Η τούμπα

Η αγωνία κάθε συνθέτη τραγουδιών, αλλά και κάθε δισκογραφικού παραγωγού, κατά την εποχή των δίσκων γραμμοφώνου και αργότερα των 45αριών ήταν το τι θα βάζαν στην πίσω πλευρά του δίσκου (λες και υπάρχει τρόπος καθορισμού του μπροστά - στερεομετρικώς όχι, αλλά το φρόντιζε αυτό η τιτλοφόρηση του χάρτινου φακέλλου που περιέκλειε τον δίσκο). Μπροστά ήταν το επίδοξο σουξέ ή μάλλον, εκεί που ήταν το σουξέ ήταν το μπροστά. Πίσω ήτανε η τούμπα.. Αυτό το "τραγούδι αναγκαίο συμπλήρωμα", το οποίο θα κατελάμβανε έναν εξ ανάγκης υπάρχοντα χώρο, παρ' όλο που θυμάμαι να έχω ένα 45άρι δισκάκι μονής όψης! Δηλαδή με ένα τραγούδι. Η πίσω του πλευρά ήταν λεία! Επρόκειτο για μάθημα αγγλικής.

 
Η τούμπα λοιπόν, και το είχε προκαθορίσει ο παραγωγός, και το είχε φροντίσει και ο συνθέτης, ήταν μία δευτεράντζα. Σπανίως η τούμπα κατέληγε να έχει σουξέ μεγαλύτερο από το προοριζόμενο για σουξέ. 

Εδώ όμως το πρόβλημα ήταν άλλο... Είχα φτιάξει, το 2007, ένα κομμάτι που ξεκίνησε ως διαδικτυακή πλάκα και το είδα συντελούσης και της βιαστικής αναγνώσεως που ισχύει στο ίντερνετ, να θεωρείται παλαιά ηχογράφησις αδέσποτου ρεμπέτικου. Φταίω κι εγώ (και μάλιστα πολύ) με τα αστειάκια μου. Γνώρισε μάλιστα το τραγουδάκι και μία ή δύο επανεκτελέσεις και εκδόσεις. Τέλος καλό, επικοινώνησα με τους ανθρώπους και  διευκρινίστηκαν τα πράγματα... Στο κάτω-κάτω το θεώρησα τιμητικό και τρόπον τινά ως επίτευξιν του στόχου.

Αυτό που όμως εκκρεμούσε για ένα κομμάτι-προσομοίωση της εποχής του γραμμοφώνου ήταν το ταίρι του: η τούμπα. Η τούμπα καθυστέρησε 18 ολόκληρα χρόνια. Ιδού όμως!

Και τα δύο κομμάτια ως ένας φόρος τιμής στον Ναπολέοντα Λαπαθιώτη:

ΥΓ για την ιστορία παραθέτω μία από τις "επανεκτελέσεις", αυτήν του Γιώργου Μουσταΐρα, τον οποίο με αυτήν την αφορμή χάρηκα πολύ που τον γνώρισα έστω και διαδικτυακά... άνθρωπος μερακλής.