και αρμονικοί διαλόγοι ή αντιθέσεις, αν προτιμάτε. Σε μεγάλο βαθμό χρησιμοποιώ στις συνθέσεις αυτές τον παραμετροποιημένο αυτοσχεδιασμό, ο οποίος από μέρους μου περιορίζεται στην οργάνωση του φθογγικού υλικού και των εκφραστικών παραμέτρων αφήνοντας ανοικτή την ερμηνεία, είτε κατά την προσέγγιση του έργου, είτε κατά τη στιγμή της εκτέλεσής του — και εδώ αξίζει να υπογραμμίσω ότι για την επιτυχή απόδοση τέτοιων έργων είναι σπουδαία τύχη ο ερμηνευτής να είναι ένας ευφάνταστος συνθέτης, επειδή θα λειτουργήσει το ίδιο καλά με έναν βαθυστόχαστο αυτοσχεδιαστή. 

Επανέρχομαι στην ηχοχρωματική ποικιλία για να ξαναπώ ότι αποτελεί επίχρισμα του έργου, καθώς επίσης και για να αναφέρω ότι δεν χρησιμοποιώ καθόλου προπαρασκευή του πιάνου, αλλά μόνον ήχους που παράγονται από τα χέρια του ερμηνευτή, κάποιες φορές με μαλακές μπαγκέτες μαρίμπας. 

Μορφολογικά το έργο απαρτίζεται από 4 μέρη, με ανοικτή την δυνατότητα τόσο της αναδιανομής τους, όσο και του να παιχτούν όχι όλα, αλλά κάποια από αυτά, αν ο ερμηνευτής κρίνει ότι εξυπηρετείται το συνολικό πρόγραμμα μιας συναυλίας του. 

Κλείνοντας, νομίζω ότι είναι αυτονόητο πως το έργο αυτό το αφιερώνω στον φίλο Απόστολο Ντάρλα — έμμεσα όμως και στον δάσκαλό μας τον Θόδωρο Αντωνίου που μας δίδαξε ότι στον δρόμο της δημιουργίας πάνω απ’ όλα βρίσκεται το ήθος και η φιλία.

------------------------------------------------------
ΥΓ Δυστυχώς η συναυλία συνέπεσε με αυτήν του φίλου Μιχάλη Γρηγορίου στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών και έτσι παρ' όλη τη χαρά από την παρουσίαση του έργου μου, μου έμεινε το συναίσθημα ότι παράλληλα έχασα ....

East West Celebration

Ένα κομμάτι για τον εορτασμό των 80στών γενεθλίων του δασκάλου μας Θόδωρου Αντωνίου, στις 10 Φλεβάρη 2015.

Το κομμάτι ήταν εμβόλιμο στην συναυλία της Beata Iwona Glinka, της σπουδαίας φλαουτίστας, που παρουσίασε  έργα του Θόδωρου Αντωνίου για σόλο φλάουτο ή με φλάουτο και άλλους συνδυασμούς. Στην ενορχήστρωση του κομματιού φρόντισα να συμπεριλάβω όλους τους μουσικούς που θα εμφανίζονταν εκείνη τη βραδιά, σύμφωνα με την παρότρυνση της Ιβόνας που είχε την ιδέα αυτού του κομματιού και μου έκανε την τιμή να μου προτείνει να το γράψω. Η παρουσίασή του είχε αρχικά σχεδιαστεί ως έκπληξη, όμως η έκπληξη ακυρώθηκε από το γεγονός κατά το οποίο ο δαίμων της πάντα ακριβούς διαμόρφωσης των ενημερωτικών φυλλαδίων και των αφισών της Ένωσης Ελλήνων Μουσουργών έδρασε προαναγγέλοντάς το. Δεν πειράζει - καλή καρδιά... το διασκεδάσαμε έτσι κι αλλιώς.

Ζητώ συγγνώμη από όποιον προσέξει ότι στους τίτλους του βίντεο το Goethe έχει γραφτεί Goete.

Αυτό ήταν το σημείωμά μου για το έργο στο πρόγραμμα:

EAST WEST CELEBRATION

Το έργο από τον τίτλο κιόλας ξεκινά ως μια αναφορά στην γραφή του δασκάλου μου, συνεχίζει με ένα δημοτικής υφής ευχετήριο τραγούδι και κλείνει με απόηχους της αρχής. Γράφτηκε με προτροπή της φίλης μου, της σπουδαίας φλαουτίστας Μπέατας Ιβόνας Γκλίνκα, για να παιχτεί ως έκπληξη στην συναυλία της που διοργανώνει η ΕΕΜ ανήμερα στα 80στα γενέθλια του Θόδωρου Αντωνίου. Βεβαίως, καθώς διαβάζετε αυτό το σημείωμα, κατανοείτε ότι η έκπληξη εξανεμίστηκε χάριν ενός ακριβούς εντύπου προγράμματος, ωστόσο η χειρονομία παραμένει και αποτελεί ελάχιστη πράξη ευγνωμοσύνης για τον ακαδημαϊκό, τον πρόεδρο της ΕΕΜ, τον σπουδαίο μαέστρο και συνθέτη και πάνω απ’ όλα αγαπημένο μας δάσκαλο που εδώ και 40 χρόνια με την προσωπική του δράση κατόρθωσε να αναπληρώσει κενά της εγχώριας μουσικής παιδείας, δημιουργώντας μιαν άτυπη μουσική ακαδημία, αναπτύσσοντας ένα δίκτυο συναυλιακών χώρων, προσελκύοντας εκλεκτούς μουσικούς στο Ελληνικό Συγκρότημα Σύγχρονης Μουσικής, γνωρίζοντάς μας όλα τα σημαντικά έργα του σύγχρονου ρεπερτορίου μέσα από τις ερμηνείες του και τις συναυλίες που οργανώνει, και αναθρέφοντας μια γενιά νέων συνθετών, φροντίζοντας παράλληλα να παρουσιάζει με τον αρτιότερο δυνατό τρόπο τα έργα τους και να τους μεταλαμπαδεύει ήθος.

Και αυτή ήταν η κριτική του πολύτιμου παρευρισκομένου για να συνεορτάσει Γιώργου Λεωτσάκου - παραθέτω το σχετικό με το έργο μου απόσπασμα από το Critics' Point και την κριτική του με τίτλο: 

Θόδωρος Ἀντωνίου, ἐτῶν 80: νὰ τὰ χιλιάσει! Ἔργα του γιὰ φλάουτο & 6 Νέοι Συνθέτες

7. ΧΑΤΖΗΜΙΧΕΛΑΚΗΣ, ΓΙΩΡΓΟΣ (γ. 1959): East West Celebration ἤγουν Ἀνατολιτικοδυτικὸς Πανηγυρισµός (2014), γιὰ φλάουτο, ὄµποε. κιθάρα, πιάνο, κρουστά (Μαξίµ Μανκόβσκι) βιόλα καὶ µεσόφωνο (Συγγενιώτου) ἀφιέρωµα τοῦ συνθέτου στὸ Θόδωρο Ἀντωνίου γιὰ τὰ 80ά του γενέθλια... Ἕνα δίπτυχο: α´µέρος, ὀνειρικὸ παιχνίδι ἠχοχρωµάτων, β´ µέρος, τονικότατο, ρυθµικότατο, φολκλορίζον µὲ εὔστοχη ὅµως κατακλεῖδα ὑποµνήσεις τοῦ α´ µέρους. Μὲ ἔκδηλη τὴν ἄµεσα ἀναγνωρίσιµη γραφὴ τοῦ ἀγαπητοῦ Χατζηµιχελάκη ὑπῆρξε γευστικότατη... ἠχητικὴ τούρτα γενεθλίων. 

4 Μικροτονικές Σπουδές για πιάνο

Το μικρό αυτό έργο το έγραψα το 2011.
Για να παιχτούν αυτές οι σπουδές θα πρέπει το πιάνο να "υποστεί" ένα ειδικό κούρδισμα. Δεδομένου ότι μια συναυλία δεν μπορεί να διαρκεί μόνο 4 λεπτά και κάτι, όσο δηλαδή διαρκούν αυτές οι σπουδές, θα πρέπει η αίθουσα να διαθέτει 2 πιάνα, έτσι ώστε το ένα να κουρδιστεί κατάλληλα μόνο και μόνο για την παρουσίαση αυτών των κομματιών. Μέχρι λοιπόν οι συνθήκες, οι οικονομικές μου, να επιτρέψουν κάτι τέτοιο, ας αρκεστούμε σε αυτή την μακέτα που μας προσφέρει ένα VST πιάνο το οποίο έχει μικροκουρδιστεί με το δωρεάν πρόγραμμα Scala. 

Ρευστό (FLUID) πιάνο

Με ενημέρωσε γι' αυτό η φίλη μου Α.Μ., κιθαρίστρια, λάτρης κάθε γοητευτικού παλαιού και κάθε περίεργου καινούργιου.

 Ο Ιωάννης Σεβαστιανός Μπαχ  με το έργο του "Το Καλώς Συγκερασμένο Κλειδοκύμβαλον" είχε επιχαρεί του μεγάλου επιτεύγματος να κουρδιστούν επιτέλους τα πληκτροφόρα με τέτοιο τρόπο που να επιτρέπει την ισότιμη μεταχείριση κάθε πλήκτρου τους. Όπως κάθε μεγάλο επίτευγμα, έτσι και ο Συγκερασμός απέκτησε φίλους και εχθρούς. Και όπως επίσης συμβαίνει με κάθε επίτευγμα, αγκαλιάστηκε από την πράξη ως θεωρία και μισήθηκε από την θεωρία ως πράξη.

Αν δεν είχε πραγματοποιηθεί η Διεθνής Έκθεση των Παρισίων του  1900 (της οποίας εν Αθήναις ως κειμήλιο στέκει ο Άγιος Σώστης στην οδό Συγγρού, διατελέσας τότε εκεί ελληνικόν ναόμορφον περίπτερον), ίσως ο Ντεμπυσύ να μην είχε ακούσει τα εξ Άπω Ανατολής γκαμελάν που του ενέπνευσαν τις εξατονικές κλίμακές του, και η Δύση να μην είχε εμπεδώσει συν τω χρόνω έναν κάποιου είδους σεβασμό για την Μουσική Ανατολή. Εκεί στην Έκθεση εκ των αποικιών προσεκλήθησαν σχεδόν δι' απαγωγής μουσικοί, και οι ευρωπαίοι λάτρεις κάθε γοητευτικού παλαιού αυτό που άκουσαν εκεί το έσπειραν ως περίεργο καινούργιο που σύντομα έγινε ντεμοντέ, αλλά έκτοτε ανά περιόδους  επανενθρονίζεται και εκπίπτει, όρα προ εικοσαετίας Έθνικ.

Το Fluid Piano ανήκει στα κατασκευάσματα αυτά που αναζητούν ως δυνατότητα αυτό που στην εποχή του Μπαχ τα πληκτροφόρα προσπάθησαν να αποτινάξουν ως ζυγό: την αρμονική-πολυφωνική και εν πολλοίς αισθητική εξάρτηση της Μουσικής από την ποικιλία βηματικών διαστημάτων. Όσοι μεγαλοσχήμονες ανατολίται θεωρητικοί υπερφιάλως υπερηφανεύονται επιδεικνύοντας ένα πλήθος (κατά την άποψή τους) μαθηματικών λόγων που αντιπροσωπεύουν την πάλαι ποτέ ποδοπατημένη από τον Συγκερασμό ποικιλία των διαστημάτων της Ανατολικής Μουσικής, δεν έχουν παρά να διαβάσουν την Αρμονική Πραγματεία του Ραμώ (Traite de l'Harmonie) όπου θα βρεθούν αντιμέτωποι με ορδές κλασμάτων που αναφέρονται σε μουσικά διαστήματα.

Δεν είναι παράξενο λοιπόν που (λόγω των δύο προηγουμένων παραγράφων) το Fluid Piano κατασκευάζεται στην Δύση και όχι στη Ανατολή (στην καθ' ημάς Ανατολή αξιοσημείωτη ανάλογη προσπάθεια είναι το Ιωακείμιον Ψαλτήριον της Επιτροπής του 1881 και αργότερα το Παναρμόνιον του Κωνσταντίνου Ψάχου, βλέπε σχετικό κείμενο του μουσικολόγου Θωμά Αποστολόπουλου).

Το Fluid Piano έχει ζεύγη χορδών για κάθε νότα, ούτως ώστε οι δύο χορδές να χρησιμεύσουν ως ράγες πάνω στις οποίες σέρνεται ο μεταβολέας. Αυτό το αποχωρίζει από την γνωστή ηχητική του γνωστού πιάνου. Οπότε δεν μιλάμε από ηχοχρωματικής απόψεως για πιάνο, αλλά για έγχορδο πληκτροφόρο απλώς. Διατηρούνται ωστόσο οι δυνατότητες του πιάνου που σχετίζονται με τα πεντάλ. Πολύ έξυπνη κατασκευή και με ηχοχρωματικό ενδιαφέρον, αλλά δεν μπορείς να ελπίζεις ότι στο πιάνο αυτό θα παίξεις πχ Σοπέν και θα το απολαύσεις ηχοχρωματικά τουλάχιστον με τον παραδοσιακό τρόπο – οπότε δεν πρόκειται για ένα πιάνο πολλαπλών χρήσεων, αλλά για μια ειδική κατασκευή. Και πάντα το πρόβλημα αυτών των κατασκευών είναι ότι δεν γράφονται έργα γι’ αυτές ικανά στον αριθμό (ίσως και στην ποιότητα), οπότε δεν διαδίδονται στην αγορά, με αποτέλεσμα να έρχονται και να παρέρχονται, παραμένοντας στο επίπεδο της ευρεσιτεχνίας. Η αλήθεια είναι ότι πέρα από την αναφορά τους σε μουσικές παραδόσεις ανατολικές, των οποίων μάλιστα το εύρος και την λειτουργία δεν έχει ακόμα πλήρως αφομοιώσει η Δύση, δεν έχει αναπτυχθεί μια θεωρία και μια αισθητική πολυφωνική που να αξιοποιεί τις δυνατότητες που παρέχει μια τέτοια κατασκευή με όρους πάντα Δυτικού Μουσικού Πολιτισμού. Από την άλλη τα ηλεκτρονικά Virtual Instruments που χρησιμοποιούνται σε μορφή software, μέσω της συνεχώς αυξανόμενης δύναμης των ηλεκτρονικών υπολογιστών, παρέχουν την δυνατότητα κάθε μικροτονικού πειραματισμού προσομοιώνοντας τις δυνατότητες του Fluid piano ανέξοδα, με προσιτό τρόπο (και πάντα ψηφιοποιημένο άρα επακριβώς επαναλήψιμο). 

Κι' όμως, αν κάποιος μου χάριζε ένα Fluid Piano θα έγραφα πολλά έργα με και για αυτό.

Η δεύτερη Λειτουργία του Μότσαρτ

  Ο Μότσαρτ γεννήθηκε το 1756 ... Την συνέθεσε 12 ετών, και μάλιστα αφού ήδη το ίδιο έτος είχε γράψει την Missa brevis (σύντομη λειτουργία) σε Σολ μείζονα. Σαν τον δωδεκαετή Ιησού στον Ναό....

Στην δεύτερη αυτή λειτουργία ένα παιδί-Θεός συνομιλεί με ένα Θεό-παιδί, ή μάλλον με έναν Θεό που, αφού τον ατενίσει στην αρχή του έργου όπως του τον περιγράφουν, τον μεταμορφώνει σε παιδί. Και στη συνέχεια του έργου  είναι η φιλική εξοικείωση  που του αποκαλύπτει  ότι παίζει με κάποιον βολικό κύριο μεγαλύτερό του, όπως συμβαίνει πολλές φορές στα παιδιά όταν συναντούν έναν προσηνή παππούλη  να τον νομίζουν στην αρχή συνομήλικό τους, μετά.... είναι η αφή ... το δέρμα που όλα τα προδίδει. Δακρύζει μάλιστα όταν βλέπει τις παλιές πληγές του στο Crucifixus. Αλλά στη συνέχεια η χαρά της γνωριμίας επικρατεί. Άλλωστε ο Θεός ως Χριστός σταυρώθηκε .... μπορούμε να παίξουμε με το περιστέρι, το Άγιο Πνεύμα, ή να χαρούμε που ανήκουμε στην Εκκλησία, νοητή περισσότερο ως ένα απλόχωρο μέρος με ωραία διακόσμηση.... Και μετά καθώς φτάνει η ώρα να αποχωριστεί αυτόν τον συμπαθητικό φίλο, αναλογίζεται το πόσο ωραία πέρασε και πόσο ωραία θα περάσει στο μέλλον μαζί του ... αχ αυτός ο γλυκός παππούλης να μην πεθάνει .... (πόσο μοιάζει η μελωδία της αρχής του Agnus Dei με το Lacrimosa από το Requiem ....)

Χειμαδιά

Μεταξύ Αμφιλοχίας και Αγρινίου, Οκτώβρης 2014

ESPERINON-ANATOLIKON το βίντεο της περσινής παράστασης

Έχω γράψει για την παράσταση εδώ
Ξεκινάει με το δικό μου μουσικό κομμάτι. Τελειώνει με το κομμάτι του Peter Verdonck.
Ευπρόσδεκτος ένας απρόσκλητος με κιθάρα, που η συμμετοχή του δεν προβλεπόταν στην παράσταση, ωστόσο όπως πληροφορήθηκα, είναι τακτικός "απρόβλεπτος" θαμών και μάλιστα παρεμβατικός σε διάφορα πολιτιστικά δρώμενα της Αμβέρσας....

ΧΕΙΜΩΝ

Πειραιάς, Άγιος Νείλος, Χειμώνας 2014

Ο [παράξενος] Voyager

Θα θυμάστε ίσως ότι στην αποστολή του Voyager (μπουκάλα στον συμπαντικό ωκεανό) υπήρχε μέσα στο διαστημόπλοιο και ένα δισκάκι με Ήχο από τη Γη. Εδώ είναι τα περιεχόμενά του

Το πλέον διαφημισμένο από αυτά τα περιεχόμενα είναι το 1ο μέρος από το 2ο Βραδεμβούργιο Κοντσέρτο του Μπαχ. Η ηχογράφηση που συμπεριέλαβαν οι Νασαίοι ήταν με τον Ρίχτερ (μαέστρο) και να ένα βίντεο όχι της ηχογράφησης αλλά έτσι ήταν και η ηχογράφηση ως ακρόαμα: https://www.youtube.com/watch?v=QSgkeOwTVx8

Ωστόσο από το 1977 που εκτοξεύτηκε το Voyager (το 2012 εγκατέλειψε το ηλιακό μας σύστημα) η αντίληψη για το Μπαρόκ εξελίχθηκε. Ακούστε λοιπόν την σημερινή εκδοχή για το 2ο Βραδεμβούργιο Κοντσέρτο (Μπαρόκ Ορχήστρα του Φράυμπουργκ). Άσε που βλέποντας και ακούγοντας το βίντεο με τον Καρλ Ρίχτερ πολλάκις απορώ για το αν όντως έτσι ήταν κάποτε η ανθρωπότης, λες και δεν ήμουν τότε 18 χρονών φρικιό...

https://www.youtube.com/watch?v=3HSRIDtwsfM

Εδώ όλο το διάρκειας 5 και πλέον ωρών ηχητικό περιεχόμενο του δισκακίου του Voyager (ο μόνος δίσκος που με ένα και μόνον αντίτυπο κατάφερε να γίνει χρυσός).

https://www.youtube.com/watch?v=ELnn9V01EiI

 Πάντα επιχαίρω της φαντασίωσης κατά την οποίαν ένα τεράστιο κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσίν μας αεριώδες ερπετό με 62,53 πόδια, 243/256 φτερά και 43,25 ^ ν-1.52 κεφάλια, ιθαγενές ενός αδελφού μακρινού,  μέλλοντος να εποικιστεί, πλανήτη, να συνθλίβει το ενοχλητικό σκουπιδάκι Voyager που παρ' ολίγον να του μπει στο 25ο του μάτι. Ωστόσο ας μην ξεχνάμε (ως μέτρον της πνευματικής καταγωγής μας οι παλαιότεροι) ότι του Voyager είχε προηγηθεί ο Παράξενος Ταξιδιώτης:

ΔΙΑΡΚΕΣ ΜΟΝΟΠΡΑΚΤΟ

Πλανόδιος οπωροπώλης: Έχω χόοοορτα, φρέσκα χόοοορτα του βουνούουου.
Γρηγόρης Σεμιτέκολο: Ιάπωνας του Ναυτικού.

Άγιος Νείλος

Πανηγύρι Αγίου Νείλου, παραμονή, οδός Γεωργίου Θεοτόκη, Πειραιάς, 11 Νοεμβρίου 2014

Αποστασιοποίηση

Από Κέρκυρα για Ηγουμενίτσα, 17 Οκτωβρίου 2014

Τρία ποιματάκια

Τ’ αηδόνια της Ανατολής και τα πουλιά της Δύσης,
στου Φιλαδέλφου τον βουνόν, στου Φιλαδέλφου τ’ όρος
για συναχθήτε μιαν μεριάν να ποίσω περιβόλι.

σώσμα

Ωραιότατος εν μέσω βαΐων

παρήλαυνεν ο Μήτσος,

δυό μέρες πριν την εικοστήν ογδόην.

-Γιάγκο, πότε θ΄ ανοίξεις το βαρέλι;

-Εικοσιμία, της Παναγιάς.

tip

Χρησιμοποίησε

τα δάχτυλά σου.

Πολλά ευκόλως καταργούνται

αορίστως,

οριστικώς και άνευ

προστάγματος.

Ιδού η αξία αυξήσεως μη μισθολογικής.

ζιγκολό

Η ήχηση είναι παρακμή

των παρηχήσεων.

Αυτές έχουνε τώρα

τα φράγκα.

Ταξιδιωτικά

Κουκουζέληι

Καθώς η φίλη μου Αρτεμίσια μας αφηγείτο την θαυμασίαν κατ’ αυτήν επίσκεψίν της εις Νέαν Υόρκην, διεπίστωσα αίφνης ότι εγώ δεν την είχον επισκεφθεί τουλάχιστον κατά τα τελευταία πέντε έτη. Θα ημπορούσα είτε με άμαξαν ιππήλατον προ ογδονταετίας, είτε με τον προαστιακόν κατά τους μετά την εικοστήν ογδόην νέαν Ολυμπιάδα χρόνους, έστω μια του έτους να κατάφερνα ένα λικεράκι στο σαλόνι της, ή σπουμάντο, βότκαν με άρωμα αχλάδι ή και άλλα εξωτικά πιοτά, καθότι η Αρτεμισία καίτοι εκ Μπελαρούς είναι κάτοικος Βριλησσίων.

Αντιθέτως, ουδόλως ανοίκειος μοι εφάνη κατόπιν των φρικτών κατ’ εμέ αφηγήσεων της Αρτεμισίας, η από κοινού μετά του Κουκουζέλους μορφωθείσα ιδέα της καταλύσεώς μας επί διήμερον εις το Hotel Park της πλατείας Τερψιθέας Πειραιώς, εις δύο χωριστά μονόκλινα. Απ΄ εκεί ορμώμενοι θα οργανώναμεν  επισκέψεις είτε εις το μπαρ του ξενοδοχείου, είτε εις το μπαρ του ξενοδοχείου Ακροπόλ στο Χαλάνδρι. Θα ηδυνάμεθα μάλιστα συγχρόνως δια λόγους ασφαλείας να κρατούμε επίσης δύο μονόκλινα στο Ακροπόλ, παρότι αυτός ο Κουκουζέλης αποτοξινούμενος θα έπινεν ύδωρ το πολύ ανθρακούχον ή έστω καραμελόχρουν τεχνητώς γλυκαθέν, εγώ δε και τον άμπακον να έπινα θα είχομεν αναμφιδρόμως έναν να φροντίζει άλλον. Άλλωστε από αυτού του είδους τας αλληλεμπίστους άμα και εμπείρους βεβαιότητας εκκινούν διοργανώσεις ταξιδίων μακρινών, κατά τας οποίας το όνειρον σε φέρνει εις μίαν μεσοποταμίαν  Καλλιθέαν, ή και εις μίαν φοινικούντα Φαληρικήν ακτήν, ή και εις ένα παλαιόν Αμαρούσιον μες στο πεύκο, τα ρυάκια και τη δροσιά.  

Ο κάτοικος του ταφικού μνημείου της Αμφίπολης

"Λέων και εγώ ειμί"

Μία ωραιοτάτη αναπαράστασις της θεωρίας των κβάντα, κατ’ εμέ και υπό την εκλαϊκευμένην μορφήν της, καθ΄ ήν την εισέπραξα από ειδικάς εκδόσεις τσέπης,  είναι να θεωρήσει τις ως σημείον την αρχήν πιθανών εξελίξεων και ως ευθείες ακτινωτές απορρέουσες εκ του σημείου τας πιθανάς εξελίξεις ή και ως τεθλασμένας ή και ως καμπύλας κλπ – δράμα να υπάρχει και όπως θέλει ας σχηματίζεται. Και ο "τις" ας είναι "εγώ".

Ανοίγεται μπροστά μου λοιπόν η δυνατότης να υποθέσω ότι κατέχοντας έναν νέου είδους μηχανισμόν εξηγήσεως του είναι ως γίγνεσθαι κατά την θεωρίαν ταύτην, δύναμαι να αποστασιοποιηθώ των πιθανών διαφορετικών και όντως υπαρκτών εξελίξεων ενός αιτίου και να περάσω ευχάριστα φιλοσοφών, καθότι για τα όσα προς οιανδήποτε κατεύθυνσιν και καθ’ οιονδήποτε πρακτικόν γραμμικόν-δραματικόν τρόπον συμβούν, τάχα κατέχω το κατά βάσιν θεωρητικόν (αφηρημένον) τους σχήμα, και η αποστασιοποίησις ουχί μόνον απότοκον σοφίας είναι, αλλά και τέχνασμα, και τα τεχνάσματα εκτιμώνται πιότερον της σοφίας, σε κάποιες εποχές τουλάχιστον, ιδιαίτερα στη σημερινή καθώς αντιλαμβάνομαι. Και έτσι να την γλιτώσω.

Αλλά η δυνατότης αποστασιοποιήσεως εξ αυτής της αφορμής, εύλογος μεν, έχει ένα ελάττωμα αντιλήψεως. Είναι άκαρδος και το επιζητά να είναι προτού καν το επιτύχει, και μάλιστα χωρίς να δύναται να το επιτύχει ποτέ. Διότι μόνον ως θέσει και φύσει άπραγος ευρίσκεσαι εις το σημείον εκ του οποίου απορρέουν αι εξελίξεις και εκεί  παραμένεις. Αν αφεθείς από αυτό, θα συμπαρασυρθείς  μοιραία ζωντανός στο δράμα.

Οι εξυπνάδες ότι τάχα είσαι απ’ έξω και κατανοείς τα πάντα είναι για όσο έχεις αφιλοτιμία. Όποιος έχει φιλότιμο είναι ήδη  νεκρός και πιθανώς κάτοικος του ταφικού μνημείου της Αμφιπόλεως.

Φθινόπωρο

Πειραιάς, πλατεία Κοραή (21 Σεπτεμβρίου 2014)

Θέρος

Χίος, Κάμπος, στροφή για το αεροδρόμιο
Ιούνιος 2014

Γκλας αρμόνικα

Τα τασάκια τα μπακιρένια είναι εύηχα περισσότερον από διακοσμητικά. 

Το αντίθετο για τα κολωνάτα κρυστάλλινα ποτήρια θα έλεγε κάποιος έναντι των υαλίνων. Με γυάλινα κι όχι με κρυστάλλινα κολωνάτα, γεμίζοντάς τα καθένα με διαφορετική ποσότητα νερού, φτιάχνεις μιαν γκλας-αρμόνικα, μιαν ποτηράτην άρπα, και παίζοντας-παίρνοντας μια νότα από κάθε ποτήρι δημιουργείς ζωηράς εντυπώσεις, μελωδικάς μάλιστα, εάν είσαι ικανός, τόσον ως χορδιστής, όσον και ως παίκτης. Γι’ αυτό μην τους ακούτε αυτούς που προσπαθούν ματαίως λόγω τεχνικής ελλείψεως να ηχήσουν σύροντας το δάκτυλόν τους επί στομίου ποτηριού υαλίνου, ότι τάχα αν είχον κρυστάλλινον ο ήχος θα έβγαινε … κρυστάλλινος. Απλώς δεν γνωρίζουν την τεχνικήν. Πιθανότατα έχουν παραλείψει να βρέξουν το δάχτυλό τους, ή αν το έχουν βρέξει, δεν έχουν την υπομονήν και την διαίσθησιν να το σύρουν αρκούντως ταχέως και πιεστικώς επί του στομίου – πάντα υαλίνου ποτηριού. Ουχί κρυσταλλίνου.

Και αύτη ταύτη η έλλειψις τεχνικής δεν απέχει πολύ απ’ το να λες τα πράγματα γύρω-γύρω από αυτό που αξίζει να λέγεται. Διότι αυτό που αξίζει να λέγεται συνήθως, εις μάτην,  παρομοιάζεται αξιολογούμενον οπτικώς και ουχί ηχητικώς.

Οπότε, αν γνωρίζεις την τεχνικήν της γκλας-αρμόνικα, κι έχεις ποτήρια γυάλινα κολωνάτα μπροστά σου αραδιασμένα, μάζεψέ τα, διότι κακώς εκεί ευρίσκονται, και βγάλε στο τραπέζι αυτά τα παλιά ποτηράκια του κρασιού που είχαν οι ταβέρνες με τα βαρέλια. Και ρετσίνα Κουρτάκη να βάλεις μέσα θ’ αγιάσεις, αν έχεις φίλους γύρω σου, καλά παιδιά, να πιήτε παρέα. Και πλαστικά ποτηράκια αν είναι ανάγκη…

Διότι πολλοί θα προτιμήσουν ο λόγος τους να έχει κρυσταλλίνην οπτικήν διαύγειαν και καμμίαν ηχητικήν ύπαρξιν.  Και ουδέποτε, παρ΄ όλο που ίσως τα έψαξαν πολύ για να τα αγοράσουν στο Γιουσουρούμ,  θα χρησιμοποιήσουν τα τασάκια τους τα μπακιρένια ως ηχητικάς πηγάς.

ΕΑΡ

Χίος, Καλαμωτή, Κρινιάρικα
26-4-2014

Δύο έργα