Τρίτη, Δεκεμβρίου 25, 2012

Χιακοί τρόποι

Η υπερτάτη ευτυχία για παιδάκι είναι να παίζεις σε σκετς χριστουγεννιάτικο, εφόσον έχεις συνειδητοποιήσει ότι μετά το πέρας  πρόκειται να απαλλαγείς για δεκαπέντε μέρες από όλην αυτήν την χαριτωμένη τυραννία του σχολείου. Αλλά αυτό μάλλον το λέω εγώ, ένα παλιό παιδάκι που είχε γειτονιά χωματόδρομο και φίλους πέραν των τοίχων και των  τειχών. Ένα παλιό παιδάκι χωρίς επίγνωση τηλεοπτική της παιδικότητος,  χωρίς εξειδίκευση της κοινωνίας πάνω του, και χωρίς παιδαγωγικές επιστήμες που το επιβλέπουν. Οπότε ήξερα πολύ καλά τι σημαίνει το σχόλασμα. Και αηδίαζα με την καθημερινή ραδιοφωνική εκπομπή της θείας Λένας και αυτόν τον γλείφτη τον Κωστάκη που ήταν τόσο μα τόσο καλό παιδί, ώστε να τον συναντώ αλειμμένο στο ψωμί μου και να μου φέρνει αναγούλα αυγουλίλας η φωνή του.

Τα σημερινά παιδιά, τα μικρά παιδάκια, δυστυχώς, αγαπούν το σχολείο. Χωρίς σπασμούς στομάχου, κάθε μέρα αγόγγυστα αποζητούν την δασκάλα τους, την οποία λατρεύουν. Και τους συμμαθητές και τις συμμαθήτριες επίσης. Με τον φίλο μου τον Αντρέα ήμασταν και συμμαθητές. Μέσα στην τάξη αγνοούσα την ύπαρξή του. Ορατός για μένα ήταν στην γειτονιά, στο δρόμο, στις αυλές μας και στις ταράτσες μας.

 Το κάστινγκ για τα παιδικά σκετσάκια μη μου πείτε ότι δεν είναι μια ευκαιρία μάλλον επιτειδευμένης αθώας βάσης για την δασκάλα να διακηρύξει χαριτωμένα τις συμπάθειες της, ή ακόμα και να υποκύψει στα στερεότυπα. Κάθε παιδάκι έχει τις χάρες του. Κανονικά όλα θα έπρεπε να υποδύονται τα αγγελάκια και η Παναγία, ο Ιωσήφ και ο Χριστός να ήταν πλαστικές κούκλες. Όμως ο μοντερνισμός θα είναι αντικείμενο της παιδαγωγικής του μεθεπόμενου αιώνα.

Οπότε η Νικούλα, μικρογραφία της Σκάρλετ Γιόχανσον και μάλιστα επιτυχέστερη, άξιζε φέτος τον ρόλο της Παναγίας. Οι Μάγοι πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις είναι κάτι άχαρα ψηλά αγοράκια, ο Ιωσήφ ένα παιδάκι που αδυνατεί να αποστηθίσει, και Θείον Βρέφος το μικρότερο και άλαλο. Υπάρχει και στοιχειώδης πεπερασμένη πλοκή, βέβαιον ότι εκτιλισσόμενη  θα φτάσει στην στιγμήν καταθέσεως των υπό των Τριών Μάγων φερομένων δώρων στα ποδαράκια του θείου κρεββατιού: χρυσός-χρυσόχαρτο, λίβανος-κάτι κομματάκια ξύλο (εκτός κι αν η δασκάλα σκηνοθέτις έχει φέρει η αθεόφοβη λιβάνι κανονικό), και τέλος σμύρνα, κάτι το ασαφές σε μπουκαλάκι. Τότε η Νικούλα,   συνολικώς τον ρόλο υπερβάσα, καθώς οι μπουνταλάδες προσέφεραν τα σκηνοθετήματα, ως άλλη παλαιά ευγενής, από των κάστρων των Παλαιολόγων εις την χιακήν γην καταφυγούσα,   το βρήκε πού ... και τους το απηύθυνε:

-Μα ... δεν έπρεπε.



οι παχουλές αναρτήσεις (όσο τις διαβάζετε τόσο παχαίνουν)