Παρασκευή, Ιουλίου 06, 2007

Παρένθεμα

Ο ΚΕΦΑΛΟΣ (Έτερος αποχαιρετιστήριος ύμνος στον Μπολιβάρ).Το κείμενο δημοσιεύεται και στο HOTEL MEMORY μαζί με κείμενα άλλων μπλόγκερς στην ίδια θεματική ενότητα.
(αυτή τη φορά γράψαμε όλοι εξ αφορμής ενός ποιήματος του Εγγονόπουλου).


Παραμονή που θα ΄ρχοντουσαν οι μαστόροι να πιάσουν να γκρεμίσουν τα πίσω δωμάτια του πατρικού μου, για να ρίξουμε μετά θεμέλια να ανεβάσουμε έναν όροφο, δικαιωματικά παρέβην το άβατον: το δωμάτιο της θείας Πιπίνας. Η θεία Πιπίνα, Δέσποινα το βαφτιστικό της, χήρα Υδραίου Καπετάνιου, είχε μανία και οχυρό την νοικοκυροσύνη. Όλη μέρα, κάθε μέρα το συγύριζε, αέρισμα, ξεσκόνισμα, σκούπισμα, σφουγγάρισμα, γυάλισμα και παρόλο που ήταν περήφανη στ’ αυτιά, ακόμα και με την πλάτη γυρισμένη στην πόρτα που πρόβαλα το κεφάλι μου στην προσπάθειά μου να αθροίσω μιαν ακόμα αποσπασματική εικόνα της κάμαράς της……: «Όξω. Όξω. Ελένη έλα μάζεψε τον μικρό».

Το Πιπινάκι στην αυλή πακετάριζε τα έπιπλά της κι εγώ πέρασα ανενόχλητος την πόρτα του δωματίου της. Απογοήτευση. Ήταν άδειο. Η εικόνα των ημερών της δόξας του θα παραμείνει για μένα εσαεί ασχημάτιστη. Ανταμοιβή μου η ανοιχτή καταπαχτή. Μέσα εκεί χωμένος ο πατέρας μου, καπετάνιος κι αυτός, ξεδιάλεγε, ανάμεσα στους σωρούς από κουτιά, πράγματα που ίσως θα κρατούσαμε. Τα υπόλοιπα, κυρίως ρούχα, θα τα δίναμε στην φιλόπτωχο.
«Τι τα ψάχνεις και τα ξεδιαλέγεις, παλιατζουρίες του συχωρεμένου είναι. Ό, τι αηδία έφερνε απ’ τα ταξίδια εκεί μέσα είναι. Πρόκοψε. Πέντε πακέτα σέρτικα τη μέρα, μπέκρα απ΄το πρωί ως το βράδυ, εγώ τα τράβηξα όλα που τον είχα τρεις μήνες στον Άγιο Σάββα». Η τελευταία φράση ήταν ένα είδος εφυμνίου για το Πιπινάκι. Στάλαγμα της περί τάξεως κοσμοθεωρίας της, εντός της οποίας η ασθένεια ήτο και αυτή ένα είδος ασυγχώρητης αταξίας.
Χώθηκα κι εγώ μέσα στην καταπαχτή και πήρα κρυφά ένα κοτσωμένο τετραδιάκι πριν προλάβει να μου φωνάξει ο πατέρας μου: «Φύγε από δω μέσα και είναι γεμάτο σκόνη και μικρόβια».
Βγήκα έξω τρέχοντας να προλάβω να μην ακούσει η μάνα μου τον πατέρα μου και με βάλει να πλυθώ που είχα σκονιστεί. Ανέβηκα με το απόκτημά μου στο ταρατσάκι και κάθισα να διαβάσω. Στην ετικέτα έγραφε με καλλιγραφημένα γράμματα:

«Ευάγγελου Καραγεωργόπουλου γραπτά κατόπιν οινοποσίας εις εκδρομάς».

Μέσα, στην πρώτη σελίδα:
«Αν δεν είχα βγει στις θάλασσες να γίνω καπετάνιος
θα είχα γίνει μάλλον στρατηγός παλιορουφιάνος».

Πιο κάτω:
«Ο ΚΕΦΑΛΟΣ.
Ο κέφαλος είναι είδος ιχθύος μικρού, διαβιόν εις νερά ρηχά, στάσιμα και θερμά, κυρίως εις τον βούρκον των λιμανιών. Αλιεύεται αυστηρώς υπό συνταξιούχων ερασιτεχνών αλιέων, οίτινες σκοτώνουν καθημερνώς την ώρα των από νωρίς τ΄ απόγεμα μέχρι να σουρουπώσει, καθήμενοι εις τους προβλήτες των λιμανιών, εις απόστασιν ανάμεσά των ικανή να διαφυλάξει μέχρι τα βαθειά γεράματά των την μεταξύ αυτών ακοινωνησίαν. Όταν κάποιος εξ αυτών γεράσει πολύ -γιατί δεν γερνούν όλοι μαζί- τότε, καταλείπει τα ψαρικά του σύνεργα εις την αποθηκούλαν του σπιτιού του και αρκείται εις νεόν μεν, προδιαγεγραμμένον δε είδος καθημερινογενούς μικροηδονής όταν, εντειχισμένος εις το ακαταλόγιστον του προχωρημένου γήρατος, πλησιάζει συστηματικώς εκάστην εσπέραν έναν μέχρι τα χθες ομόλογόν του, πολλάς φοράς μάλιστα έναν και μόνον έναν, συγκεκριμένον, και εξοφλεί το χρέος συναναστροφής το οποίον έχει δημιουργήσει μετά από τόσους χρόνους μονήρους ψαρέματος: «Τσιμπάει τίποτις, πατριώτη;».

Τα είδη του κεφάλου είναι ποικίλα. Γνωστότερα δε τα εξής, και εκ του ονόματος αντιλαμβάνεται καθείς τας ιδιότητας ή την μορφήν εκάστου:
στενοκέφαλος, χοντροκέφαλος, μικροκέφαλος, μακρυκέφαλος, πλατυκέφαλος, ξεροκέφαλος, δολιχοκέφαλος, δικέφαλος, ακέφαλος. Των δύο τελευταίων ειδών αιτιάζεται η τερατομορφία εις καρκινογενέσεις.

Εν Λαρίσση, 27 Απριλίου 1939»

Δεν πρόλαβα να διαβάσω άλλη ιστορία. Ο πατέρας μου με έπιασε στα πράσα, μου πήρε το τετραδιάκι, το οποίο το εξέτασε συνοπτικώς και το πέταξε στον σκουπιδοτενεκέ, με παρέδωσε στη μάνα μου που με ξέντυσε και με έχωσε στη σκάφη να με πλύνει. Την ώρα που με έλουζε, επέστρεψε τροπαιούχος ο πατέρας μου και ανοίγοντας ένα ξύλινο βαλιτσάκι είπε με κομπασμό: «Κοίτα τι θα πετάγατε με τη βιασύνη σας. Ξέρεις Ελένη τι είν’ αυτό; Ναυτικός εξάντας του 1870».
Ο εξάντας αυτός, αφού συντρόφευσε και του πατέρα μου τα ταξίδια, κοσμεί πλέον το γραφείο μου. Το κείμενο του συχωρεμένου θείου Βάγγελου, τον οποίον ειρήσθω εν παρόδω δεν εγνώρισα καθότι η γέννησίς μου ακολούθησε τον θάνατό του μετά διετίαν, το κείμενον περί Κεφάλου, λοιπόν, το οφείλετε στην φωτογραφική μου μνήμη.

12 σχόλια:

kukuzelis είπε...

Τι γύρευε εις την Λάρισσαν συγγράφοντας κεφάλους;

ΠΕΤΕΦΡΗΣ είπε...

Αριστούργημα, στρατηγέ!

oistros είπε...

Εμ .. σωστά λέω να χει ο Θεός καλά το σόι σας :)
Καλό καλοκαίρι κύριε Γεράσιμε

Ανώνυμος είπε...

Όμορφα παλαιωμένη φωτογραφία, αχνή κι εναργής μαζί !

Ανώνυμος είπε...

Πολύ ωραίες οι ιστορίες σου. Θα ήθελα να δω σε μια ιστορία πως αντιδρά ο μικρός Μπερεκέτης απέναντι στο "υπερφυσικό"!...

thas είπε...

Μετά να γράψεις το "ο Μπερεκέτης τροχονόμος", το "ο Μπερεκέτης και το μηδέν", καθώς και το "ο Μπερεκέτης υπαρξιστής".

Καλά καλοκαίρια, μπερεκέτικα!

γεράσιμος μπερεκέτης είπε...

ευχαριστώ για τα σχόλια σας. Καλό καλοκαίρι. Θα συνεχίσω και το καλοκαίρι να γράφω, αυτή την ιστορία που άρχισα με τον μικρό νταή τον άγιο Ευστάθιο και τη μουσική των νερών.

Ανώνυμος είπε...

Για να δούμε.
Ωραία πράγματα, μπερεκετιλίδικα!

Ανώνυμος είπε...

Το Πιπίνα είναι συνηθισμένο όνομα εδώ στη Λάρισα όπως και το Μακούλα. Κρίμα να χαθεί το βιβλιαράκι.

Ανώνυμος είπε...

έχεις φλιπάρει ολωσδιόλου,πέραωσπέρα.
είναι και η ζέστη,δεν λέω,αλλά βρέ παιδάκι μου,αφού έχεις τρόπο διαφυγής και τον γνωρίζεις άριστα-εννοώ είσαι έξοχος συνθέτης,γιατί δεν περιορίζεσαι στις μουσικές σου;και αυτές θα είναι έτσι ακόμη πιό επιτυχείς και το ιντερνέτ δεν θα ταλαιπωρείς με ακατάσχετες ,παρόμοιες και φορές φορές χαζούλες ιστοριούλες.
αυτά σου γράφω και μην με παρεξηγείς.
καταναλώσου στη μουσική.
ασε τις γραφές για άλλους αρμοδιότερους.

ρατ

Ανώνυμος είπε...

Ελπίζω το ανωτέρω σχόλιο να μην το διαβάσει κάποιος σύγχρονος κυβερνητικός Θωμάς Τορκουεμάδα και αποφασίσει να μας διαχωρίσει σε αρμοδίους επί συγκεκριμένων θεμάτων αποκλείοντάς μας από κάθε άλλη δραστηριότητα. Πολλοί εξ ημών, των αναγνωστών του Μπερεκέτη, βρίσκουμε τα κείμενα του αν μη τι άλλο ενδιαφέροντα και ως προς το περιεχόμενό τους και ως προς τη δομή τους (αυτό προκύπτει από μια πρόχειρη σάρωση των σχολίων). Προσωπικά τα βρίσκω και απολαυστικά. Αυτό δεν αποκλείει / απαγορεύει οποιαδήποτε κριτική, άλλο κριτική όμως, άλλο λογοκρισία, ακόμη χειρότερα νουθεσία (περί του βέλτιστου πρακτέου).
Προσωπικά βρίσκω μια συνέχεια, μια εσωτερική σχέση, ανάμεσα στο γραπτό και στο μουσικό λόγο του Μπερεκέτη. Το να διακρίνει κανείς και να μελετήσει αυτή τη σχέση διαφωτίζει, διασαφηνίζει και βοηθά στη κατανόηση του κύριου έργο του που είναι βέβαια το μουσικό.
Τέλος, όσο το Internet παραμένει ελεύθερο ωφελείται τα μέγιστα και από τις εξαίρετες, κατά τη ταπεινή μου γνώμη δεδομένου του ότι δεν είμαι ειδικός, καταχωρήσεις του Μπερεκέτη, αλλά ακόμη και από ακραίες θέσεις υπό μορφήν κριτικής όπως του ανωτέρω κ. Ανωνύμου.

γεράσιμος μπερεκέτης είπε...

Αγαπητέ ρατ,
εφόσον σας αρέσει τόσο πολύ η μουσική μου, μπορείτε να επισκέφτεστε αποκλειστικά το μπλογκ μου "άκουσον-άκουσον" και να ακούτε τα εκεί καταχωρημένα κομμάτια μου. Γιατί κουράζεστε με την ανάγνωση των κειμένων μου;

Αγαπητέ d-sharp, ευχαριστώ για την προσφορά των διευκρινήσεων που δεν θα μπορούσα να γράψω ο ίδιος.

οι παχουλές αναρτήσεις (όσο τις διαβάζετε τόσο παχαίνουν)