ΠΕΡΙ ΑΝΩΝΥΜΙΑΣ ΛΟΓΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟΣ

Δεν είμαι ο Αριστοτέλης, αλλά
«νομίζω ότι η ανωνυμία διακρίνεται εις τα εξής είδη, ως προς τις αιτίες που την γεννούν».
(ωραία φροντιστηριακού τύπου μετάφραση σε ανύπαρκτο αρχαίο κείμενο έφτιαξα).
Τα είδη:
1.Ανωνυμία εξ αιτίας κοινωνικής αδιαφορίας προς συγκεκριμένο πρόσωπο, είτε λόγω του αδιαφόρου βίου του (αριστοκρατική αντιμετώπιση κάποιου «βίου»), είτε λόγω ταξικής προέλευσης (και ολίγος Μαρξ).
2.Ανωνυμία εξ αιτίας απωλείας των αρχείων που καταχωρούσαν τον πάλαι ποτέ επώνυμον.
3.Ανωνυμία εξ αιτίας λήθης προς κάποιον πάλαι ποτέ επώνυμον.
4.Ανωνυμία λόγω άρνησης (επιμελούς) των εγκοσμίων από κάποιο πρόσωπο, (αναχωρητισμός).
5.Ανωνυμία λόγω της ειδικής επιλογής από κάποιον του ψευδωνύμου «Ανώνυμος».
6.Ανωνυμία εξεργασμένη επιμελώς και δολίως από τους εχθρούς κάποιου, ώστε να εξαλειφθεί η μνήμη του από προσώπου Γης, (συνωμοσιολογική αντίληψη).
7.Ανωνυμία εξεργασμένη επιμελώς και στοργικώς από τους φίλους κάποιου, ώστε να εξαλειφθεί η μνήμη του από προσώπου Γης, (συνωμοσιολογική αντίληψη, αλλά φανταστείτε τι κάθαρμα θα ήταν).

Αυτές, οι ανωτέρω αιτίες μπορούν να συνοψιστούν στις εξής κατηγορίες: Α. Ανωνυμία λόγω προσωπικής επιλογής, στην οποία υπάγονται τα είδη 4 και 5.
Β. Ανωνυμία λόγω κοινωνικής στάσης ετέρων προς τον νυν ανώνυμο, στην οποία υπάγονται τα είδη 1, 3, 6 και 7.
Γ. Ανωνυμία λόγω εξωτερικών του ανθρώπου αιτίων, στην οποία υπάγεται το 2ο είδος (εκτός κι αν κάποιος έβαλε το χεράκι του και δεν το μάθαμε, οπότε έχουμε να κάνουμε με την κατηγορία Β, αλλά ποιος θα το αποδείξει;).

Εν τέλει έχω να παρατηρήσω ότι το μέγα λάθος είναι να προχωράς λογικώς εκ του μερικού προς το γενικό, κάτι που πολλοί ρωμαίοι ελληνίζοντες (όπως ο Σέξτος ο Εμπειρικός) έκαναν στα κείμενά τους και σε αναγκάζουν να πηγαίνεις συνέχεια πίσω-μπρος για να καταλάβεις, κάτι που με κάνει να πιστεύω ότι είχαν προφητέψει ως δυνατότητα το scrolling.

OATAS EIMI (grafei sto xeilos ton kymbalon o dimiourgos tous) 

oligi apo fava 

ΟΛΙΓΗ…… ΠΕΡΙ ΑΝΩΝΥΜΙΑΣ

Λέω «ολίγη» γιατί θέλω να πω διάφορα και μάλλον θα μου βγουν σε «σκέτη από γιουβέτσι», οπότε το «ολίγη» («η ελλιπής μερίδα» του Καρυωτάκη) και προανακρούει και προφυλάσσει.

«Ανώνυμοι ήρωες,
άγνωστοι τάφοι,
κανένας όνομα,
σ΄ αυτούς δε γράφει»
(απόσπασμα από το ποίημα ΑΝΩΝΥΜΟΙ ΗΡΩΕΣ του Γεωργίου Σουρή,

που γράφτηκε το 1940, διάλειμμα της σατιρικής του πέννας,

για τους νεκρούς του πολέμου).

Η ανωνυμία, στο ποίημα του Σουρή, μοιάζει να είναι η άσχημη κατάληξη ενός παιχνιδιού της μοίρας. Το αμέσως χειρότερο είναι το να μείνεις άταφος.

Η επωνυμία στις κοινωνίες σημαίνει την αναγνώριση μιας αξίας στην ατομική ύπαρξη, είτε εν παρουσία, είτε εν απουσία.
Το να είναι γνωστό π.χ. το ποιος έγραψε τους στίχους και τη μουσική σ’ ένα τραγούδι, σημαίνει ότι η κοινωνία αυτής της εποχής θεωρεί σημαντικό (αξιοσημείωτο, αξιομνημόνευτο) τον κοινωνικό του ρόλο. (παράβαλε εις την σήμερον «το τραγούδι της Γαρμπής, sic»).
Η επωνυμία, για τους δημιουργούς (μαστόρους) και τους καλλιτέχνες, κατακτήθηκε στους αρχαίους κλασσικούς χρόνους, εξανεμίστηκε τον μεσαίωνα και ξανακατακτήθηκε βαθμιαία από την αναγέννηση και μετά. Εκείνο που θα πρέπει να υπογραμμιστεί είναι ότι η επωνυμία των αρχόντων (κυβερνητικές και στρατιωτικές προσωπικότητες, καθώς και ιεράρχες) ουδέποτε εξασθένισε με την ίδια αναλογία.

Σας προκαλώ σε ένα παιχνίδι:

Για κάθε ένα από τα παρακάτω πρόσωπα (μυθικά ή ιστορικά) προσπαθήστε να θυμηθείτε 10 ανθρώπους των γραμμάτων ή των τεχνών, της εποχής τους και του κόσμου τους.

Μίνωας (εποχή Θησέως)
Αγαμέμνονας
Περικλής
Αλέξανδρος (ο Μέγας)
Κλεοπάτρα (ή Καίσαρ αν προτιμάτε-ο ίδιος, ως ιστοριογράφος δεν πιάνεται)
Κωνσταντίνος (ο άλλος Μέγας)
Ιουστινιανός
Καρλομάγνος

Σταματώ εδώ, επειδή πιστεύω ότι ήδη η καμπύλη σχηματίστηκε. Νομίζω εντίμως ότι «νίκησε» ο Περικλής.

Και μη νομίζετε ότι εδώ τελειώσαμε, θα επανέλθω περί ψευδωνυμίας.