Δευτέρα, Νοεμβρίου 27, 2006

ΑΝΕΞΗΓΗΤΟ ΠΡΩΙ

ΕΞΗΓΗΣΙΣ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΑΡΓΙΛΑ «βρε συ Γιάννη Αργιλά
γέμισέ μας το λουλά».


Ανεξήγητο πρωί,
Με μαρμελάδες, παξιμάδια, γαλατάκι,
Αιφνίδιο παρ’ όλα αυτά,
Γιατί μας επιτέθηκαν οι λοκατζήδες.
Κι αν ήταν Τούρκοι κι είχαν κι άλογα,
Παρασκευή θα ήτανε,
Παρασκευή με τα καπνά,
Παρασκευή με πίττες.
Την άλλη μέρα το πρωί
Τρέχαμε στα τραγούδια.
«Σα φουμάρω ναργιλέ,
Λέω,
Στην αγάπη μου μανέ,
Μα εκείνη δε μ’ ακούει,
………………………….»

Έτσι εκμεταλλεύτηκα
Και άλλες αναμνήσεις.

ΙΣΤΟΡΙΚΑ_ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΑ_ΠΟΛΙΤΙΚΑΤο τραγούδι «ο Γιάννης Χασικλής, ή Αργιλάς» ήτανε σύνθεση του Ιωάννη Δραγάτση, ή Ογδοντάκη. Μεγάλος βιολιστής του ρεμπέτικου. Είχα γνωρίσει τον γιο του. Στου Γιάγκου την ταβέρνα, στον Άγιο Νείλο.  Μεταξύ άλλων ήταν και παρατηρητής αγώνων, γυμνασίαρχος σε αγώνες β΄ εθνικής, (ο παλαιού τύπου τέταρτος διαιτητής), ωραιότατος μπεκρής, με όμορφα χαρακτηριστικά προσώπου, μουστάκι θάλλον,  το μάτι λίγο θολό, ωστόσο πλήρες φιλικότητος.
Για να μην μπερδευόμαστε, όλα αυτά τα περί το ποδόσφαιρο ήτανε ο γιος του. Ο κανονικός Ογδοντάκης ήτανε βιολιστής, είπαμε.
Κι ο γιος του, του Ογδοντάκη, μου έλεγε: «μόλις ο πατέρας μου πήρε σύνταξη, έβαλε το βιολί στη θήκη και έβαλε τη θήκη πάνω από μια ψηλή ντουλάπα που είχαμε. Δεν το ξανάπιασε ποτέ. Τόσο το είχε σιχαθεί». Και συμπλήρωνε: «Εγώ βιολί δεν έμαθα. Με είχε βάλει για να μάθω, αλλά δεν μάθαινα».
Απορώ δε, περί του πώς οι τότε μουσικοί κατάφερναν και έπαιρναν σύνταξη. 

Παρασκευή, Νοεμβρίου 24, 2006

ΑΚΟΥΣΟΝ ΑΚΟΥΣΟΝ (ανοίξαμε και σας περιμένουμε)

Ένα νεόδμητον μπλογκ το άκουσον άκουσον, το οποίον δεσπόζει στα links αριστερά, θα φιλοξενεί από τούδε και εξής τις μουσικές προσφορές μου.
Τα άρθρα-δημοσιεύσεις θα εμπλουτίζονται συν τω χρόνω, με στοιχεία για τα έργα, σημειώσεις παρτιτούρες κλπ. Το κρατημοκατάβασμα θα συνεχίσει να σας απασχολεί με κείμενα. Ευχαριστώ.

Πέμπτη, Νοεμβρίου 23, 2006

ΝΑ ΜΗΝ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΕΣΤΕ

Να μην διαμαρτύρεστε. Να μην διαμαρτύρεστε για τίποτα. Να μην είστε όλο διαμαρτυρίες και διαμαρτυρίες. Είσαστε ευτυχείς και να μην διαμαρτύρεστε. Εμένα, ένας θείος μου, ο Παύλος, πολύ παλιά στην Αμερική, είχε πλακώσει στο ξύλο κάποιους που είχαν πάει να τον ληστέψουνε στην γέφυρα του Σαν Φρατζίσκο, αλλά αυτός ο θείος μου ήτανε μποξέρ στην κατηγορία πετεινού. Είχε κάτι γροθιές τεράστιες και στο τριχωτό του χέρι, λίγο πιο πάνω απ’ τον καρπό, ένα τατουάζ με δύο μποξέρ.

Σάββατο, Νοεμβρίου 18, 2006

Τα 8 θανάσιμα αμαρτήματα κι εγώ.

Το κείμενο έχει δημοσιευθεί και στο HOTEL MEMORY,
εκεί θα βρήτε και άλλα κείμενα άλλων μπλόκερς πάνω στο ίδιο θέμα.


Σημειώνει ο θεματοθέτης Χοιροβοσκός:
ακηδία, λαγνεία, βουλιμία, λύπη*, αλαζονεία, οργή, φιλαργυρία, κενοδοξία.

*η λύπη είναι το αμάρτημα που χωρίζει τον ανατολικό από τον δυτικό κανόνα παραβατολογίας.

Ο θείος μου ο Γιάννης, ο αδερφός του πατέρα μου, ήταν ναυτικός και ομορφάντρας. Δεν απέκτησε τέκνα. Ο πατέρας μου, ναυτικός κι αυτός, ο καημένος, είχε εμένανε πρώτα και μετά γεννήθηκαν και τα δίδυμα, κορίτσι κι αγόρι, από διαφορετικά ωάρια. Τα αδερφάκια μου, που μικρά αυτά, μικρός κι εγώ, τα τρέλαινα στους τσίμπους. Ο αδερφός μου άντεχε περισσότερο, η αδερφή μου τσίναγε. Τρία παιδιά, κι ο πατέρας μου τα έβγαζε πέρα. Από μικρό παιδί, ο πατέρας μου στα βάσανα. Ο παππούς μου, που έχω το όνομά του, αυτοκτόνησε, στο κραχ του ’36. Ήταν ο παππούς μου μακεδονομάχος. «Τότενες, παιδάκι μου, ούλος ο αθός τση Κρήτης, επολέμησε για την Ελλάδα.», θα έπρεπε να έλεγε η γιαγιά μου, αν εκτιμούσε τον παππού μου, τον άντρα της. Η γιαγιά μου ήτανε Σμυρνιά. Πήγε στην Κρήτη με τις ανταλλαγές. «Είμαι βέρα Σμυρνιά. Εμείς, τζιέρι μου, τις παγκανότες, τις φροκαλούσαμε με την φροκαλιά», όπερ μεθερμηνευόμενον: «Είμαι, βέρα (αυτό είναι ιταλικό και δεν υποχρεούμαι να το μεταφράσω) Σμυρνιά. Εμείς, σπλάχνο μου, τις χρυσές τις λίρες, τις σκουπίζαμε με τη σκούπα». Ουδόλως εκτιμούσε τον παππού μου η γιαγιά μου. Μια φορά της πήγε ψάρια για να μαγειρέψει και επειδή δεν ήτανε μπαρμπούνια, του τα πέταξε στο δρόμο, απ’ ότι ξέρω. Ο παππούς μου, εκτός που ήτανε στα νιάτα του πριν παντρευτεί οπλαρχηγός, άτακτος των σωμάτων του Κωνσταντίνου Μάνου, υπήρξε και ολυμπιονίκης. Ολυμπιονίκης σε αυτούς τους αγώνες που έγιναν στην Ελλάδα μετά από την πρώτη Ολυμπιάδα του 1896. Βλέπετε, η ήδη ξεχασμένη ιδέα της μόνιμης τέλεσης των Ολυμπιακών αγώνων στην γενέτειρά τους δεν ήταν του Καραμανλή θείου, ήταν πολύ παλιότερη και κατά κάποιον τρόπο δοκιμασμένη. Ήταν, λοιπόν, ολυμπιονίκης στην σκοποβολή ο παππούς, σκοποβολή με περίστροφο. Με αυτό αυτοκτόνησε. Φιλότιμος άνθρωπος, ξέπεσε, αυτοκτόνησε. Ήταν έμπορος. Τρία παιδιά ορφανά πίσω του. Ο πατέρας μου ορφανοτροφείο. Η μεγαλύτερη αδερφή σε συγγενείς στον Ανω Αγριλέ Χανίων. Ο Γιαννάκης με τη μάνα, τη χήρα, τη γιαγιά μου. Η γιαγιά μου ξαναπαντρεύτηκε. Ήταν πολύ ωραία γυναίκα. Σμυρνιά, πρασινομάτα, πήρα τα μάτια της και το ταλέντο να στραβοπατώ και να παίρνω σβάρνα από χαλιά στρωμένα μέχρι ποτήρια. Ήταν λιγουλάκι άγαρμπη. Ο δεύτερος άντρας της ήξερε για ένα παιδί, όταν παντρέυτηκαν. Το Γιαννάκη. Μ’ αυτόν ζούσε η χήρα, φραγκοραφτού, έραβε αντρικά παντελόνια για να ζήσει. Όμως ο δεύτερος άντρας της, ο Θωμάς, όπως τον έλεγαν, την αγάπησε και αγάπησε και τα παιδιά της. Πρώτον τον Γιαννάκη, μετά την θειά μου, την κόρη. «Θωμά, υπάρχει κι ένα κορίτσι, αλλά μη σκοτίζεσαι, είναι στο χωριό με τ’ αδέρφια του συχωρεμένου». Ο Θωμάς ήταν από τον Αμβρακικό. Και άνθρωπος καλός. «Κρίμα κορίτσι να ζει ξενοδουλεύτρα. Πες της να έρθει μαζί μας». Πολύ αργότερα η γιαγιά μου του ξαναμολόγησε: «είναι και ένα αγοράκι ακόμα, δώδεκα χρονώ, στο ορφανοτροφείο, αλλά καλά είναι εκεί, μόνο που και που να το νοιαζόμαστε». Ο αγαθός Θωμάς είπε: «αγοράκι, δώδεκα χρονώ, μοναχούλι του; Θα πάω να το πάρω.». Και πήγε και το έφερε στην οικογένεια κι αυτό.
Μη σας κουράζω άλλο. Κακή τύχη είχε κι ο Θωμάς. Πνίγηκε. Είχε καΐκια, ψαράδικα. Τον πήρε η θάλασσα σε ένα ψάρεμα. Μπουρίνι ξαφνικό, ήταν στην κουπαστή κρεμασμένος και χάθηκε.
Ο θείος μου ο Γιάννης, ομορφάντρας, το’ παμε. Όποτε ξεμπάρκαινε, έμενε στης γιαγιάς μου. Καπετάνιος. Κι ο πατέρας μου καπετάνιος, αλλά στην ακτοπλοΐα. Ο θείος μου στα φορτηγά και σε γκαζάδικα. Πολλά λεφτά. Όταν ξεμπάρκαινε με πήγαινε παντού. Στα λούνα παρκ, σε κινηματογράφους, σε κέντρα. Πιτσιρίκι εγώ, ασχόλιαστο, ούτε πέντε χρονώ. Χαρά Θεού, όλο βολτίτσες, νοίκιαζε και αυτοκίνητο ο θείος μου ο Γιάννης, συνήθως άσπρο. Πάντα μαζί μας ήταν και κάποια φιλεναδίτσα του. Και παρόλο που θέλω να κρατήσω την μνήμη των αισθημάτων αυτής της εποχής, της παιδικής, και να φέρω ξανά μπροστά μου την εικόνα αυτής της ψηλής, με τα γεμάτα χείλια και τα μάτια τα μισοκοιμισμένα, που τώρα καταλαβαίνω ότι πρέπει να τα πω ναζιάρικα, γλαρωμένα….. Με τα πόδια τα ωραία και το κούνημα. Θυμάμαι και χάνω τα λόγια που θέλω να πω. Τα καταλάβαινα όλα αυτά, παιδάκι ήμουνα, αλλά όχι χαζό. Με έπαιρνε μαζί του για ξεκάρφωμα. Γιατί ήμουνα ωραίο παχουλό παιδάκι, το ιδανικό παιδάκι της εποχής του ’60. Έτρωγα πάντα ορεξάτο και ξανάτρωγα άμα μου έδιναν να ξαναφάω, έλεγα και τις εξυπναδίτσες μου και γέλαγαν οι φιλενάδες του θείου μου. Είχα και το συνήθειο, άμα έβρισκα ευκαιρία να τις τσιμπάω. Στο μπράτσο, άμα ήταν καθιστές, ή στη γάμπα άμα ήταν όρθιες. Όπου έφτανα. Αλλά, τώρα πια μου είναι ξεκάθαρο. Ο θείος μου ο Γιάννης με έπαιρνε μαζί του για να ξεκαρφώνονται οι φιλεναδίτσες του.
Ποσώς με νοιάζει. Και τότε ποσώς με ένοιαζε. Και για όλα όσα μου συμβαίνουν, ποσώς στο βάθος με νοιάζει. Έχω καλή τεχνική για να κάνω τους άλλους να με συμπαθούν. Λυπούμαι ίσως, αλλά ποσώς με νοιάζει.

Παρασκευή, Νοεμβρίου 03, 2006

ΑΣΚΗΤΙΚΗ

"Παιδάκι μου, βρήκα αυτό το βιβλίο στη βιβλιοθήκη και έχει μιαν αφιέρωση για κάποια Κατερίνα και σκέφτηκα μην το βρεί η γυναίκα σου και έχουμε παρεξηγήσεις.....".

Η αφιέρωση έλεγε τα εξής: "Για τα παλληκάρια του 296, για την ανάμνηση της φιλίας μας και για την αιώνια επιδιωκόμενη Κατερίνα, με αγάπη Λάμπρος".

Η μάνα μου φοβήθηκε. Τη γυναίκα μου δεν τη λένε Κατερίνα. Ωστόσο έχω φίλο Λάμπρο. Σημειωτέον το βιβλίο αυτό κοσμεί την εγκαταλελειμένη βιβλιοθήκη του πατρικού μου σπιτιού το οποίο εγκατέλειψα προ δεκαοκταετίας νυμφευθείς. Σ'αυτό το βιβλιοθηκάκι βρίσκονται παρατημένα διάφορα βιβλία δικά μου, του αδερφού μου, παλιά παιδικά....
Η μάνα μου διακατέχεται, κατατρύχεται μάλλον από μανία καταδιώξεως. Φοβαται τις αστραπές και ιδίως τις βροντές, δεν απομακρύνεται από τη γειτονιά μας και γενικώς επιδιώκει να παραμένει στο σπίτι, κάτι που βρίσκω κι εγώ πολύ σωστό να γίνεται διότι επιπλέον εγώ έχω και να μελετήσω μουσική, παρτιτούρες, θεωρητικά συγγράμματα, να σκεφτώ μουσική, να παίξω μουσική, να γράψω μουσική, γιατί μέχρι τα είκοσι εφτά μου ραινόμουνα. Φοβήθηκε, λοιπόν, η μάνα μου, μήπως το βιβλίο αυτό έπεφτε τυχαία στα χέρια της γυναίκας μου, διαβαζε την αφέρωση και ζήλευε αναδρομικά. Αγνά μυαλά, πρώιμων εποχών, μεταξύ αυτών το μυαλό της μάνας μου.
"Δεν είναι δικό μου, ρε μαμά το βιβλίο αυτό, δεν είχα ποτέ κάποια Κατερίνα και εν πάση περιπτώσει δεν υπάρχει μόνο ένας Λάμπρος. Και στο κάτω-κάτω υπηρέτησα εγώ στο 296;".
Η αδερφή μου που πέρναγε εκείνη την στιγμή, πηγαίνοντας για το σουπερμάρκετ, έβαλε τα πράγματα στη θέση τους.
"Ρε μαμά, ένας μόνο Λάμπρος υπάρχει;"

Αργότερα, θυμήθηκα ότι ο αδερφός μου υπηρέτησε στο 296 της Μυτιλήνης. Κάποτε μου μιλούσε για κάποια Κατερίνα. Και τώρα που τα θυμάμαι καλύτερα την είχα γνωρίσει. Προς το νταρντανέ, διατηρώντας ισχυρή επαφή με την κομψότητα.

Ως μυστήριο του κειμένου παραμένει το βιβλίο. Ιδού, λοιπόν. Πρόκειται για την Ασκητική του Καζαντζάκη. Πολυδωρισμένο βιβλίο, μικρό, άρα φτηνό, κομψό για δωράκι μεταξύ φίλων, ταίριαζε σε χειρονομίες αλληλοκατανόησης. Το έχω ως δώρο δυο-τρεις φορές, το είχα αγοράσει και από μόνος μου. Τι άραγε να λέει;

Πέμπτη, Νοεμβρίου 02, 2006

ΜΟΥΣΙΚΗ ΠΡΟΣΦΟΡΑ


Γιώργος Χατζημιχελάκης
ΣΑΤΥΡΟΙ ΚΑΙ ΒΑΚΧΑΙ (2004)
χορόδραμα


Computer music, με στοιχεία κολάζ.
Το κομμάτι αυτό γράφτηκε φιλικά για μια χορογραφία της μεγάλης χορογράφου Μαρίας Μ.Χορς για τις μαθήτριες και τους μαθητές της στο τότε Β΄ έτος της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου. Η χορογραφία παρουσιάστηκε στις ετήσιες εξετάσεις των μαθητών τον Ιούνιο του 2004 στο Θέατρο της Σχολής, στην Πειραιώς. Η μουσική παίχτηκε από ένα κασετόφωνο. Κι όμως τα συναισθήματα όλων μας ήταν «επιδαύρια». Την αγαπώ την Μαρία, «την κυρία μας» που λέμε οι κοντινοί της όλοι.

Τσίμπελ (ρώσικο σαντούρι) παίζει η σπουδαία σολίστ Αγγελίνα Τκάτσεβα-Σταθοπούλου

Κυριακή, Οκτωβρίου 29, 2006

ΝΑΞΟΣ ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟΒΡΑΔΟ ΧΩΡΙΣ ΘΕΟ

Από αρχαιοτάτων χρόνων ο άνθρωπος επιδεικνύει την ανάγκη του να μην εμπιστεύεται τον εαυτό του, άρα και να μην αρκείται σε αυτόν ως χορηγόν συναισθηματικής πληρότητος, αλλά να αναθέτει σε εξωυποκειμενικές, είτε όντως υπάρξεις, είτε «οντοποιημένες» ανυπαρξίες, την έναντι ανταλλάγματος παροχήν συναισθηματικής ασφαλείας. Πχ «Σου παίρνω σκουλαρίκια, δείχνε μου αγάπη για τρεις ώρες», ή αν μεγαλώνουν οι δουλειές «σου θυσιάζω την ερωτική μου ζωή βάλε με στον Παράδεισο». Εγώ , προχθές, το έκανα ως εξής:
Πάω στη Γιούρομπανκ και αγοράζω προπληρωμένη πιστωτική κάρτα. Μπαίνω στην NAXOS, την γνωστή εταιρεία παραγωγής CD, και έναντι 19,25 € ανοίγω μπρος μου τον ορίζοντα να ακούω όλες τις εκδόσεις της επί ένα έτος. Άκουγα, λοιπόν, ως νέος προσήλυτος, Σαββάτο βράδυ, το ψώνιο, μία-μία τις σικουέντσες του Μπέριο. Πανευτυχής για την σχεδόν δωρεάν απόκτηση αυτού του θείου προνομίου, διότι 19,25 € είναι ούτε 15 φορές πουρμπουάρ στο παιδί που φέρνει τα σουβλάκια , λέω μέσα μου: «Ας πάω να κάνω ένα μπανάκι σαββατιάτικο και συνεχίζω μετά, όσο πάει, χαλαρός-χαλαρός και εύοσμος». Και επειδή μεγάλωσα μέσα σε σπίτι με παππού απ’ τη Μάνη, που μου είχε ενσταλάξει την οικολογική οικονομία που σου διδάσκει η ίδια η στέρνα, ήτοι: «Γιωργάκη, το νερό λίγο-λίγο, βρέξου, κλείσε τη βρύση, σαπουνίσου και μετά ξεβγάλσου πάλε λίγο-λίγο. Δεν χρειάζεται η βρύση να είναι τέρμα ανοιχτή. Πάει τόσο νερό τσάμπα και βερεσέ.», είπα να κλείσω τον υπολογιστή για όσο θα μπανιαριζόμουν. Γιατί ρευστόν είναι και ο ηλεκτρισμός. Γιατί να πηγαίνει τσάμπα και βερεσέ. Κατά συνέπειαν διεκόπη και η σύνδεση με το ίντερνετ και τη NAXOS. Επ’ ολίγον. Έτσι νόμιζα. Διότι, όταν φρέσκος-φρέσκος επανέκαμψα και επανασυνδέθηκα στον ιστό και ξαναμπήκα με αδηφάγο διάθεση στην NAXOS, τρώω κατάμουτρα το εξής μέσατζ:
«The maximum number of simultaneous connections of your subscription has been reached. Please email Customer.Service@Naxos.com for assistance.».
Βρε ξανά και ξανά, βρε άντε βάλε και ξαναβάλε μέιλ και πάσγουορντ, τίποτα. Τριγύριζα και νιαούριζα σαν γατί της εξοχής έξω απ’ την εξώπορτα παραθεριστών αναχωρησάντων για την πόλη της δουλειάς των. Νιαούριζα, γιατί μόλις πριν μιαν ώρα είχα ταϊστεί, πού στο διάολο πάνε κάθε που έρχεται φθινόπωρο;
Τι να κάνω τώρα; Πώς να το εκλάβω αυτό; Και καλά. Ο Θεός έχει κάθε δικαίωμα να μας φέρεται αψυχολόγητα, άλλωστε ένα κεράκι τι κάνει; Πενήντα λεπτά; Ένα, άντε δύο ευρώ, αν υπάρχει και λόγος, (εσωτερικός του ανάπτοντος); Πέντε επειδή ήταν μεγάλη γιορτή; Δέκα, επειδή, άντε μια φορά το χρόνο πάμε στο πανηγύρι του χωριού μας; Εδώ μιλάμε για ολόκληρα 19,25 €. Και μάλιστα μέσω προπληρωμένης πιστωτικής κάρτας. Που σημαίνει ότι έχουμε στηθεί και μια ώρα στην τράπεζα για να την εκδώσουμε. Και που μόνη αυτή η διαδικασία εκδόσεώς της είναι μία μορφή εκπεφρασμένης λατρείας προς τον αποδέκτη της υφ’ ημών μελλοντικής χρήσεως της, επί τω προκειμένω της NAXOS, αλλά εν παραλλήλω και έκφρασις λατρείας και αποδοχής και γιατί όχι πράξη τελεστικού χαρακτήρος υποταγής σε ένα σύστημα που αξίζει την εμπιστοσύνη μας, διότι, ναι, μας παρέχει αυτά που υπόσχεται και μάλιστα χωρίς να το έχουμε εμείς βάλει να μας τα υποσχεθεί με ψυχοπαθολογικές διαδικασίες προβολών, αναστολών κλπ κλπ.
Ρε κερατάδες, με 19,25 € θα είχα εξαγοράσει τουλάχιστον για δέκα φορές το ευχαριστώ του κομιστή σουβλακιών. Γιατί μου την χαλάσατε έτσι σαββατιάτικο; Υπάρχει Θεός;

............................................................
Μετά δύο μέρες η NAXOS μου διευκρίνησε ότι όταν έχω κάνει log-in πρέπει απαραιτήτως να κάνω log-out. Ας πρόσεχα. Ποτέ τελικά δεν φταίει...... ο Θεός.

Σας υπενθυμίζω ότι σε προηγούμενες καταχωρήσεις μου, προσφέρεται δωρεάν μουσική.

Σάββατο, Οκτωβρίου 28, 2006

Μουσική Προσφορά

άκουσον 7,46 Mb

Γιώργος Χατζημιχελάκης
ΝΕΫ
για άλτο φλάουτο σόλο (1994)

σολίστ: Beata Iwona Glinka
ηχογράφηση από συναυλία στο Ωδείο Φ.ΝΑΚΑΣ (χειμώνας του 2000)

Το κομμάτι "ΝΕΫ" έχει συμπεριληφθεί στο προσωπικό διπλό CD της σολίστ

Παρασκευή, Οκτωβρίου 27, 2006

ΔΙΑΙΤΑ.....

Απεφάσισα να γίνω ο άντρας- πόθος. Ή έστω ο άντρας-ορτανσία, ο άντρας-μαντζουράνα. Δίαιτα. Και θα σας πω τι σημαίνει δίαιτα. Όχι αυτά που σας λένε οι ειδικοί. Δίαιτα είναι να μην τρως τίποτα. Μπορείτε να μην τρώτε; Τότε, μπορείτε και να μην τρώτε σαν γουρούνια.
Ποτέ δεν ήμουν παχύς. Ήμουν πάντα στα κιλά μου. Απλώς διαφορετικός κατά περιόδους. 0 έως 14 χρονώ, χοντρουλό, με διάλειμμα το διάστημα τρεισήμισι με τριώ και οκτώ μηνώ που πέρασα πνευμονία. Απ΄ την κοιλιά της μάνας μου βγήκα τέσσερα. Θύμα των κατοχικών συμπλεγμάτων, εταϊζόμουν κάθε απόγευμα με ένα κεσέ γιαούρτι πρόβειο ολόπαχο που μέσα του κολυμπούσαν πέντε κουταλιές ζάχαρη. Τροφαντό παιδάκι και νοήμον, διότι είχα περίσσευμα ζακχάρεως, Δεκατέσσερα έσπασα το πόδι μου και ο ορθοπαιδικός (σημειώνω ότι ο ορθογράφος του word μου διορθώνει την γραφή ορθοπαιδικός σε ορθοπεδικός, με την οποία γραφή «ορθοπεδικός» συμφωνώ τελικώς, διότι ριζικόν της λέξεως είναι η πέδη και όχι το παιδί και να μας αφήσουν τις μπούρδες περί αντιδανείων με την γαλλική και περί πρώτης εφαρμογής της ορθοπεδικής σε παιδάκια, διότι θα γράψω το χημεία «χυμεία» και θα πιω ενδιαμέσως και μια πορτοκαλάδα).

Ξεσούρωσα προς το παρόν, αλλά συνεχίζω να πίνω, όπως πράττει κάθε δόκιμος συγγραφέας.

Ο ορθοπεδικός, λοιπόν, καθώς μου γύψωνε το πόδι μου είπε:
«Γιωργάκι, πόσο χρονώ είσαι;» και απάντησα άμεσα και στερεότυπα:
«Δεκατεσσάρων, αλλά δείχνω μικρότερος».
Ήμουνα πίσω στην ανάπτυξη και αυτό που ακόμα και η μητέρα μου το κόλαζε με προσποιητές ενθαρρύνσεις, εγώ το είχα ανάγει σε προτέρημα. Σχεδόν εννοούσα: «σας ξεγέλασα».
«Θα σου δώσω μία δίαιτα, γιατί όπου να ΄ναι θα πρέπει να αρέσεις και στα κορίτσια. Θα τρως μπριζολίτσα με χόρτα. Ούτε ψωμιά, ούτε γλυκά». Είπεν ο ορθοπεδικός.
Είναι απίστευτο το πόσο μπορεί ένας άνθρωπος με ακτινοβολία να σε πείσει, ακόμα και όταν είσαι ο παχουλός Γιωργάκις. Διότι τα κορίτσια ήταν για μένα τότε ένας συγκεχυμένος στόχος, ενώ το αναμενόμενο «μπράβο Γιωργάκι» του ορθοπεδικού, μου φαινόταν σαν υπερκοινωνικοσχολικοοικογενειακός ύψιστος έπαινος. Να βράσω το δεκαεφτά στα μαθηματικά και το υπεσχημένο ρολογάκι, αλλά και το επιδοκιμαστικό χαμόγελο του εκκλησιάσματος, όταν παίρνω το αντίδωρο και κάνω τον σταυρό μου φορώντας κουστουμάκι. Θέλω το μπράβο του γιατρού. Καθηλωμένος στο κρεββάτι, με τη φαγούρα του γύψου να μου τρώει το πόδι…. και τα λίγα μουλάρια μας….. και την άλλη μέρα ήρθαν οι Αρτινοί…. και μετά φωτοβολίδες και «ένα το χελιδόνι», αλλά αυτά έγιναν ένα χρόνο αργότερα, με τη μεταπολίτευση. Εγώ Σεπτέμβρη του ‘73 έσπασα το πόδι μου, ανήμερα του Αγίου Ευσταθίου, (ίνα εκπληρωθεί το ρηθέν υπό του προφήτου: «Εύξεινος Πόντος»). Και αδυνάτισα. Έγινα κομψό. Μετά γράφτηκα και στον Πορφύρα στο μπάσκετ και έφτιαξα σώμα. Ψήλωσα κιόλας. Πήγα ένα εξηνταοκτώ. Καλό ύψος για πλέι-μέικερ, τότε, αλλά δεν ήμουν καλό πλέι-μέικερ. Ήμουνα κόμπλας. Νόμιζα ότι αν αθλούμαι, αν κάνω όλες τις ασκήσεις, αν δεν χάνω προπόνηση, θα γίνω σαν τον Μιχάλη τον Βρανό πού ήταν αλητόφατσα, αλλά είχε ντρίπλα και καλή πάσα. Μετά, για κακή μου τύχη ήρθαν και τα κορίτσια. Τα είχα ξεχάσει με την ανάρρωση και την προπόνηση. Λόγω έλλειψης συναίσθησης, ή μάλλον λόγω κεκτημένης ταχύτητας επί το θετικόν, είχα τεραστίαν επιτυχίαν στα κορίτσια. Διότι, εν τω μεταξύ είχα βρει ότι σημασία έχει η ευλυγισία, όχι η ντρίπλα. Πήρα μπουζουκάκι και τραγούδαγα.
Τα ενδιάμεσα, τα μέχρι σήμερα τα παραλείπω. Σημειώνω, απλώς ότι μέχρι τα δεκαεννιά πήρα και δύο πόντους και είμαι ένα εβδομήντα. Όσο και ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ. Άλλα, τώρα, είμαι ογδόντα δύο κιλά. Πρέπει να κάνω δίαιτα. Και δίαιτα είναι να μην τρως τίποτα. Αυστηρά.

Πίνετε ελεύθερα……

Πέμπτη, Οκτωβρίου 26, 2006

Μουσική Προσφορά

Ας πούμε ότι κατά κάποιο τρόπο δίνω συνέχεια στο προηγούμενο άρθρο. Ας πούμε και ότι εγκαινιάζω την ADSL εποχή μου. Ας πούμε ότι έμμεσα απαντώ και στον φίλο που πρότεινε να μετατρέψω την παρτιτούρα του "Πέτρου" για την "αλλαγή της εποχής" σε MIDI FILE για να είναι πρόσφορη να ακουστεί.


Γιώργος Χατζημιχελάκης
1ο κουαρτέττο εγχόρδων (1995)
Νέο Ελληνικό Κουαρτέτο
(Γιώργος Δεμερτζής βιολί Ι, Δημήτρης Χανδράκης βιολί ΙΙ, Πάρης Αναστασιάδης βιόλα, Απόστολος Χανδράκης τσέλο)

η συλλογή GREEK STRINGS QUARTETS, κυκλοφορεί από την AGORA

Ηχογράφηση της τελικής πρόβας

άκουσον 32,3Mb

Κυριακή, Οκτωβρίου 15, 2006

ο Πέτρος αλλάζει την εποχή

Βρίσκομαι σε μέρος που δεν διαθέτω τα τεχνολογικά μέσα για να έγραφα αυτή τη μουσική φράση σε παρασημαντική για λόγους οπτικοαισθητικούς,(θα την έγραφα χειρόγραφο και κατόπιν θα το σκανάριζα, αλλά δεν έχω μαζί μου σκάνερ). Γράφω λοιπόν στο πεντάγραμμο και κατ' εμέ η ουσία η μουσική δεν χάνεται. Κατά το ύφος του Πέτρου Μπερεκέτη. Η ρυθμική αγωγή είναι "τέταρτο στο 60". Δεν πρόκειται για πλήρες μουσικό κομμάτι, απλώς για μία εναρκτήρια φράση. Θα μπορούσε από αυτήν να φτιαχτεί μια φόρμα διάρκειας 20 λεπτών. Ας πούμε ότι επιφυλάσσομαι, αλλά και ποίο το νόημα. Δεν ασχολούμαι με μουσικό μοντελισμό.
Σε ήχο βαρύ, εναρμονίου γένους, εκ του Γα(=ντο, όπως και ο Χρύσανθος ορίζει στο Μέγα Θεωρητικόν του).





Τρίτη, Οκτωβρίου 10, 2006

ΒΡΕΧΕΙ..........

Βρέχει,
πόσο μ΄ αρέσει όταν βρέχει
και τι μελαγχολία που έχει
σαν βρέχει….

Στίχοι από τραγουδάκι ελαφρόν της δεκαετίας του ’60. Μου το τραγούδαγε η μαμά μου στα πρώτα φθινοπωρινά ψιλόβροχα. Και επλημμύριζαν τ΄ αυτιά μου από την υγρασία της φωνής της - τώρα που το σκέφτομαι η μαμά μου ήτανε τότε εικοσπέντε χρονών και ο πατέρας μου ναυτικός. Είχα την αποκλειστικότητά της.
Και πώς να περιγράψεις αυτό το τραγουδάκι; Τη μελωδία του εννοώ, διότι το ηχόχρωμα του μέσα από τη φωνή της μαμάς μου έχει αποκλειστικά αυτοβιογραφικής αξίας αισθητικά στοιχεία.

Παμ παμ
Παραπαπάραμ πάραμ τάραμ
Παραπαπάραμ τάρα πάραμ
Παμ πάραμ.

Όταν σχεδόν στα δεκαεφτά παραθέριζα στον οικογενειακό πύργο μας στη Μάνη είχα πάρει μαζί μου και το ακκορντεόν. Και για να μην γεννηθεί φθόνος εκ της εφηβικής τύχης μου προς την τωρινή μου υπόσταση, αναφέρω ότι ο πύργος αυτός είναι από εικοσαετίας ερείπιο και ούτως ή άλλως δεν αποτελεί περιουσιακόν μου στοιχείο.Το δε ακκορντεόν το αντάλλαξα μετά δύο χρόνια του παραθερισμού στον οποίον αναφέρομαι, στου Ζοζέφ Τερζιβασιάν το μαγαζί, αντί ενός σαζιού, του οποίου η αξία ήταν-δεν ήταν το ένα δέκατο της αξίας του ακκορντεόν, δηλαδή πιάστηκα κορόιδο του ενθουσιασμού μου, και το οποίον σάζι, όμως, απετέλεσε την βάση μιας μετεφηβικής ματαιοδόξου μουσικής καριέρας.
Ένα κοριτσάκι, λοιπόν τότε στη Μάνη, η Βούλα, από τα Αυγουλιάνικα του Τροχάλακα, ένα απόγευμα εκεί που έπαιζα μου ζήτησε να παίξω ένα τραγούδι. «Σε παρακαλώ» και «σε παρακαλώ»….
-Μα, δεν το ξέρω! Άμα, όμως, το δω γραμμένο μπορώ να το παίξω.(Εννοούσα γραμμένο σε νότες). Την άλλη μέρα το Βουλί, μου ξεδίπλωσε με χαμόγελο ένα χαρτάκι, που με τα τακτικά κοριτσίστικα γραμματάκια της είχε γράψει:

«Μαρία με τα κίτρινα,
ποιόν αγαπάς καλύτερα,
ποιόν αγαπάς καλύτερα,
τον άντρα σου ή τον γείτονα….»

Τότε συνειδητοποίησα τον κίνδυνο που μπορεί να δημιουργήσουν οι παρανοήσεις των βάσεων ενός κλειστού συστήματος. Και ντράπηκα μέσα μου δυό φορές. Πρώτον γιατί το «Μαρία με τα κίτρινα» το ήξερα, αλλά απέφευγα να το παίξω γιατί το θεωρούσα μπας-κλας μπροστά στο «Ένα το χελιδόνι» και δεύτερον διότι εγώ απ' τον Πειραιά ήξερα μουσική, ενώ το Βουλάκι απ' τον Τροχάλακα όχι.
Μετά από δυό χρόνια για λογαριασμό των εκδόσεων Χατζηνικολή κατέγραψα σε παρτιτούρα την αρχή, τις πρώτες νότες της μελωδίας ενός ελαφρού τραγουδιού («Για την Αθήνα μας, την πιο όμορφη πόλη του κόσμου»), καθ' υπαγόρευσιν του σφυρίγματος ενός νεοέλληνός συγγραφέως υπό έκδοσιν των συγκεκριμμένων εκδόσεων. Ο συγγραφεύς του υπό έκδοσιν βιβλίου, για να ζωντανέψει ίσως την περιγραφή του, ήθελε σώνει και καλά να περιληφθεί η παρτιτούρα του τραγουδιού, το οποίο κάποιος ήρωας του βιβλίου του σφύριζε σε κάποια σελίδα. Ήμουν τόσο αυθάδης τότε, που όχι μόνον ζήτησα και πήρα ένα καλό ποσό για την εκδούλευση αυτή, αλλά επιπλέον θεώρησα ότι ο συγγραφέας αυτός την ιδέα του να υπάρχει παρτιτούρα ενός τραγουδιού στο βιβλίο του, την ξεσήκωσε από κάποιο ξένο βιβλίο, μάλλον αμερικάνικο.
Σήμερα τα πράγματα είναι απλούστερα. Με μία ADSL ρίχνεις το κειμενάκι των στίχων, βαράς και προς νταουνλόαντ το τραγουδάκι και είσαι μέσα στην εποχή σου. Αν είναι πρωτοβρόχια η εποχή ονομάζεται φθινόπωρο.

Σάββατο, Οκτωβρίου 07, 2006

Ο ΦΟΝΙΑΣ

Το κείμενο έχει δημοσιευθεί και στο HOTEL MEMORY, εκεί θα βρήτε και άλλα κείμενα άλλων μπλόκερς πάνω στο ίδιο θέμα.

«Πεινούσαμε στης γης την πλάτη….»

Αποφασίζω να μαγειρέψω με ερωτική πάντα διάθεση. Μάλλον με έχει σταμπάρει η πρώτη ανάγνωση του βιβλίου του Φρόυντ «ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΠΗΓΗ ΔΥΣΤΥΧΙΑΣ». Δεκαπεντούτης, αντικρίζοντας το βιβλίο να κρέμεται σε περίπτερο του σταθμού Ομονοίας τον εξέλαβον ως αξίωμα τον τίτλο του βιβλίου αυτού, σε βαθμό μάλιστα τέτοιον ώστε να θεωρήσω απολύτως περιττήν την ανάγνωσή του.

Μεσημέρι. Δυο κούπες ρύζι. Στο μικρό καζάνι λάδι να τσιρίζει. Ψιλοκόβουμε κρεμμύδι και το ρίχνουμε στο καζανάκι να τσιγαριστεί. Μόλις ροδίσει πρέπει να ρίξουμε το ρύζι. Ξέρουμε τι να κάνουμε από δω και πέρα, γιατί τη συνταγή την είδαμε στην τηλεόραση, αλλά ο δαίμων του σεφ που μας διακατέχει με αγωνία με σπρώχνει στο ψυγείο. Ρόκα. Μαδάω τα καλά κλωνάρια, ψιλοκόβω τα υπολείμματα. Ευτυχώς δεν έριξα ακόμα το ρύζι στο τσουκάλι. Τα υπολείμματα, λοιπόν, της ρόκας στο τσουκαλάκι, μαζί με το κρεμμύδι, λίγο λαδάκι, διότι κακώς τα είχαμε υπολογίσει στην αρχή και …. όλα τσιρίζουν και μυρίζουν. Μετά από πέντε λεπτά ρίχνω και το ρύζι (ρίζο-γκάλο). Τα φύλλα τα μαδημένα της ρόκας, τα καλά φύλλα, τα έχω να περιμένουνε σε ένα πιάτο πλάι-πλάι. Τα υλικά στο τσουκάλι το ήπιανε το λάδι. Ροδίσανε. Ρίχνω κρασί. Πίνουνε και το κρασί. Ρίχνω νερό, λίγο. Πίνουν το νερό. Ξαναρίχνω. Το ξαναπίνουν. Εν τω μεταξύ να σας πω ότι από την αρχή της διαδικασίας δεν έχω σταματήσει να ανακατεύω για να μην κολλήσουν τα υλικά στο τσουκάλι. Ξαναρίχνω νερό – έχει περάσει κοντά ένα εικοσάλεπτο – πριν το πιει το τσουκάλι το νερό, ρίχνω παρμεζάνα τριμμένη και μυρωδικά, βασιλικό, λίγο πιπερόριζα, πιπέρια και αλάτι, διότι το ρύζι θέλει αλάτι. Κύβο κνορ αν δεν σας είπα ότι έριξα, έριξα στην αρχή, στο πρώτο νερό. Κατεβάζω και τα αφήνω να δέσουν. Σερβίρω και ρίχνω από πάνω τα μαδημένα γερά φύλλα ρόκας. Κι από πάνω λίγο λάδι παρθένο και λίγο ξύδι μπαλσάμικο. Έτοιμος να φάω.
Και επειδή ο άγιος Αυγουστίνος κατέκρινε εαυτόν για την εκ τροφής απόλαυσιν, χάριν τουλάχιστον μιας εντίμου ισοπαλίας εμού με τον Αυγουστίνο, αλλά και για να υπηρετήσω το θέμα μας, θα αναφέρω ότι διάχυτες ήταν οι εξής σκέψεις μου υπό μορφήν ερωτημάτων αυτομάτως απαντουμένων, κατά την παρασκευήν του γεύματός μου:
-«Τι σχέση έχω εγώ με μένα χθες, προχθές, πέρσι και πρόπερσι; Τότε που σκέφτηκα να βάλω και ρόκα στο φαΐ, τι σχέση είχα με αυτόν που απλώς αντέγραφε μια συνταγή; Και ακόμα χειρότερα, τι σχέση έχω με αυτόν που συνέχεια απαρνιέμαι και ευχαρίστως τον σκοτώνω κάθε προηγούμενη στιγμή, εκλαμβάνοντας μάλιστα τον φόνο του ως βελτίωσή μου; Ζω διαρκώς παρέα με έναν θυσιαζόμενο χάριν του «μετά». Και ενώ αυτός είναι παρελθόν, έχω την αίσθηση ότι σχεδόν ζούμε μαζί, όπως καταχρηστικά δεχόμαστε ότι οι ακτίνες του ήλιου είναι παράλληλες. Και…. εν τέλει συνειδητοποιώ ότι, όταν τρώω, στην ουσία συντρώγω με ένα νεκρό»

Λέω και το φλυτζάνι άμα λάχει. Ο Φονιάς……..

Σάββατο, Σεπτεμβρίου 09, 2006

Η ΘΑΛΑΣΣΑ ΛΑΜΠΥΡΙΖΕΙ

Τη λέξη «λαμπυρίζει» δεν την ήξερα όταν την αισθάνθηκα. Όμως αυτή η λέξη έβγαινε μέσα από τις αστραποβολές τις θάλασσας, όπως την αντίκριζα μικρούλης. Αυτό για κάποιους γλωσσολόγους είναι αδύνατον να συμβεί. Διότι, «τα όρια της σκέψης μου είναι τα όρια της γλώσσας μου». Συμφωνώ απολύτως, από μιαν διάθεση καθαρώς προσωπική, κατά την οποίαν το δίκιο το έχει αυτός που το διατυπώνει πειστικά, ιδία δε από θέσεως. Και αντιτάσσομαι στον εαυτό μου, ο οποίος μετά από 42 χρόνια πίστεψε προς στιγμήν, ότι, αυτό που αντιλήφθηκε κάποτε, είχε εν στιγμή τη λέξη του.
Η μάνα μου, ανήμερα του Αγίου Πνεύματος με πήγαινε για το πρώτο μπάνιο. Διότι μπάνιο δεν επιτρεπόταν να κάνεις μέχρι την Πεντηκοστή. Και τα μπάνια σταματάνε απαραιτήτως του Σταυρού, κατά τη μάνα μου. Πηγαίναμε με το λεωφορείο μέχρι το ρολόι στο Πασαλιμάνι και από κει συνεχίζαμε με το τρόλεϋ για Καστέλλα. Τελικός προορισμός ο «Παρασκευάς», μια παραλία που έκοβες το εισιτηριάκι σου δυό δραχμές και έμπαινες. Απέναντι από το νησάκι του Κουμουνδούρου. Παραδίπλα υπήρχε και άλλη παραλία, αλλά έπρεπε να σκοτωθείς για να κατέβεις και ο Παρασκευάς είχε και καμπίνες να ξεντυθείς. Μόλις κατέβαινα από το τρόλεϋ, άκουγα τα ουρλιαχτά χαράς των παιδιών που ήδη κολυμπούσαν. Και με αγωνία περίμενα να φτάσουμε στο χείλος του γκρεμού πριν από την ξύλινη σκάλα του Παρασκευά για να το δω με τα μάτια μου ότι εξακολουθεί η θάλασσα να στέλνει αυτά τα φωτάκια. Να λαμπυρίζει, (τι ωραία λέξη, κρίμα που τότε μόνο την αισθανόμουν, αλλά δεν την ήξερα). Πίστευα ότι η θάλασσα βγάζει από μόνη της αυτά τα φωτάκια για να μας καλωσορίσει εμάς τους κολυμπητές και να μας πει: «πέρασε η Πεντηκοστή, ελάτε να κολυμπήσετε». Και ήμουν επίσης βέβαιος, ότι μετά από τις 14 Σεπτεμβρίου, η θάλασσα σταμάταγε να βγάζει αυτά τα φωτάκια – απλώς δεν ήμουν εκεί για να το επιβεβαιώσω.

Πολύ αργότερα, έμαθα ότι το φως εκπηγάζει από τον ήλιο, ανακλάται, διαθλάται και ο ίσκιος μας δεν είναι δικός μας. Δεν τον βγάζουμε εμείς σαν γκριζόμαυρη φιγούρα που φιλοδοξεί να μας μοιάσει πάνω στο χώμα.

Και οι φωτογραφίες….. Τι είναι οι φωτογραφίες;
Οι φωτογραφίες, είναι άμα ο πατέρας σου είναι ναυτικός, να σε βγάλουνε φωτογραφία και να του τη στείλουνε να δει το παιδί του.

ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΑ: η εν τη φωτογραφία παραλία είναι κάτω από του Καλαμπάκα την Ταβέρνα, στο πλάι του βραχίονα της Σχολής Δοκίμων στην Πειραϊκή (αρχή της παραλίας, μπρος στη σημερινή ταβέρνα ΝΗΣΙ). Την λέγαμε την παραλία Βοτσαλάκια, γιατί όλη η υπόλοιπη Πειραϊκή ήταν βράχια, με εξαίρεση την μικρούλα αμμουδιά στου Σκαφάκη.
Προσέχτε στην φωτογραφία την κυρία που κολυμπάει φορώντας μαντήλα άσπρη. Δεν είχε μαγιό. Είχε πέσει στην θάλασσα με το μεσοφόρι, πράγμα συνηθισμένο για τις ηλικιωμένες γυναίκες της εποχής αυτής. Ήταν η θεία μου η Κούλα, αδερφή του παππού μου. 1965. Ζει ακόμα, είναι του 1912. Τότε ήταν 53 ετών. Ακριβώς 6 χρόνια μεγαλύτερη από μένα σήμερα. Σχεδόν γριά για μένα τότε.

Το κείμενο έχει δημοσιευθεί και στο HOTEL MEMORY, εκεί θα βρήτε και άλλα κείμενα άλλων μπλόκερς πάνω στο ίδιο θέμα.

Δευτέρα, Ιουλίου 03, 2006

(ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΟΝ) Με τη δύση του ηλίου

Και επιτέλους, οι σχεδόν νομίζοντες εαυτούς συγγραφείς, πού το νόημα να σχολιάζουν ο ένας τον άλλον;


ΣΤΑΔΙΟΔΡΟΜΙΑ

Τη σάρκα, το αίμα θα βάλω
σε σχήμα βιβλίου μεγάλο.

"Οι στίχοι παρέχουν ελπίδες"
θα γράψουν οι εφημερίδες.

"Κλεαρέτη Δίπλα-Μαλάμου"
και δίπλα σ' αυτό τ' όνομά μου.

Την ψυχή και το σώμα πάλι
στη δουλειά θα δίνω στην πάλη.

Αλλά με τη δύση του ηλίου,
θα πηγαίνω στου Βασιλείου".

Εκεί θα βρίσκω όλους τού άλλους
τους λογίους και τους διδασκάλους.

Τα λόγια μου θα ΄χουν ουσία,
η σιωπή μου σημασία.

θηρεύοντας πράγματα αιώνια,
θ' αφήσω να φύγουν τα χρόνια.

Θα φύγουν, και θα 'ναι η καρδιά μου
σα ρόδο που επάτησα χάμου.


Κ.Γ.Καρυωτάκης
για την πρωτοτυπία

Εκλαΐκευσις

Χτυπάει το τηλέφωνο της γραμματείας ενός πολύ κεντρικού ωδείου των Αθηνών:
-Παρακαλώ….
- Γεια σου Αζώρ.
-Πλάκα μου κάνετε, κύριε;
-Έλα τώρα. Η γραμματέας του διευθυντή δεν είσαι;
-Με ειρωνεύεστε, κύριε;
-Όχι, μωρέ κούκλα μου. Χιούμορ κάνω. Η γραμματέας του διευθυντή δεν είσαι;
-Δεν κατάλαβα πού κολλάει το Αζώρ;
-Η γραμματέας του δεν είσαι κούκλα μου;
-Μισό λεπτό να σας δώσω τον ίδιο.

Σπανίως παίρνω κριτική θέση για τους χαρακτήρες των κειμένων μου. Αλλά αυτός ο τύπος είναι γουρούνι. Γιατι ξέρω κάτι περισσότερο από σας, αγαπητοί μου φίλοι αναγνώσται. Πρόκειται για τον ιδιοκτήτη του κτιρίου του προαναφερθέντος ωδείου, ο οποίος ήταν δέκα χρόνια μετανάστης στον Καναδά. Και επειδή στον Καναδά του φέρονταν σαν σε γουρούνι, είτε επειδή ο ίδιος θα ήθελε να το πιστεύει, είτε αντικειμενικώς, περιπτώσεις των οποίων την βάσιν του δικαίου των ουδόλως μπορούμε να διακριβώσουμε, θεώρησε το καθήκι, ότι στην χώρα του την ίδια μια απλή βιοπαλαίστρια υπάλληλος του ωδείου το οποίον λειτουργεί εις ιδιόκτητόν του κτίριον, θα έπρεπε να υφίσταται το συμπλεγματικόν του χιούμορ, διότι δεν αρκείται, πιθανώς, εις τους μετανάστας εν τη χώρα ταύτη, ο συμπλεγματικός υβριστής, ο θεωρών εαυτόν χιουμορίστα, ενώ είναι ρατσιστής, καθότι, ενώ οι άλλοι απλώς άνθρωποι, γουρούνι αυτός.

-«Άκου φίλε: Η κοπέλα είναι φίλη του φίλου μου του Σταμάτη. Και σε λίγες μέρες έρχονται στη γειτονιά μου να μείνουνε και σε ένα χρόνο θα παντρευτούνε. Άμα σε βρω μπροστά μου θα σε κάνω λιώμα». Θα του έλεγα αν τον είχα μπροστά μου στο τηλέφωνο.

Εκείνο, επίσης, που δεν μπορώ να χωνέψω είναι οι αναλύσεις περί μουσικής φόρμας που θα βοηθούσαν στην φιλική προσέγγιση του κλασσικισμού, ή του νεοκλασσικισμού, ή του μοντερνισμού, ή του μπαρόκ ή της αναγέννησης, ή του μεταμοντερνισμού, ή ειδικότερα του δωδεκαφθογγισμού, ή, ή, ή, ,,,,,,,,,,,.
Κουφοί είμαστε;

Τρίτη, Ιουνίου 06, 2006

Η ΕΠΙΖΗΛΟΣ ΘΕΣΙΣ ΤΟΥ ΣΕΝΤΕΡ-ΦΟΡ

«Πλασάρεται στην θέση του σέντερ-φορ, κεφαλιά και , αγαπητοί μου ακροαταί, ο Γκαϊτατζής πετυχαίνει το τρίτο τέρμα των ερυθρολεύκων».

Αυτοί οι απόηχοι της ξύλινης φωνής τού πάλαι ποτέ διαλάμψαντος ραδιοφωνικού εκφωνητού Βασίλη Γεωργίου, μου φέρνουν καταθλιπτικά συναισθήματα. Σούρουπο, Κυριακής, κι όμως μόλις λίγες ώρες μετά το σαββατιάτικο απόγευμα, οπωσδήποτε περισσότερες από εικοσιτέσσερις, που όμως δεν έφτασαν για να γράψω τα μαθήματά μου. Και τώρα πρέπει να ξεκινήσω αντιγραφή, μετά αριθμητική, να διαβάσω γεωγραφία, φυσική ιστορία. Ευτυχώς θρησκευτικά και ιστορία τα αρπάω από την παράδοση. Χτες τι ωραία απέκρουση που έκανα! Ο Φώντας είχε φύγει από την άμυνα και βγήκε μπροστά, μου έκανε ένα σουτ τετατέτ με το κουτουπιέ και μπλονζάρισα και το έβγαλα κόρνερ. Τους χειρότερους, αυτούς που δεν έχουνε ντρίπλα, τους βάζουμε άμυνα. Οι ντελικάτοι παίζουνε κέντρο. Αυτοί που κάνουν αυτοθυσίες παίζουνε τερματοφύλακες. Σέντερ-φορ παίζουνε τα ταλέντα που μυρίζονται το γκολ πριν τέσσερις πάσες.
Αυτή τη σπαρίλα του Κυριακάτικού απογεύματος, τόσα χρόνια και δεν μπορώ να την ξεπεράσω. Δεν ξέρω αν σχέσεις αγάπης ή μίσους με οδήγησαν στο να εξαρτήσω για κάποια χρόνια την επιβίωσή μου από την εκπαίδευση, μπορώ όμως να πω ότι όποιο από τα δύο αυτά αντιδιαμετρικά συναισθήματα θα ήθελε να ισχυρίζεται ότι καθόρισε αυτήν την επαγγελματική μου επιλογή, σε καμία περίπτωση δεν με γνωρίζει καλά. Αυτό που ουσιαστικά προσπάθησα να πετύχω είναι από τερματοφύλακας να βρεθώ στη θέση του σέντερ-φορ. Να απαλλαγώ από το ποτήριον της θυσίας-αυτοθυσίας και να είμαι ο εκτελεστής. Να φοβούνται εμένα τα παιδάκια τα αδιάβαστα. Και να απολαύσω επιτέλους το κυριακάτικο σούρουπο.
Ωστόσο, ισχύουν τα εξής:
Α) Ουδείς πλασαριζόμενος ευκαιριακά στην θέση του σέντερ-φορ θα αποκτήσει ποτέ αίγλη σέντερ-φορ, παρά μόνο στα γεράματα θα θυμάται κάποια γκολ που έβαλε.
Β) Το σέντερ-φορ γεννιέται δεν γίνεται.
Γ) Ο τερματοφύλακας αντιλαμβάνεται πάντα πότε πραγματικά κινδυνεύει και τις περισσότερες φορές έχει όλα τα δίκια να ρίξει την ευθύνη στους αμυντικούς του. Και απολαμβάνει να αποκρούει το σουτ του σέντερ-φορ, κι όχι κάποιου που επεισοδιακώς πλασαρίστηκε σε αυτήν την θέση.
Δ) Ο αμυντικός που πλασάρεται στη θέση του σεντερ-φορ, αν δεν επιστρέψει εγκαίρως στη θέση του, θέτει σε κίνδυνο την ομάδα του και κινδυνεύει να εξευτελιστεί.
Ε) Πέντε η ώρα που βραδυάζει.

ΑΝΑΛΕΚΤΑ ΤΗΣ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΟΣ ΜΟΥ

ΜΙΚΡΗ ΑΣΥΜΦΩΝΙΑ ΕΙΣ Α ΜΕΙΖΟΝ

Α! κύριε , κύριε Μαλακάση,
ποιός θα βρεθεί να μας δικάσει,
μικρόν εμέ κι εσάς μεγάλο,
ίδια τον ένα και τον άλλο;
Τους τρόπους, το παράστημά σας,
το θελκτικό μειδίαμά σας,
το monocle που σας βοηθάει
να βλέπετε μόνο στο πλάι
και μόνο αυτούς να χαιρετάτε
όσοι μοιάζουν αριστοκράται,
την περιποιημένη φάτσα,
την υπεροπτική γκριμάτσα
από τη μια μεριά να βάλει
της ζυγαριάς, κι από την άλλη
πλάστιγγα να βροντήσει κάτου,
μισητό σκήνωμα, θανάτου
άθυρμα, συντριμμένο βάζον,
εγώ, κύμβαλον αλαλάζον.
Α! κύριε, κύριε Μαλακάση,
ποιός τελευταίος θα γελάσει;

Κ.Γ.ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ

για την εξ ανάγκης μεταφορά στο μονοτονικό: Γεράσιμος Μπερεκέτης

Δευτέρα, Μαΐου 22, 2006

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΙΙ ΣΤΟΝ ΒΙΖΥΗΝΟ

Το κείμενο έχει δημοσιευθεί και στο HOTEL MEMORY, εκεί θα βρήτε και άλλα κείμενα άλλων μπλόκερς πάνω στο ίδιο θέμα.

«Αγαπήσω σε Κύριε η ισχύς μου. Κύριος στερέωμά μου και ρύσις μου».

Το ΄92 στάθμισα τα πράγματα. Τρεις χρονιές συναπτές ωρομίσθιος καθηγητής ταμπουρά στο Μουσικό Γυμνάσιο Παλλήνης, απεφάσισα να αποκατασταθώ. Διότι το ωρομίσθιον ολίγον και την καταβολήν άτακτον. Αλλά το βάσανο το μεγάλο ήταν η διαδρομή Πειραιάς – Παλλήνη. Δύο συγκοινωνίες και ένας συνάδελφος με αμάξι πήγαινε, ένας συνάδελφος με αμάξι και δυο συγκοινωνίες έλα. Απεφάσισα λοιπόν να συμμετάσχω στον πανελλήνιο διαγωνισμό καθηγητών μουσικής, για να γίνω και ΄γω μόνιμος να δω χαΐρι.
Η ζωή μου εν περιλήψει μέχρι τότε είχε μιαν εξωτερική πυκνή σχηματικώς εικόνα με πάγχρωμες εκλάμψεις εσωτερικής αραίωσης. Κοινώς, χωρίς προσπάθεια, ακολουθώντας τις προεκτάσεις των τριχών της χωρίστρας που κάθε μέρα μου επεμελείτο η μαννούλα μου πριν πάω στο σχολείο, ή αλλιώς πετραδάκι – πετραδάκι επιτελών το ψηφιδωτό το προσχεδιασμένο, συσσώρευσα τα εχέγγυα ενός φερέλπιδος, ομοιάζοντος του Ιουστινιανού, όπου στο βάθος της ψυχής του επιθυμούσε πλάι του την Θεοδώρα. Άριστα στο δημοτικό, Ιωνίδειος Πρότυπος σχολή μετά με καλούς βαθμούς…..
Αλλά όλα αυτά μέχρι την τετάρτη γυμνασίου.
Πρώτη με έκτη δημοτικού, ως εγγονός υπομηχανικού της ΔΕΗ:
-Τι θα γίνεις άμα μεγαλώσεις;
-Ηλεκτρολόγος μηχανολόγος.
Πρώτη με τρίτη γυμνασίου:
-Τι σκέφτεσαι να ακολουθήσεις;
-Θα πάω πρακτικό. Για Πολυτεχνείο.
Το καλοκαίρι περιέθαλπτε την φυσικήν τάση των τριχών της κεφαλής μου, ήτοι, να βγαίνουν οι μπροστινές προς κάτω, οι κεντρικές προς τ΄ αριστερά πάνω, οι πλαϊνές μπροστά, οι πίσω κεντρικές προς τα μπροστά, ενώ οι κοντά στο σβέρκο καθημερινώς να προσαρμόζονται αναλόγως του πως κοιμήθηκα. Τα στρατιωτάκια τα πλαστικά τα έβαζα πάνω σε μικρούς σωρούς από κεφαλάκια σπίρτων και τα έκαιγα. Ένα νωχελικό πρωινό του καλοκαιριού της έκτης δημοτικού προς πρώτη γυμνασίου, πήρα οριστική εκδίκηση για την μάχη των Θερμοπυλών, όταν πάνω σε ένα πεύκο εξολόθρευσα χιλιάδες Πέρσες μυρμήγκια με ένα λαστιχάκι τόξο. Είχα δε αναπτύξει έναν πειστικότατο τρόπο να βάζω τα μικρότερα παιδάκια να παρακολουθούν ανελλιπώς τις παραστάσεις μου Καραγκιόζη: τα κέρναγα πασατέμπο.
Στην πέμπτη γυμνασίου ανέλαβε ο αυτόματος πιλότος :
-Εξαιρετικό παιδί κυρία Χ. και πολύ καλός μαθητής, να τον χαίρεστε.
Και επιτέλους άρχισα να ζω την εσωτερική ζωή μου εξωτερικά. Παραπλάνησα κατά το πρώτο εξάμηνο τους οικείους μου ότι θα δώσω ιατρική, διότι αυτό θεωρούσα ότι ήτο ο αρμονικός μέσος μεταξύ Πολυτεχνείου και Φιλοσοφικής στην οποία κατέληξα.
Εκείνο όμως το όποιον ως μολότωφ μυστικώς παρεσκεύαζα ήτο η μουσική μου φιλοδοξία η οποία μετενδύει την ποιητική:

Έστησε ο Έρωτας χορό
Με τον ξανθόν Απρίλη.
Και τρωγόπιναν οι φίλοι
Τσιριτρί τσιριτρό.

ή αργότερα:

«Μπόι δυο πήχες,
μύτη στραβή,
γένια με τρίχες
εδώ κι εκεί.
Μακρύς λαιμός,
μεγάλη κοιλιά,
έτοιμη είναι
η πεθερά».

Έδωσα, το ΄92 στον πανελλήνιο διαγωνισμό καθηγητών μουσικής και πέρασα έβδομος. Διορίστηκα σε ένα σχολείο τρία λεπτά από το σπίτι μου. Την επόμενη χρονιά παραιτήθηκα. Ουδέποτε κατάφερα να επιτελέσω προσχέδιο. Έγκαιρα βαριέμαι και ξεγλιστρώντας σαν το ψάρι από τα χέρια άπειρου ψαρά ξαναβουτώ στη θάλασσα.
Διότι, ανέκαθεν φυσιογνωμικώς μου έφερνε ο Βιζυηνός στον Σουρή.

Τρίτη, Μαΐου 16, 2006

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΒΙΖΥΗΝΟ

Το κείμενο έχει δημοσιευθεί και στο HOTEL MEMORY, εκεί θα βρήτε και άλλα κείμενα άλλων μπλόκερς πάνω στο ίδιο θέμα.

Την επιμέλεια του αφιερώματος και τον συντονισμό είχε η Κατερίνα Ζαρόκωστα. Μάλλον φθινόπωρο του ΄94, αν όχι του ’95 ή και του ΄96. Εορτασμός των εκατό χρόνων από τον θάνατό του. Η εκδήλωση ήταν προγραμματισμένη κατά τα τέλη Οκτωβρίου και θα γινόταν μέσα στο Δρομοκαΐτειο, εκεί που ο Βιζυηνός αποχαιρέτησε. Ο εγκλεισμός του ήταν αποτέλεσμα της στοργικής φροντίδας των φίλων του. Είχε ερωτευτεί παράφορα μιαν δεκατετράχρονη, είχε στολίσει άμαξα, είχε φορέσει στεφάνι στα μαλλιά και όλος αισιοδοξία πήγαινε να την ζητήσει σε γάμο…..
Με την κυρία Ζαρόκωστα συναντηθήκαμε στο Πρότυπο Μουσικό Κέντρο Πειραιά. Ήθελε να αναλάβω την μουσική επένδυση-διάνθιση, μιας σειράς αποσπασμάτων από κείμενα του Βιζυηνού. Βραδιά αναλογίου. Η μουσική θα έπρεπε να μεταφέρει το κοινό στην εποχή, στους χώρους και στο κλίμα των κειμένων.
Νάι, κανονάκι, ούτι, κρουστά. Μελαγχολικές ανάσες από το νάι, κάποιοι σκοποί της Ανατολικής Ρωμυλίας, ανατολίτικη λόγια μουσική της εποχής. Ειδικά πράγματα, δηλαδή. Όλα προσχεδιάστηκαν σωστά με επαγγελματισμό, κάναμε μουσικές πρόβες και έφτασε η βραδιά της παρουσίασης.
Στο Δρομοκαΐτειο φτάσαμε νωρίς το απόγευμα, για πρόβα ήχου και σκηνική πρόβα.
Ήμουν, υποτίθεται, προετοιμασμένος για την επαφή με τους τροφίμους, οι οποίοι περιφέρονταν ειρηνικά, ο καθένας τους αγκυλωμένος στην γκριμάτσα του και την κινησιολογία του, αινίγματα για μας τους ψυχικά υγιείς. Καθ΄ όλη τη διαδρομή, από την πύλη μέχρι τον χώρο της εκδήλωσης, μου την έπεφταν για τράκα τσιγάρο, ή για χαρτζιλίκωμα. Μανιακοί καπνιστές, το τσιγάρο δεν το ρουφάνε δεύτερη ρουφηξιά. Το καταπίνουν. Αρκετή ψύχρα για την εποχή και όσο έπεφτε το βράδυ τρέμαμε από το κρύο, μαζεύτηκαν σύννεφα, πέσανε μερικές ψιχάλες, καθυστερούσαν οι επίσημα προσκεκλημένοι, άνθρωποι της διανόησης, στελέχη υπουργείων, ευαισθητοποιημένοι πολίτες και αργούσαμε να αρχίσουμε, αλλά διασκεδάζαμε την αναμονή μας έχοντας πιάσει κουβεντούλα με τους τροφίμους που από νωρίς είχαν γεμίσει σχεδόν το υπαίθριο αμφιθέατρο. «Μια χαρά αθρώποι», τους βρήκα. Ήταν και ένας, ο Ρούσσος, που ήρθε και πασπάτεψε όλα τα όργανα, κυρίως τα κρουστά. Κάποτε μαζεύτηκαν και οι επίσημοι, ακολούθησαν οι λόγοι περί του επιτελουμένου εν τω ιδρύματι έργου, μνημόσυνες αναφορές από επίσημα χείλη, και εν τέλει ήρθε η ώρα μας.
Μελαγχολικές ανάσες από το νάι, κείμενο, σκοπός αρ. 1 από την Ανατολική Ρωμυλία, κείμενο, σκοπός αρ. 2 από την Ανατολική Ρωμυλία, κείμενο, μελαγχολικές ανάσες από το νάι και ακολούθως χουσεϊνί σεμάυ του Ζαχαρία του χανεντέ, κείμενο, μελαγχολικές ανάσες από το νάι, μόρμυροι δυσφορίας από τροφίμους, η υγρασία μετέβαλλε σταδιακώς τους κτύπους μου στο μπεντίρ σε γδούπους, κείμενο, μελαγχολικές ανάσες από το νάι, και ξάφνου μια οιμωγή. Παγώσαμε οι επί σκηνής. Είχαμε κόντρα τα φώτα, αλλά διέκρινα τον Ρούσσο να έχει αρχίσει αυτή την χαρακτηριστική ρυθμική κίνηση του σώματος πάνω κάτω, όπως κάνουν οι μοιρολογίστρες, χαμένος στο πένθος του δίχως δάκρυα με μηχανικούς λυγμούς: «εμείς εδώ ήρθαμε που είδαμε όργανα να γελάσει το χειλάκι μας, όχι να μαυρίσουμε, όχι να μαυρίσουμε, όχι να μαυρίσουμε, όχι να μαυρίσουμε, όχι να μαυρίσουμε, όχι να μαυρίσουμε, όχι να μαυρίσουμε, όχι να μαυρίσουμε, όχι να μαυρίσουμε, όχι να μαυρίσουμε, όχι να μαυρίσουμε, όχι να μαυρίσουμε, όχι να μαυρίσουμε……».
Και αντιλήφθηκα εν ριπή ότι το επαγγελματικό μας χρέος είχε επιτευχθεί. Και οι ευαισθητοποιημένοι πολίτες, οι άνθρωποι του πνεύματος, οι επίσημα προσκεκλημένοι, οι διοργανωτές, όλοι εδικαιώθησαν και εμείς τα αξίζαμε τα λεφτά μας. Το καλλιτεχνικό ύψος της βραδιάς είχε αγγίξει τα προσδοκώμενα ύψη, διότι η απόσταση της τρέλλας από τη λογική είναι η δυνατότητα αποστασιοποίησης των λογικών και ο Ρούσσος κατέδειξε επακριβώς το μήκος της αποστασιοποιήσεως. Και σκέφτηκα ότι ένα τετράχρονο παιδάκι, αν παρακολουθούσε την παράστασή μας τα ίδια με τον Ρούσσο θα έκανε. Και πώς να μη σκεφτώ ότι ο Χριστός παρήγγειλε να μοιάσουμε στα παιδιά, κι ότι «από παιδί κι από τρελλό μαθαίνεις την αλήθεια» και να μη θυμηθώ ότι πριν από χρόνια βλέποντας την αριστουργηματική παράσταση της Κοκκίνου «Μορφές από το έργο του Βιζυηνού», ευτυχώς αποστασιοποιήθηκα. Σημειωτέον δε, τα παιδιά αρέσκονται ιδιαιτέρως στα κρουστά.

οι παχουλές αναρτήσεις (όσο τις διαβάζετε τόσο παχαίνουν)