Ο φίλος Sraosha βρήκε και μου έστειλε αυτή τη διεύθυνση με παλιές ηχογραφήσεις παραδοσιακής γιαπωνέζικης μουσικής Gagaku.
Βρήκα μιαν ιδιότυπη ηχοχρωματική συγγένεια με αυτό που έχουμε στ' αυτιά μας σαν ανατολίτικο ήχο, κυρίως από δικές μας παλιές ηχογραφήσεις σμυρνέικων τραγουδιών. Ίσως το λυγμικό παίξιμο του δοξαριού των τοξοτών οργάνων και ο ήχος του κότο που τόσο συγγενεύει με το κανονάκι.Τη συγγένεια, επειδή είναι μακρινή, τη βρήκα, όχι κυττάζοντας (-ακούγοντας) το ψηφιδωτό, αλλά τις ψηφίδες.
Βρήκα μιαν ιδιότυπη ηχοχρωματική συγγένεια με αυτό που έχουμε στ' αυτιά μας σαν ανατολίτικο ήχο, κυρίως από δικές μας παλιές ηχογραφήσεις σμυρνέικων τραγουδιών. Ίσως το λυγμικό παίξιμο του δοξαριού των τοξοτών οργάνων και ο ήχος του κότο που τόσο συγγενεύει με το κανονάκι.Τη συγγένεια, επειδή είναι μακρινή, τη βρήκα, όχι κυττάζοντας (-ακούγοντας) το ψηφιδωτό, αλλά τις ψηφίδες.
![κουκία και [μπι]ζέλια ...](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjMjQycXrzDAenzFtzxm8MYTkvg17c_xfbhMir2mhLii_MQp5HxSjUTCj705QYxTREeVFd4lgxiB0WN8IolfY8hKfysbXKK-gCi09k9TyzAlq_WaTwx2oMO-YpEcx1Hs5g1o5girQ/s230/KUK.jpg)
5 σχόλια:
Πολύ ενδιαφέρον άκουσμα.
Τελικά όμως και ο Σκαλκώτας και ο Takemitsu μπόλιασαν την παράδοσή τους με αυτήν της Δύσης, δεν την εξέλιξαν καθεαυτήν. Το θέμα το έχεις θίξει ικανοποιητικά σε προηγούμενη καταχώρηση σου...
Αν και ομολογώ πως δεν έχω υπόψη μου την προηγούμενη καταχώρηση, αναρωτιέμαι: Πώς μπορεί να εξελιχθεί «καθεαυτή», απο μόνη της μια παράδοση (και γενικότερα μια ιδέα, ένα αφηρημένο στοιχείο), παρά με εξωτερικό μπόλιασμα; Πιστεύω πως μάλλον είναι ο μόνος τρόπος. Το σημαντικό είναι σε ποιο βαθμό και με ποιο τρόπο θα γίνει αυτή η εξέλιξη. Θα γίνει μετά από «λιμάρισμα» δεκαετιών, ώστε να αφομοιώσει πλήρως κάποια στοιχεία και να τα κάνει δικά της; Θα γίνει με την επιφανειακή ακρόαση και στεγνή επτόπου εφαρμογή των ξένων στοιχείων;...
Το ζήτημα με τους παραπάνω δημιουργούς πιστεύω είναι διαφορετικό. Οι συνθέτες αυτοί δεν έγραψαν «παραδοσιακή μουσική» ώστε να την εξελίξουν ή να επέμβουν σε αυτή, αλλά εμπνεύστηκαν από αυτή ώστε να δημιουργήσουν μουσικά έργα, μια μουσική με διαφορετική λειτουργία από αυτήν της παραδοσιακής.
Μετά την παρεμβολή συλλαλητηρίων και Ιερών Μητροπόλεων επιστρέφω στο θέμα μας. Αγαπητέ Χρήστο εννοώ τα εξής απλά:
Από το organum του Leonin πάμε στη σονάτα σε σι του Liszt κι από εκεί στο Op.23 του Schoenberg χωρίς καμμιά έξωθεν της Ευρώπης πολιτιστική παρεμβολή πέραν της αρχικής ωθήσεως από την Αρχαία Ελληνική Μουσική. Τέτοιο φαινόμενο, κατά την απόψη μου, δεν έχουμε πουθενά αλλού στον κόσμο. Αυτό λέω με απλά λόγια.
Αγαπητέ dsyk ομολογώ ότι στο προηγούμενο σχόλιο παρεξήγησα την έννοια της «παράδοσής τους» θεώρησα ότι αναφέρεσαι στην παραδοσιακή μουσική, ενώ φάνηκε ότι εννούσες «της έντεχνής τους παράδοσης».
Συμφωνώ στο ότι δεν έχουμε ανάλογο φαινόμενο «αυτάρκειας» ανά τον κόσμο, αλλά δεν έχουμε και ανάλογο φαινόμενο έντεχνης μουσικής με μουσικά έργα κλπ, κι ότι αν γράφονται σήμερα συνθέσεις, αυτό οφείλεται αποκλειστικά στην Ευρωπαΐκή μουσική παράδοση. Δηλαδή από τη στιγμή που κάποιος ξεκινάει τη σύνθεση ενός έργου, βρίσκεται ήδη μέσα στην Ευρωπαΐκή παράδοση.
Αναγκάστηκα να σβήσω τα 2 ενδιάμεσά σας σχόλια διότι ενώ ήταν "επώνυμα", δεν διέθεταν ηλεκτρονική επωνυμία. Όπότε δεν θέλω να συμβάλλω σε οιονδήποτε θα μπορούσε να κάνει χρήση της επωνυμίας του συλλόγου Ιων Δραγούμης και της Ιεράς Μητροπόλεως της Θεσσαλονίκης, εν αγνοία τους.
Δημοσίευση σχολίου