Φθινόπωρο

Πειραιάς, πλατεία Κοραή (21 Σεπτεμβρίου 2014)

Θέρος

Χίος, Κάμπος, στροφή για το αεροδρόμιο
Ιούνιος 2014

Γκλας αρμόνικα

Τα τασάκια τα μπακιρένια είναι εύηχα περισσότερον από διακοσμητικά. 

Το αντίθετο για τα κολωνάτα κρυστάλλινα ποτήρια θα έλεγε κάποιος έναντι των υαλίνων. Με γυάλινα κι όχι με κρυστάλλινα κολωνάτα, γεμίζοντάς τα καθένα με διαφορετική ποσότητα νερού, φτιάχνεις μιαν γκλας-αρμόνικα, μιαν ποτηράτην άρπα, και παίζοντας-παίρνοντας μια νότα από κάθε ποτήρι δημιουργείς ζωηράς εντυπώσεις, μελωδικάς μάλιστα, εάν είσαι ικανός, τόσον ως χορδιστής, όσον και ως παίκτης. Γι’ αυτό μην τους ακούτε αυτούς που προσπαθούν ματαίως λόγω τεχνικής ελλείψεως να ηχήσουν σύροντας το δάκτυλόν τους επί στομίου ποτηριού υαλίνου, ότι τάχα αν είχον κρυστάλλινον ο ήχος θα έβγαινε … κρυστάλλινος. Απλώς δεν γνωρίζουν την τεχνικήν. Πιθανότατα έχουν παραλείψει να βρέξουν το δάχτυλό τους, ή αν το έχουν βρέξει, δεν έχουν την υπομονήν και την διαίσθησιν να το σύρουν αρκούντως ταχέως και πιεστικώς επί του στομίου – πάντα υαλίνου ποτηριού. Ουχί κρυσταλλίνου.

Και αύτη ταύτη η έλλειψις τεχνικής δεν απέχει πολύ απ’ το να λες τα πράγματα γύρω-γύρω από αυτό που αξίζει να λέγεται. Διότι αυτό που αξίζει να λέγεται συνήθως, εις μάτην,  παρομοιάζεται αξιολογούμενον οπτικώς και ουχί ηχητικώς.

Οπότε, αν γνωρίζεις την τεχνικήν της γκλας-αρμόνικα, κι έχεις ποτήρια γυάλινα κολωνάτα μπροστά σου αραδιασμένα, μάζεψέ τα, διότι κακώς εκεί ευρίσκονται, και βγάλε στο τραπέζι αυτά τα παλιά ποτηράκια του κρασιού που είχαν οι ταβέρνες με τα βαρέλια. Και ρετσίνα Κουρτάκη να βάλεις μέσα θ’ αγιάσεις, αν έχεις φίλους γύρω σου, καλά παιδιά, να πιήτε παρέα. Και πλαστικά ποτηράκια αν είναι ανάγκη…

Διότι πολλοί θα προτιμήσουν ο λόγος τους να έχει κρυσταλλίνην οπτικήν διαύγειαν και καμμίαν ηχητικήν ύπαρξιν.  Και ουδέποτε, παρ΄ όλο που ίσως τα έψαξαν πολύ για να τα αγοράσουν στο Γιουσουρούμ,  θα χρησιμοποιήσουν τα τασάκια τους τα μπακιρένια ως ηχητικάς πηγάς.

ΕΑΡ

Χίος, Καλαμωτή, Κρινιάρικα
26-4-2014

Δύο έργα

Μεταρσίωσις

-Δεν συνομιλώ με ακατάρτιστους.

Δεν νόμιζε ότι με αυτόν τον τρόπο θα τους αποστομώσει. Απλώς ήθελε να τους εκνευρίσει. Να τους καταστήσει ριζικά επιθετικούς.

Ευτυχώς, αντιμετώπισε  την απάντησή τους με φαρμακευτική ψυχραιμία, διότι είχε προ πολλού αποτύχει στο να συγκρατεί την πίεσή του στα αποδεκτά ιατρικώς όρια με τις μεθόδους της γνωσιακής ψυχολογίας. Πλησίασε μάλιστα έναν εκ των δύο ελεγκτών και του ψιθύρισε στο αφτί κάτι που προφανώς ήτο απρεπές.

Χαμπάρι δεν πήρε ο κατά την άποψή του θιγόμενος και επανέλαβε:

-Κύριε, δεν με ενδιαφέρει η ποιότητα της δουλειάς σας. Με ενδιαφέρει το εξής: ενώ η ηλεκτρονική  κάρτα σας είχε χτυπηθεί, εσείς απουσιάζατε από τον χώρο εργασίας σας.

-Ο χώρος εργασίας μου, κύριε, είναι ρευστός. Δεν εμπίπτει στην Ευκλείδειο Γεωμετρία, αλλά μάλλον στην Γεωμετρία του Riemman. Το «μάλλον» μην το εκλάβετε ως αδυναμία, αλλά ως στοχαστική στάση, διότι είμαι ανοικτός στο να υπάρξουν στο μέλλον και άλλες, δεν θα πω επιστημονικές ακριβώς, αλλά απλώς γοητευτικές απόψεις. Σας υπενθυμίζω άλλωστε ότι είμαι καλλιτέχνης.

-Ω με συγχωρείτε, απήντησε ο ελεγκτής. Έκανε δύο βήματα πίσω, μετά έκανε τρεις πιρουέτες, έναν εμετό, δύο φλικ-φλακ, τραγούδησε μιαν άρια από τον Vespro della Beata Virgine του Μοντεβέρντι, αυτοκτόνησε, αναστήθηκε, αναλήφθηκε, και κατόπιν κατέθεσε τα εξής και μάλιστα γραπτώς:

«Μη σώσω και πάρω σύνταξη, αν οι αξιαγάπητοι καθηγητές μουσικής των Δημοτικών Ωδείων με σύμβαση ιδιωτικού δικαίου αορίστου χρόνου υποχρεωθούν να ξανακτυπήσουν ηλεκτρονική κάρτα».