Παρασκευή, Αυγούστου 19, 2005

PLENA LUNA

Τι ωραία τα ιταλικά! Να τ’ ακούς στις ιταλικές νεορεαλιστικές ταινίες και να ευφραίνεσαι. Τα περισσότερα έργα ιταλικού νεορεαλισμού, αλλά και τα μεταγενέστερα, τα έχω δει σε θερινά σινεμά. Σχεδόν ταυτίζω τα ιταλικά με το καλοκαίρι.
Το καλοκαίρι έχει την εξής παράξενη ιδιότητα. Όταν είσαι εκτός μεγαλουπόλεως διαρκεί λίγο. Το πολύ μέχρι τέλος Αυγούστου. Εντός μεγαλουπόλεως βαστάει μέχρι μέσα Οχτώβρη. Και ως κλίμα και ως διάθεση.
Δύο μορφές στα ελληνικά γράμματα-δεν μιλώ για ποίηση, ή πεζογραφία-με έχουν συγκινήσει. Ο Συκουτρής και ο Λεκατσάς. Και οι δυο σε ένα σύγχρονο αναγνώστη υψώνουν ένα μικρό τείχος γλωσσικό. Του Συκουτρή μοιάζει νομιμότερο, απλή επιστημονική της εποχής καθαρεύουσα με ταλέντο, του Λεκατσά έχει κάτι από μαλλιαρή, ή μάλλον αποκαθαρισμένη μαλλιαρή με ολίγον από μαρξιστική λαϊκών ερεισμάτων επιστημονική γλώσσα.
Δύο έργα θεμελιακά, ένα του καθενός: του Συκουτρή η επιμελημένη σχολιαστικά και μεταφραστικά έκδοση του ΣΥΜΠΟΣΙΟΥ του Πλάτωνα. Του Λεκατσά η περίφημη ανθρωπολογική μελέτη του με τον τίτλο ΕΡΩΣ. Και τα δύο αυτά έργα τα διάβασα στην εξοχή.
Εξοχή εκ του εξέχω.
Και η ανάγνωσή τους ήταν νυμφαίος θάλαμος.
Το ΣΥΜΠΟΣΙΟΝ του Συκουτρή (διότι έτσι μας το σύστησε ο κύριος μας, ο κύριος Σκουλάτος, μέγας φιλόλογος) το διάβασα στην πέμπτη γυμνασίου στη Μάνη. Πάσχα του ’75.
Το ΕΡΩΣ του Λεκατσά, πέρσι το καλοκαίρι, στη Χίο.
Η Μάνη και η Χίος μοιάζουνε στην αγριάδα του τοπίου όταν τις προσεγγίζεις με το πλοίο από δυτικά.
Τριάντα, ανάμεσά τους, χρόνια. Και ακόμα ηχεί στ’ αυτιά μου η φωνή του Φράγκο (όχι του δικτάκτορος, του άλλου, του Τσίτσο-Φράγκο). Η φωνή του Φράγκο στο έργο ΧΑΟΣ των αδερφών Ταβιάνι:
LA LUNA, LA LUNA.

5 σχόλια:

0comments είπε...

Ο Λ.Πιραντέλλο πίστευε στην "Luna piena" και τις μαγικές της ιδιότητες. Στην επιρροή της στα έμψυχα και άψυχα της γης. Κι εγώ με τη σειρά μου διαβάζοντάς σε ανελλιπώς.Κάθε φορά και παραπάνω πιστεύω ότι τα κείμενα σου είναι ζάχαρη. Tante belle cose!

Γεώργιος Χοιροβοσκός είπε...

Mal di Luna...Γεράσιμε!

Anche io amo molto..Sykoytris.

Grazie mille grazie.

Dr3amPush3r είπε...

κατι μου'χε πει ο Μαουριτσιο.Σαλβαδοριανος στα σπανιολικα.
Αχ το'χω ξεχασει,την αυθεντικη του ρησση.
Καθομουν πανω απ'τη ψησταρια με τη σπατουλα στα χερια.Αυτος με τα μαρουλια στο χερι.Εγγλεζικα τιποτε,μα καπως τα καταφερναμε στην επικοινωνια.
Το'χε δει το φεγγαρι και μπουκαρε στη κουζινα να μου δωσει ραπορτο.
Κατι σαν toro και Luna,σιγουρα ομως καποιοι σπανιολικοι στιχοι.
Τελος παντων εγω την εκανα μακρια και ετσι εχασα τα free spanish lessons.
Μα θυμαμε την εννοια των στιχων εκεινων.
Κατι σαν ο Ταυρος παιρνει ματι τη σεληνη καθως πινει νερο απ'τη λιμνη.

το θείο τραγί είπε...

PLENALUNAΠΑΙΠΑΛΟΕΣΣΑΠΟΛΛΑ

isobel είπε...

εμένα πολλοί από τους κλασικούς ιταλούς σκηνοθέτες δε μου τα λένε...πχ Αντονιόνι, ενώ τρέφω respect για το έργο τους...

οφείλω ωστότσο να παραδεχτώ πως οι σκηνές της επαρχιωτικής Ιταλίας όπως συχνά παρουσιάζονται στο σινεμά καθώς κ οι συμπεριφορές των απλών ανθρώπων πραγματικά μοιάζουν με αυτές του νεο-έλληνα κ αυτό το γουστάρω πάρα πολύ

πρόσφατα είδα το κ μου άρεσε πολύ...

όταν η ταινία είμαι feelgood!

οι παχουλές αναρτήσεις (όσο τις διαβάζετε τόσο παχαίνουν)