Από πού φαίνεται ο σεφ; Από το πώς φτιάχνει τα μακαρόνια.
Ένα σύνηθες πρόβλημα με τις μακαρονάδες είναι ότι όλοι δίνουν συνταγή για σάλτσες και κανείς για το πώς να μαγειρέψεις τα ίδια τα μακαρόνια.
Υπερόπτες σεφ.
Τα μακαρόνια είναι τίμια. Κυριολεκτικά. Κάποιοι τα ετυμολογούν από την λέξη μάκαρ. Και αιτιολογούν την ετυμολογία από το γεγονός ότι στην Magna Grecia τα μακαρόνια υπήρξαν, λέει, επιμνημόσυνος τροφή. Κόλλυβα.
Λοιπόν, τα μακαρόνια θέλουν όσο – ακριβώς – βράσιμο προβλέπει η παρασκευάστρια εταιρία. Μην ξεχάσετε πριν τον βρασμό να ρίξετε μια κουταλιά της σούπας αλάτι, αν και αυτό το θεωρώ ταμπού, είτε ρίξετε, είτε όχι, ουδεμία σημασία έχει. Σημασία έχει ο λιπασμός. Όχι βούτυρα, φυτίνες, κρέμες και ασυδοσίες. Λαδάκι. Αλλά πότε;
Όταν βράσουν, μισοστραγγίζουμε και αφήνουμε λίγο νεράκι μες στο τσουκάλι με τα μακαρόνια και ρίχνουμε το λάδι, με το μάτι, αλλά όχι πάνω από πέντε κουταλιές. Ανακατέβουμε, με την ξύλινη πηρούνα και στραγγίζουμε τελικά.
Από ‘ δω και πέρα εξαρτάται από τη σάλτσα, το πώς θα συμπεριφερθούμε.
Αν η σάλτσα έχει λιπαρά καθόμαστε φρόνιμα. Αν πάλι η σάλτσα έχει λίγα, έως καθόλου λιπαρά (σε επόμενο μάθημα θα σας μιλήσω περί αυτών), τότε ρίχνουμε λίγο λαδάκι ωμό από πάνω.
Έτσι φτιάχνονται τα ωραία μακαρόνια, όπως αυτό το ποίημα:
ΑΓΑΘΕΣ ΠΡΟΘΕΣΕΙΣ
Τα βλέφαρα
εθήλαζαν το φως
και οι σκιές
ανέπτυσαν
το λάγνο άρωμά τους,
έθαλλαν και ελίσσονταν τα πόδια
αποκαλύπτοντας καλλίγραμμες
θεσπέσιες υποσχέσεις….
Κάποιες στιγμές
η οχλαγωγία
ορμούσε πεινασμένη,
γιατί πανάρχαια λεία της
είναι η ένταση,
την ώρα
που αμέριμνη πίνει νερό
από τα διψασμένα βλέμματα.
Τότε κι ο χρόνος
αποδρά μέσα απ’ τους τοίχους,
εντείνοντας τη δύναμη
της προσμονής.
Ένα σύνηθες πρόβλημα με τις μακαρονάδες είναι ότι όλοι δίνουν συνταγή για σάλτσες και κανείς για το πώς να μαγειρέψεις τα ίδια τα μακαρόνια.
Υπερόπτες σεφ.
Τα μακαρόνια είναι τίμια. Κυριολεκτικά. Κάποιοι τα ετυμολογούν από την λέξη μάκαρ. Και αιτιολογούν την ετυμολογία από το γεγονός ότι στην Magna Grecia τα μακαρόνια υπήρξαν, λέει, επιμνημόσυνος τροφή. Κόλλυβα.
Λοιπόν, τα μακαρόνια θέλουν όσο – ακριβώς – βράσιμο προβλέπει η παρασκευάστρια εταιρία. Μην ξεχάσετε πριν τον βρασμό να ρίξετε μια κουταλιά της σούπας αλάτι, αν και αυτό το θεωρώ ταμπού, είτε ρίξετε, είτε όχι, ουδεμία σημασία έχει. Σημασία έχει ο λιπασμός. Όχι βούτυρα, φυτίνες, κρέμες και ασυδοσίες. Λαδάκι. Αλλά πότε;
Όταν βράσουν, μισοστραγγίζουμε και αφήνουμε λίγο νεράκι μες στο τσουκάλι με τα μακαρόνια και ρίχνουμε το λάδι, με το μάτι, αλλά όχι πάνω από πέντε κουταλιές. Ανακατέβουμε, με την ξύλινη πηρούνα και στραγγίζουμε τελικά.
Από ‘ δω και πέρα εξαρτάται από τη σάλτσα, το πώς θα συμπεριφερθούμε.
Αν η σάλτσα έχει λιπαρά καθόμαστε φρόνιμα. Αν πάλι η σάλτσα έχει λίγα, έως καθόλου λιπαρά (σε επόμενο μάθημα θα σας μιλήσω περί αυτών), τότε ρίχνουμε λίγο λαδάκι ωμό από πάνω.
Έτσι φτιάχνονται τα ωραία μακαρόνια, όπως αυτό το ποίημα:
ΑΓΑΘΕΣ ΠΡΟΘΕΣΕΙΣ
Τα βλέφαρα
εθήλαζαν το φως
και οι σκιές
ανέπτυσαν
το λάγνο άρωμά τους,
έθαλλαν και ελίσσονταν τα πόδια
αποκαλύπτοντας καλλίγραμμες
θεσπέσιες υποσχέσεις….
Κάποιες στιγμές
η οχλαγωγία
ορμούσε πεινασμένη,
γιατί πανάρχαια λεία της
είναι η ένταση,
την ώρα
που αμέριμνη πίνει νερό
από τα διψασμένα βλέμματα.
Τότε κι ο χρόνος
αποδρά μέσα απ’ τους τοίχους,
εντείνοντας τη δύναμη
της προσμονής.
![κουκία και [μπι]ζέλια ...](http://2.bp.blogspot.com/__qwBF56Pm0M/SDv7BiDaJKI/AAAAAAAAAR0/XtRBjHh9kLU/S230/KUK.jpg)
6 σχόλια:
Στίχοι αλ ντέντε, το αλατάκι τούς νοστιμίζει. Το ελαιόλαδο, χωρίς να γίνεται αντιληπτό, τους βοηθά να ολισθαίνουν. Εκλεκτό, αγνό και παρθένο. Όσο χρειάζεται. Παραγωγή σας; Και με τι σάλτσα σκέφτεστε να σερβίρετε το ποίημα; Προτείνω μια βαθιά κόκκινη, στο χρώμα του αίματος, ελαφρώς γλυκίζουσα, με πικάντικη επίγευση.
Βράσε το ποιήμα, πάμε στα μακαρόνια :))))))))
Το αλάτι πριν βράσει το νερό ποτέ δεν το κατάλαβα.
Αντιθέτως, αλάτι (για εμάς πολύ) μετά το λάδι κάνει τη διαφορά.
Έχω λίγο μπερδευτεί, διαβάζω για μαγειρική με ολίγη από ποίηση ή το αντίστροφο;
ξ
Αγαπητή Ξ., δεν μπορώ να προτείνω την ακριβή αντιστοίχηση, αλλά τα μέλη του ζεύγους ποίηση-συνταγές, αντιστοιχείστε τα όπως νομίζετε με τα μέλη του ζεύγους εφημερίδα-ντιβιντί.
Τώρα, για το αλάτι στα μακαρόνια, υποθέτω ότι αν το ρίξεις στο νερό που βράζει πριν ρίξεις τα μακαρόνια, εξασφαλίζεις το να γίνει τέλειο το διάλυμα, ενώ αν το ρίξεις εκ των υστέρων στα μακαρόνια, τότε οι κόκκοι του αλατιού κάθονται τριζάτοι πάνω τους, όπως θα συνέβαινε, αν τίτλος ενος ποιήματος γραφόταν κάτω από το ποίημα (που μεταξύ μας είναι μια πρωτοποριακή ιδέα, αλλά δε βαριέσαι.... τα γούστα είναι γούστα και οι μόδες παρέρχονται, τι σημασία έχει ποιος πρωτοσκέφτηκε κάτι που γίνεται μόδα, σπανίως μάλιστα συμβαίνει να κονομήσει και κάτι. Συνήθως τα τρώει ο μιμητής).
Προφανώς έχει σημασία, αφού έχεις εντοπίσει πως ο μιμητής τα κονομάει και αν και το σημειώνεις με κάποια ανεπαίσθητη πικρία, επιλέγεις να μην συγκαταλεγείς στους μιμητές. Ζήτημα προτεραιοτήτων.
Πίσω στα μακαρόνια, ο κίνδυνος να πέσεις σε τριζάτο κόκκο, ελαχιστοποιείται αν ρίξεις το αλάτι μόλις βάλεις τα μακαρόνια στο σουρωτήρι - καυτά και ανακατέψεις προσεκτικά.
Ωραία δεν θα ήταν το επόμενο ποιήμα σου να είναι άτιτλο και να προσπαθήσουμε να του δώσουμε τίτλο, ίσως και να το ερμηνεύσουμε;
ξ
Στην πρόταση
"Ωραία δεν θα ήταν το επόμενο ποιήμα σου να είναι άτιτλο και να προσπαθήσουμε να του δώσουμε τίτλο, ίσως και να το ερμηνεύσουμε;"
στο προηγούμενο ποστ αντί "να του δώσουμε τίτλο" βάλε κάποια άλλη λέξη, όχι "να το βαφτίσουμε" όμως.
ευχαριστώ
ξ
Στα περισσότερα Blogs σεμνύνομαι να σχολιάσω λόγω η καινουργότης μου.
Όμως σε σένα απλώς δεν άντεξα Γεράσιμε Μπερεκέτη. Και μια και η ποίηση, η μουσική και η τρυφερότης σου με ξεπερνούν, σχολιάζω τα ζυμαρικούλια σου και την ειλικρίνειά τους.
Γιατί Κουκουζέλη μου, στην ετυμολογική μας συζήτηση δεν με έστειλες κι εδώ? Απο την αρχή, εδώ έπρεπε να με στείλεις.
Μπορώ να σε βάλω στα links μου στο Prometheus Unbound? H Magica είναι λίγο light για σένα... φευ. Αιτούμαι αδείας.
Δημοσίευση σχολίου