Μου θύμισες τη φίλη που, ντάλα μεσημέρι στη μέση της Ομόνοιας (κάτι θα τρέχει με την περιοχή, δεν εξηγείται αλλοιώς) και θέλοντας να μάθει που διάολο πέφτει το Υπουργείο Γεωργίας, άρχισε να σκούζει στον έτοιμο να μπει στο περιπολικό του αστυνομικό: "Κύριε Μπάτσε, Κύριε Μπάτσε, μη φύγετε, μισό να σας ρωτήσω κάτιιιι".
Εκείνη τη μέρα έμαθα πως μπορεί κανείς να επιτύχει το "σφυρίζω αδιάφορα" look με το "κυλιέμαι στις πλάκες του πεζοδρομίου απ' το γέλιο".
Τον τελευταίο καιρό,όσο μπορώ να παρακολουθήσω τη σελίδα σου,διακρίνω μία έντονη νοσταλγία για το παρελθόν.Εκείνες οι ξαχασμένες δεκαετίες '70 και '80 νομίζω,καμιά φορά,πως υφίστανται μόνο στο μυαλό μας.Οι άνθρωποι άλλαξαν,η Ομόνοια άλλαξε,το ντονέρ δεν υπάρχει πια στον Πειραιά,παρά μόνο στο ψητοπωλείον "Η Θράκα"-κοντά στο σπίτι μου-,ο Πειραιάς έγινε το τσιφλίκι του Γκλου,το Τουρκολίμανο μετατράπηκε σε Νεοπλουτο-Μαφιοζολίμανο κι εμείς είμαστε ξένοι στον Ελληναρότοπο,σε τέτοιο σημείο,που,σε λίγο,οι Ελληνάρες με τα τζιπ και τα πούρα θα αναπτύξουν ξενοφοβία απέναντί μας.Είμαι η Φανή,κατά βάθος όμως προτιμώ το ψευδώνυμο "Χαρμολύπη".
SCHATZ: Reproches d'Amour
-
Κάποτε η μουσική σαλονιού ήταν πολύ της μόδας στα ελληνικά ωδεία. Ίσως πιο
κενό κι ανούσιο κομμάτι απ’ το "Reproches d’Amour" δεν μπορεί να γραφεί,
αλλά ...
O τόπος μας
-
Ανεβήκαμε πάνω στο λόφο να δούμε τον τόπο μας-
φτωχικά, μετρημένα χωράφια, πέτρες, λιόδεντρα.
Αμπέλια τραβάν κατά τη θάλασσα. Δίπλα στ' αλέτρι
καπνίζει μια μ...
εφτά του δεκαεφτά
-
*–Γιατί κοριτσάκι μένεις μόνο σου εδώ έξω, σ’ αυτή την παγωνιά;*
.
*–Δεν είμαι μόνη, είμαι με την αναμονή μου.**
.
.
.
Η αναμονή, η προσδοκία της ζωής. Η...
Λειτουργικό τραγούδι: Αλησμονώ και χαίρομαι.2.
-
Τώρα που γνωρίσαμε τα ρήματα, αναγνωρίζουμε κάποια χαρακτηριστικά τους. Το
τραγούδι μας ξεκινά με ένα ρήμα: αλησμονώ. Γνωρίζω το λησμονώ αλλά το
αλησμονώ...
εξαλείφοντας την πικρία....
-
Ο Χρόνος εκδικείται
εξαλείφοντας την πικρία....
Δράττομαι της ευκαιρίας να υπογραμμίσω τα λόγια αυτά του Μπερεκέτη, κατά
κόσμον Γεωργίου Χατζημιχελάκη, τ...
2 σχόλια:
Μου θύμισες τη φίλη που, ντάλα μεσημέρι στη μέση της Ομόνοιας (κάτι θα τρέχει με την περιοχή, δεν εξηγείται αλλοιώς) και θέλοντας να μάθει που διάολο πέφτει το Υπουργείο Γεωργίας, άρχισε να σκούζει στον έτοιμο να μπει στο περιπολικό του αστυνομικό: "Κύριε Μπάτσε, Κύριε Μπάτσε, μη φύγετε, μισό να σας ρωτήσω κάτιιιι".
Εκείνη τη μέρα έμαθα πως μπορεί κανείς να επιτύχει το "σφυρίζω αδιάφορα" look με το "κυλιέμαι στις πλάκες του πεζοδρομίου απ' το γέλιο".
Τον τελευταίο καιρό,όσο μπορώ να παρακολουθήσω τη σελίδα σου,διακρίνω μία έντονη νοσταλγία για το παρελθόν.Εκείνες οι ξαχασμένες δεκαετίες '70 και '80 νομίζω,καμιά φορά,πως υφίστανται μόνο στο μυαλό μας.Οι άνθρωποι άλλαξαν,η Ομόνοια άλλαξε,το ντονέρ δεν υπάρχει πια στον Πειραιά,παρά μόνο στο ψητοπωλείον "Η Θράκα"-κοντά στο σπίτι μου-,ο Πειραιάς έγινε το τσιφλίκι του Γκλου,το Τουρκολίμανο μετατράπηκε σε Νεοπλουτο-Μαφιοζολίμανο κι εμείς είμαστε ξένοι στον Ελληναρότοπο,σε τέτοιο σημείο,που,σε λίγο,οι Ελληνάρες με τα τζιπ και τα πούρα θα αναπτύξουν ξενοφοβία απέναντί μας.Είμαι η Φανή,κατά βάθος όμως προτιμώ το ψευδώνυμο "Χαρμολύπη".
Δημοσίευση σχολίου