Η παρακολούθηση μου θύμισε τις πρώτες μου επαφές με την δημιουργία ήχων μέσω ενός οργάνου. Έπαιρνα την κιθάρα του αδελφού μου, την ξάπλωνα και άφηνα ένα μολύβι να τρεμαναπηδήσει στις χορδές του ώσπου έπεφτε. Συχνά, έχοντας κολλημένο το αυτί μου σε κάποια επιφάνεια του ηχείου.
Με το πείσμα και την περιέργεια της τότε ηλικίας μου, το παιχνίδι του ενός λεπτού, κάποτε γινόταν μισάωρο, κάποτε παραπάνω, προσπαθώντας να ξαναπετύχω αυτές τις σπάνιες "πετυχημένες" πτώσεις. (Ίνε Νασουκατσι.)
Μετά έμαθα τι είναι η Μι καντίνι, ο μπαρές και οι αρμονικές.
(Ο καθένας γράφει τα δικά του, θα πει κάποιος, αγνοώντας την ανάρτηση. Δίκιο θα έχει...)
Γιάννη, εγώ σε ευχαριστώ για την ανάγνωση και το σχόλιο - τα σχόλια πλέον σπανίζουν στα μπλογκ, έχουν αντικατασταθεί από τα like εάν και εφόσον η ανάρτηση κοινοποιηθεί στο f/b.
Στόχος, έστω παράπλευρος, ενός έργου είναι να συνομιλήσει με τις διάφορες πτυχές συγκρότησης των ακροατών. Οπότε χαίρομαι που σου ανέσυρε μνήμες.
SCHATZ: Reproches d'Amour
-
Κάποτε η μουσική σαλονιού ήταν πολύ της μόδας στα ελληνικά ωδεία. Ίσως πιο
κενό κι ανούσιο κομμάτι απ’ το "Reproches d’Amour" δεν μπορεί να γραφεί,
αλλά ...
O τόπος μας
-
Ανεβήκαμε πάνω στο λόφο να δούμε τον τόπο μας-
φτωχικά, μετρημένα χωράφια, πέτρες, λιόδεντρα.
Αμπέλια τραβάν κατά τη θάλασσα. Δίπλα στ' αλέτρι
καπνίζει μια μ...
εφτά του δεκαεφτά
-
*–Γιατί κοριτσάκι μένεις μόνο σου εδώ έξω, σ’ αυτή την παγωνιά;*
.
*–Δεν είμαι μόνη, είμαι με την αναμονή μου.**
.
.
.
Η αναμονή, η προσδοκία της ζωής. Η...
Λειτουργικό τραγούδι: Αλησμονώ και χαίρομαι.2.
-
Τώρα που γνωρίσαμε τα ρήματα, αναγνωρίζουμε κάποια χαρακτηριστικά τους. Το
τραγούδι μας ξεκινά με ένα ρήμα: αλησμονώ. Γνωρίζω το λησμονώ αλλά το
αλησμονώ...
εξαλείφοντας την πικρία....
-
Ο Χρόνος εκδικείται
εξαλείφοντας την πικρία....
Δράττομαι της ευκαιρίας να υπογραμμίσω τα λόγια αυτά του Μπερεκέτη, κατά
κόσμον Γεωργίου Χατζημιχελάκη, τ...
2 σχόλια:
Η παρακολούθηση μου θύμισε τις πρώτες μου επαφές με την δημιουργία ήχων μέσω ενός οργάνου.
Έπαιρνα την κιθάρα του αδελφού μου, την ξάπλωνα και άφηνα ένα μολύβι να τρεμαναπηδήσει στις χορδές του ώσπου έπεφτε. Συχνά, έχοντας κολλημένο το αυτί μου σε κάποια επιφάνεια του ηχείου.
Με το πείσμα και την περιέργεια της τότε ηλικίας μου, το παιχνίδι του ενός λεπτού, κάποτε γινόταν μισάωρο, κάποτε παραπάνω, προσπαθώντας να ξαναπετύχω αυτές τις σπάνιες "πετυχημένες" πτώσεις. (Ίνε Νασουκατσι.)
Μετά έμαθα τι είναι η Μι καντίνι, ο μπαρές και οι αρμονικές.
(Ο καθένας γράφει τα δικά του, θα πει κάποιος, αγνοώντας την ανάρτηση. Δίκιο θα έχει...)
Σχετικά με την ανάρτηση, μερσί.
Γιάννη, εγώ σε ευχαριστώ για την ανάγνωση και το σχόλιο - τα σχόλια πλέον σπανίζουν στα μπλογκ, έχουν αντικατασταθεί από τα like εάν και εφόσον η ανάρτηση κοινοποιηθεί στο f/b.
Στόχος, έστω παράπλευρος, ενός έργου είναι να συνομιλήσει με τις διάφορες πτυχές συγκρότησης των ακροατών. Οπότε χαίρομαι που σου ανέσυρε μνήμες.
Δημοσίευση σχολίου